Urk
Donderdag 26 Mei 2011 om 06:25Vorige week maakten we met drie generaties een uitstapje naar Urk, mijn moeder, mijn zus, hun zoon en ik. Het was prachtig weer en heel gezellig.
We parkeerden de auto bij de haven.
De dekpoes hield trouw de wacht.
Een "knoopliende". Deze gebruikte mijn moeder ook altijd. De was wordt er tussen geknoopt in plaats van dat er met knijpers werd gewerkt. Een handigheid die je echt moet leren en die zij ook aan haar dochters heeft geleerd.
De oude vloot. Terwijl wij hier liepen zagen we aan de overkant een fotograaf met een bruidspaar bezig. We wilden dat wel eens van dichtbij bekijken.
Toen deze moeder doorhad dat ik het kleine bruidsmeisje op haar arm wilde vastleggen, zette ze het kleine ding zonder pardon op het muurtje en ging er zelf een meter vanaf staan. Op Urk hebben ze over het algemeen grote gezinnen en volgens mij een no-nonsens opvoeding.
Het griezelde mij toe, als dat kleine ding maar niet achterover valt, dacht ik nog. Ik wist niet hoe snel ik de foto's moest maken.
Het was mooi om te zien hoe de fotografe bezig was met het bruidspaar, de bruidsmeisjes en bruidsjonkers. Ze zei nog gekscherend dat ze zelf niet op de foto hoefde, dat ze niet voor niets fotografe was geworden, zodat ze zelf niet op de foto kwam. Waarbij ik instemmend knikte. Dat kwam me namelijk bekend voor. 
Eén bruidsjonker zag het fotograferen niet zitten en distantieerde zich van de groep. Hij liep op zijn korte beentje snel door.
Totdat hij in de gaten kreeg dat er warempel nog zo'n mens met een fotocamera liep te knippen. Ik kon het niet laten. En hij zei maar steeds: "'Nie foto, nie foto, nie foto".
De hele stoet liep richting de vuurtoren. Het talud opklimmen leek hem veel leuker dan al dat stilstaan voor de foto.
Hij had zoveel plezier dat hij even vergat dat hij niet op de foto wilde en hij vergat te zeggen: "Nie foto".
De 21 jarige kleinzoon...
...en de 78 jarige oma. Ze kunnen prima samen opschieten. Het is vertederend te zien hoe zorgzaam hij is voor zijn oma.
Eén van de vele kerken op Urk. Thuis heb ik wel even nagezocht wat er wordt bedoelt met "De Heere is onze banier".
Een banier is een soort vlag, die legers omhoog houden in de strijd.Toen de Israëlieten de strijd wonnen van hun aanvallers, het volk de Amalekieten, bouwde Mozes een altaar en noemde het Jehova Nissi: de Heer is mijn banier. Wat Mozes daarmee bedoelde is: De hand van de Heer beschermt ons vanuit de hemel. De Heer is ook onze banier: als we God in het oog houden, als we Jezus volgen, mogen we weten dat God ons, midden in moeilijke dingen, overeind houdt.
We lunchten op een terras aan het water aan de voet van de vuurtoren. Plotseling hoorden we een enorme knal. We zaten allemaal verstijfd op de stoel. Ook de ober wist niet wat dat was. Hij noemde nog wel dat de week daarvoor een F16 door de geluidsbarrière was gegaan, maar dat was niet zo'n harde knal dan deze. Hij was nog niet uitgesproken of daar was een tweede harde knal. Later thuis belde mijn neef mij op en verwees me naar teletekst. Dus toch een F16 die door de geluidsbarrière was gegaan en dat ook nog helemaal boven Soesterberg. We dachten minstens dat er op Urk een oorlog was begonnen...
Het was een prachtig en gezellig uitstapje. Zeker voor herhaling vatbaar. Mijn moeder zegt dan na zo'n dag waarop ze genoten heeft: "Een dag met een gouden randje".