« Moederdag | Home | Macro's in Weinterper… »

Het hotel

De vliegreis voerde ons naar Turkije. Vliegen is een ideale manier om van A naar B te komen en toch ben je op zo'n reisdag al met al 8 uur onderweg van huis tot in het hotel. Al ontelbare keren heb ik gevlogen maar ik voel me niet echt prettig in een vliegtuig. Tijdens de start en landing zit ik met zweet in de handen en tussendoor vind ik de vlucht over het algemeen saai. Gelukkig kan ik nogal goed dommelen en lezen in een vliegtuig, dat breekt de tijd weer wat.

Zoals ik het vorige logje al schreef vertrokken we vanaf Schiphol bij zonsondergang. Aangekomen op het vliegveld iin Turkije stonden we vrij lang in de rij om een visum te kopen en nadien bij de paspoortcontrole. Al met al kwamen we rond half vier 's nacht in het hotel aan. Het hotel was prachtig!

Vanuit het hotel liep je langs de zwembaden de prachtige tuin in.

Het was maar een klein stukje tot aan de zee. Links het terras waar je heerlijk kon lunchen.

Wat is dat toch heerlijk van zo'n land waar zoveel bloemen weelderig bloeien. Dan is het in ons kikkerlandje wat dat betreft toch maar behelpen.

Grote ijsbloemen.

Bijvoorbeeld zo'n sagopalm mochten ze ons zo wel brengen....hoewel het is wel wat ver met de kruiwagen naar de Kop van Overijssel.

De tuinmannen werkten hard om het geheel netjes te houden en nog mooier te maken.

Er heerste in het hotel (en sowieso in Turkije, denken we) een grote hiërarchie. Iedereen was heel taakgericht bezig en reken maar niet dat de één een taak van een ander uit de rangorde overnam. Een dergelijk hotel biedt wel heel veel werkgelegenheid. De salarissen zijn overigens heel karig. Onze dochter had een ober gesproken en die werkte van half elf 's ochtends tot half drie 's nachts voor 800 euro per maand. Ze waren 1 dag per week vrij.

Het was heerlijk toeven aan het strand. Voor sommigen van jullie zal het wellicht niets zijn om de tijd zo in ledigheid door te brengen. Ook ik ben opgegroeid met het spreekwoord: "Ledigheid is des duivels oorkussen". Toch werkte het voor mij heel goed. De eerste dagen heb ik alleen maar geslapen en gelezen en verder NIETS gedaan.

Pas na drie dagen nam ik de camera ter hand en ging op onderzoek uit. De tijdsvolgorde van de foto's is dus niet chronologisch maar aangepast aan het verhaal.

Een kijkje op het hotel en de prachtige tuin. Het hotel was wel groot en er waren vele gasten aanwezig, maar door de ruime opzet had je nauwelijks last van elkaar. Er was voldoende ruimte en strandbedden met kussens waren er genoeg. Je kon kiezen om in de schaduw te liggen of in de zon. En voor de afkoeling waren er zwembaden en de zee.
We hebben alle dagen prachtig weer gehad. Als er bewolking was, zat deze boven het binnenland. Boven ons hoofd hadden we een strakblauwe lucht. Eigenlijk hetzelfde idee zoals het bij de Waddeneilanden kan zijn. Aan het einde van de middag trok de bewolking dan over het strand, de temperatuur ging naar beneden, er stak een wind op en vaak regende het. Maar dat alles rond het tijdstip waarop wij onder een warme douche stonden en ons gereed maakten voor het diner. En na een koele nacht was het de volgende ochtend opnieuw stralend weer.

Het personeel was vriendelijk.

We hadden deze vakantie gekozen voor een vliegvakantie naar een warm land met de formule ultra all inclusive, dat betekent dat (bijna) alles erbij inbegrepen zat. Voor gezinnen met kinderen een gouden formule. Nu zouden jullie kunnen gaan denken dat bij een dergelijke formule het een zuipfestijn of schransfestijn wordt, maar dat is nauwelijks het geval. Voor ons en voor vele anderen gold in ieder geval: je kunt niet meer op dan dat je op kunt en daarom schep je ook je bord niet vol, maar loop je een keer extra.

Als er een keer iemand dronken was dan werd daar door de security korte metten meegemaakt. Tijdens deze vakantie hebben we kennis gemaakt met een voor ons nieuwe bevolkingsgroep en die gedroegen zich op vele fronten onbeschoft, o.a. het voordringen bij de bar vonden ze heel normaal. Jammer. Het zijn inwoners uit een heel groot communistisch land die waarschijnlijk hun hele leven hebben moeten knokken voor hun eigen bestaan, zo verklaarden wij maar hun gedrag.

Het bereiden van een Turkse pizza.

Er was één Nederlands / Belgische zender. In de namiddag konden we zo het NOS journaal zien. Ook de Dodenherdenking konden we live volgen. Acht uur Nederlandse tijd is in Turkije negen uur. Dat tijdsverschil kwam in dit geval dus prima uit.
De kwaliteit van de televisiezender was prima hoor, mijn camera heeft van het beeld wat raars gemaakt.

In bovenstaand log staat naast de vele foto's ook veel tekst. Dat heb ik bewust zo gedaan. Eigenlijk heb ik nu het hele verhaal wel verteld. De komende dagen zullen er nog een paar impressies volgen, met name beeldmateriaal wat voor zich spreekt en dan hoef ik daar weinig meer bij te schrijven.