Sporen van een otter
Zondag 02 Januari 2011 om 12:06Even na de jaarwisseling toog ik met de camera op statief naar buiten. Het is ieder jaar weer een uitdaging om te proberen het vuurwerkgeweld vast te leggen op de gevoelige plaat. De drie poten van het statief liet ik ingeklapt en zo functioneerde het geheel als een 1 poot statief. Je bent dan namelijk veel wendbaarder om snel de hoek van fotograferen te veranderen. Ik vind het sowieso al een kunst om vuurwerk vast te leggen, omdat je niet weet waar het vuurwerk uiteen gaat spatten.
Gelukkig voor onze zoon belemmerde de keelpijn hem niet om zijn vuurwerk af te steken.
Zaterdagmiddag werd hij geconfronteerd met de keerzijde van het vuurwerk afsteken, de hele oprit moest geveegd worden. Uiteindelijk heeft zijn vader het merendeel gedaan.
Op weg naar de schaatstocht in De Wieden fotografeerde ik een buizerd met een prooi. De buizerd was al aan het natafelen, want er was niet veel meer over van de prooi.
Nadat ik een fotoserie had gemaakt van de de schaatsers op de Thijssengracht en Gieterse meer, reed ik naar het rietland van Jan en onze zwager, Klaas. Klaas had me een paar dagen eerder verteld dat ze een otterspoor hadden ontdekt.
Ook in het rietland was er veel rijp te vinden. Niet prettig overigens voor de rietsnijders. De percelen waar veel rijp is kunnen ze niet maaien. Het riet komt dan te vochtig in de bos en dan verrot het.
Ik hoopte een glimp op te vangen van de nieuwe rietmaaier, maar die stond thuis in de stalling, omdat de chauffeur ziek thuis was.
Ze hebben enorm geprofiteerd van het ijs, alle riet wat over het ijs gemaaid moet worden is er al af. Het maaien over het ijs hebben ze nog met de "oude" machine gedaan.
De rechttoe rechtaan afgeplagde percelen maaien ze met de nieuwe machine en dat gaat enorm snel. Mijn vader moest er vroeger tegen werken om voor het broedseizoen alle riet uit het land te krijgen. Het gaat er nu op lijken dat ze straks een maand "werkeloos" zijn. "Kun je dan niet alvast het riet in de schuur brengen en dan beginnen met het opbinden in kleinere bosjes", vroeg ik aan Jan. Dat kan dus niet, het riet moet eerst langere tijd buiten blijven liggen om te drogen in het voorjaar. Als je het nu binnen zou halen dan verrot het riet dus ook. En ik dacht nog wel dat ik alles al wist van de rietcultuur...
Jan wees me de weg naar het wak van de otters. Helaas was ik net een dag te laat, de nacht daarvoor was door de strenge vorst het wak dichtgevroren. Jan vertelde dat een otter een ijslaag van 3 centimeter nog met zijn kop stuk kan stoten.
Ik stond een tijdje naar het zwarte gat te kijken. Net alsof ik hoopte dat de otter dat even voor mijn camera kwam demonstreren. 
De voetstappen van de otter waren nog wel te zien op het ijs. Ze waren in de loop van de dagen wel wat van vorm veranderd door de soms lichte dooi overdag en de vorst 's nachts.
Er waren twee wakken op tien meter afstand van elkaar, eentje dichtbij de kant, de ander wat verderop. In het rietland staat overigens een tractor met een pomp die kunstmatig een wak voor de otters openhoudt. Op deze foto niet te zien, maar de tractor staat aan de horizon.
Na uren rondstruinen in de koude vrieslucht op verschillende plaatsen leek het me wel een aanlokkelijk idee om de warme houtkachel eens weer te gaan opzoeken.
Net buiten het rietland had een buizerd een mooi uitkijkpost gevonden. Hij voelde zich waarschijnlijk niet bedreigd op zo'n hoog punt. Ik mocht snel even een foto van hem maken.
De feestdagen zijn voorbij, de vakanties zijn voorbij, voor veel mensen vangt het gewone leven weer aan. Iedereen weer succes gewenst op het werk en op school. En voor de mensen die om wat voor omstandigheden aan huis zijn gebonden, wens ik beterschap, sterkte en vooral veel zonneschijn, zodat we hopelijk geen last krijgen van de "Donkere dagen na Kerst".
Vandaag is het hier in ieder geval al een zonnige met een blauwe lucht. 
