Wandelen en foto's maken met mijn moeder
Donderdag 03 Maart 2011 om 22:17Vanmiddag werd het toch nog mooi weer. De zon kwam er volop door en de lucht was mooi blauw. Ik belde mijn moeder en vroeg haar of ze zin had om mee te gaan wandelen.
En dat was niet tegen dovemansoren gezegd. Mijn moeder is een echt buitenmens en kan altijd erg genieten van de natuur. Ik heb de indruk dat, nu ze Alzheimer heeft, ze nog intenser geniet van de "kleine" dingen om haar heen. Ze ruikt, ze hoort, ze proeft en ze voelt, het is echt genieten om samen met haar de natuur in te trekken.
En we hebben echt niet sneller gelopen dan 6 km per uur.
In de auto vroeg ze al of ik mijn fototoestel wel bij me had.
Tijdens de wandeling vond ze het prachtig om samen met mij te zoeken naar mooie onderwerpen voor een foto.
Langs het pad stond een dode berk met zwammen.
"Kijk mam, als je wat al te hard duwt, duw je die zo ondersteboven", zei ik tegen haar. Mijn moeder heeft haar hele leven hard gewerkt en altijd aangepakt. Of het nu de schilderkwast was, de hamer, de boormachine, de behangtafel, de schoffel, de grasmaaier, de borduurnaald, de haaknaald, de breinaald of de naaimachine alles kon ze hanteren. Ze stond altijd voor ons klaar. Nu weten die handen niet meer hoe al die dingen gehanteerd moeten worden...
Haar handen omvatten nu zonder aarzelen de stam om er even krachtig aan te schudden.
Vol bewondering keek ze naar die grote boom. Ze nam overal de tijd voor.
Het tempo van de genietende moeder en van haar fotograferende dochter pasten perfect bij elkaar. 
"Kijk die paddenstoel moet ook wel even op de foto, maar dan moet wel eerst die troep ervoor weg". En meteen voegde ze de daad bij haar woord.
Na 3 km wandelen kwamen we aan in Kalenberg. Daar hebben we even gepauzeerd op het bankje.
Met een prachtig uitzicht over de Heuvengracht.
Kalenberg was uitgestorven. De mensen aan de linkerkant van het water kunnen niet met de auto bij huis komen, zij zijn afhankelijk van de fiets of de boot.
En de hele weg trakteerde mijn moeder op pepermuntjes, hier breken we het tweede rolletje aan.
We moesten hetzelfde pad terug. Nu met de wind in het gezicht en de zon op de rug.
We kwamen langs een vermolmde steiger.
Mijn moeder legde een losse plank aan de kant. "Stel je voor dat er iemand over struikelt".
Aan het eind van de prachtige en gezellige wandeling nog een laatste blik over het water.
En vanavond bezocht ik voor het eerst een Alzheimer Café. Het was een leerzame avond.