« Een fotokuier in Nati… | Home | Zwanen zwoegen tegen … »

Rietsnijderstrailrun in Woldlakebos

Afgelopen zaterdag werd voor de tweede keer de 'Rietsnijderstrailrun' in het Woldlakebos gehouden. Ik besloot er een kijkje te nemen. Op weg daar naartoe zag ik een weiland met heel veel meeuwen. 'Meeuwen aan land, storm voor de hand', luidt het gezegde. Dat gold zeker voor deze zaterdag. De harde wind die zaterdag boven Nederland waaide leidde tot veel overlast.

Ik parkeerde mijn auto aan de Ingenieur Luteijnweg, aan de rand van het Woldlakebos, zie Google Maps. Het Woldlakebos is onderdeel van Nationaal Park Weerribben-Wieden. De vlaggen laten mooi zien dat het heel hard waaide. Doordat ik eerst een andere afspraak had was ik aan de late kant. Dat besefte ik toen ik in de verte natuurfotograaf Philip Friskorn het bos uitzag komen om terug te keren naar de auto. Na een hartelijk weerzien en even bijpraten besloot ik wel verder te gaan. Volgens Friskorn was er nog een handjevol lopers op het parcours.

De trailrun in het Woldlakebos had een parcours van 5 km welke maximaal 3 keer kon worden gelopen. De route liep door een afwisselend landschap van bos en rietland. In dit jaargetijde wordt in het rietland hard gewerkt met het snijden van het riet en dat geeft een dergelijk parcours net wat extra. Friskorn vertelde dat er op deze zaterdag helaas geen rietsnijders aan het werk waren. Wellicht dat de wind te hard was om in het riet aan het werk te gaan. Vorig jaar maakte Friskorn een foto van rietsnijders met op de achtergrond de trailrunners. De foto is hier te zien.

Dit was de laatste runner van deze trail. Op de achtergrond kwam de bezemwagen aanrijden.

Omdat ik nu toch in het Woldlakebos was en het mooi weer was besloot ik meteen een wandeling te maken. Door de beschutting van dit bescheiden bos ondervond ik niet veel hinder van de harde wind.

Door het samenspel van zon en wolken heb ik volop genoten van deze wandeling.

Ik heb een wandeling gemaakt van pakweg 3 km en ik ben geen mens tegengekomen.

Na het bezoek aan het Woldlakebos ben ik verder gereden naar de vogelkijkhut een paar honderd meter verderop. Daar op de vlakte waaide ik wel bijna uit de broek, maar daarover later meer.