Merskenheide
Donderdag 27 Januari 2011 om 21:23Vandaag toog ik naar Friesland. Mijn Friese fotomaatje was vandaag de gastheer. Inmiddels moet ik schrijven: "één van mijn Friese fotomaatjes", want ik heb sinds kort naast Jan nog een Fries fotomaatje. Ze heeft mijn fotoweblog ontdekt en ook de fotografie herontdekt. We zijn oud-collega's en elkaar jarenlang uit het oog verloren. Nu hebben we door deze hobby weer heel leuk contact. Zoals Jan mij in die tijd wegwijs maakte in de fotografie, de archivering en bewerking van foto's, zo kan ik mijn opgedane kennis overbrengen op mijn andere Friese fotomaatje. Binnenkort gaan we samen een fotokuier maken en dan laat ik er vast nog wel wat van zien.

Jan stelde voor om naar de Merskenheide gaan. Misschien waren er nog mooie ijspatronen te zien, of reeën en misschien zelfs wel een vos, zei hij met een knipoog. Want dat laatste overkomt je niet snel. Enige tijd geleden had Geert wel dat geluk.

Qua temperatuur viel het ons nog vies tegen, zeker als de zon achter de wolken verdween en de wind golfjes op het water veroorzaakte.

Een creatieve geest was ons al voor.


De natuur, niet te evenaren.


Nadat we de beide vennen aan onze camera hadden onderworpen, richtten we onze blik op de heide. De heide, daar waar de reeën en de vossen zouden zitten. Jan legde uit welk pad we moesten nemen om eventueel de reeën te zien. Hij was nog niet uitgesproken en daar zagen we allebei in de verte drie reeën over de heide stuiven. Een tel later zagen we een loslopende hond over de heide scharrelen, dat was dus de boosdoener. We waren allebei te perplex om een foto te maken van de wegvluchtende reeën. Verontwaardigd spraken we over loslopende honden in een natuurgebied, of liever gezegd we spraken over de (on)verantwoordelijke eigenaars.

Op dat moment liepen twee mensen achter ons langs, waarbij alle drie de honden keurig aangelijnd waren.

Omdat de wind het onaangenaam koud maakte en de reeën toch al verdwenen waren, leek het ons goed maar richting auto te gaan.
Weer aangekomen bij het eerste ven, liet de zon zich van haar beste kant zien.

Na een tijdje kwam de eigenaar met de loslopende hond aanlopen. Jan sprak hem aan op hetgeen we hadden gezien. De eigenaar van de hond ontkende in alle toonaarden. De hond zou altijd bij hem op het pad blijven en hij had nog nooit wegvluchtende reeën gezien. Dit was dus een zinloze discussie. De eigenaar snapte niet waar Jan zich druk over maakte.

Het bord aan de ingang van Merskenheide is toch duidelijk genoeg.
