In memoriam
Woensdag 11 Maart 2009 om 00:00Op een ochtend, jaren geleden waste ik als verpleegkundige in het ziekenhuis een vrouw van tachtig jaar. Al snel haalde ze uit de lade van haar nachtkastje een vergeeld fotootje. Het was een foto van haar overleden kindje, toen vijftig jaar geleden gebeurd. Ze vertelde mij over dit kindje. De volgende dag waste ik haar wederom. Weer haalde ze het fotootje van haar overleden kindje uit de lade en ze vertelde weer over dit kindje. Het viel me op dat ze na zoveel jaar nog steeds met dit overleden kindje bezig was en ik dacht al snel dat het waarschijnlijk ook haar enige kindje was geweest. Dat bleek niet zo te zijn, ze had nog zes kinderen gekregen.....
Op woensdag 11 maart 1970 kwam ons negenjarig broertje op een tragische wijze om het leven. Wederom was ons leven vervuld van intens verdriet. Een half jaar eerder was ons kleine zusje van vier maanden overleden als gevolg van een hersenvliesontsteking. Binnen een half jaar hadden mijn ouders geen vier, maar twee kinderen meer. Maar ook bij zoveel verdriet blijkt dat de zon weer gewoon opkomt en gewoon weer ondergaat en dat de vogels gewoon doorfluiten.....
Het overlijden van ons zusje en broertje heeft enorm invloed gehad op ons leven, niet alleen in negatieve zin, maar ook zeker in positieve zin. Hoe verdrietig onze ouders ook waren, ze pakten de draad weer op en gaven ons een warme en liefdevolle opvoeding.
Vandaag 39 jaar geleden, lijkt voor mijn moeder als de dag van gisteren. De erge wonden zijn genezen, echter de pijnlijke littekens zijn gebleven. Het verlies van je kind is levenslang.
Mijn moeder plant in het voorjaar violen bij het graf van haar kinderen.
Door middel van het hart van deze violen wil ik een blijk van medeleven tonen aan alle ouders die een kind hebben moeten verliezen en aan alle mensen die ongewild kinderloos zijn gebleven.
