Het avontuur dat rafting heet
Vrijdag 07 Augustus 2009 om 12:10Na een busrit van 20 minuten arriveerden we ergens aan de oever van Dranse. De groep werd over twee boten verdeeld. Onze dochter en ik waren de enige niet Franssprekende toeristen. Wij werden ingedeeld bij een gids die prima Engels sprak. Er werd ons een plaats toegewezen in de boot en onze dochter werd zo ver mogelijk achterin geplaatst, de minst gevaarlijke plaats, vlak voor de gids aan de rechterkant. Ik zat aan de linkerkant, schuin voor onze dochter. Onze gids legde alles uit, eerst in het Frans en nadien in het Engels. Er werden ons de commando's geleerd, deze commando's deed hij alleen in het Frans. Omdat de commando's snel gegeven en opgevolgd moesten worden kon hij dat uiteraard niet nog eens in het Engels herhalen.
En toen gingen we los...
We zaten allemaal op de rand van de boot, onze voeten onder een stootkussen geklemd. Tijdens het peddelen moesten we onze peddels diep in het water steken en ons hele bovenlichaam gebruiken om kracht te zetten. De gids schreeuwde ons toe wanneer we vooruit, achteruit of niet moesten peddelen. En om het geheel nog ingewikkelder te maken was er ook nog een commando waarbij links en rechts apart van elkaar vooruit of achteruit moesten peddelen.
Een belangrijk commando was: "Securité". Daarbij moesten we allemaal vliegensvlug op de bodem van de boot gaan zitten en de peddels verticaal houden. Deze houding was nodig bij de onstuimige stukken in de rivier en in de buurt van grote rotsblokken. Ik mag jullie wel verklappen dat we dit commando maar wat graag opvolgden...
Na een tijdje werden de boten afgemeerd en werden we verzocht om op een groot rotsblok te klimmen. Het was de bedoeling dat we allemaal stuk voor stuk naar beneden zouden springen vanaf twee meter hoogte.
We werden dan een eindje met de stroom meegevoerd waar we na tien meter werden "opgevangen" door de gids. Deze lachende jongeman met touw was onze opvang.
Ik liet eerst anderen voorgaan zodat ik de kunst kon afkijken. Het leek een fluitje van een cent. En toen was het mijn beurt. Mijn hart bonsde vanwege de hoogtevrees die ik ook nog moest overwinnen. Ik sprong en kwam gelijk boven, toen echter kwam ik in een stroming terecht en werd met zwemvest en al onder water gezogen. Proestend en hijgend kwam ik weer boven. Iedereen om mij heen was onder de indruk en ik niet minder! Wat waren dat angstige seconden. En wat was ik blij toen ik dat touw in de handen had en aan kant werd getrokken. "Is everything okay?", vroeg de gids vele malen.
Op onderstaande foto kon er inmiddels weer een bibberend glimlachje vanaf.
We vervolgden onze weg. Het volgende angstige moment diende zich al snel aan. De boot maakte plotseling een fikse wending, stootte tegen een rotsblok en daarbij verloor onze dochter haar evenwicht. Gelukkig had ze nog één voet klem onder het stootkussen. Ze dreigde uit de boot in het water te vallen. Doordat de gids haar heel snel bij haar zwemvest greep en weer naar binnen trok werd dit op het nippertje voorkomen. Ze was er zelf niet eens van geschrokken maar ik zat, als moeder, verstijfd van schrik.
De hele weg keek ik bij het commando: "Securité" naar achteren of onze dochter wel op tijd onder in de boot ging zitten. Dat ik schuin naar achteren keek heeft de fotograaf op onderstaande foto gevangen.
En toen naderden we dit enorme rotsblok midden op ons pad, er leek geen weg omheen. Dit was zo'n berucht moment waarbij de boot kon omslaan....
Hard stootten we tegen de rots, onze boot schuurde erlangs, maar bleef gelukkig overeind.
Ondanks de hachelijke momenten was het een prachtige belevenis. Maar of ik morgen weer zou gaan....
