"......en schaatser"
Maandag 24 November 2008 om 06:41".....en schaatser", dit zijn nog eens nostalgische taferelen.
Zo zijn wij vroeger groot gebracht. Onze voortuin grensde aan het water. En omdat er voor mijn gevoel iedere winter ijs was, leerden we al jong schaatsen.
Onze moeder bond ons "de houtjes" onder terwijl wij op de keukentafel zaten. Ze tilde ons op haar rug en bracht ons zo naar het ijs. En daar bleven we samen met een stoel, een slee en met vallen en opstaan uren op het ijs.
Toen we de schaatstechniek na een aantal jaren goed onder de knie hadden, kwamen de noren. Vanaf die tijd werden er ook vele tochten geschaatst door de Weerribben en Wieden, dat lag immers bijna in onze voortuin. Ook al waren we er opgegroeid en kenden we de gebieden heel goed het was altijd weer overweldigend! Die wereld werd dan ook veel groter. Met de schaatsen maakte je immers veel meer kilometers per uur dan met een motorboot. En ook de afsluitpalen die dwars over het water lagen hielden ons niet meer tegen. Op de schaatsen stapten we er immers zo overheen. "Och dat waren nog eens mooie tijden".
Natuurlijk vergeet ik dan even "de vogeltjes" in de vingers en tenen. En die keer dat mijn moeder uitgleed over een rietstengel in de middle of nowhere en met haar hoofd op het ijs klapte. We waren daar met z'n tweeën moederziel alleen, mobiele telefoons kenden we toen nog niet. En die keer dat we midden over het Gieterse meer schaatsen en het ijs toch wel erg bleek te golven. We moesten wel doorschaatsen! En die keer dat mijn eega met een hoge snelheid door het ijs zakte, tegen de overkant van het wak klapte, toen zijn schouder uit de kom en een gebroken schouder had. Voor hetzelfde geld was hij onder het ijs geschoten. Nachtenlang hebben we nog wakker gelegen met het beeld: "Stel je eens voor, dat....."
En nu terug naar het heden.
Natuurijs hebben we tegenwoordig niet zo vaak meer. Onze kinderen zijn dan ook niet van jongs af aan opgegroeid met natuurijs. Daarom is het een leuk initiatief om via scholierensport kennis te kunnen maken met het schaatsen op kunstijs in Thialf.
Omdat er tegenwoordig niet vaak natuurijs is, hebben we de meeste kinderen geen schaatsen meer in huis. Dan is het een uitkomst dat je die in Thialf kunt huren.
De eerste voorzichtige slagen op het gladde ijs. Ze kregen in groepjes les.
Met vallen en opstaan.
Toen de langsschaatsende kinderen doorhadden dat ik even alleen vallende kinderen aan het fotograferen was, gingen ze spontaan allemaal voor mijn camera vallen.
Ik denk dat de instructeur hier wat minder gelukkig mee was.
Dit echtpaar schaatst één keer per week recreatief. Geweldig om te zien, het samenspel en de cadans.
Met mijn standaardlens (Tamron zoomlens is defect) kan ik nagenoeg niet fotograferen in de vrije modus, b.v. op de sportstand met een hele korte sluitertijd. Ik werd dus gedwongen te fotograferen in de automatische stand. De verlichting in Thialf is heel sfeervol, maar voor de fotograaf in dit geval nauwelijks voldoende. Om de snelle schaatsters nog een beetje scherp op de foto te krijgen, moest ik de camera wel meetrekken met hun bewegingen. Het was niet eenvoudig de schaatsers midden in het beeld te krijgen. Nu schaatsen ze dus het beeld nog in.......
Ook zij schaatsen dus echt op blote voeten.
Einde recreatief schaatsen. De baan wordt gedweild.
En dan is het tijd voor de vedetten. In groepjes draaien ze hun eigen rondjes in een bijna uitgestorven Thialf. Je hoort alleen: "Klap, klap, klap, klap....." Geen applaus, maar het geluid van de klapschaats.
Even een sprintje trekken.
In de hoop dat hun foto en naam ooit nog een keer op dit bord komt te prijken.
En deze jonge wereldburger begint al te bibberen alleen al bij de aanblik van al die drukte op en rond het ijs.