Henk Jonkvorst: Mooi oefenwerk in het vol… m vd fotokraam: Wat een schitterende vlie… Hendrika: Je kwam duidelijk in hun … Hendrika: Weer wat anders dan een s… Hendrika: Ik was het boek elders op… Jan K. alias Afan…: Het duurde even voordat w… willy: en deze vliegshow moet ze… Bram: Geweldig wat een prachtig… Bram: een veel rustigere vliegs… klaproos: heerlijk jetske, ik d…
We wandelen verder over het vonderpad. Aan de horizon zien we de voormalige watertoren van Sint Jansklooster. De toren is recent omgebouwd tot een uitkijktoren. Op de site van RTV Oost kun je er meer over lezen.
Ik ben aangekomen bij het uitzichtpunt waar Jan al een tijdje zijn benen laat rusten. Hij combineert dat met het maken van foto's.
Jan richt zijn camera op de broedvlotjes voor de zwarte stern.
Deze vlotjes worden gemaakt en geplaatst door vrijwilligers van Natuurmonumenten. Lees hier en hier er alles over.
De broedvlotjes lagen te ver weg voor ons zoombereik.
Voor twee prachtige series over de zwarte stern verwijs ik jullie naar het weblog van Jan Voskuil. Klik hier en hier om de series te bekijken.
Plotseling cirkelde er een bruine kiekendief boven het gebied rond. Het is een mooi gezicht maar volgens mij ben je als Natuurmonumenten niet blij met deze grote jongen in het luchtruim.
Het lijkt me dat de jongen van de zwarte stern op een presenteerblaadje worden aangeboden.
Dinsdag mocht ik mijn fotomaatje, Jan een rondleiding geven door een deel van de Kop van Overijssel. Onze eerste stop was achter Blokzijl, op de Duinweg, zie Google Maps. Daar zagen we kievitten met jongen in het weiland rondscharrelen. Jan maakte daar een logje over.
Onze volgende stop was bij het Bezoekerscentrum De Wieden. Zie Google Maps
Het bezoekerscentrum bestaat omvat meerdere gebouwen. Er is o.a. een theeschenkerij en een gebouw met een foto-expositie.
Na de bezichtiging van de natuurfoto's wandelen we naar het vonderpad.
Vanaf het bruggetje hebben we een mooi uitzicht over de bloemenweide. De opvallendste bloem was de echte koekoeksbloembloem.
We wandelen verder richting de tjasker. Een tjasker wordt gebruikt voor waterbemaling.
Jan en ik zijn al meerdere keren hier geweest, daardoor wist Jan ongeveer de afstand naar het eerstvolgende bankje. Hij kuierde daar in alle rust naar toe...
...terwijl ik wat langer werk had omdat ik regelmatig door de knieën ging om iets vast te leggen.
Het bankje staat bij een uitzichtpunt. Bij het uitzichtpunt was iets bijzonders te zien maar daarover vertel ik de volgende keer. Vanaf het uitzichtpunt wandelden we dezelfde route terug. Weer aangekomen bij het begin van het vonderpad liep ik nog een eindje naar noordelijke richting. Op dat stukje stonden veel koekoeksbloemen.
Een macro-opname zat er niet in, want vanwege het bewolkte weer had ik mijn macro-objectief thuisgelaten.
Dit nestkastje hangt al tientallen jaren aan de noordkant in onze tuin. Het is een geliefd plekje voor pimpelmezen.
Het is een doorleefd nestkastje. Er zijn ook vogels geweest die hebben geprobeerd om het gat groter te maken.
Ook dit jaar hebben pimpelmezen hun jongen in dit nestkastje groot gebracht.
Tijdens het bewolkte weer van de afgelopen dagen maakte ik deze fotoserie. De ISO moest flink omhoog om een acceptabele sluitertijd te krijgen. Ik was bang dat als ik zou wachten totdat het zonnig zou worden, dan de vogeltjes gevlogen zouden zijn.
Van tijd tot tijd was het wel dringen geblazen om het lekkerste hapje te ontvangen.
Ik heb wel respect voor de ouders die met het bewolkte weer op zoek moeten naar voedsel.
Als er wat ingaat moet er ook weer wat uit. De vogeltjes bevuilen niet hun eigen nest.
Het loont vast de moeite om heel hard te gaan roepen om eten.
Zowel de jongen alsmede de ouders trokken zich niets aan van de fotograaf.
Deze punker is mijn lieveling. Deze foto heb ik nu als achtergrond op mijn computer.
De kleine klampt zich aan de opening vast alsof zijn leven ervan afhangt.
Gelukkig was ik net op tijd met mijn fotoseries, vandaag kwam ik thuis van mijn werk en toen waren de vogeltjes uitgevlogen.
Pas geleden reed ik weer over het bruggetje van de boerenzwaluwen en toen zag ik een boerenzwaluw op het draad zitten. Ik stopte de auto en maakte vanuit de auto deze fotoserie.
De ouders hebben het in deze tijd zo druk met het voeren van hun veeleisende jongen, dat een pauze van tijd tot tijd wel nodig is.
Toen was het tijd om het verenkleed bij te werken.
Een tijdje geleden reed ik met de auto langs het Steenwijkerdiep en toen zag ik een scholekster op het achterdek van een bootje staan. Ik parkeerde mijn auto langs de kant van de weg en maakte vanuit de auto - door het open zijraam - een fotoserie.
Een tweede scholekster stapte langs bakboordzijde naar achteren en hield de andere scholekster gezelschap.
Het tweetal werkte hard aan hun verenkleed.
Eén scholekster keek per ongeluk in de spiegel.
Dat was wel even schrikken. Wellicht een concurrent erbij.
Na het werken was het tijd voor rust en rusten doe je op één poot.
Bovenstaande foto's maakte ik met de Canon 70 - 200 zoomlens. Omdat ze in alle rust bleven zitten kon ik ook nog mijn Sony ter hand nemen en nog verder inzoomen.
En nog verder inzoomen.
En zo ziet het eruit op een overzichtsfoto. De scholeksters hoefden niet bang te zijn dat het bootje op drift zou raken.
Op deze regenachtige dag neem ik jullie mee naar twee lepelaars in de regen. Gisteren maakten mijn eega, onze dochter en ik een lange wandeling langs de Roomsloot nabij het gehucht Nederland. Toen de eerste regendruppels vielen waren we gelukkig alweer in de buurt van de auto en voor de bui echt losbrak zaten wij weer hoog en droog in de auto op weg naar huis. Halverwege de Rietweg (zie Google Maps) zagen we aan de linkerkant twee lepelaar in het ondiepe water lopen. Ondanks de harde regen liet ik het zijraam zakken en maakte onderstaande foto's.
In de regel tref je lepelaars al foeragerend aan, echter deze keer stapten ze fier rond. Misschien dat het door de regen kwam.
Het waren er twee.
Nog een laatste foto van de lepelaar. Inmiddels regende het behoorlijk in en ook mijn linker broekpijp was nat geworden, maar ik had het er graag voor over. Je krijgt niet zo vaak een kans om de lepelaar dichtbij de auto te fotograferen.
Vorige week zondag maakten mijn eega en ik een lange wandeling in en rond het Woldlakebos. We gingen voor de kilometers dus liet ik mijn camera onderin mijn rugtas zitten. Ik nam de camera wel mee, want stel je voor dat...
Aan het eind van de wandeling troffen we toevallig mijn zus, Anna. Terwijl we stonden te praten hoorden we de roep van de koekoek. Mijn eega speurde rond en wees naar een tak in de verte met de woorden: "Wat zit daar op de tak?" Anna en ik pakten onze Sony en liepen al fotograferend voorzichtig richting de tak die hij ons had aangewezen. En ja hoor, daar zat de koekoek.
Ik heb nog nooit eerder een koekoek vastgelegd. Dichterbij kon ik de koekoek niet halen, dit was het maximale zoombereik. Ook het dichterbij halen door te croppen lukt nagenoeg niet bij de foto's van de Sony.
Toch krijgt de koekoek hier een plekje.
Het is zelf nog gelukt om ingezoomd een opname van de koekoek te maken. Door het uit de hand filmen is het beeld wat wiebelig geworden, maar het gaat om de roep van deze koekoek.
Met dank aan mijn eega die de koekoek ontdekte, terwijl hij toen nog niet eens zijn nieuwe bril had. ;)
Na de fotosessie met de libellen liepen Anna en ik terug naar de auto. Aan het einde van het pad wees Anna mij op de zang van de geelgors. De geelgors zat in een hoge boom. Horen is een eerste maar zien is een tweede. We bleven geduldig wachten of hij misschien tevoorschijn zou komen, want een geelgors had ik nog niet eerder vastgelegd. Ons geduld werd beloond, het vogeltje ging op een tak zitten waar het bladerdek wat minder dicht was. Met de Sony maakte ik de onderstaande foto's. De kwaliteit laat wat te wensen over, maar toch mag de geelgors hier een plekje krijgen.
Op de voorlopig laatste zonovergoten dag waren Anna en ik tweemaal in het Woldlakebos om libellen te fotograferen. In een eerder log liet ik de smaragdlibel zien, maar we zagen nog meer libellen waaronder een aantal zeldzamere soorten.
Hieronder hangt de vroege glazenmaker. De vroege glazenmaker behoort samen met de glassnijder tot de vroegst vliegende glazenmakers, waaraan hij zijn naam dankt. Het is een opvallende grote libel.
Een close-up van de vroege glazenmaker.
Maar waar we eigenlijk voor kwamen was voor de witsnuiten. Toen we 's avonds weer naar het Woldlakebos gingen troffen we daar een kenner/fotograaf die ons wees op een libel in een boom. Deze libel zat op ongeveer 2,5 meter hoogte. De kenner wist ons te vertellen dat het ging om een sierlijke witsnuitlibel. Aanvankelijk wilde ik alleen mijn macro-objectief meenemen, op het laatste moment stopte ik mijn Sony nog in de fototas. Een goede set dus. Door de krachtige zoomfunctie van de Sony kon ik onderstaande foto maken. In De Weerribben werd in 2010 een eerste sierlijke witsnuitlibel sinds vele decennia weer waargenomen.
Nadat we de sierlijke witsnuitlibel hadden vastgelegd nam Anna mij mee naar een watertje waar ze de avond daarvoor ook een goede score had wat betreft de witsnuiten. Het is een plekje in de avondzon en uit de wind. Op de vrijdagavond dat wij daar samen waren kon je al merken dat het begon af te koelen. Er vlogen dan ook minder libellen dan de avond daarvoor, zo merkte Anna op. Toch bleven we geduldig wachten en speuren. Plotseling streek er een libel neer op een tak aan de rand van het watertje. Voetje voor voetje kwam ik met mijn macrolens dichterbij. Hier gaat het om de gevlekte witsnuitlibel. Dichterbij dan dit kon ik niet komen en ook kon ik niet vanuit een andere positie foto's nemen, want daarvoor had ik lieslaarzen aan moeten trekken.
Al met al ben ik al heel blij met deze opbrengst. Ik vind het ook leuk om samen met mijn zus op jacht te gaan naar libellen en vogels. Bij deze ook dank aan Anna voor haar tips en determineren!
In het Weinterper Skar heb ik mij ook een tijdje bezig gehouden met de kikkers. Deze serie draag ik op aan twee vriendinnen die allebei iets hebben met kikkers.
Door de begroeiing aan de waterkant was het lastig om ze goed vast te leggen.
Deze kikker kwam al beter in beeld, maar fotografisch gezien had dit beestje niet zo'n mooi plekje gekozen.
Kijk dit is al een stuk beter, de achtergrond is rustig.
Deze kikker wilde ik jullie laten zien, niet omdat het een mooi plekje had uitgekozen, maar omdat ik op de computer zag dat er wat bijzonders mee was. De kikker had namelijk een waterjuffer gevangen met zijn linker voorpoot. De onfortuinelijke juffer werd onder water gehouden. Rechtsonder op de foto is ook nog een kikkervisje te zien.
Zelf ga ik toch voor deze foto, een kikker met drie ogen...
Voor het geluid heb ik een kort filmpje gemaakt. Het was een bescheiden concert. Enkele solisten gaven acte de présence.
De afgelopen week hadden we prachtig weer. In de natuur waren de gevolgen van het warme weer goed te zien. Ik ben veel buiten geweest en ik heb ervan genoten zonder en met camera. Deze dagen moeten we het met pakweg 13 graden minder doen en dat is wel wennen.
Ik neem jullie nog een keer mee naar het Weinterper Skar, één van mijn lievelingsgebieden in Fryslân. Als Jan mijn gastheer is bij een gezamenlijke fotokuier dan kies ik vaak voor dit mooie gebied. Langs de doorgaande weg in It Skar bloeien de eerste orchissen.
De macrolens was afgestoft en ik kon me uitleven op de brede orchis.
Als we enkele jaren geleden op stap gingen naar It Skar dan combineerden we vaak de noordkant met de zuidkant. Vanwege de achteruitgang van Jan's mobiliteit door de MS moeten we nu een keuze maken uit één van de twee gebieden. En zoals het een goede gastheer betaamt liet Jan mij de keuze maken en ik koos voor het zuidelijke deel. Jan kan het ook bij de macrofotografie niet meer lang volhouden om op de been te zijn, gelukkig heeft hij foefjes voor handen om het vol te houden terwijl ik nog rondsluip met mijn macrolens.
In dit gebied grazen Drentse Heideschapen.
Nadat we de schapen met hun lammetjes een tijdje hadden geobserveerd en zij ons, liepen we verder richting het ven.
Begeleid door het gekwaak van de kikkers gingen we op zoek naar uitsluipende libellen. En dat we ze vonden daarover schreef ik in mijn vorige log.
Tandempositie van vuurjuffers.
Nadat we uitgefotografeerd waren bij het ven wandelden we rustig terug richting auto. Jan wees me op een zeldzame plant en wel het heidekartelblad. Voor deze zeldzame plant moesten we toch nog wel even op de knieën.
Met de auto reden we een klein stukje verder naar een prachtige bloemenweide. Aan de rand van die weide maakte ik foto's van de uitgebloeide paardenbloemen.
Afgelopen week waren Jan en ik in het Weinterper Skar. Ik wilde graag uitsluipende libellen zien en proberen vast te leggen. We scharrelden beiden rond met onze macrolenzen of beter gezegd, ik was voornamelijk aan het scharrelen en Jan nam regelmatig een pauze op het bankje.
Ik had een net uitgeslopen libel ontdekt maar de plek was lastig te benaderen. Jan riep dat hij er ook één had ontdekt en die libel was beter vast te leggen. Het lijf was nog blank en de vleugels waren dichtgevouwen.
Nadat ik een tijdje had "gespeeld" met de kikkers ging ik weer kijken bij de libel. Deze was nu al wat op kleur en de vleugels waren al enigszins gespreid.
Nog even ingezoomd.
Even later ging ik weer kijken en toen was de libel net klaar om weg te vliegen, het omhulsel bleef achter.
Ik gaf Jan een seintje dat de libel wegvloog en Jan hield de landingsplaats in de gaten. De smaragdlibel landde in de boom, vlakbij het bankje.
Vanochtend was ik al vroeg op stap met mijn zus Anna om libellen te fotograferen in het Woldlakebos. Ook daar zagen we de smaragdlibel vliegen. Deze libel wilde wel even voor ons poseren.
Het is ons ook nog gelukt om parende smaragdlibellen vast te leggen. Ze ploften samen zo maar ergens neer dus de achtergrond hadden we niet voor het kiezen.
Vanavond gaan Anna en ik weer samen op stap naar het Woldlakebos om te kijken of we nog wat bijzonders kunnen scoren...
Na een tijdje varen door smallere sloten kwamen we uit in de Walengracht. De Walengracht verbindt de Beulakerwijde met het Giethoornsche Meer, zie google maps
Plotseling zagen we In het veld naast de Walengracht twee reeën achter elkaar aanrennen. Het was een reebok die achter een reegeit aanzat.
Al zigzaggend renden ze richting de waterkant.
De reeën sprongen in het water. Heel erg jammer dat ik de achterste ree maar half in beeld heb gekregen.
Ook in het water ging de achtervolging nog even door.
Totdat de reebok het voor gezien hield, zich omdraaide en weer de kant opklom. Hij schudde het water van zich af.
De reegeit zwom achter ons langs naar de overkant van de Walengracht, ver bij dit enthousiaste mannetje vandaan.
De reebok speurde nog een tijdje in het rond, misschien wel op jacht naar het volgende vrouwtje.
Dit was een mooie verrassing tijdens de toch al prachtige ochtendrondvaart.
Op zaterdagochtend werden we om 6 uur in de ochtend verwacht op de Dwarsgracht. Zo vroeg in de ochtend was het er nog heerlijk rustig. De stilte werd alleen doorboord door opvliegende, luid kwakende eenden.
Op de Dwarsgracht stond Jan ons met zijn bok ons op te wachten om een rondvaart te maken. Een bok is een groot stabiel vaartuig. Jan gebruikt de bok voor het vervoer van rietbossen en materieel over water. Het voordeel van een bok is dat je er op kunt rondlopen zonder dat er wiebelingen ontstaan en daardoor heb je weinig hinder van elkaar.
Vanaf de Dwarsgracht voeren we door een slingerende vaart naar de Beulakerweide. Achteromkijkend legde ik dit vast.
Het was adembenemend mooi zo 's ochtends vroeg op het water.
De dames zaten voorop de bok en de mannen zaten achterop. Deze foto is gemaakt door Albert-Jan, waarvoor dank.
Sommige vaarten waren zo smal dat de bok er maar net doorheen kon.
We blijven nog even bij de vogels. Een paar weken geleden legde mijn zus, Anna een blauwborst vast. Ze had daarvoor wel meerdere malen uren zitten te spotten vanuit de auto. Een professionele vogelaar had haar getipt waar ze de blauwborst zou kunnen vinden. Tevens vertelde hij haar een foefje om de blauwborst te lokken. Als je het geluid van een blauwborst laat horen dan komt het vogeltje op het geluid af. Of het door de tip kwam of niet, het is Anna in ieder geval gelukt om dit prachtige vogeltje te fotograferen.
Op dezelfde dag dat ik de Heilige ibis vastlegde spotte ik ook een tijdje bij het territorium van de blauwborst. Met mijn telefoon liet ik meerdere malen het riedeltje horen van de blauwborst. Maar wat er ook kwam, geen blauwborst. Na een tijdje kwam er wel een andere prachtige zanger aangevlogen en wel de rietzanger.
De vogel begon uit volle borst te zingen.
Een zangvogel moet je eigenlijk niet alleen vastleggen op een foto maar ook zien en horen zingen en daarom maakte ik ook een video-opname.
Afgelopen zondagmiddag was ik de hele middag op stap om te fotograferen. Ik reed als eerste naar de bollenvelden. Dit jaar was ik nog niet bij de bollenvelden geweest en ik hoopte evenals vorig jaar om de gele kwikstaart weer vast te leggen. Het was een drukte van belang bij de bollenvelden en mijn hoop op het vastleggen van een gele kwikstaart verdween al snel.
Velen maakten een kiekje van hun kinderen tussen de tulpen.
Vandaag maakte ik samen met Jan een fotorondrit door de Kop van Overijssel. De noordwesten wind maakte het nog fris, maar fotografisch gezien was het een prachtige dag. We zijn o.a. in de bollenvelden geweest. Al snel hoorde ik de gele kwikstaart en zag ik deze vliegen rond de tulpen. Deze kwikstaart zat te ver weg voor mijn 200 mm zoom.
Vorig jaar leerde ik dat je gehurkt of op de knieën tussen de bloembedden moet gaan plaatsnemen. Met een portie geduld en een beetje geluk komt de kwikstaart dan vanzelf bij je in de buurt. Terwijl Jan een eindje verderop twee werkers in de tulpen vastlegde ...
...zat ik een tijd op de knieën te wachten op ....
Even later hoorde ik het gepiep van de gele kwikstaart achter mij. 180 graden draaien tussen de bloembedden is wat lastig dus was het even gymnastieken. Dit vogeltje bleef in ieder geval lang genoeg zitten om in te zoomen en acceptabel vast te leggen.
Sinds kort foerageren er dire de heilige ibissen in de Weerribben. Ik werd getipt door mijn zus en ging vandaag op stap om ze vast te leggen.
Volgens de kenners - de vogeltellers in onze regio - heeft dit paartje gebroed in de Auken nabij Steenwijk en foerageren ze samen met hun jong in de Weerribben.
Vanmiddag scharrelden ze tussen de ganzen.
Ze zaten eigenlijk te ver weg voor mijn zoombereik. Maar beter iets dan niets.
Nadat ik een uur daar had doorgebracht in de hoop dat ze wat dichterbij zouden komen, hield ik het voor gezien. Net op het moment dat ik in de auto wilde stappen gingen de ibissen op de vleugels.