Uitkijktoren op de Woldberg
Zondag 04 November 2018 om 17:40Afgelopen week was Jan na lange tijd weer hier te gast voor een fotokuier. Vanwege zijn Acnes was het de afgelopen maanden niet mogelijk om naar de Kop van Overijssel te komen. De recente behandeling van de Acnes heeft, zoals het zich laat aanzien, een gunstig effect gehad op zijn pijn. Jan schreef erover op zijn weblog. Doordat de pijn is te hanteren kan Jan langere autoritten maken en behoort een fotokuier hier weer tot de mogelijkheden. We hebben de fotokuier dan ook allebei als een feest ervaren!
Na de koffie vertrokken we naar de uitkijktoren op de Woldberg. Dit was een idee van Jan. Een bezoek aan deze uitkijktoren stond al langere tijd op zijn verlanglijst. Zie Google Maps voor de locatie. De route naar de Woldberg en dus naar de uitkijktoren loopt door een tunnel onder de A32. Vlakbij de tunnel is de verplichte parkeerplaats voor de bezoekers van de uitkijktoren.
Vanwege de MS was de afstand vanaf de parkeerplaats naar de uitkijktoren te groot, daarom bracht ik Jan eerst halverwege. Vanwege de licht hellende toegangsweg was namelijk het gebruik van de loopfiets geen optie.
Ondanks dat de uitkijktoren in 2008 is geopend en de toren 'om de hoek' staat, was ik er nu pas voor de tweede keer.
Aan de toren hangt een informatiebord. Op dit informatiebord staan de volgende gegevens:
Beton: 115.000 kg
Betonstaal: 4700 kg
Staalconstructie: 32.000 kg
Hoogste platform: 24,05 meter
Hoogste punt: 29,30 meter
Aantal treden: 131 stuks
Aangekomen bij de toren begon Jan al snel met de klim. Ik bleef eerst nog met beide benen op de grond. Vanwege mijn extreme hoogtevrees ging ik mij eerst beraden wat wijs was.
Jan was boven aangekomen. Vanaf de grond sloeg ik hem gade. Door de traptreden heen zag ik hem in zijn rode vest rondscharrelen.
Ik besloot eerst een rondgang te maken aan de voet van de toren.
Ook op dit object is graffiti aanwezig. Lijkt me een doorn in het oog van de architect.
Inzoomend op de driehoeksvorm van deze toren neem ik jullie mee naar de tekst op het informatiebord.
'Decennialang heeft er een toren op de Woldberg gestaan. De laatste, een stalen brandtoren werd in 1985 afgebroken vanwege de slechte conditie van de constructie. Bijna twintig jaar later leefde het idee om een nieuwe uitkijktoren nabij deze prachtige locatie te plaatsen. Sinds september 2005 is het idee stap voor stap geconcretiseerd door de stichting 'Vrienden van de uitkijktoren Woldberg". De Steenwijker architect, Paul Ruiter, maakte het ontwerp.'
'De Woldberg is 26 meter hoog en daardoor een opvallende heuvel in het vlakke Steenwijkerland. Aan de zuid-oost zijde ligt nog een heuvel, de Havelterberg. Zowel de Woldberg alsmede de Havelterberg zijn gevormd door de stuwkracht van gletsjerijs in Salle-glaciaal, ongeveer 150.000 jaar geleden. Vanaf de toren zijn deze stuwwallen in het landschap te herkennen. Steenwijk ligt tussen de twee stuwwallen in, waar het smeltwater heeft gestroomd.'
'In Steenwijk zijn veel grote keien gevonden. Deze keien zijn door het gletsjerijs meegevoerd vanuit Scandinavië. Aan deze natuurlijke stenen dankt Steenwijk haar naam. Ook bij het graven van de nabijgelegen A32 kwamen veel keien naar boven. Een aantal mooie exemplaren zijn verzameld en vormen een geologisch monument. Dit monument is te vinden aan de Wolterholten zie Google Maps. Tevens is er een grote stapel keien langs de A32 gelegd. Deze plaats markeert de grens tussen Overijssel en Frieland. Zie Google Maps.'
'Het uitzicht reikt tot ver in 4 provincies. Je ziet de toren van Emmeloord, de verbrandingsoven van Diever, het Abe Lenstrastadion in Heerenveen en de hoogbouw van Zwolle. Vanaf de uitkijktoren heb je ook goed zicht op de verbindingen in het landschap. Via de houtwallen kunnen planten en dieren zich vrij verplaatsen, en dus groeien en bloeien. Het is prachtig wandelen in dit glooiende stukje Overijssel.'
Inmiddels had ik ook de toren beklommen. Daar waar Jan in één streep naar de top ging heb ik de klim in etappes gedaan. Ik ben echter niet verder gekomen dan halverwege de toren. Vanwege mijn hoogtevrees durfde ik niet hoger. Ik riep een aantal keren naar boven of alles goed ging, maar kreeg geen antwoord. Het verkeer op de A32 overstemde mijn stemgeluid. Ach, zolang ik Jan maar voelde rondstappen dan was ik gerustgesteld.
Na een tijdje kwam Jan weer naar beneden met een blijde en trotse blik. Wat een feest dat hij dit heeft volbracht.
Nadat Jan een tijdje had gerust op het bankje maakte ook hij nog een rondgang rond de toren. Toen ook die missie was voltooid was het de hoogste tijd om de terugreis te aanvaarden. Inmiddels waren zijn benen door de MS flink aan het protesteren. 'Dat gaat wel weer over ...", waren zijn woorden terwijl hij dapper doorstapte naar de enorme kei. Terwijl Jan daar bleef wachten haalde ik de auto op.
Het was voor Jan een overwinning en in alle opzichten een geslaagde fotokuier.