Wielrennen en nagedachtenis
Zaterdag 23 Juli 2011 om 14:38Ook hier stond overdag de televisie aan om De Tour te kunnen volgen. Onze zoon is een grote fan en als ik vrij was dan wierp ik regelmatig een blik op het wielrennen.
De Tour stimuleerde onze zoon om ook zelf op de wielrennersfiets te stappen.
De fiets heb ik ongeveer 20 jaar geleden tweedehands gekocht. In die jaren fietste ik meerdere keren per week heel fanatiek. Met de komst van de kinderen gunde ik mij daar de tijd niet meer voor en de fietst kwam "aan de wilgen te hangen" in de eigen garage. Nu was onze zoon zo ver dat hij op de fiets paste.
De fiets heeft geen frame van carbon en heeft "maar" 12 versnellingen die nog aan het frame bedient moeten worden, maar voor een beginner is dit een prima alternatief.
Vroeger reed ik altijd zonder fietshelm. Achteraf gezien natuurlijk heel onverstandig. Ik wilde dat zoonlief wel een fietshelm op zou zetten en daarom kochten we vandaag een helm.
Op deze "zomerdag" is het bij ons op het moment van schrijven, regenachtig en 14 graden. Tussen de buien door moest onze zoon even voor mij poseren. En als je geen spek op de botten hebt, dan zien je armen er na een paar minuten zo uit. 
En als je dan zo samen in de auto op stap bent komen er bijzondere gesprekken tot stand. Na een omweg in onze filosofische gesprekken kwam zoonlief met het volgende. Hij vroeg zich af welke mensen hem wel of niet zouden missen als hij zou komen te overlijden. Waarop ik zei dat veel mensen eerst geschokt zouden zijn maar dan al snel weer de draad van het leven zouden oppakken. "Je vader en moeder die zullen in ieder geval enorm verdrietig zijn en zullen levenslang om je rouwen", vertelde ik tegen hem.
En zo kwamen we bij het drama in Noorwegen. De dood van zoveel tieners, wat een zee vol verdriet. Dan is er voor de nabestaanden alleen nog maar een inktzwarte nacht.
