Nadine : Ook wij waren afgelopen w… Ahmed ALOZADE: Your have a nice blog, co… Bert: De url nog even hier: htt… Bert: Beter laat dan niet zulle… picpholio: Heel mooi in beeld gebrac… Jan Mateboer: Wat een geweldig fotoblog… klaproos: oh oh Jetske, dat word… marjolein vh pl/m…: Ja hoor, ga meteen zo kij… Joke: Ja ik kwam ze ook tegen. … Joke: Goed gelukt Jetske, vroeg…
Evenals vorig jaar brachten we ook dit jaar een bezoek aan Efeze. De stad werd ruim 3500 jaar geleden gesticht. Over de hele westerse wereld gezien behoort Efeze tot de best bewaarde steden met antieke waarde. De stad wordt ook gezien als plaats die behoort tot de meest fascinerende en interessante archeologische opgravingen die over de hele wereld zijn gedaan. Tot slot is het ook de meest druk bezochte bezienswaardigheid van heel het land. Efeze staat op de tweede plek op de lijst van grootste bewaard gebleven steden uit het oude Romeinse Rijk. Rome staat op de eerste plaats.
Vorig jaar plaatste ik een logje met daarin foto's die een algemene indruk geven van Efeze. Dat logje is hier te bekijken.
Dit jaar heb ik een aantal onderwerpen eruit gelicht. In dit logje laat ik zien dat er nog volop gewerkt wordt om deze opgraving te voltooien.
Afgelopen jaar waren we voor het eerst aanwezig op Oogstdag Dwingeloo. Dit festiviteit vindt plaats op de tweede zaterdag in augustus in het dorpje Lhee. Lhee is door zijn historische boerderijen en schilderachtige ligging een prachtig decor voor de oogstdag. Google Maps
In het voorjaar wordt op de brink in Lhee rogge gezaaid. Tijdens het oogstfeest wordt deze rogge geoogst.
Voor meer informatie over het oogstfeest verwijs ik naar deze website.
Er waren vele oude ambachten te zien. Manden vlechten.
Houtbewerking.
Bakken van Groninger spekdikken. Zie ook deze site.
Geconcentreerd bezig.
Oude wastobbe.
Een dergelijk festiviteit is bij uitstek een moment waar boeren en burgers elkaar ontmoeten. Er stond een stand met de volgende tekst: 'Wij zijn een collectief van boerenbedrijven in Dwingeloo. Ons motto is Boer zoekt burger! Wij investeren in onze lokale omgeving. Boeren en burgers verbinden en bijdragen aan een leefbaar en aantrekkelijk Dwingeloo dat is ons doel!
Er waren vele activiteiten voor kinderen. Koe melken.
Melk karnen.
Het is een prachtige festiviteit die voor drie generaties leuk is om te bezoeken. Volgend jaar hopen we er weer bij te zijn.
Nadat ik een tijd had rondgestapt in de kragge en de rupsmaaier van alle kanten had vastgelegd, vroeg ik aan de mannen of ik ook even mee mocht op de rupsmaaier. Ik had geobserveerd dat er nog net een plekje voor mij vrij was op de machine waarbij ik de mannen niet in de weg zou staan. De mannen vonden dat prima. Ik stond achter Richard, die de machine bediende.
De mannen begonnen net aan een nieuw perceel. Het riet aan de rand van dit perceel stond er goed bij. Het riet was lang en had op in ieder geval een pluim.
De bossen volgden elkaar in sneltrein vaart op. De mannen moesten hier hard werken om het tempo bij te houden.
De ruigte vloog ons om de oren.
Het touw was op en Richard plaatste een nieuwe rol in de houder.
Ik had een prachtig plekje bovenop de machine, ik voelde mij de koning te rijk. De mannen werkten stug door en ik had alle tijd om te genieten van het uitzicht, van de geoliede machine en het maken van de foto's. Ik ben dan ook anderhalf uur met ze meegereden.
Het weer was prachtig Er waren mooie windveren aan de lucht.
Op dit punt werd ik wat weemoedig door de mooie herinneringen aan mijn vader in het rietland. Daarbij het besef dat het echt het laatste jaar is dat hier het riet gemaaid gaat worden. Als kind ging ik zo vaak met mijn vader mee naar het rietland. Vele momenten van goede herinneringen flitsten naar boven.
De bak moest weer geleegd worden.
En het was ook tijd voor een korte pauze en een kopje koffie in de keet.
Tot slot heb ik nog een filmpje geplaatst, dat geeft net wat beter beeld van het rietmaaien.
Ook al ben ik wat rustig op het weblog, dat wil niet zeggen dat ik in winterslaap ben hoor. Ik heb het druk gehad met andere zaken. De afgelopen weken ben ik o.a. bezig geweest met het selecteren, verdelen, scannen en het opnieuw inplakken van oude foto's.
Door de hevige storm in december was onze tuinkas dusdanig beschadigd dat we hebben besloten de kas helemaal af te breken. Dat was een mooi klusje voor mij. Het afbreken van de kas was zo gepiept. Tevens heb ik nog wat oud hekwerk verwijderd. Het afvoeren na dergelijke klussen is altijd het meeste werk, maar ook dat is al gerealiseerd. Ze kennen mij al precies bij de firma Hellinga in Steenwijk. Het plateau van grindtegels waar voorheen de kas stond ligt er nog. We zijn ons nu aan het bezinnen of we weer een tuinkas willen.
Door de natte sneeuw van 10 december was de kippenren beschadigd. Het net was gescheurd en latten waren geknapt. Ik heb de kippenren nu gehalveerd en gerepareerd. De zwarte grond heb ik afgegraven en verdeeld over andere plaatsen in de tuin. In het voorjaar zaai ik daar graszaad. Over de kippenren komt nu een ander soort net, een net wat niet meer kan scheuren door sneeuwval of vallende peren.
Verder fotografeer ik wel veel, maar dat is dan op verzoek. Zondag j.l. mocht ik fotograferen bij de doop van Ezra.
Op het werk is het een drukke periode voor de praktijkopleiders. Voor de meeste stagiaires zit hun stageperiode er nu op. Dat betekent dat er een nieuwe groep met stagiaires zich aandient. Tijdens de introductiedag was ik behalve praktijkopleider ook fotograaf.
Vandaag was het een prachtige winterdag en had ik een vrije dag. Samen met mijn fotomaatje Jan, bracht ik een bezoek aan de rietsnijders in De Weerribben. Later zal ik daar de foto's van laten zien.
Zondag j.l. waren we als drie zussen aanwezig op de open dag van de Kooi van Pen. Deze eendenkooi heeft voor ons een bijzondere betekenis, onze ome Joost ter Meer was namelijk vroeger kooiker in deze eendenkooi. In onze jeugd gingen we regelmatig mee op excursie in de kooi. In die jaren was ik al onder de indruk van de zorgvuldig afgesloten toegangsweg, van de geheimzinnigheid van de eendenkooi, van de serene sfeer en van het samenspel tussen kooiker en zijn kooikerhondje. Wat ik ook heel mooi vond was de kennis van mijn oom van de natuur, hij kende o.a. alle vogels en vogelgeluiden.
Nu wil ik jullie graag meenemen in woord en beeld door de Kooi van Pen. Voor geïnteresseerden en speciaal voor de vrijwilligers van de Kooi van Pen heb ik de gehele fotoserie toegevoegd aan een fotoboek. Dit fotoboek staat aan het eind van dit log.
Op zondag werden we om 13 uur verwacht aan Wetering west. De ene helft van de groep ging in de boot naar de eendenkooi ...
... en de andere helft ging te voet. Halverwege de excursie zou er geruild worden.
Bij de ophaalbrug wachtte de kooiker en zijn kooikerhondje ons op. Deze ophaalbrug vormt de toegang tot de kooi. Normaliter is de ophaalbrug omhoog en gezekerd met een hangslot. Op die manier worden ongewenste bezoekers geweerd uit de kooi. Allereerst vertelde de kooiker over het gedrag van een kooikerhondje. Daarbij instrueerde hij ons hoe wij ons moesten gedragen ten opzichte van zijn hondje. Het kwam erop neer dat we hem moesten negeren.
Na het passeren van de ophaalbrug en een toegangspoort kwamen we aan bij een gebouw dat de Soos van Koos heet. De kooiker deed zijn verhaal. De Kooi van Pen is met 35 HA, 5 kooiplassen en 18 vangpijpen de grootste kooi van Europa. Zie voor de locatie op Google Maps. De kooiker vertelde ons over de functie van de kooiplassen, over de constructie van de vangpijpen, over de staleenden en over het vangen van de wilde eenden. Het voert te ver om het hele verhaal hier te schrijven. Geïnteresseerden kunnen het principe van een eendenkooi hier lezen en het bekijken in dit filmpje wat dateert uit 1974.
De eendenkooien werden gemaakt om wilde eenden te vangen voor consumptie. In latere tijden werden de eenden alleen nog gevangen om te ringen. In de Kooi van Pen wordt al jaren geen eenden meer gevangen, toch wil een groep vrijwilligers deze eendenkooi behouden als cultuurhistorisch monument. In 2004 is de eerste vrijwilligersgroep gevormd. Onder leiding van de laatste kooiker, Wim ten Klooster werden de vrijwilligers van 2004 t/m 2007 ‘opgeleid’ voor het onderhoudswerk in de eendenkooi. Na het stoppen van de kooiker werkten de vrijwilligers zelfstandig aan de onderhoudswerkzaamheden met ondersteuning van Staatsbosbeheer. De vrijwilligersgroep is sinds 2010 een officiële vrijwilligersgroep van Staatsbosbeheer, de terreineigenaar van de Kooi van Pen. In overleg met Staatsbosbeheer worden de werkzaamheden afgestemd die in de eendenkooi moeten plaatsvinden. Lees er alles over op de site van de Kooi van Pen. Ook vanaf deze plaats: "Ode aan de vrijwilligers!"
De kooiker demonstreerde ons de functie van het kooikerhondje. Een kooikerhondje heeft het in de genen om dit werk te doen. Een ervaren kooikerhond doet het één keer voor en de jonge hond volgt moeiteloos zijn voorbeeld. Een belangrijke eigenschap van een kooikerhond is dat het nauwelijks blaft en zeker niet blaft in de eendenkooi.
Een ander kenmerk is de mooie pluimstaart waar de hond fier mee zwaait. De zwaaiende pluimstaart wekt de belangstelling van de eenden die op de plas ronddobberen. De nieuwsgierige eenden willen dat wel eens van dichtbij bekijken en zwemmen richting de pluimstaart.
De hond maakte zijn rondjes om de schermen en de eenden zwommen argeloos steeds verder de vangpijp in. De kooiker "keek achter de schermen toe". Als ze ver genoeg de pijp in waren gezwommen verscheen de kooiker aan de kant van de plas in beeld. De geschrokken eenden vlogen weg van de kooiker. En zo vlogen ze naar hun gevangenschap. Vroeger werden de eenden de nek omgedraaid en "gingen de pijp uit". Zoals ik al eerder schreef werden de eenden in latere tijden geringd en kregen ze hun vrijheid terug.
Nadat de kooiker zijn verhaal had verteld was het tijd voor zijn pijp.
Halverwege de excursie troffen we de andere groep. Er werd gewisseld, onze groep ging de tweede helft van de excursie varen.
We werden rondgevaren door Roelof Muis. Roelof is één van de vrijwilligers en kan als enige de baggerboot hanteren. Van tijd tot tijd legde Roelof de boot stil en vertelde Erica Zwanenburg het verhaal. Toen er sprake was dat er in de Weerribben otters zouden worden uitgezet koos men de Kooi van Pen als locatie. De otters gedijen in rustig en visrijke wateren met voldoende schoon en helder water. Ze hebben als territorium 8 tot 12 kilometer ongestoorde natuurlijke oevers nodig. Dat alles was aanwezig in de eendenkooi. De kolken waren echter door de verlanding niet diep genoeg voor de otters. Voordat de otters werden uitgezet werden de kolken dan ook uitgebaggerd tot drie meter diepte. Dit baggerproject van de overheid scheelde de groep vrijwilligers heel veel werk. Enkele mensen mensen die 's ochtends werden rondgevaren hebben een otter gespot. Hoe wij ook speurden, dat geluk hadden wij helaas niet. We zagen wel een paar keer een ijsvogel langsflitsen.
De eendenkooi wordt geheel omringd door een vaart. Die vaart heeft een tweeledige functie. In de eerste plaats is die ringvaart bedoeld voor de aan- en afvoer van materiaal. In de tweede plaats dient het om ongewenste bezoekers te weren. De vaart is nog niet heel lang geleden uitgebaggerd toch dreigt de vaart nu alweer dicht te slibben. Dat komt door de natuurlijke oevers. De grote boot vol met bezoekers moest vanaf de plecht bijgestuurd worden met behulp van een punterboom.
Na een prachtige tocht over het water en de boeiende verhalen kwamen we uit bij het Kooihuisje. Bij dit huisje kwamen alle gasten tezamen en werden we getrakteerd op een hapje en drankje.
Er was warme chocolademelk met slagroom, maar er was ook een kruidenbittertje die de treffende naam "Penneutje" heeft gekregen.
Na al dat lekkers konden we kijkje nemen in en rond het Kooihuisje.
Tegen vieren gingen we gezamenlijk de Kooi van Pen verlaten. Ook nu gingen mensen wandelen en anderen namen de boot.
Op YouTube staat een filmpje van een eerdere open dag, gemaakt door RTV Oost. Klik hier voor het filmpje.
Het was een prachtige middag. Of zoals onze moeder zou zeggen: "Het was een middag met een gouden randje".