Na de fotosessie op het wad en het diner stapten we op de boot. Om 19 uur klonk de scheepshoorn en staken we van wal.
Met een gevoel van weemoed zag ik de Brandaris kleiner en kleiner worden.
Boven Vlieland lag nog een wolkendek.
De roeiers van de Zeevaartschool bij tegenlicht.
De snelboot, de 'Tiger' zette koers naar Terschelling.
Op de heenreis regende het voortdurend en was het grijs op de Waddenzee. Op de terugreis was het heerlijk weer en gedurende de reis werd het weer steeds mooier.
De haven van Harlingen.
We vonden het allemaal jammer dat deze mooie dag voorbij was. Een dergelijk uitstapje is voor herhaling vatbaar!
De voedertafel is ook in het voorjaar en in de zomer in gebruik. Er ligt nu voer op wat speciaal geschikt is in deze tijd van het jaar. Tijdens de broedperiode kwamen de ouden langs om zichzelf te voeden. Nadat de jongen zijn uitgevlogen komen ook zij een hapje mee-eten. Het is in onze tuin en bij de voedertafel een drukte van belang. Ik moest echter met lede ogen aanzien dat een ekster alle kleine vogeltjes wegjoeg en zichzelf tegoed deed aan het voedsel. In een mum van tijd was alles op.
Ik heb een hekel aan deze rovers. Ik bedacht een oplossing. Op en avond fabriceerde ik een kooitje in elkaar.
Ik kan niet voorkomen dat de ekster de mussen wegjaagt, maar ik kan zo wel voorkomen dat de ekster alle voedsel opeet. Alleen aan de zijkant kan de ekster een graantje meepikken.
De mussen hadden het kunstje snel door. Mijn missie was geslaagd.
Ook om de vogelpindakaaspot heb ik een dergelijke constructie gemaakt.
De foto's zijn tijdens slechtere weersomstandigheden en door het raam genomen.
Op een ochtend op de camping zat ik op tijd buiten. Ik vind dat een heerlijk moment. Er lag dauw op het gras. De zanglijster kwam zoals iedere ochtend het grasveld afspeuren op pieren. Ik had mijn Nikon bij de hand.
Ik hoefde helemaal niet ver in te zoom, de zanglijster liep me bijna over de tenen.
De lijster zag vast niet veel kwaads in die andere ‘vroege vogel’.
De lijster had een piertje uit de grond getrokken en keek nog even om zich heen, alvorens de buit op te eten.
Onlangs was ik samen met collega praktijkopleiders een dag naar Terschelling. Helaas regende het een groot gedeelte van de dag. Rond tweeën brak de bewolking open en stapte we op de fiets. We sloten de super gezellige dag af met een etentje bij De Walvis.
Wij waren er in de week voor het Oerolfestijn. De voorbereidingen waren in volle gang.
Voordat het eten werd opgediend ging ik nog een fotorondje maken op het Wad.
Wandelen jullie met mij mee?
Tijd om aan het diner te gaan. Kan nog net voordat de boot ons terug brengt naar de vaste wal. Hopelijk een spoedig weerzien met dit prachtige eiland.
In de sloot onderweg naar de vogelkijkhut zaten meerkoeten met jongen en eenden met jongen. Zowel de meerkoeten als ook de eenden verdedigden hun jongen en hun territorium. Volgens mij was er geen reden tot ruzie, want de sloot is groot genoeg. Maar ja, dieren zijn soms net mensen. Aan het eind van dit logje heb ik een filmpje geplaatst met diverse shotjes van eenden en daar staat het gevecht ook op.
Vanuit de vogelkijkhut zagen we meerdere keren een eend met pulletjes zwemmen. Vanuit het riet aan de oever zwom dit groepje naar de waterlelies recht voor onze kijkhut. De pulletjes liepen al foeragerend over de bladeren van de waterlelie. Een mooi gezicht.
Na een tijdje zwom het volgende 'treintje' voorbij. Bij deze pulletjes was er duidelijk een 'haantje de voorste'. Een pulletje wat slim gebruikt maakte van het kielzog.
Op dit stukje waren de bladeren van de waterlelie te klein om er overheen te lopen. Dan zit er niets anders op dan er tussendoor te scharrelen.
Bij dit groepje werd de rimpelloze waterspiegeling doorbroken door een bootje. De golfjes veroorzaken een grappig effect in de weerspiegeling. Dit komt met name goed tot z'n recht in het filmpje.
En weer een eend met pulletjes. Het was wel een feest op het water. Jammer dat er in de regel zoveel pulletjes de volwassenleeftijd niet halen.
Op mijn weblog blijf ik nog even bij de vogelkijkhutten. Jan nam mij afgelopen week naar een splinternieuwe vogelkijkhut aan De Leijen. Op deze plaats stond al eerder een vogelkijkhut, maar die moest worden afgebroken vanwege zwamgroei en instortingsgevaar.
De vogelkijkhut zag er vanaf een afstandje al prima uit. Het heeft de mooie naam: 'Blaustirns' gekregen. Wat de Friese benaming is voor zwarte stern.
Deze kijkhut is gebouwd zoals naar mijn mening een kijkhut hoort te zijn. De hut is ruim. Je kunt blijven staan, maar je kunt ook gaan zitten. Ondanks de hoge temperaturen was het er heerlijk koel. Een paartje boerenzwaluwen had zelfs al een nestje gebouwd.
De luikjes kunnen dicht. Als de luikjes open zijn dan kun je er de camera op laten rusten.
Aanvankelijk was het rustig op het water. Een bootje wat in de verte voorbij voer veroorzaakte een lichte rimpeling op het water.
Er dobberde een fuut op het water wat al snel gezelschap kreeg van een andere fuut. Ze vonden elkaar wel leuk en dat lieten ze merken middels een dansje. Jan heeft dat prachtig vastgelegd in een filmpje. Klik hier.
Zoals de naam van de vogelkijkhut al deed vermoeden waren er ook zwarte sterns aanwezig. Op enige afstand van de hut waren ze aan het vissen. Helaas had ik mijn 70 - 200 mm objectief thuisgelaten.
Met de spiegelreflex met snelle sluitertijd en mijn 24 - 105 mm objectief probeerde ik de supersnelle sterns zo goed mogelijk vast te leggen. Een duikvlucht.
De stern verdween onder water. Een andere stern keek toe of het wat opleverde.
En ja hoor met een visje in de snavel kwam de stern weer boven en vloog snel weg. De andere stern vloog er achteraan. Jammer dat de foto niet helemaal scherp is geworden.
Het lijkt me leuk om een keer terug te gaan en dan met het goede objectief. Sowieso is het bezoeken van deze hut voor herhaling vatbaar. Afgelopen dinsdag hebben we ons daar uren vermaakt met het kijken en fotograferen.
Door studenten in de biologie is onze zoon (student in de biomedische wetenschappen) gefascineerd geraakt in het speuren naar vogels. Afgelopen weekend was hij thuis en heeft hij meerdere vogelkijkhutten bezocht. Zondag nam ik hem en mijn eega daarom mee naar vogelkijkhut Diependal nabij het Drentse plaatsje Oranje. Vorig jaar schreef ik over deze vogelkijkhut in dit logje. Ik fotografeerde toen o.a. twee kraanvogels.
Vanaf de parkeerplaats is het een flink stuk lopen naar de vogelkijkhut. Tijdens de wandeling legde ik deze geelgors vast. Volgens mij een juveniel.
In de vogelkijkhut keek onze zoon door mijn verrekijker. Ik vermaakte mij ondertussen met de Nikon.
Het was rustig op het water.
Aan de overkant van de plas stonden drie lepelaars en een blauwe reiger. Ze leken hun siësta te houden.
Op een dode boom zat een witte kwikstaart zijn verenkleed bij te werken.
In het water ontdekten we een steltloper. Ik denk dat het een groenpootruiter is. Het is lastig determineren als de poten onder de waterspiegel zitten. Deze vogel bleef in de beschutting van het riet op de oever foerageren en was daardoor lastig vast te leggen.
In de kijkhut zat een nest van de boerenzwaluw met jongen.
In het struweel dichtbij de kijkhut dartelden vele jonge vogeltjes. Het viel nog niet mee om er eentje vast te leggen. Ik denk dat dit een juveniel heggemusje is.
In het riet zat een putter.
Al met al was het een geslaagde en gezellige middag.
In dit logje schreef ik over een winterkoninkje die een nestje bouwde onder onze veranda. Het vrouwtje had dit nestje niet uitgekozen om haar eieren te leggen. Ze koos een ander plekje in onze tuin.
Vorige week liep ik door de tuin en hoorde en zag ik meerdere jongen van het winterkoninkje. Met de Canon 50D en 70 - 200 mm zoomlens heb ik een aantal foto's van het jonge grut kunnen maken. Dat was nog niet eenvoudig. Ze bleven wel wat langer op één plaats zitten, maar ze zaten geen twee seconde stil.
Op 14 april reed ik langs de basisschool in Blokzijl. Vanuit mijn ooghoek zag ik een ooievaarsnest bovenop de schoorsteen van de school.
Ik parkeerde mijn auto en maakte enkele foto's van de school en het nest.
Een van de ouden vloog net weg om voedsel te zoeken, de ander bleef achter. Ik vervolgde mijn weg met de intentie nog een keer terug te keren als er grotere jongen op het nest zouden zitten.
Eigenlijk was ik het nest al min of meer vergeten tot het moment dat ik er samen met mijn fotomaatje langsreed. Dat was begin juni. Ik parkeerde de auto en Jan en ik maakten een fotoserie.
Op de computer zag ik dat er drie jongen in het nest zaten.
Wat me met name opviel toen ik de foto's terugkeek is dat de jongen er vies uitzagen.
Ik dacht dat een vogel zijn eigen nest niet bevuilde, want daar komi immers het spreekwoord vandaan ...
In dit logje schreef ik over het winterkoninkje wat haar jongen voerde. Een week later was ik in de gelegenheid om er nog een fotoserie van te maken. De jongen waren flink gegroeid en vertoonden zich nu in de opening van het nest.
Uiteraard zaten degene met de grootste 'bek' vooraan. Totaal waren er 5 jongen.
Een punkertje.
Na lang wachten is de ouder met de snavel vol met voedsel dan eindelijk gearriveerd.
Een filmpje laat het voeren van het jongen net wat mooier zien.
Gisteren hoorde ik onderweg naar huis op de radio dat er 's avonds kans was op lichtende nachtwolken. Thuis checkte ik via de site van weeronline of de kans werkelijk aanwezig was. En zo stond ik gisteravond rond half twaalf op het balkon met de blik naar het noorden. Ik had mijn Canon spiegelreflex camera op statief geplaatst.
Het fenomeen lichtende nachtwolken heb ik jaren geleden leren kennen via mijn fotomaatje, Jan. Ik had ze nog niet eerder zelf zo mooi gezien.
Als mijn fotomaatje en ik samen op stap zijn dan chauffeur ik en Jan speurt. Deze rolverdeling is de laatste jaren ontstaan door de chronische pijn van Jan veroorzaakt door Acnes. Dat deze rolverdeling ook z'n vruchten afwerpt bij het speuren dat bleek afgelopen week. Terwijl we over de Hogeweg door De Weerribben reden ontdekte Jan een purperreiger in het moerasland rechts van de weg. Ik keek meteen in de binnenspiegel of de weg achter me vrij was en trapte op de rem. Voorzichtig reed ik de auto over het smalle weggetje achteruit. Een purperreiger is geen alledaagse verschijning en het was het proberen waard om deze reiger op de foto te krijgen.
De reiger zat ver bij ons vandaan. De kleuren van de hals van de purperreiger kwamen overeen met de omliggende waterplanten. Het was een wonder dat Jan de reiger had gespot.
De reiger ging nog een aantal malen op de wieken. Door een stukje verder te rijden konden we de purperreiger volgen. Jan heeft op zijn weblog het verhaal mooi omschreven. Tevens heeft hij hele mooie foto's en een filmpje geplaatst die het beeld goed weergeven.
Tijdens een wandeling door De Wieden had ik een keer een purperreiger zien opvliegen vanuit het riet. De purperreiger heb ik toen in de vlucht vastgelegd, maar de kwaliteit was toen niet geweldig. Ik ben wel blij dat ik nu een fotoserie van de purperreiger heb kunnen maken.
Onlangs verbleven we op een camping. De camping is prachtig landelijk gelegen. De gebouwen zijn gebouwd in Franse stijl. De camping is omgeven door een boomsingel en er zijn meerdere 'rommelhoekjes'. Kortom een eldorado voor vogels. Tijdens ons verblijf ontdekte ik tijdens het afwassen een winterkoninkje. Toen ik goed om mij heen keek ontdekte ik een nestje bovenop een balk.
Zoals ik in een eerder logje al schreef bouwt het mannetje meerdere nestjes. Het vrouwtje gaat dan een nestje uitkiezen waar ze haar eieren gaat leggen. Wellicht heeft ze in rustigere tijden dit plekje uitgekozen. In het weekend dat wij op de camping verbleven was de camping vol. En dat betekende dat het druk was bij het toiletgebouw en bij het aanrecht tegenover het nestje.
Ondanks de drukte moest het voeren van de jongen wel doorgaan. Het winterkoninkje bleef op een afstandje kijken of de kust veilig was. Als ze het te druk vond maakte ze rechtsomkeer...
… om vervolgens op een ander plekje te kijken of ze ongezien bij het nestje kon komen. Even voor alle duidelijkheid, ik stond met de camera in de aanslag het winterkoninkje niet in de weg. Ik stond op voldoende afstand om het vogeltje vast te leggen.
Ik kreeg van de gasten wel vragen waarom ik daar stond. De andere gasten hadden het winterkoninkje en het nestje nog niet ontdekt totdat ik ze erop wees.
Ik vind het zo'n koddige vogeltje met het staartje parmantig omhoog.
Het is me één keer gelukt om het vrouwtje in het nestje vast te leggen. Ze heeft haar snavel nog vol voedsel, maar dat zal vast niet lang meer duren.
Vorige week bracht ik een spontaan bezoek aan Hendrika en haar man op hun boerderij in Drenthe. Het was toch alweer twee jaar geleden dat ik daar voor het laatst was. Ik heb Hendrika leren kennen via de wereld van het weblog. Hendrika is niet meer zo actief op haar weblog, maar via Twitter kan ik haar nog wel volgen. Op Twitter plaatst Hendrika regelmatig foto's van hun plas-dras weiland en van de vele vogels die daar dankbaar gebruik van maken. Hendrika legt ze vast met behulp van twee wildcamera's die aan de rand van het water zijn opgesteld. De belangrijkste reden om te kiezen voor deze manier van fotograferen is dat ze zo de foeragerende vogels niet verstoort.
Ik gaf aan dat ik wel heel benieuwd was naar het plas-dras gebied. Hendrika kon haar drukke werkzaamheden onderbreken om mij te gidsen. Ik had mijn handzame Nikon meegenomen en zo kon ik enkele foto's maken. De waterstand is aan de lage kant. Dit wordt veroorzaakt door te weinig regenval en door de geringe capaciteit van de waterpomp. Deze automatische waterpomp op zonne-energie wordt ter beschikking gesteld door Agrarisch Natuur Drenthe. Lees er meer over op deze site.
Via een weiland met kruidenrijk, hoog gras benaderden we voorzichtig de plas-draslocatie. Er stond een wulp zijn verenkleed te poetsen.
Al snel kreeg hij ons in de gaten. Ik kon nog net een foto maken voordat de wulp het luchtruim koos.
Het was echt genieten om daar te zijn. Een eldorado voor fauna en flora.
Naast het bezoek aan de plas-draslocatie was het ook leuk om Hendrika en haar man weer even te zien en om bij te praten.
Nadat ik mijn lunch had genuttigd en een fotosessie met de rups had afgerond vervolgde ik mijn weg. Een paar honderd meter verderop stuitte ik op een volgend onderwerp. Ik hoorde de zang van een vogeltje. De fiets zette ik in de berm en speurde naar het vogeltje. Het was een roodborsttapuit.
Flink inzoomend kon ik er enkele foto's van maken voordat het vogeltje wegvloog.
Onlangs maakte ik een fietstocht door het prachtige Drenthe. Op een picknickbank kreeg ik gezelschap van een harig monstertje.
Ik vind het nog best lastig om deze rups op internet te vinden. Je zou denken dat deze rups met de kleuren: blauw, oranje, geel en blauw eenvoudig is te vinden. Zou het een rups van de donsvlinder kunnen zijn. Wie het weet mag het zeggen.