Mijn eega en ik waren in de tuin aan het werk, toen mijn eega riep: "Kijk hier zit een oranjetipje". Verbaasd kwam ik naar hem toe en bedacht me intussen dat bij "Een oranjetipje dat zit" er sprake is van een contradictio in terminis...
Ik pakte snel de camera en begon te fotograferen.
Onderwijl sprak ik naar mijn eega het vermoeden uit dat de vlinder wel dood zal zijn. "Dat is dan wel een hele snelle dood, een paar minuten geleden vloog hij hier nog rond", was daarop zijn antwoord.
Al weken vliegen hier de mannetjes ons letterlijk om de oren. Maar erbij gaan zitten, oh maar en vastleggen met de macrolens op de gevoelige plaat lukt al helemaal niet.
Met mijn camera kwam ik steeds een stukje dichterbij, helemaal verbaasd dat hij niet wegvloog.
Tijdens het maken van de laatste foto zag ik de reden, de voorpootjes zaten verwikkeld in een spinnenweb. Daarom vloog hij dus niet weg. Even leek het: "De ene zijn brood is de andere zijn dood", maar ook dat viel nogal mee. De vlinder hebben we uiteraard niet dood laten gaan, maar snel weer bevrijd en met deze foto's hoef ik mijn brood niet te verdienen.
Allemaal hele fijne, ontspannende en zonnige dagen gewenst.
Het is alweer een paar weken geleden dat Jan en ik een fotoserie maakten bij het Watergemaal A.F. Stroïnk en nadien in het Voorsterbos waar vroeger het Waterloopkundig Laboratorium was gevestigd. Toen we de parkeerplaats in het Voorsterbos verlieten schoot me te binnen dat er nog een interessant object dichtbij was, namelijk de Voorstersluis. Hier te zien op een kaartje Google Maps.
Rechts op de voorgrond is de sluis, het gebouw op de achtergrond is het gemaal.
De Voorstersluis is een verbinding tussen het "Oude Land" (provincie Overijssel) en het "Nieuwe Land" (Flevoland). Op onderstaande foto kijken we richting Flevoland.
Als je vanaf het IJsselmeer het land binnenkomt bij Urk (Urkersluis) is daar een verval van 6 meter. In Marknesse (Marknessersluis) is er een verval van 1,25 meter. De Voorstersluis heeft een verval van 4,75 meter. Wat betreft het verval zit er een schommeling in van 20 centimer, deze schommeling is afhankelijk van extreme regenval en droogte.
De bedieningsknop voor een voetgangersoversteekplaats...
Terwijl we daar zo rustig fotograferend rondstruinden, begon het water vlak voor ons plotseling te kolken.
Er werd geschut. Spoedig haasten we ons weer naar boven naar de sluis.
Aan de verschillende kleuren van het bruin is te zien dat het waterniveau wisselt. Op dit moment wordt er door het waterschap meer water ingelaten in de achterliggende polder. De boeren hebben het water nodig voor de besproeiing van hun gewassen. Deze informatie heb ik van Carina, de vaste vrouwelijke sluiswachter van de Voorstersluis. Ik belde haar vanochtend op en vol enthousiasme vertelde ze over haar sluis en daarbij wist ze ook nog eens heel veel van de geschiedenis van de omgeving. Ik vertelde haar dat we het jammer vonden dat de sluiswachter niet voor bezoekers bereikbaar zijn. Het hele gebied rond de sluis en "haar huis" is verboden gebied.
Nog een laatste zwaai van de (invalkracht) sluiswachter. Deze foto is genomen naar het oosten met op de achtergrond het Kadoelermeer. Een harde oostenwind kan het waterpeil met 50 centimeter doen stijgen. In dergelijke gevallen wordt er niet geschut, aldus Carina.
De boot voer de Noordoostpolder in. En voor ons was het de hoogste tijd om het "Oude Land" weer in te rijden en thuis een ontspannende zetel op te zoeken en de intensieve fotokuierdag met een kopje koffie af te sluiten.
Onze zoon moest voor het vak Aardrijkskunde een vulkaan maken.
Hij begon met het op kleur brengen van de krater.
De krater werd vastgeplakt op een stuk karton.
Als opbouwend materiaal koos hij voor purschuim. We hadden geluk, maar liefst 50 % gratis.
Voor wat natuurlijk effect gooide hij alvast wat as op het natte schuim.
Dat was achteraf niet zo'n goed idee, want het schuim zakte in elkaar. Zo leek het meer een uit de kluiten gewassen slagroomsoes in plaats van een vulkaan.
We lieten de pur een paar dagen uitharden en zaagden toen de vulkaan weer in model.
Naast een tweede bus pur kochten we ook nog enkele bussen met graffitiverf. Het kost was, maar dan heb je ook wat.
Een nieuwe laag pur werd er aangebracht, het stromend lava.
Door er montagekit op te doen en uit te smeren konden we zorgen dat de as bleef plakken.
De lava werd op kleur gebracht.
Uiteindelijk zag de vulkaan er zo uit.
De vulkaan mocht echter niet zo ingeleverd worden, de opdracht van de docent luidde namelijk als volgt:
-Aan de ene kant van de vulkaan moet je kunnen zien hoe een vulkaan er aan de buitenkant uitziet.
-Aan de andere kant van de vulkaan moet je kunnen zien hoe een vulkaan er aan de binnenkant uitziet.
-De volgende onderdelen van een vulkaan moeten met naamkaartjes zijn aangegeven : magma, magmahaard, krater, kraterpijp,
zijkrater, lavastroom.
-Houd er rekening mee dat je de vulkaan moet meenemen naar school. (en weer terug naar huis) Maak ‘m dus niet te groot!
-Begin op tijd! Je bent niet in één middag klaar.
-Houd je aan de afgesproken datum om de vulkaan in te leveren. Op tijd inleveren telt mee in je cijfer.
Dus het mes moest erin.
Met briefjes aan satéprikkers werden de verschillende onderdelen van de vulkaan aangegeven. En moeders zorgde er met de auto voor dat de vulkaan op tijd op school was.
Wat creativiteit en inzet betreft had onze zoon wel een 9 verdiend, vind ik. Uiteindelijk kreeg hij voor de vulkaan een 7. Dat cijfer telt weer mooi twee keer mee voor het rapport.
Het was een feestweekend. Op paasmorgen hadden we een prachtige en feestelijke kerkdienst waarin we de Opstanding mochten vieren. Het "U zij de glorie" wat wij onder begeleiding van orgel en trompetgeschal zongen bezorgde mij kippenvel van ontroering.
We vierden dit weekend de verjaardagen van mijn schoonmoeder en van mijn moeder. Nog meer feesten dus.
Tijdens het verjaardagsfeest van mijn moeder hadden de kleinkinderen alle ruimte en prachtig weer om te voetballen op het grasveld naast haar huis.
Ondanks dat grote grasveld presteerden ze het nog om de voetbal in het naastgelegen weiland te schieten. Diegene met de langste benen mocht de oversteek over het prikkeldraad maken...
Zondagmiddag maakten we een vaartocht door De Wieden. Ook dat was feest. Wij waren niet de enige die een tochtje door de Gieterse slootjes maakten. Ik moest bij het zien van onderstaand beeld even denken aan de film "Fanfare"
Gierterse punters op het Bovenwijde.
Ook de kleinste passagier genoot volop.
Spelevaren.
Surfen voor beginners.
Er werd gevaren én gefietst.
Er was tijd voor een hapje en een drankje.
Ondanks het prachtige weer wat al dagenlang aanhoudt, is het water nog steenkoud, maar dat deerde deze jongens niet.
In de rondvaartboten zaten alweer volop Japanners.
Dwarsliggers in de Dorpsgracht.
Er waren vele botsingen, zo ook hieronder. Kijk maar naar de reactie van de vrouw in de blauwe boot vlak voor de botsing.
Filevaren.
Het was een heel gezellig en feestelijk weekend. Allemaal een goede (werk)week toegewenst.
Deze tijd vind ik de mooiste tijd van het jaar. De ontluikende natuur en de lentezon, het is volop genieten.
De fruitbomen in onze tuin hangen vol met bloesem. De appelbomen, perenbomen en kersenbomen laten zich nu van hun mooiste kant zien.
Overdag en bij ondergaande zon maakte ik een ronde door de tuin.
Het woord is nu verder aan de bijen.
Goede Vrijdag en Pasen staan voor de deur, het zijn voor mij de belangrijkste feesten in het kerkelijk jaar.
Stil en diep onder de indruk sta ik stil bij het Kruis en bij het geopend Graf...
Een ieder zal dit op zijn en haar eigen manier vieren en ik wens iedereen via deze weg hele goede dagen toe.
Ik liep naar de kippen om de Camelia japonica te bewonderen. Deze struik kregen we van een collega, in haar tuin kon ze deze niet in bloei krijgen. Bij ons bloeit deze struik zo om het jaar.
Ik zag het vrouwtjeskalkoen wat raar onder de struik liggen en het mannetje was druk met haar bezig. Even dacht ik dat het gepensioneerde vrouwtje dood was en dat het mannetje bezig was met het uiten van zijn verdriet. Het mannetje zat namelijk zo raar aan haar te plukken.
Vanaf de andere kant kon ik het geheel beter observeren, het vrouwtje leefde gelukkig nog. Het mannetje had het voorjaar in het hoofd en wilde paren. Het vrouwtje had waarschijnlijk geen zin en was onder de Camelia gaan liggen. Het mannetje kon op deze manier niet recht op haar gaan zitten om te paren.
Al mopperend liep hij erom toe en beklom haar van tijd tot tijd schrijlings.
Maar zij had toch echt hoofdpijn, snapte hij dat nu nog niet...
Na een tijdje gaf hij het op en kon het vrouwtje ontsnappen.
De foto's zijn "hard" geworden. De zwarte aarde en de kalkoen fotograferen lastig door de sterke reflectie.
Hieronder nog een filmpje van de kalkoen die zijn vrouwtje probeert te imponeren.
Een andere gast iin onze tuin die het voorjaar in zijn bol heeft en zijn vrouwtje wel op een hele bijzondere manier wil imponeren....
hij heeft zijn snor laten staan.
Allemaal een hele fijne dag gewenst en als het mogelijk is, geniet van deze zonnige dag.
De passagiers hadden al wat kunnen vermoeden toen ze op de uitnodiging zagen staan: "Neem droge kleding mee". Nu zijn verpleegkundigen nogal praktische mensen en graag oplossend bezig en hadden ze natuurlijk droge kleding mee, maar...dat daar ook droog ondergoed bijhoort, dat hadden sommigen net niet bedacht. En dát ze tot op de huid nat waren dat hoeft na het zien van onderstaande serie vast geen betoog.
De eerste vier wagens kwamen zo ongeveer tegelijkertijd aan. Even was het een drukte van belang en leek het voor mij als fotograaf in 2D een eng gezicht, net alsof ze met elkaar in botsing zouden komen.
Dat is een voordeel van een spiegelreflex, de camera ingesteld op een hoge ISO waarde, een korte sluitertijd en klikken maar.
De collega's op de achtergrond waren al binnen en deden zich tegoed aan heerlijke versnaperingen. Onze teamleidster en haar eega hadden werkelijk aan alles gedacht.
Het laatste span in de rij kwam aangelopen. De vrouwelijke koetsier was hier nog niet eerder met haar span door het water gegaan. We vroegen ons af of ze zou durven...
Ze ging wel heel bedaard, ze had immers ook maar 1 PK tot haar beschikking in tegenstelling tot de rest.
Ze koos per ongeluk een stuk waar de plas erg diep was. We hielden onze adem in...
Op aanwijzingen van onze teamleidster, die naast mij stond te filmen, koerste ze naar een ondiepere plek.
Eind goed al goed en met een grote lach van opluchting bereikte ze met haar span en haar passagiers veilig de overkant.
Nu lijkt het misschien zielig dat de paarden door het water moeten, maar volgens ingewijden genieten ook de paarden hiervan.
Tot slot nog een kort filmpje. De opnamen maakte mijn collega met mijn Powershot, terwijl ik aan het klikken was met mijn andere camera.
Terwijl wij als collega's en partners ons tegoed deden aan allerlei lekkers, moesten de koetsiers eerst nog hard werken. De paarden werden uitgespannen, voorzien van een dekkleed tegen het afkoelen, in de trailers gezet en voorzien van water en hooi (thuis worden ze nog eens flink afgespoeld en geborsteld). Nadien konden de koetsiers pas aan zichzelf denken. Ze voegden zich bij ons en zo was het met het prachtige weer en middenin de natuur prima toeven.
Aan het eind van de middag werd het feest verplaatst naar het huis van onze collega met haar gezin, alwaar het goed toeven was in een real English pub. Ook de koetsiers en hun partners kwamen na een tijdje fris gedoucht binnendruppelen. En na het "indrinken" werden we uitgenodigd in de eetzaal alwaar een prachtig warm en koud buffet op ons stond te wachten. Al met al een hebben we een topdag gehad, alle eer aan de gastheer en gastvrouw.
Onze teamleidster en haar eega hadden een afdelingsuitje voor de medewerkers van onze afdeling en hun partners georganiseerd.
Zaterdag j.l. was het dan zover. De locatie was prachtig, het weer geweldig en de stemming opperbest.
Maar liefst 9 wagens met koetsiers en dubbel zoveel paarden hadden ze voor ons geregeld.
Alleen al de voorbereiding was enorm. Thuis waren de paarden al gewassen en gekamd. Met vrachtwagens en paardentrailers werden de paarden naar de locatie gebracht.
Het startpunt was nabij Havelte, tegenover de Johannes Post Kazerne.
Terwijl de koetsiers alle paarden en wagens klaarzetten, werden wij verwend met een kopje koffie en thee en een stuk Friese oranjekoek.
En daar ging de reis over zandpaden, door bossen, over de heide richting Uffelte.
Ik was die dag "aangesteld" als fotograaf en dat betekende dat ik om praktische redenen niet mee ging op een wagen. Ik fotografeerde de voorbereiding, het vertrek, de aankomst in Uffelte en nog meer.
Aangezien het ook in dit natuurgebied kurkdroog is en het zand flink stuift door de hoeven van de paarden is het ook niet verantwoord met een camera achter op een wagen te gaan zitten. Zand is nu eenmaal funest voor een camera.
Wij stonden klaar bij de Dorpsherberg in Uffelte om daar het gezelschap op te vangen. De reacties van de passagiers waren geweldig positief: "Wat een mooie tocht en wat een belevenis". De collega's vonden het wel wat sneu dat ik niet mee kon. Maar ook dat is alweer opgelost, binnenkort mag ik een keer mee met één van de koetsiers.
De paarden bedrijven op dergelijke momenten topsport, ook zij hebben dan last van overmatige slijmvorming evenals de spugende voetballers op het veld.
Deze koetsier had het niet kunnen laten, hij was met de paarden en de wagen "vol gas" door een modderpoel gegaan.
En dan is er koffie of wat anders om het zand tussen de tanden weg te spoelen.
Even schurken.
Niet alleen de passagiers genoten, de koetsiers ook.
Vandaag geen oogkleppen op doen hoor. Geniet, voor zover mogelijk, van al het moois om je heen.
Morgen het vervolg op deze serie. Dan wel droge kleding meenemen...
Vandaag verjaarde de oudste kleinzoon van mijn moeder. Het was vandaag prachtig weer en we vierden de verjaardag bij hen buiten.
Hier werd hij gefeliciteerd door de jongste telg van de familie.
Er werd druk gevoetbald.
Er is daar ruimte genoeg om over een grote afstand naar elkaar over te schieten. Maar ook de bal hoog houden gaat ze prima af.
Oma doe je geen plezier meer met grote verjaardagspartijen, daarom is de jarige kleinzoon eind van de ochtend naar haar toegegaan om zijn verjaardag met haar te vieren. Oma treft het maar met haar kleinkinderen, ze zijn allemaal van groot tot klein even lief voor haar en betrokken.
Oma is het liefst thuis. Ze zit graag op haar terras met uitzicht op de schitterende Magnolia. Dit jaar draagt de boom ontelbare bloemen.
Vele bloemen zijn nog gesloten.
Anderen beginnen al te verkleuren.
Als ze hun blaadjes laten vallen krijg je een mooi inkijkje.
Met de camera stond ik een tijd op de uitkijk omdat ik graag een bij wilde fotograferen. Dat viel niet mee, want zodra de bij in de buurt van de camera kwam vliegen, kroop deze in een oogwenk binnenin de bloem. Hij koos dus niet voor de bloemen met de open kern (die makkelijker waren te fotograferen), die waren natuurlijk allang leeggesnoept.
Deze mussen zijn de vriendjes van mijn moeder. Ze geeft ze dagelijks brood en ze praat tegen ze. Als ze alleen op het terras zit komen ze heel dichtbij haar.
Nu zaten ze geduldig te wachten dat ik een keer weg zou gaan met die Magnolia. Die boom is namelijk hun terrein, ze foerageren daar op zoek naar insecten.
De oudste kleinzoon is in de bloei van zijn leven. Oma voelt zich soms net als onderstaande bloem, uitgebloeid...
Gisteren nam ik jullie al mee naar het Voorsterbos, vandaag het vervolg.
Het water stroomde via een grote buis van hoog naar....
...laag.
Stille wateren.
Mooi voor de houtkachel.
Evenwichtsbalken.
Tenslotte had ik mijn macrolens niet voor niets om de nek hangen, even een close-up van bloeiend hulst, herstel: mahonie dus, met dank aan Hendrika en Klaproos.
Door middel van deze borden werd het project toegelicht. Dit was een project in Denemarken.
Stromend water met een lange sluitertijd vastgelegd.
Een gedeelte van deze route is rolstoel- en rollatorvriendelijk.
Door Jan werd ik gewezen op dit plantje, heermoes. Een plantje met veelzijdige toepassingen
De golfmachine. Het houten golfschot aan de voorkant kon heen en weer bewegen, maar ook roteren zodat een andere type golf ontstond. In 1957 zijn er 40 van gemaakt. Enkele machines werden later zodanig aangepast dat ook onregelmatige golven met variabele golfhoogte en golfperiode konden worden weergegeven. Hierdoor kon de werkelijkheid beter worden nagebootst.
Enkele details.
Kunst.
Het gebouw was gesloten, een volgende keer maar bezoeken.
We hebben nu nog maar een gedeelte gezien. We gaan nog een keer terug om o.a. de hallen te bezichtigen.
Allemaal een fijn en zonnig weekend gewenst.
Jan heeft al tijden geleden aangegeven dat hij een keer wil fotograferen in het Voorsterbos. Daar was tot 1990 het Waterloopkundig Laboratorium gevestigd. Sinds 2005 is het bos opengesteld voor publiek.
Donderdag j.l. voegden we de daad bij het woord. We waren nog maar net met onze wandeling begonnen, toen er twee mannetjes oranjetipje zich aandienden. We grepen onze camera's maar de vlinders waren in een oogwenk verdwenen. Wel bleef er een vrouwtje oranjetipje wat langer bij ons in de buurt. Maar ook die liet zich niet van dichtbij fotograferen.
Het Voorsterbos is een van de oudste bossen in de Nederlandse provincie Flevoland. Het ligt tussen Kraggenburg en Vollenhove, en is eigendom van Natuurmonumenten. Het is bijna 1000 ha groot. Naar het zuidoosten sluit het gebied aan op het Kadoelerbos. In het oosten wordt het gebied begrensd door het Vollenhoverkanaal dat tevens de grens vormt met Overijssel.
De eerste aanplant vond plaats in de jaren '50 van de vorige eeuw. Het was oorspronkelijk een productiebos waar populieren en sparren waren aangeplant. In 1997 kwam het in het bezit van Natuurmonumenten. Sindsdien kreeg het bos een natuurlijker structuur. Naast het eigenlijke Voorsterbos bestaat het gebied uit het Wendelerbos en het Waterloopbos.
Het Wendelerbos is 120 ha groot. Het is genoemd naar het dorp Wendele dat hier in de Middeleeuwen heeft gelegen. Hier zijn omstreeks de eeuwwisseling veel jonge bomen aangeplant, zoals wilgen, populieren, elzen, essen en fladderiepen. Ook werden er twee beken gegraven om water aan te voeren.
Het Waterloopbos was vroeger eigendom van het Waterloopkundig Laboratorium dat er proefopstellingen maakte van havens. Het bos is erg vochtig vanwege de vele proefopstellingen, zoals modellen van de Deltawerken en de haven van Lagos. In een waterloopkundig laboratorium kan men in een landschap op verkleinde schaal waterstromingen nabootsen, bijvoorbeeld een rivier met kribben. De bedoeling hiervan is te onderzoeken wat de invloed van waterstromen is op bijvoorbeeld constructies en ondergrond. Er kunnen proeven gedaan worden om de stroomlijn van schepen te beproeven, maar ook voor het onderzoek naar afkalving, oevererosie en dichtslibbing van rivieren. In het laboratorium kan tevens de invloed van waterkeringen, dijken, sluizen en stuwen getest worden.
Uiteindelijk is het bos verlaten omdat computermodellen de plaats van schaalmodellen hebben ingenomen. Sommige proefopstellingen werden afgebroken, andere bleven staan. Natuurmonumenten is bezig alle overgebleven proefopstellingen weer schoon te maken zodat ze toonbaar zijn voor het publiek. Oorspronkelijk dreigde hier een bungalowpark te worden aangelegd, maar de omwonenden verhinderden dit.
Het Waterloopkundig Laboratorium is een wetenschappelijk instituut in Nederland. In 1933 werd de Stichting Waterbouwkundig Laboratorium opgericht, ressorterend onder de minister van Waterstaat. Van 1927, toen er al een bescheiden begin was gemaakt met een waterbouwkundig laboratorium in de kelder van het gebouw voor weg- en waterbouwkunde, tot 1960 was Prof. Johannes Theodoor Thijsse (1893-1984) hoofd van de laboratorium.
Het laboratorium is altijd in Delft gevestigd geweest, aanvankelijk in de binnenstad van Delft, tegenwoordig op een terrein bij de TU Delft aan de Schie ten zuiden van de stad. Eén onderdeel, de schaalmodellen was dus gevestigd in het Voorsterbos.
Wij zagen "Door de bomen het bos nog wel". En wel frisgroen ontspruitende bomen en een enkele dwarsligger.
Natuurmonumenten laat het gebied langzamerhand door de natuur overnemen.
Ik moet er zelf wel aan wennen, want ik ben nogal van het opruimerige.
Alle projecten zijn stevig verankerd met moderne roestvrij stalen kettingen. Stel je voor dat iemand "per ongeluk" een schuifje opendraait.
Ook zijn overal de elektriciteitsdraden doorgeknipt.
"We moeten in de zomer hier ook eens gaan kijken, want dan zijn er vast veel libellen te vinden", zie Jan en terwijl hij die woorden uitsprak keek hij verlangend uit naar het eerste bankje op onze route.
Zijn woorden waren nog niet koud en zie daar het eerste bankje en wel geschonken door het weekblad Libelle.
We nuttigden daar onze meegebrachte lunch.
Na de lunchpauze (ik zeg natuurlijk niet welke lunchpauze) het tweede deel van deze serie.
Nadat ik in oostelijke richting het gemaal een aantal malen had vastgelegd liep ik naar de andere kant van de brug en richtte mijn camera naar het westen.
Duidelijke een gevalletje van achterstallig onderhoud.
Een heel laag waterpeil.
Na een tijdje fotograferen keek ik achterom en was Jan "kwijt". Ik liep over de brug terug en zag hem toen onderaan het talud zitten, bezig met het gemaal vanuit een laag standpunt vast te leggen.
Op het vorig logje stelde ik de vraag wie er zou gaan winnen, de sapstroom of ik? Vandaag de onthulling.
Op de foto is te zien dat de druppels zich door de poriën van de siliconenkit heen persen. De druppel met daarin de bomen weerspiegeld en met de avondzon op de achtergrond.
We probeerden nog wat anders. We haalden de siliconenkit eraf en we kozen er toen voor om de wond dicht te schroeien. Dat viel nog niet mee, want wij hadden niet eens een fatsoenlijke aansteker met een grote vlam in huis. De beide mannen zorgden voor het vuur en ik fotografeerde.
Mijn eega pakte toen een waxinelichtje en liet het kaarsvet op de wond druppelen.
Ook hier kwamen de druppels al snel weer tevoorschijn.
Door het druipende kaarsvet was er een heuse stalactiet gevormd.
En de druppels bleven gewoon komen en gleden langs de stalactiet naar beneden.
Het kaarsvet was ook op de jonge bladeren van de rozenstruik eronder gedrupt en samen met de voortdurende druppels van de sapstroom gaf dat een bijzonder geheel.
Al de "inspanningen" waren voor niets. Bijna voor niets dan, want de druppelsnelheid (...van een infuus, echt een verpleegkundige opmerking )is door het kaarsvet wel gehalveerd. Het was echter grappig om te experimenteren, het leverde een niet alledaagse fotoserie op en de druif...och met zo'n klein wondje overleeft die het wel.
Als je kijkt over hoeveel meters de sapstroom voortgestuwd moet worden, dan zit daar best heel veel druk achter.
Jullie hadden dus gelijk, de sapstroom wint.
In ons vogelhuisje op ons terras wordt weer een nestje gebouwd. De koolmees vliegt af en aan met nestmateriaal...tenminste als ik niet met mijn camera op wacht sta.
Eén foto heb ik tot nu toe kunnen maken. Zodra ik namelijk met de camera in de hand, verstopt achter het glas sta te wachten heeft de koolmees net pauze.
De druif die daar vlakbij groeit zorgde voor een hinderlijk takje net voor mijn schootsveld, daarom knipte ik dat takje af. Dat je in verband met de sapstroom een druif alleen mag snoeien tijdens de rustperiode in december is mij wel bekend, "Maar ach, één zo'n takje, dat moet kunnen".
Verbazingwekkend hoe sterk de sapstroom is en hoeveel druppels er zich naar buiten wellen.
Ik vroeg aan mij eega wat ik erop kon doen om de druppelvorming tegen te gaan. Hij kwam met het idee om er kauwgum op te doen.
Kauwgum hadden we echter niet meer in huis daarom koos ik voor poster buddies oftewel kneedlijm.
Het vocht perste zich gewoon langs de kneedlijn en kon ik gewoon verder gaan met het fotograferen van druppels.
Toen kreeg ik een helder idee en koos voor de kitspuit en siliconenkit speciaal voor sanitair. Wel handig dat ik als klusser dergelijke dingen voor het grijpen heb liggen.
Het duurde maar een paar minuten en daar kwamen de eerste druppels alweer tevoorschijn.
De kit moet echter nog uitharden. Wat denken jullie wie gaat het winnen de sapstroom of ik?
Na een periode van afwezigheid begin ik weer voorzichtig met het plaatsen van logjes.
Ik dartel nog niet helemaal zo rond als de lammetjes in de wei, maar het begint er weer wat op te lijken.
Mijn activiteiten moet ik nog steeds goed doseren en ook mijzelf goed in acht blijven nemen. Gelukkig heb ik allemaal lieve mensen en professionele hulp om mij heen die mij steunen en helpen.
De afgelopen tijd heb ik al jullie logjes gelezen en de foto's bewonderd. Dat ik mijzelf had opgelegd om nergens te gaan schrijven gaf mij even een stuk rust. Evenals het stopzetten van andere werkzaamheden c.q. vrijwilligerswerk.
De komende tijd zal ik jullie uiteraard blijven volgen maar ik zal, in tegenstelling tot eerder, niet meer dagelijks reageren. Dit is namelijk door mijn toegenomen aantal werkuren niet meer mogelijk.
Net als de lammetjes op de achtergrond was ik gewend om door te draven. Mijn lichaam heeft nu aangegeven dat ik niet langer zo kan doorgaan. Het belangrijkste is nu om te leren luisteren naar mijn lichaam, ik zal meer rustmomenten moeten zoeken en nemen.
Nadat ik voor het eerst sinds een tijd weer de camera ter hand had genomen en een tijd had staan te genieten bij de dartelende lammetjes, vervolgde ik mijn weg naar mijn moeder.
Jaren geleden heeft mijn moeder een hele rij narcisbollen gepoot langs de waterkant. Ieder voorjaar is het weer een feest om naar te kijken. Samen maakte we vanmiddag foto's van de narcissen en de sterretjes.
Deze bos narcissen met sterretjes schenk ik aan jullie allen als dank voor al jullie lieve reacties op mijn weblog en via andere wegen.