Home

Laatste logjes

Een nieuw weblog
Pantserjuffer met dauwdru…
Wespspin met prooi
Pareltjes ophangen
D-Day, Pointe du Hoc
Calvados in Normandië
De hommel, een kanjer in …

Laatste reacties

willy: meel mooie foto's van de …
Leo: Die St.Jansvlinder heb je…
Jan K. alias Afan…: Mooi dat je die Sint Jans…
anna: Prachtige plaatjes van de…
klaproos: prachtige serie jetske, …
Jetske: @Henk, toch ben ik wel we…
Henk Jonkvorst: Je zal de focus wat kriti…
Bram: Misschien een schrale tro…
jan voskuil: foto 1 en 2 mooie compos…
Henk Jonkvorst: foto 4 ...... op & top dr…

Categorieën

Bloemen, planten en bomen
Dieren
Diversen
Druppels
Gezin en familie
Het weer
Insecten
Koken en eten
Landschap en natuur
Macro-opnames
Onze tuin
Portret
Steden en dorpen
Vakantie
Vogels
Vroeger

Archieven

Jul 2016
Mei 2016
Apr 2016
Mrt 2016
Feb 2016
Jan 2016
Dec 2015
Nov 2015
Okt 2015
Sep 2015
Aug 2015
Jul 2015
Jun 2015
Mei 2015
Apr 2015
Mrt 2015
Feb 2015
Jan 2015
Dec 2014
Nov 2014
Okt 2014
Sep 2014
Aug 2014
Jul 2014
Jun 2014
Mei 2014
Apr 2014
Mrt 2014
Feb 2014
Jan 2014
Dec 2013
Nov 2013
Okt 2013
Sep 2013
Aug 2013
Jul 2013
Jun 2013
Mei 2013
Apr 2013
Mrt 2013
Feb 2013
Jan 2013
Dec 2012
Nov 2012
Okt 2012
Sep 2012
Aug 2012
Jul 2012
Jun 2012
Mei 2012
Apr 2012
Mrt 2012
Feb 2012
Jan 2012
Dec 2011
Nov 2011
Okt 2011
Sep 2011
Aug 2011
Jul 2011
Jun 2011
Mei 2011
Apr 2011
Mrt 2011
Feb 2011
Jan 2011
Dec 2010
Nov 2010
Okt 2010
Sep 2010
Aug 2010
Jul 2010
Jun 2010
Mei 2010
Apr 2010
Mrt 2010
Feb 2010
Jan 2010
Dec 2009
Nov 2009
Okt 2009
Sep 2009
Aug 2009
Jul 2009
Jun 2009
Mei 2009
Apr 2009
Mrt 2009
Feb 2009
Jan 2009
Dec 2008
Nov 2008
Okt 2008
Sep 2008
Aug 2008

Jetske Fotografie


Klik op de foto voor meer informatie.

Mailen?

Klik hier om een mail te versturen.

Rss etc.

Powered by Pivot - 1.40.6: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 
XML: Atom Feed 

Het Rode Klif (Reaklif)

Woensdag 29 Juni 2016 om 12:01

Vanaf het Mirnser Klif reden we langs de kust naar het westen. We passeerden het gehucht Laaksum en even verderop lag onze laatste bestemming van die dag en wel het Rode Klif (In het Fries: Reaklif). Zie Google Maps.



Het Rode Klif is een deel van de eindmorene van de ijskap uit de Saale - ijstijd. Deze morene loopt van Texel naar Wieringen via de Gaasterlandse kliffen over Urk, Schokland en Vollenhove naar het oosten. Het Rode Klif is tien meter boven N.A.P. en bestaat uit roodachtig leem. Van het oorspronkelijke klif is nog maar een deel over. Vroeger was de zuidzijde onbegroeid en deze rees als een rood klif op uit de Zuiderzee. De hoogte van het klif en de kleur sprak tot de verbeelding. Men vertelde dat het een oude vulkaan was die in oeroude tijden vuur had gespuwd. Aan het begin van de jaartelling zou het klif hebben gebrand en het vuur zou door offers aan de god Stavo te brengen, zijn gedoofd.



Behalve het Rode klif is dit stukje bekend om een andere belangrijke gebeurtenis. Het eerste wat opvalt als je de auto parkeert bij het Rode klif is het grote monument.



Voor de Friezen is persoonlijke vrijheid en politieke vrijheid een van de hoogste waarden. In de Middeleeuwen vertaalde deze vrijheidsdrang zich in fel verzet tegen het feodale stelstel. De Friezen ontwikkelden een eigen vrijheidsideologie. Volgens deze ideologie hoefden de Friezen behalve de keizer geen enkele autoriteit te erkennen. Hoewel deze ideologie al in de Middeleeuwen werd betwist, heeft zij tot 1498 stand gehouden. Niet alleen in de tijd van de Republiek maar ook in het hedendaagse Nederland is het Friese vrijheidsideaal levend gebleven.
De veldslag die het meest tot de verbeelding spreekt is die van 26 september1345 toen de jonge graaf Willem van Holland en Henegouwen met zijn ridders tegen Friesland optrok. Het ridderleger kwam vanuit West-Friesland over de Zuiderzee naar Stavoren. Dat is ook het jaartal dat staat vermeld op het monument.



1. Graaf Willem zet voet aan wal, ten noorden van Stavoren
2. Friese troepen trekken hem tegemoet en verslaan de graaf met al zijn mensen.
3. Onderwijl is Jan van Henegouwen, de heer van Beamumnt, aan land gekomen. Hij heeft ten zuiden van Stavoren zijn kamp opgeslagen.
4. De Friezen trekken zich op het Klootster van Sint Odulf terug, waar ze door de troepen van Beamumont aangevallen worden. Ook die slag wordt door de Friezen gewonnen.



De slag werd gekenmerkt door een aantal tactische missers van de Hollanders. Allereerst verdeelden zij hun strijdmacht in tweeën. Willem landde ten noorden van Stavoren en Jan van Beaumont ten zuiden van deze stad. Daarnaast zette Willem de aanval overhaast in zonder op zijn boogschutters te wachten. Met een kleine groep van 500 man bereikte hij het Sint-Odulphusklooster, omdat de Friezen bewust terugweken. Daarna sneden zij Willem echter van de hoofdmacht van zijn troepen af en vernietigden hem.



Vervolgens keerden ze zich tegen Willems hoofdmacht die niet kon vluchten, omdat de schepen buitengaats lagen. Toen ook deze troepen waren vernietigd, richtten zij zich tegen Jan van Beaumont. Deze had zich tot dan toe afzijdig gehouden. De Friezen konden hem verslaan omdat hij zijn legerkamp slecht had gekozen met de zee in de rug, zodat zijn leger zich niet kon terugtrekken. De Friezen volgden de Hollanders zelfs tot in het water waar zij ze neersloegen.



In de twintigste eeuw zocht de Friese Beweging een symbolische plek om haar strijd voor taal en cultuur te gedenken. Na de Tweede wereldoorlog werd de vrijheidsstrijd van 1345 met die van 1945 verbonden. Sinds 1945 is het Rode Klif de plek waar de Friezen jaarlijks hun eeuwenlange strijd herdenken en deze plaatsen in het kader van strijd voor de rechten van mensen en volkeren op de hele wereld. Bovenstaande informatie heb ik overgenomen van het informatiebord bij het monument.
Jan, een oprjochte Fries, poseert bij de steen met de tekst: "1345 leaver dea as slaef", wat betekent: "Liever dood dan slaaf".



Het is tijd om de vreedzame schitteringen van het IJsselmeer achter ons te laten om na deze prachtige dag huiswaarts te keren.


Waterpret bij het Mirnser Klif

Maandag 27 Juni 2016 om 17:08

Vanaf het Oudemirderklif reden we naar onze volgende bestemming en wel naar het Mirnserklif, zie Google Maps . Bij Oudemirderklif - wat ongeveer 8 meter boven NAP ligt - kun je niet bij de waterkant komen, daarentegen kun je bij het Mirnserklif genieten van het strand en waterpret in ondiep water.



Jan koos een grote boomstam uit als zitplaats en tuurde over het IJsselmeer. Ik vleide mij op een plaid op het zand voor een powernap.



Bij het Mirnserklif is het goed toeven voor jong en oud. De kinderen kunnen er prachtig spelen op het gras, op de klimtoestellen, op het strand en in het water. Voor een versnapering kan men terecht in het naastgelegen Paviljoen 't Mirnserklif.



Het ondiepe water is ook een geliefd plekje voor kitesurfers.



Op die dag was er een aanlandige wind. De surfer liet zich door de wind terugvoeren naar het strand. Als hij dichtbij het strand was liet hij zijn kite zakken, stapte van zijn kiteboard ....



...en liep dan tegen de wind in terug naar zijn startpunt.



En zo krijg je "vanzelf" een gespierd lijf.



De vijf vriendinnen waren inmiddels "door" en riepen om het hardst dat het water, heerlijk was. Het kleine mannetje wat aanvankelijk alleen aan het spelen was scharrelde mooi richting de meisjes. Hij was duidelijk niet bang aangelegd.



Het duurde maar even en het mannetje stond in het middelpunt van de belangstelling. Als dat over pakweg tien jaar nog zo is, dan belooft dat nog wat. ;)


Oudemirdumerklif

Zaterdag 25 Juni 2016 om 16:16

Een fotografie-uitstap naar Gaasterland samen met met mijn fotomaatje, Jan stond al heel lang op mijn verlanglijstje. Vorige week was het dan zo ver. Op een mooie zomerdag reisden Jan en ik vanuit de kop van Overijssel naar Gaasterland. Gaasterland ligt in zuidwest Fryslân aan het IJsselmeer, zie Google Maps. Het glooiende landschap van Gaasterland is ca 150.000 jaar geleden gevormd tijdens de voorlaatste (Saale) ijstijd. Enorme gletsjers duwden in grillige vormen de bodem voor zich uit. Deze bestond uit keileem, een taai mengsel van zand, leem en stenen.



Onze eerste bestemming in Gaasterland was het Oudemirdumerklif. We parkeerden onze auto vlakbij het Minneminnespaad. Dit pad is genoemd naar Minne Minnes de Vries, de laatste visser die op het Oudemirdumerklif leefde en de toenmalige Zuiderzee als visgebied had. Hij woonde in het voorste deel van het huisje op de achtergrond. Het huis dateert van 1755. Minne Minnes de Vries (1881-1963) viste hoofdzakelijk op paling. Typerend was zijn dagelijkse gang door de landerijen naar zee met de netten op zijn rug, getuige de foto op het informatiebord.



Het Minneminnespaad zag er in 2009 nog zo uit. In het jaar 2013 heeft men aan weerszijden van het pad een tuinwal geplaatst.



Deze tuinwallen zijn door de vele bloemen een kleurrijk geheel geworden.



Ik kwam er zelfs een kleine vos tegen. Het is wel een verschoten exemplaar, maar ondanks dat mag deze vlinder hier wel een plekje krijgen.



Aan het eind van het pad kwamen we uit bij een uitkijkpunt over het IJsselmeer. Beneden ons, aan de kust bevindt zich het Oudemirdumerklif. Dit klif is een steil stukje Friese kust waarvan het hoogste punt op 7.80 meter +NAP ligt. Dit unieke, 1400 meter lange klif is ontstaan doordat het keileem in de loop van de afgelopen eeuwen tijdens stormen is afgeslagen door de Zuiderzee.



Ook de restanten van de paalbeschoeiing zijn stille getuigen van de strijd tegen het geweld van de zee. De aanleg van de Afsluitdijk in 1932 betekende een kentering voor deze kust. Het vroegere strand heeft zich sindsdien ontwikkeld als grasland (de strook tussen het uitzichtpunt en de kust) en wordt tegenwoordig middels begrazing extensief beheerd. Jan vertelde dat je in eerdere jaren nog bij de kust kon komen. Door dichte begroeiing lukt dan nu niet meer. Om een beter beeld te krijgen van het Oudemirdumer Klif is er uit het archief een fotocollage samengesteld.



Als we naar links kijken zien we een woud aan windmolens. Het is het Windpark Noordoostpolder. Dit Windpark is op 21 juni geopend door minister Kamp.



Een driemaster passeert de windmolens.



Jan en ik nestelden ons op het bankje. We hadden onze camera's én koffie bij de hand en een prachtig uitzicht en dat alles in een lekker zonnetje. Wat wil een mens nog meer?



Het was een komen en gaan van mensen die ook genoten van het mooie plekje. Er kwam ook nog een vogeltje langs wat ons trakteerde op zijn mooie zang. Zou het een fitis kunnen zijn?
Naschrift: Geert schreef in zijn reactie dat het vogeltje hem deed denken aan de kleine karekiet.



Nadat we daar lange tijd hadden genoten van het mooie plekje namen we het pad terug naar de auto. We hadden namelijk die dag nog meer doelen op ons programma staan.


Zwanen met jongen

Maandag 20 Juni 2016 om 17:25

Het werd nodig tijd om weer eens een logje te plaatsen, anders denken jullie natuurlijk dat ik nog steeds aan het feesten ben. Maar niets is minder waar. Zijn gezinsleden hebben het bescheiden gevierd maar het feestvarken zelf heeft het uitbundig gevierd. Samen met z'n klasgenoten heeft hij het gepresteerd om vier avonden én nachten te feesten. Een paar weken geleden zijn ze een week naar Spanje geweest om alvast te vieren dat het examen achter de rug was! En dan te bedenken dat het echte examenfeest nog komt in juli. De jeugd heeft het zo slecht nog niet...

Ik neem jullie vandaag mee naar een bewolkte dag in Fryslân. Op die dag was ik te gast bij mijn fotomaatje, Jan. We waren op jacht naar grutto's maar dat wilde aanvankelijk niet lukken om die voor de lens te krijgen. In de buurt van Nes (zie Google Maps) troffen we wel een ander leuk onderwerp en wel zwanen met jongen in een weiland.



Terwijl moeders bezig was met haar verenkleed...



...lagen de jongen te dutten in het gras.



Hoewel de sloot onze scheidde van de zwanen vond pa het maar niets dat we daar stonden te fotograferen.



Hij was dan ook driftig naar ons aan het blazen.



Door het geblaas van vaders werden de jongen wakker en alert.



Ze werden in slagorde opgesteld.



Enige tijd later vonden ze het welletjes en zette het gezinnetje koers naar de sloot aan de andere kant van het weiland.



Tot slot laat ik een kort filmpje zien waarop de zwanen al waggelend ervandoor gaan. Behalve dat ze te log zijn om eenvoudig te starten en te landen gaat ook het lopen hen niet gemakkelijk af.


<

Geslaagd!

Donderdag 16 Juni 2016 om 12:02

In 2010 ging dit kereltje naar de brugklas van het VWO.



Hij heeft daar goed zijn best gedaan. Enkele hobbels moest hij wel nemen,



maar over het algemeen heeft hij een relaxte tijd gehad.



Hij kreeg net de uitslag van zijn examen. Geslaagd! Hij heeft goede examencijfers en geen onvoldoendes op de eindlijst. Petje af voor onze zoon, deze kanjer.



We wensen hem ook in de toekomst veel zonneschijn toe op zjin levenspad!



Samen met zijn grote trotse zus poseren onder de vlag.


Een ramp voor de mezen

Dinsdag 14 Juni 2016 om 18:04

"Uiterst beroerd broedseizoen tekent zich af voor kool- en pimpelmees", zo meldde Natuurbericht. In het begin van het seizoen wisselden warme en koude periodes elkaar af en zorgden ervoor dat broedsels verlaten werden en verloren gingen. Regenval en wind hebben de laatste tijd de voedselsituatie negatief beïnvloed.



De mezen nemen in maart en april hun territoria in en wachten op tekenen dat binnen afzienbare tijd de eiken uitlopen alvorens met het leggen van eieren te beginnen. Als de eiken, en in mindere mate andere boomsoorten, uitlopen is er namelijk voedsel voor de rupsen die zich tegoed doen aan de verse bladeren. Als die rupsen dik genoeg zijn dan zijn zij weer stapelvoedsel voor de mezenjongen die daarmee in goede gezondheid kunnen opgroeien en uitvliegen.



Mocht de rupsenpiek door de mezen niet goed ingeschat worden, dan is er een heel scala aan mogelijkheden om het uitkomen van de jonge mezen toch te synchroniseren met de rupsenpiek. Als de rupsenpiek later komt dan kunnen de mezenouders besluiten tot een legpauze waardoor het langer duurt totdat het gewenste aantal eieren gelegd is, maar ze kunnen ook een broedstop inzetten waarmee de inhoud van de eieren wel levend wordt gehouden maar de embryo’s niet verder groeien. De eieren komen dan op een later tijdstip uit. Als de rupsenpiek wel goed ingeschat is, maar het aantal rupsen valt tegen of er treedt ineens tijdens de jongenfase een koude periode op waardoor de rupsen niet genoeg groeien, dan mislukt weliswaar het eerste legsel maar kunnen de ouders nog massaal besluiten tot een vervolglegsel.



In het huidige broedseizoen lijkt evenwel alles tegen te zitten: de eileg is laat gestart en de legsels zijn klein, er zijn legpauzes en broedstops ingetreden maar nog steeds is een groot deel van de vroegste legsels verlaten of dood gegaan. Omdat er in het bos nog steeds geen rupsen te zien zijn, valt het aantal vervolglegsels ook tegen; het lijkt een verloren broedseizoen. Helaas worden ook vervolglegsels nog slechts mondjesmaat gezien, maar erger nog, er worden bijna geen rupsen gezien of gehoord; algemeen voedselgebrek voor de jongen lijkt dan ook de oorzaak te zijn van de stille ramp die nu plaatsvindt. Bron: Natuurbericht.



In het nestkastje op ons terras heeft een koolmees gebroed. Hoeveel jongen er zijn grootgebracht weten we niet, want we kijken niet in de kastjes als er eieren of jongen inzitten. Er werd in ieder geval tijdens het voeren druk gekwetterd. Nadat de jongen waren uitgevlogen heb ik het kastje geïnspecteerd. Behalve het nestmateriaal en twee poepjes was er niets achtergebleven.



De jongen van de pimpelmezen waren al veel eerder uitgevlogen. In dat nestkastje lag nog één eitje. Om te laten zien hoe klein zo'n eitje is heb ik er een kippenei naastgelegd.



Afgelopen week heb ik de beide nestkastje schoongemaakt en weer klaargehangen voor een eventuele vervolglegsel. Als ik het natuurbericht lees dan zie ik dat echter somber in.


Vliegshow van een grutto

Zaterdag 11 Juni 2016 om 21:40

In het verleden zijn we meerdere keren naar de luchtmachtdagen in Leeuwarden geweest. Dit jaar hebben we onze beurt voorbij laten gaan en volgens mij hebben ze ons daar niet gemist.

Daarvoor in de plaats neem ik jullie mee naar een vliegshow van een grutto die ik afgelopen week vastlegde in Fryslân op de dag dat mijn fotomaatje, Jan mijn gastheer was.



In Fryslân is de grutto de Kening fan 'e greide oftwel de koning van het weiland.



Door het bewolkte weer en de koude wind zagen we aanvankelijk geen grutto's, totdat we langs een weiland reden waar ik een grutto zag vliegen. Jan parkeerde de auto en ik liep met de camera richting het weiland.



Al snel bleek dat er twee grutto's aanwezig waren. Mijn komst werd niet op prijs gesteld. Om de beurt kozen ze luidruchtig het luchtruim om kenbaar te maken dat ik het veld moest ruimen.








Een zelfgebouwde "Pipowagen"

Donderdag 09 Juni 2016 om 21:42

Herkennen jullie dat nostalisch gevoel bij het zien van een programma uit je kindertijd zoals Pipo de Clown en Mammaloe?
Zaterdag mocht ik een zelfgemaakte Pipowagen vastleggen. Het was een plaatje. Pipo en Mammaloe mochten willen dat ze zo'n mooie wagen hadden. Achteraf best wel zielig dat één ezel de kar moest trekken.



Gelukkig hebben Lucas en Geeske in plaats van één ezel heel wat meer paardenkrachten voor hun wagen gespannen en wel een Deutz uit 1966.



Ze gaan met deze wagen op vakantie en trekken uiteraard veel bekijks.



Het onderstel hebben ze gekocht maar de opbouw heeft Lucas zelf gemaakt. Hij is daar twee jaar mee bezig geweest.



De afwerking is tot in de finesse uitgevoerd. Het houtwerk is vier keer gelakt. Geeske haalt voor de fotosessie nog even een doek over het houtwerk.



De inrichting hebben ze samen gedaan. Geeske nam daarbij vlijtig de naaimachine ter hand.



Deze ornamenten heeft Lucas op internet gevonden. Ze zijn ongeveer 100 jaar oud. Hij heeft ze opgeknapt en aan de wagen bevestigd.



De combinatie, Deutz met Pipowagen tuft met een gangetje van 23 kilometer per uur over 's Heeren wegen. Snellere en grotere jongens moeten soms wel even geduld hebben voordat ze erlangs kunnen.


Geoorde fuut met jonkies

Vrijdag 03 Juni 2016 om 19:15

Woensdag werd ik getipt door mijn fotomaatje Jan dat bij "onze"vogelkijkhut de geoorde fuut zwom met jongen. Hij stuurde via de mail alvast een prachtige foto. Vervolgens schreef Jan erover op zijn weblog, zie hier.
Vanmiddag maakte ik een tour door de Kop van Overijssel met een kennis die zelf tijdelijk geen auto mag besturen. We maakten o.a. een stop bij de vogelkijkhut om te kijken of we een geoorde fuut met jonkies konden ontdekken. We hadden geluk.



Hoewel de jongen meteen na het uitkomen al uitstekend kunnen zwemmen, verliezen ze in het water toch te veel warmte. Om deze reden liften de jongen mee op de rug van de ouders, gedeeltelijk verstopt tussen de veren. Terwijl de ene ouder ronddobbert met de jonkies, verzorgt de andere ouder het voedsel.









Nadat de ouder met jonkies bij ons vandaan zwom hielden wij het voor gezien en vervolgden we onze weg. Na nog enkele stops en het ophalen van herinneringen kozen we als pleisterplaats het terras aan het water bij Geertien in Muggenbeet. Het was daar in het zonnetje aan het water prima toeven.



Op de terugweg zijn we opnieuw naar de vogelkijkhut gegaan in de hoop dat de geoorde fuut met jongen wat dichterbij de hut zou zwemmen. Inmiddels was het harder gaan waaien. Toen we uitkeken over het water zagen we de jonkies zelf zwemmen.



Ze zwommen en doken onder water alsof het een lieve lust was. De voedselopbrengst was nog niet groot, maar als er eentje boven kwam met een beetje voedsel dan kreeg deze vast een complimentje van moeders. ;)



Na het speelkwartier werden alle jonkies gesommeerd weer plaats te nemen op de rug van de ouder. Het warmste en veiligste plekje wat er is. Eén jong stak nog even zijn nek uit.



Voor een prachtig beeldverslag van de geoorde fuut met jonkies verwijs ik jullie naar het weblog van mijn fotomaatje, Jan

Riet "En zo doen we't"

Donderdag 02 Juni 2016 om 19:23

In grote getale kwam op zaterdag 28 mei het publiek naar het Kalenberger Gemeenschapshuis



Rietsnijders en niet-rietsnijders waren uitgenodigd voor de presentatie van het boek Riet "En zo doen we't" De tekst werd geschreven door Aletta Jongschaap, geboren en getogen en nog steeds woonachtig in Kalenberg. Aletta is naast haar werk als zelfstandig architect, werkzaam in het riet. De foto's zijn gemaakt door Susan Oosterlaar. Susan is sinds 2008 woonachtig in Kalenberg en is bijna dagelijks met haar camera te vinden in het natuurgebied de Weerribben.
"Met veel enthousiasme en inzet hebben wij geprobeerd om een zo compleet en getrouw mogelijk overzicht te geven van alle rietsnijders in het gebied Kalenberg/Hoogeweg in de periode 2011-2015. Wij hebben veel te danken aan de medewerking van alle rietsnijders, hun bijdrage was onmisbaar en altijd plezierig."


Hieronder staat een deel van het Kalenbergs volkslied. Het wordt gezongen op de wijs van het Limburgs volkslied.



Het voorwoord is van, de in Kalenberg woonachtige schrijfster, Marjan Berk. Marjan - nog maar amper hersteld van een longontsteking - ging het nieuwe boek presenteren. Voor de presentatie sprak Aletta haar nog even bemoedigend toe.



Marjan Berk schreef in haar column: "Toegegeven; in Zeeland wonen ook prachtige kerels, evenals in Rotterdam en dan sla ik er waarschijnlijk wel een paar over…Maar wat hier in Kalenberg in de Weerribben en de Wieden rondloopt..aan rietsnijders wel te verstaan, dat zag fotograaf Susan Oosterlaar ook toen ze acht jaar geleden in Kalenberg ging wonen. Gretig, met haar fototoestel in de aanslag dook ze de rietvelden in en legde al die prachtige koppen vast. Koppen die moeiteloos kunnen concurreren met de mannenhoofden op de schilderijen van Rembrandt en Frans Hals…mannen aan het werk in het gouden riet, dat ooit het beste ter wereld werd genoemd."



"...Aletta Jongschaap, architect en geboren en getogen in Kalenberg werd gretig, hoefde geen seconde te aarzelen toen Susan haar vroeg het tekstgedeelte voor haar rekening te nemen en zo ontstond het boek “RIET”! In dit boek heeft Aletta de geschiedenis van het moerasgebied vanuit haar grote kennis secuur vastgelegd, waarmee ze de magnifieke foto's van Susan Oosterlaar ondersteunt."



Boele Jacob Postma, groot kenner van het werk en de streek, helaas gestorven voor het boek klaar was ( 1936 – 2013), aan wie “RIET ” is opgedragen, zei hierover: “Ik heb nog geen dag gehad dat ik dit werk met tegenzin deed. Met je bootje de natuur in, van niets en niemand afhankelijk zijn. Ik ben er mee grootgebracht, met al die ruimte om me heen, mij krijgen ze die natuur niet uit, met geen stok!’



Het eerste exemplaar werd overhandigd aan zijn vrouw, Lena. Na de overhandiging bladert ze met een gevoel van weemoed door het boek.



Lena en Marjan, twee vertrouwde gezichten in Kalenberg, in gesprek met de jongste generatie.



Het voormalige kerkje in Kalenberg is omgebouwd tot een horeca etablissement, en heet nu 't Lokaal. In 't Lokaal hangt een fotoexpositie van rietnijders uit het boek.





Op die bewuste zaterdag zat het terras van 't Lokaal vol met gasten die een boek hadden gekocht. Vele "rietfamilies" waren bijeen gekomen en het was er gezellig druk. Leuk om te zien hoe de gasten verwachtingsvol bladerden in het nieuwe boek.



Mijn vader Albertus wordt ook genoemd in het boek. De schoonzoon en opvolger van mijn vader, mijn zwager Klaas en daar weer de schoonzoon van (Klaas Jan) staan op de foto in het boek. Zwager Klaas is in ieder geval verzekerd van opvolgers. Of de jongste generatie ook belangstelling heeft voor en een toekomst heeft in het riet dat is afwachten. De jongste Klaas Albertus was in ieder geval wel aanwezig bij de uitreiking van het boek. "Het wordt hem met de paplepel ingegoten", zo schreef zijn oom Bert in de familie WhatsApp. ;)



Dit boek is een echte aanrader. De foto's zijn prachtig en van professionele aard. Het verhaal erom heen is mooi en vakkundig beschreven. Wat het boek extra interessant maakt is dat het een leerzaam boek is, omdat de geschiedenis van het gebied ook is beschreven.