m vd fotokraam: Genoten van al de gemiste… gerjanne: Het was een heerlijke en … Hendrika: Je koninginnepage is een … klaproos: wowwwww jetske wat gaaf … Bram: Prachtige macro foto's va… jane: Mooie serie Jetske. En in… jane: Leuke serie Jetske. Fijn … Hendrika: Met zo'n handig en goedge… Anna: Geweldige serie zus!! Jan K. alias Afan…: Klaas is zo te zien een l…
Afgelopen week had ik feest en kon de vlag uit. Na anderhalf jaar flink studeren kon ik mijn diploma in ontvangst nemen. Naast mijn functie als verpleegkundige ben ik nu post-hbo opgeleid praktijkopleider zorg en welzijn. Voordat wij ons diploma in ontvangst konden nemen moesten we nog wel een presentatie houden voor het management en andere belangstellenden in ons ziekenhuis. Gelukkig verliep de presentatie goed en hebben we nadien een prachtig feestje gebouwd.
Afgelopen week had ik ook een jubileum te vieren en wel samen met mijn fotomaatje Jan. Woensdag was het op de dag af, tien jaar geleden dat we onze eerste gezamenlijke fotokuier maakten. Onze eerste fotokuier was in De Weeribben waarbij we startten bij dit bruggetje op onderstaande foto.
Tien jaar geleden konden we samen nog een wandeling maken van een paar kilometer en lukte Jan het ook nog goed om geknield te fotograferen. Onderstaande foto van Jan maakte ik tien jaar geleden.
In de afgelopen tien jaar heeft Jan steeds meer moeten inleveren.
De MS "vreet" verder aan zijn zenuwstelsel en daardoor functioneert zijn lijf niet meer zoals Jan graag zou willen.
De wandelingen van een paar kilometer zijn gereduceerd naar wandelingen van honderd meter. Het liefst wandelt Jan met zicht op een bankje. Ondanks dat Jan steeds meer inlevert blijft voor hem het glas half vol, hij geniet van de dingen die hij nog wel kan. Hij is dankbaar dat hij nog steeds tijdens de korte fotokuiers op eigen benen kan staan. Ik heb bewondering voor de manier waarop hij met zijn situatie omgaat.
Na de intensieve tijd door de studie vind ik dat ik wel een vakantie heb verdiend. Ik ben dus binnenkort even afwezig in weblogland, want ik vlieg er even uit...
Gisteren kwamen we tot de ontdekking dat we een wespennest hadden aan de voorzijde van het huis. We kwamen erachter doordat er tientallen wespen zaten in de slaapkamers van de kinderen aan de voorkant van het huis. We dachten dat de wespen via de open ramen naar binnen waren gevlogen. Toen wij echter de ramen al een tijdje dichthadden ontdekten we nog steeds een grote hoeveelheid wespen in de slaapkamers en met name in de slaapkamer van onze dochter. We belden een mannetje en een paar uur later stond hij al op de stoep.
De wespen kropen vanuit hun nest via de spouw naar binnen. Een wesp kan zich door een spleetje van een paar millimeter wurmen.
De man spoot een oplossing van talkpoeder met pesticide in het nest. Een bescherming tegen de wespen en de pesticide is daarbij wel verstandig.
De man vertelde dat het lijkt of er dit jaar niet veel wespen zijn doordat de overlast in de tuinen en op de terrassen minder is dan andere jaren. Er zijn echter een groot aantal wespennesten, deze man had dit seizoen al 450 wespennesten geruimd.
We waren de man zeer dankbaar. Het duurt wel een aantal dagen voordat de wespen geen overlast meer veroorzaken. De kinderen kunnen daardoor een tijdje niet op hun eigen kamer slapen.
De wespen bevinden zich, in geringe mate, ook in andere ruimtes in ons huis. Ze zitten het liefst tegen het raam.
Als de wespen niet in het nauw komen zijn ze niet kwaadaardig, toch zie ik ze liever gaan dan komen. Op deze foto is bij het achterlijf de angel te zien die de wesp naar buiten laat komen bij gevaar.
Deze wesp hebben we met een pincet gepakt om zo de angel nog een keer goed te laten zien. De wesp hebben we buiten weer laten vliegen. Ze mogen van ons best blijven leven als het maar niet in ons huis is.
Afgelopen week heb ik gevaren met vrienden. Op de Belterwijde stuitten we op een grote groep meerkoeten. Meerkoeten hebben het niet zo op met varende dagjesmensen, ze slaan op de vlucht als de boot nog ver van hen verwijderd is.
Ik maakte er met mijn 5D een kort filmpje van.
Op de terugreis kruisten de honderden meerkoeten weer ons pad.
De groep vluchtte als een golfbeweging. De ene keer vluchtten de meerkoeten die het dichtst bij de boot zwommen...
...en nadien vluchtten de meerkoeten die het verst bij de boot vandaan zwommen.
We bleven op gepast afstand van de groep varen. Met mijn zoomlens kon ik ze dichtbij halen.
Het liefst verschuilen ze zich tussen het riet.
Dat is waarschijnlijk ook de reden dat daar zoveel meerkoeten zwemmen, omdat ze zich daar in grote getale kunnen verschuilen.
Om onze insecten ook te bedienen buiten het bestuivingsseizoen van onze fruitbomen hebben we in onze tuin springbalsemien staan. Ieder jaar sta ik met mijn macro-objectief een tijdje bij de springbalsemien om te proberen de nijvere insecten vast te leggen. Dit jaar bedacht ik mij dat ik wel moest opschieten, want de meeste springbalsemienen is al uitgebloeid.
Het valt nog niet mee om de vliegende insecten vast te leggen. Ze vliegen van bloem naar bloem en bevinden zich niet langer dan 5 seconden in het hart van de bloem.
De bestuiving van onze fruitbomen is overigens dit jaar prima gelukt. We hebben een overdaad aan appels in onze tuin.
Als jullie dus belang hebben bij appels dan zijn jullie hier van harte welkom!
Het was vandaag wederom genieten van een prachtige nazomerdag. Dit weer mag van mij nog wel een tijdje duren.
Een fotoshoot waar kleine kinderen bij aanwezig zijn dan zijn de herten in het park altijd een succes. Ik had oud brood meegenomen en daar werd dankbaar gebruik van gemaakt.
Ik ben bezig met de eindspurt. Nu nog flink aan de bak en over twee weken hoop ik dan af te studeren als HBO Praktijkopleider Zorg en Welzijn.
En tussen de studiedagen door heb ik ook nog andere bezigheden, zoals het maken van een fotoshoot. Bij bovenstaande foto had ik per ongeluk een te lange sluitertijd en zo ontstond dit effect.
Het meest indrukwekkendste monument in Kamp Westerbork vind ik het monument met de 102.000 stenen.
In 1943 vond in concentratiekamp Vught een diep ingrijpende gebeurtenis plaats, bekend als het 'Kindertransport'. Bijna 1300 Joodse kinderen en in de meeste gevallen één van hun ouders werden op 6 en 7 juni naar kamp Westerbork gevoerd. Op 8 juni vertrok van hier een trein met 46 wagons. Meer dan 3000 personen werden gedeporteerd naar het vernietigingskamp Sobibor. Bij aankomst op 11 juni werden zij allen direct vermoord.
Van enkelen van hen zijn de foto's bewaard gebleven. Deze foto zijn nu te zien bij de 102.000 stenen.
Met het project "Een naam en een gezicht" verzamelt het Herinneringscentrum Kamp Westerbork de foto's en verhalen van de 102.000 uit Nederland weggevoerde en vermoorde Joden en Sinti en Roma.
Loop maar met de kinderen uit onze tijd mee langs de gezichten, de gezichten van kinderen die niet opgroeiden.
Met deze serie sluit ik de series over Kamp Westerbork af.
