Vlaamse gaai imiteert buizerd

Gistermorgen liep ik met mijn Nikon buiten. Ik had net ontdekt dat onze achterruit van de auto was geknapt en daar wilde ik enkele foto's van maken. Terwijl ik op de oprit liep hoorde ik het geluid van een buizerd. Op zich is dat niet verwonderlijk want boven onze tuin cirkelen regelmatig buizerds. Jaarlijks nestelt namelijk een buizerdechtpaar in een grote boom op een perceel grenzend aan onze tuin.

De roep van deze buizerd klonk echter dichterbij dan anders. Na wat speuren zag ik de buizerd zitten in een boom op pakweg 50 meter afstand van onze voortuin. De vogel zat aanvankelijk verscholen achter een wirwar van takken. Door flink in te zoomen met de Nikon zag ik dat het helemaal niet om een buizerd ging, maar om een Vlaamse gaai. Door voorzichtig mijn positie te wijzigen kon ik de Vlaamse gaai beter vastleggen. Ik wist niet wat ik hoorde, een Vlaamse gaai die een buizerd imiteert.

De Vlaamse gaai bleef maar roepen als een buizerd. De roep van deze Vlaamse gaai werd uit de verte beantwoord door een andere vogel die ook het geluid van een buizerd maakte. Dit had ik nog nooit meegemaakt, althans niet bewust. De Vlaamse gaai ken ik niet anders dan een vogel die schreeuwend door de tuin vliegt. Dat is meestal op het moment dat je de gaai ontdekt en van plan bent er een foto van te maken.

Van meeredere vogels weet ik dat ze heel goed andere vogels kunnen imiteren. Van de Vlaamse gaai wist ik het niet. Ook deze keer bood internet weer uitkomst. Ik vond een interessante site van Wim Rougoor over de imitators onder de vogels. Op deze site schrijft Rougoor o.a. dat het imiteren door een Vlaamse Gaai misschien meer tot de uitzonderingen behoort. Verder schrijft Rougoor: 'Bij drie van de zes Vlaamse Gaaien hoorden wij Spreeuw en Wilde Eend. In de regel laat een Vlaamse Gaai minstens drie verschillende geluiden horen in zijn onopvallende, zachte zang. Niet te verwarren met zijn vele rauwe kreten. De meest bekende imitatie, die van de Buizerd, is maar in twee gevallen gehoord. Hun aantal is dan ook veel te laag voor goede, betrouwbare cijfers.'

Ik heb nooit geweten dat er in het vogelrijk zoveel wordt geïmiteerd. Het lijken wel mensen.
Voor het bewijs heb ik er een filmpje van gemaakt. Bij deze opname moest ik flink inzoomen en dit deed ik vanuit de hand. Dat kun je dan ook terugzien in het filmpje.

Terugblik op een bijzondere week

Afgelopen week was het in meerdere opzichten een bijzondere week. Ik begin bij zondag 20 januari. Vanwege de verwachte bloedmaan testte ik op zondagavond mijn camera en statief. Terwijl ik daar mee bezig was ontwikkelde zich achter ons huis een prachtige lucht. Met mijn Nikon coolpix B700 op statief maakte ik enkele foto's.

Nadat ik de vurige zonsondergang had vastgelegd nam ik het geheel mee naar de voorkant van ons huis. Vanaf de oprit legde ik de maan vast. Dit was alvast een oefening voor de volgende ochtend. Het moment waarop de maan zou veranderen in eeen bloedmaan.
Ik heb een pijltje geplaatst bij één van de bekendste inslagkraters. Deze inslagkrater heet Tycho en is genoemd naar de 16e-eeuwse Deense astronoom Tycho Brahe. Tycho heeft een diameter van 85 km en een diepte van 4850 meter. Deze zeer jonge (ouderdom geschat op 108 miljoen jaar) en heldere krater heeft het grootste stralenstelsel van de maan. Sommige stralen zijn langer dan 1000 km. Waarom ik de aandacht verstig op deze duidelijke krater kom ik hieronder op terug.

Op maandagochtend liep mijn wekker tegen zessen af. Even later stond ik warm aangekleed in de achtertuin. Het was wel helder, maar toch zat er wat vocht in de lucht. Dat was een tegenvaller. Het lukte mij echter wel om een aantal acceptabele foto's van de bloedmaan te maken. Omdat ik die dag niet zo vroeg op het werk hoefde te zijn plaatste ik de foto's meteen op Twitter. In een tweet plaatste ik de foto's van de 'gewone' maan en van de bloedmaan naast elkaar.

's Avonds kreeg ik een reactie van een zekere Andre. Hij schreef: 'De linker foto is een kwartslag gedraaid.' Daarnaast kreeg ik een reactie van een zekere Martin die het volgende schreef: 'De maan die je gisterenavond vastlegde is erg bijzonder. Hij is namelijk een kwartslag gedraaid. Dat is nog bijzonderder dan een bloedmaan! 😄 Ik begreep niet wat de mannen bedoelden. Als iets voor mij een kwartslag is gedraaid dan betekent dat voor mij dat een foto 90 graden links- of rechtsom is gedraaid. Ik vroeg de mannen om nader uitleg. Van Martin kreeg ik het volgende antwoord: Bij de foto van je bloedmaan staat de krater links onderin. Op de foto van de normale maan staat diezelfde krater rechts onderin. Ik dacht dat wij de maan altijd op dezelfde manier zagen. Vandaar mijn opmerking.'

Het verschil in positie van de krater bij de twee foto's was mij niet opgevallen. Ik had mijn licht al even opgestoken bij mijn fotomaatje, maar ook Jan kon mij geen bevredigend antwoord geven. Ik wist wel dat we altijd dezelfde kant van de maan zien. Op internet zag ik echter foto's met de krater links en foto's met de krater rechts. Dit was me nog niet eerder opgevallen. Ook al zien we altijd dezelfde kant van de maan dat betekent nog niet dat we altijd precies hetzelfde punt zien.

In tussentijd waren Martin en Andre ook op internet op zoek gegaan hoe het nu precies zit. Martin schreef: 'Heb wat verder gezocht en de maan 'waggelt' inderdaad. Geen idee in welk tijdsbestek dit is maar deze animatie laat het effect duidelijk zien. Helaas kan ik het linkje media.giphy niet openen. Andre gaf even later ook een reactie op mijn Twitteraccount. Hij schreef: 'Inderdaad! Weer wat geleerd. Een ander voorbeeld, met uitleg is te zien op deze animatie. Het lijkt echter niet zo groot als in je twee foto’s maar het zal.'

In de loop van de maandag kregen we bericht dat onze scholingsdag op dinsdag niet doorging. In verband met de verwachte sneeuwval zag de docent het niet zitten om vanuit Utrecht naar het hoge noorden te reizen. En zo had ik op dinsdag onverwachts een vrije dag. Voordat het sneeuwde heb ik de vogels voorzien van voldoende voer en daar maakten ze gretig gebruik van. Tijdens de sneeuwbui werd het voor hen lastiger om het voer te vinden.

Ik sluit deze week en serie af met de verjaardag van mijn mannetje en wel een hele bijzondere verjaardag. Op de ochtend van zijn verjaardag kreeg hij plotseling hartkloppingen. Deze hartkloppingen verdwenen snel, maar zijn pols bleef onregelmatig. Door de adequate reactie van ondergetekende en de huisarts lag hij een aantal uren later op de hartbewaking. Diagnose boezemfibrilleren. Die diagnose had ik thuis al gesteld. Het is heel belangrijk dat je deze aandoening zo snel mogelijk behandelt en wel voordat er bloedstolsels gevormd gaan worden. Medicatie per infuus had niet het gewenste effect en daarom werd er besloten tot behandeling met elektrische cardioversie. Elektrische cardioversie vindt plaats onder narcose. Met een defibrillator wordt een elektrische schok toegedoend met als gevolgd dat de elektrische prikkels in het hart tijdelijk uitgeschakeld. Het hart staat 1 à 2 seconden stil. Daarna krijgt het hart zijn normale hartritme weer terug. Boezemfibrilleren is een aandoening die veelvuldig voorkomt. Een elektrische cardioversie heb ik meerdere malen gezien. Verpleegkundige zijn is mijn vak, maar als je eigen Lief daar als patiënt ligt is het wel heel anders ...

Op onderstaande foto staat bovenaan het ritme bij boezemfibrilleren met een hartslag van 156 per minuut en onderaan het normale hartritme van 82 per minuut. Jullie kunnen je vast wel voorstellen dat hij vandaag toch wel moe was. Hij had de vorige dag bij wijze van spreken een marathon gelopen.

De verjaardagsvisite hebben we maar afgezegd. We hopen echter dat hij nog vele jaren samen zijn verjaardag mag vieren.

Hagedisje op het strand

Het werd wel een keer tijd dat ik een nieuw logje zou gaan plaatsen, ik was nog steeds bij de nieuwjaarswensen voor jullie allen.

Ik ben niet zo gemotiveerd om te bloggen tegenwoordig. Ik maak genoeg foto's, maar die zijn weer niet geschikt voor mijn weblog. Verder ben ik weer bezig met een korte studie die de nodige tijd en computerwerk kost. Daarbij werkt het weer ook niet mee. Dit is sowieso niet mijn weer, ik ben een kind van de zomer en de zon. Reikhalzend kijk ik dan ook uit naar het voorjaar en de zomer.

Dit hagedisje legde ik vast op het strand aan de Egeïsche Zee. In de regel zijn ze watervlug. Deze keer had ik geluk. Doordat ik min of meer zijn weg blokkeerde bleef dit exemplaar net lang genoeg zitten om vervolgens weg te schieten onder de vlonder.

Op bovenstaande foto's kun je niet zo goed de grootte inschatten, maar op onderstaande foto kun je zien dat het maar een klein beestje is.