Themadag chirurgie
Donderdag 25 November 2010 om 22:56Vanochtend liep om vijf uur de wekker af en stond ik om tien over zes op een donker perron...
(Op het laatste moment had ik nog mijn Canon PowerShot in de tas gegooid.)
...voor een treinreis naar Amsterdam.
Mijn collega uit Noord Friesland moest nog eerder opstaan. Zij was ingestapt in Leeuwarden. Gelukkig was het nog niet erg druk in de trein en kon ik haar snel vinden.
Iedereen om ons heen was stilzwijgend de krant aan het lezen...
Waarom was het zo stil om ons heen? Ik wees mijn collega op het raam en zei: "Je hebt per ongeluk gekozen voor een stiltecoupé".
Nadat we zachtjes pratend onze wederwaardigheden hadden uitgewisseld pakten we onze syllabus en bereidden we ons verder voor op de komende themadag. Natuurlijk hadden we allebei onze huiswerk thuis al gedaan, maar nog even overkijken kon geen kwaad toch. 
In Amersfoort moesten we overstappen. Jammer dat we de hele reis in het donker reisden, zo konden we niet genieten van een voorbijtrekkend landschap.
Er waren medereizigers die de ogen nog even weer dicht deden, zo ook onze overbuurman. Hij snurkte er soms over. Wij als verpleegkundigen bekeken zijn handen en fluisterden tegen elkaar: "Moet je eens zien, hoe goed die man te prikken is (= infuus inbrengen)".
Op het station Amsterdam Zuid stapten we uit.
Nadat de trein was vertrokken doemde er een imposant gebouw op.
Vanaf het station was het nog 8 minuten lopen naar het gebouw. Onderweg zag ik deze combinatie. Het was mij helemaal duidelijk: "Deze lantaarnpaal wordt voorlopig niet gestolen"...
Na 8 minuten lopen kwamen we aan bij de Amstel Academie VUmc, alwaar de themadag zou plaatsvinden.
We waren niet de enige die daar onderricht kregen en een studie volgden.
De chirurg en andere specialisten vertelden boeiend en ook het uitwisselen van ervaringen met collega's was erg zinvol en leuk.
Een filmpje van een liesbreukoperatie.
Ons uitzicht vanuit het leslokaal. Zo'n uitzicht zijn we in Friesland en Noordwest Overijssel toch niet gewend.
Verpleegkundigen zijn niet gewend om de hele dag stil te zitten, hier en daar werd er dan ook aan het eind van de dag wel een geeuw onderdrukt. Toch wist ook deze jonge anesthesioloog ons tot het eind te boeien. Dat kwam mede door de interactie, we mochten tussendoor onze vragen stellen en onze praktijkgerichte opmerkingen plaatsen. En dat hij ons dan vervolgens aansprak met: "U", zegt iets over zijn gevoel voor etiquette.... of over onze leeftijd.
De terugreis verliep voorspoedig. Er was geen vertraging, de aansluitingen waren precies op tijd. Het geheel werd in de trein goed afgekondigd. Kortom: "Het liep als een trein". Even afgezien van de kosten (maar die betaalt de baas wel terug) is het toch een relaxte manier van reizen.
Je kunt in de trein ook nog van alles doen, je hoort er haast niet bij als je geen muziek in je oren hebt of een laptop op schoot...
...of met je mobiele telefoon aan het spelen bent.
Ook de terugreis verliep in het donker. Om 19 uur kwam ik moe en voldaan weer op het thuisstation aan.