« De Heer is waarlijk o… | Home | Avondzon »

Onvoorwaardelijke liefde, voor altijd verbonden...

Onlangs las ik het boek, "Op de schouders van ouders", geschreven door Hans Groeneboer. Je bent voor altijd verbonden met je ouders, maar de auteur stelt dat dit wel in vrijheid verbonden en niet gebonden moet zijn. Ik heb een aantal passages eruit gepikt en hieronder geplaatst. De foto's zijn van Klaas en zijn liefdevolle moeder. Onvoorwaardelijke liefde!

We worden geboren in verbondenheid en volledige afhankelijkheid. De baby is afhankelijk van de zorg en aandacht van zijn ouders. Als de ouders niet voor hun baby zorgen, gaat het kind dood. De gevende zorg van de ouders is bepalend voor de groei van de baby. Iedere dag is een dag van groei en onwikkeling. In dit proces is het vanaf de eerste dag een spel van afbakenen en verbinden.

De baby protesteert al bij de geboorte als hij of zij niet meer 24 uur per dag, zeven dagen per week in de buik van de moeder kan verblijven. Het kind moet leren, dat de moeder niet meer continu beschikbaar is. Dat is geen gemakkelijk proces. De verbondenheid met de moeder is groot en ook het gevoel van veiligheid van het kind naar de moeder en vader toe. Dit is een heel bijzondere band, die niemand in zijn of haar leven mag ontkennen. Kinderen zijn van jongs af aan trouw aan hun ouders. Deze trouw en loyaliteit zijn van groot belang om op te kunnen groeien en te onwikkelen.

Ieder mens wordt geboren in een familieverband en behoort daar intimiteit en veiligheid te vinden. Vader, moeder, oma's en opa's, tantes, ooms, neven en nichten, allemaal zijn ze betrokken bij de geboorte van een nieuw familielid. Gewenst of ongewenst, familie heb je! Deze familierelaties worden voor een belangrijk deel van het basisfundament in het leven van de nieuwe telg. Je zou zelfs kunnen stellen, dat hier de matrix gelegd wordt voor een groot deel van het gedrag en de gevoelens. Later in het leven zal op dit fundament verder gebouwd kunnen worden aan relaties ver buiten de familie.

Op de weg naar volwassenheid groeit het kind van volledige afhankelijkheid naar onafhankekelijkheid. Gelukkig gaat dit niet in één dag, maar doet de natuur hier gemiddeld twaalf tot vijftien jaar over. De eerste tien tot twaalf jaar zijn jaren waarin het kind zich identificeert met de ouders en het gezin.

Nadien komt er een nieuwe belangrijke fase. Het kind gaat zichzelf afbakenen en wil onafhankelijk worden van het ouderteam. Het wil als het ware namens zichzelf gaan leven. De behoefte aan autonomie neemt toe en ook de kracht om zichzelf af te kunnen bakenen. Het kind, verbonden met de ouders vanaf het eerste begin, heeft opnieuw de ouders nodig. Nu echter om hem te helpen om zichzelf af te mogen bakenen. Het kind heeft recht om zich af te bakenen en een eigen leven te gaan leven. De aanmoedigende ouder zal het kind helpen in dit proces. Het kind komt in de fase van het namens zichzelf leven, ook wel de fase van onafhankelijkheid genoemd.

Jongeren hebben in het proces naar autonomie hun ouderteam nodig. Ze hebben ouders nodig die hen aanmoedigen om zichzelf te zijn en een eigen mening te ontwikkelen. Een heel moeilijk proces voor ouders! Je hebt toch allemaal wel het idee dat je kind het gelukkigst wordt als hij of zij jouw pad maar volgt. Toch is het tegenovergestelde waar. Kinderen kunnen zeer ongelukkig worden door de weg van hun ouders te gaan, als die weg in strijd is met hun eigen eigenheid.

Natuurlijk zullen kinderen in veel zaken de weg van hun ouders volgen, maar wat heel belangrijk is, is dat ze deze weg in vrijheid mogen kiezen. Pas dan zal het een weg zijn die zij zich eigen kunnen maken. Niet omdat ze hierin gemanipuleerd, geïntimideerd of gedomineerd zijn door vaders en/of moeders die het niet aankonden om hun kinderen volwassen te zien worden. Volwassenheid is de vrucht van een autonoom geworden mens, die zich in vrijheid kan verbinden met anderen en zijn grenzen kan afbakenen.

We kunnen de verbondenheid zien in de verticatle loyaliteiten tussen ouderteams en hun kinderen en de kinderen die weer ouderteams worden. Dit is een prachtig werkend principe waarin we generaties lang het rechtvaardige erfgoed van onze families door kunnen geven. Loyaliteit is een wetmatigheid in relaties. het is de zuurstof in het leven en de kracht van de verbondenheid, die onverbrekelijk is in de verticale banden. De verticale loyaliteit is dus de verbondenheid, zorg en trouw tussen ouders en hun kinderen en de kinderen die ouderteams worden. Ouders, grootouders, overgrootouders, kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen zijn met elkaar verbonden. Het zijn de relaties die we niet zelf gekozen hebben, maar waar we uit voortkomen!

Ouderteams geven transgenerationeel aan de toekomst, dat wil zeggen dat ieder ouderteam investeert in de toekomst. Wat je je kinderen leert, kunnen zij weer doorgeven in de toekomst. Als een kind in het gezin waarin het opgroeit, leert om goed voor zichzelf te zorgen, zijn eigen mening te ontwikkelen en ook leert om zijn grenzen aan te geven, dan zal dat kind later in zijn leven dat ook goed kunnen in zijn werk, zijn huwelijk en in zijn eigen gezin. Het gezin van herkomst is de matrix van het leven. Daar leer het de basisivaardigheden die het nodig heeft voor de toekomst. Daar ligt het oefenterrein. Ouders leven het leven voor en zijn de basis van het vertrouwen. Ouders zijn betrouwbaar, als ze het belang van het kind onder ogen kunnen zien en kunnen investeren in het leven van hun kinderen.

We mogen er als gezinnen best voor uitkomen, dat het gezond is om ruzie te maken in gezinnen. Kinderen hebben recht op strijd. Ze hebben recht op conflicten. Door deze conflicten leren ze juist, dat hun ouderes hen onvoorwaardelijk liefhebben. Ook als ze dingen doen die de ouders zelf niet zouden doen of als ze door een crisis in hun leven gaan, de ouder-kindrelatie komt niet op het spel te staan! Dat is een zekerheid, die er altijd zal blijven, ook al doe je niet wat je ouders graag zouden willen. En ouders? Dat zijn gewone mensen, die onvolmaakt zijn, die ook wel eens ruziemaken, die het niet altijd met elkaar eens zijn en soms ook hun onvermogen laten zien. Dat is pas veilig, als je kunt zien dat je ouders ook niet perfect zijn en toch in het leven kunnen staan. Als je ouders hebt, die na het ruziemaken gewoon weer "Sorry" tegen elkaar en tegen de kinderen kunnen zeggen.

Het is nog maar kortgeleden dat de navelstreng tussen Klaas en zijn moeder is doorgeknipt. De verbondenheid van deze navelstreng zal echter altijd blijven bestaan.