Home

Laatste logjes

Een nieuw weblog
Pantserjuffer met dauwdru…
Wespspin met prooi
Pareltjes ophangen
D-Day, Pointe du Hoc
Calvados in Normandië
De hommel, een kanjer in …

Laatste reacties

aargh: Schitterende wolkenluchte…
willy: dat spurten komt me beken…
boomkruiper: Ohhhhh PROFICIAT! Daar ku…
boomkruiper: Wat een prachtig beroep, …
boomkruiper: Prachtige luchten Jetske.…
Jan K. alias Afan…: De wolkenpartijen zijn in…
marjolein vd foto…: Ja mooi zijn de Hollandse…
klaproos: heerlijk hé. ik heb dat …
Henk Jonkvorst: Foto 1 en 4 krijgen mijn …
anna: Ode aan de ' mantel' zor…

Categorieën

Bloemen, planten en bomen
Dieren
Diversen
Druppels
Gezin en familie
Het weer
Insecten
Koken en eten
Landschap en natuur
Macro-opnames
Onze tuin
Portret
Steden en dorpen
Vakantie
Vogels
Vroeger

Archieven

Feb 2016
Jan 2016
Dec 2015
Nov 2015
Okt 2015
Sep 2015
Aug 2015
Jul 2015
Jun 2015
Mei 2015
Apr 2015
Mrt 2015
Feb 2015
Jan 2015
Dec 2014
Nov 2014
Okt 2014
Sep 2014
Aug 2014
Jul 2014
Jun 2014
Mei 2014
Apr 2014
Mrt 2014
Feb 2014
Jan 2014
Dec 2013
Nov 2013
Okt 2013
Sep 2013
Aug 2013
Jul 2013
Jun 2013
Mei 2013
Apr 2013
Mrt 2013
Feb 2013
Jan 2013
Dec 2012
Nov 2012
Okt 2012
Sep 2012
Aug 2012
Jul 2012
Jun 2012
Mei 2012
Apr 2012
Mrt 2012
Feb 2012
Jan 2012
Dec 2011
Nov 2011
Okt 2011
Sep 2011
Aug 2011
Jul 2011
Jun 2011
Mei 2011
Apr 2011
Mrt 2011
Feb 2011
Jan 2011
Dec 2010
Nov 2010
Okt 2010
Sep 2010
Aug 2010
Jul 2010
Jun 2010
Mei 2010
Apr 2010
Mrt 2010
Feb 2010
Jan 2010
Dec 2009
Nov 2009
Okt 2009
Sep 2009
Aug 2009
Jul 2009
Jun 2009
Mei 2009
Apr 2009
Mrt 2009
Feb 2009
Jan 2009
Dec 2008
Nov 2008
Okt 2008
Sep 2008
Aug 2008

Jetske Fotografie


Klik op de foto voor meer informatie.

Mailen?

Klik hier om een mail te versturen.

Rss etc.

Powered by Pivot - 1.40.6: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 
XML: Atom Feed 

Een kersverse verpleegkundige

Zaterdag 30 Januari 2016 om 11:48

Sinds donderdag hebben we een kersverse verpleegkundige in huis. Onze dochter ontving haar diploma en speld.

De eerste tekenen van verpleegkundig gedrag waren te zien op 4-jarige leeftijd. Haar moeder had gelukkig nog wat oude uniformen bewaard. Ook al reikte de jurk tot aan haar enkels, deze jurk was haar favoriet. Ze droeg zelfs een badge met haar foto en naam op haar borst. Gewapend met een verbanddoos verpleegde ze haar oma.


En zo zag het er twaalf jaar later uit in het praktijklokaal op school. Onze dochter (links) zwachtelt de vinger van haar klasgenote.


Hier tekent ze haar diploma.


Ze had haar moeder gevraagd om de speld op te spelden. Dat vond ik een grote eer en ik deed het met liefde en een gevoel van trots.
Foto gemaakt door Gerben van Dijk.


Ik wens haar toe dat ze dit vak met haar handen én haar hart met liefde mag blijven uitoefenen!


Het is voor mij - op een maand na - dertig jaar geleden dat ik de speld opgespeld kreeg, ik weet het nog als de dag van gisteren. Het was een extra bijzondere dag, kijk maar.

Wolkenluchten met neerslag aan de horizon

Vrijdag 29 Januari 2016 om 11:43

Een dag voordat ik deze serie maakte van de torenvalk, was ik ook al op die locatie te vinden. Dat was op zaterdag 16 januari. Staand naast de voglkijkhut richtte ik mijn camera op het noordoosten. Boven de oeverzwaluwwand hing een torenvalk.


Ik bleef op hetzelfde punt staan en richtte mijn camera op het noordwesten en zag deze wolkenlucht.


Ik wandelde een klein stukje richting het dorpje Scheerwolde en richtte mijn camera naar het westen. Aan de horizon ligt Wetering.


Vervolgens draaide ik 90° en zag de wolkenluchten boven Scheerwolde hangen. Een buienlucht vanuit het westen en vanuit het oosten dreven naar elkaar toe.


Toen ik weer 90° draaide kon ik deze passerende ganzen vastleggen.


Ik reed een eindje verder richting Scheerwolde. Bij een akker met diepe sporen met veel water stopte ik en maakte ik een foto van de wolken en neerslag aan de horizon.


Vanuit Scheerwolde kwamen twee wandelaars aangelopen. Ik was er inmiddels achter dat ik aan het fotograferen was in het territorium van de torenvalk. Hij bleef al biddend in de buurt.


Ik maakte een praatje met de wandelaars. Omdat ik in die streek ben geboren en getogen was de kans groot dat ik deze wandelaars zou kennen en dat was ook het geval. Nadat de wandelaars waren doorgelopen kon ik nog een foto maken van de biddende torenvalk. Deze foto is wel gecropt.

De warmste 25 januari ...

Maandag 25 Januari 2016 om 15:55

Vandaag is het de warmste 25 januari ooit gemeten. Deze lentedag - met een temperatuur die in onze tuin opliep tot 13 graden - moest wel even op mijn weblog verschijnen. Het is verder een bijzondere dag want we vieren vandaag de verjaardag van mijn lieve mannetje en onze lieve papsie (zo klonk het net uit de mond van onze dochter).

Zoals ik al eerder schreef werd onze vrije zondag getekend door donkergrijs, miezerig en koud weer. Er zat niets anders op dan binnen te blijven. Mijn eega maakte vanachter het raam een foto (met de 40D met tele-objectief) van een winterkoninkje tegen de grijze lucht.


Vandaag was het weer zo extreem anders dan gisteren dat het leek alsof we vannacht een vliegreis hadden gemaakt naar warmere oorden. Onze koningsparkiet mocht vandaag naar buiten. Ze nestelde zich behaaglijk in het zonnetje en spreidde haar vleugels om zoveel mogelijk zonnestralen mee te pakken.


De appel bovenop de kooi werd direct bezocht door een vlieg. Onvoorstelbaar zo snel als die insecten tevoorschijn komen als de temperatuur stijgt en het zonnetje schijnt. Het gebeurt niet vaak dat ik in de winter mijn macro-objectief tevoorschijn kan halen om insecten vast te leggen.


Ik maakte meteen van de gelegenheid gebruik om de vogelkooi schoon te spuiten. Er kwam een vlieg langs om te beoordelen of ik nog wat koninklijk poep had laten zitten...


Ja dus.


Als kind van de warmte en de zon mag het weer van mij wel zo blijven tot aan de lente.

Fazanten en ooievaars bij Earnewâld

Maandag 25 Januari 2016 om 12:39

We kunnen met recht zeggen dat we in een land leven met afwisselend weer...
Een halve week lag er een laagje sneeuw en ijs. In de Hooidammen legden we deze schaatsers vast. Tijdens die fotosessie moesten we vanwege een felle bui terug in de auto. Iets eerder op die dag reden we onder mooie blauwe luchten langs het rietland bij Earnewâld.


Onder de rook van Earnewâld zaten een aantal fazanten in de berm. Vanuit de auto konden we enkele foto's maken.


In de regel zijn fazanten schuw en geven je al snel het nakijken. Misschien voelde deze fazant zich wel veilig achter de rietstengels.


Het was een koppeltje van twee mannetjes en één vrouwtje. Dit mannetje miste aantal staartveren.


Nadat we onze reis hadden vervolgd kwamen we ten noorden van Earnewâld aan bij foeragerende ooievaars.


Ze konden bij deze gehekkelde sloot mooi hun kostje bij elkaar scharrelen.


Deze ooievaar ging er nog eens mooi voor staan. Een poetsbeurt na afloop zou wel op zijn plaats zijn. Met dit uiterlijk kun je toch geen baby's gaan rondbrengen?


Gisteren hadden we wat betreft het weer een extreem slechte dag. Donkergrijs, miezerig en koud dat waren de ingrediënten voor de vrije zondag. Vandaag daarentegen is het verrassend mooi en zacht weer. Het kwik is inmiddels gestegen tot 12 graden. Heerlijk om zonder jas naar buiten te kunnen.

Schaatsen op dooiend ijs

Woensdag 20 Januari 2016 om 18:13

Aanvankelijk waren de weersverwachtingen voor vandaag goed. Het zou nog vriezen en er was een zonnetje beloofd. Mijn fotomaatje Jan zou naar de kop van Overijssel komen, we hadden het programma voor deze dag klaar. We zouden eerst gaan fotograferen bij de rietsnijders, mijn zwager en mijn neef. Nadien zouden we naar de wedstrijden op natuurijs in Steggerda gaan om te fotograferen. Echter de dooi en andere omstandigheden gooiden roet in het eten. Na rijp beraad reisde ik af naar Fryslân.

We kozen voor de open vlaktes nabij Earnewâld en de Hooidammen.


Ik sprak uit dat ik het zo jammer vond dat de dooi net een dag te vroeg was ingetreden en dat ik geen schaatsers kon vastleggen, zoals Jan een dag eerder had gedaan. Nadat ik bovenstaande foto had gemaakt reden we verder, totdat we zowaar een paar schaatsers op één van de plassen van de Hooidammen zagen. Ik was zo blij als een kind.


Dergelijke winterse plaatjes lijken steeds schaarser te worden en dat is het leuk dat je dit tafereel, tegen alle verwachtingen in, toch nog kunt vastleggen.


Ook de schaatsers genoten zichtbaar.


Het voordeel van dooiend ijs is dat je niet persé scherpe ijzers hoeft te hebben.


Schaatsen en telefoneren gaat in de huidige tijd prima samen.


De zon prikte nog net tussen de donkere wolken door. De lucht ging er wel steeds dreigender uitzien.


Even later brak de bui los. De schaatsers gleden stug door. Na een laatste foto kozen wij voor de beschutting van de auto.

Torenvalk

Dinsdag 19 Januari 2016 om 21:05

Vandaag laat ik het vervolg zien op de fotoserie gemaakt op de prachtige winterse dag.

Bovenop de vogelkijkhut zat een torenvalk. De vogel kon vanaf dat hoge uitzichtpunt zijn jachtgebied mooi overzien.


Vanuit de auto maakte ik deze foto's. Ik zoomde met de Sony maximaal (digitaal) in. Met een dergelijke camera krijgt je bij het maximaal inzoomen vaak het zogenaamde "Rien-Poortvliet-effect".
Toen ik uit de auto stapte en wat dichterbij kwam vloog de torenvalk weg. Ik ging terug in de auto en bleef geduldig wachten.


De torenvalk koos ook een plekje op een verkeersbord. Dit plekje was met mijn camera's beter te bereiken. Ik gebruikte hiervoor mijn Canon 40D met 200 mm zoomobjectief. Foto 7 is wel weer gemaakt met de Sony. Je kunt het verschil wel zien.


De torenvalk zat op het bordje met de P en liet een Poepje vallen en zo te zien was dat niet de eerste keer.


Een poepje laten vallen en speuren naar prooi dat gaat in één moeite door.




Het was op de mooie zondagmiddag druk met wandelaars. De torenvalk hield ook de wandelaars goed in de gaten.


Op het moment dat ze te dichtbij kwamen en een kijkje in de vogelkijkhut gingen nemen werd het te heet onder zijn poten en ging de torenvalk er vandoor.

Zonsopkomst, sneeuw en een torenvalk

Zondag 17 Januari 2016 om 18:03

Vanochtend zag ik vanuit de woonkamer dat de lucht prachtig kleurde. Ik reed toch even het dorp uit om deze lucht boven het besneeuwde weiland vast te leggen.




Toen de zon boven de wolkenband uitkwam werd het voor mij de hoogste tijd om naar huis te gaan. Ik moest me nog omkleden, omdat ik vanochtend nog andere bezigheden had.


Na de middag had ik pas weer tijd om verder te gaan met het fotograferen van de sneeuw. De meeste sneeuw was al door de zon verdwenen. Op de akkers en aan de schaduwzijde van rieten daken kon ik nog sneeuw scoren.


Op de landweggetjes was het nog goed uitkijken geblazen.


Onderweg trof ik mijn "oude" biologieleraar van de MAVO. Hij fietste vandaag door de Kop van Overijssel om vogels te tellen.
In 1977 waren wij zijn eerste klas. Hij was niet alleen jong maar zag er daarbij ook nog jong uit. Hij liet toen zijn baard staan, omdat men anders zou denken dat hij een leerling was uit klas 4. Hij kon op een boeiende manier les geven. Met name de biologielessen over het menselijk lichaam-, zoals de erfelijkheidsleer motiveerden mij om een opleiding te kiezen in de zorg. Een opleiding waarbij ik alles leerde over de anatomie en fysiologie van het menselijk lichaam.


Vanmiddag had ik ook een ontmoeting met een torenvalk. De torenvalk koos een plekje op een bultje op een akker. Gelukkig lag er sneeuw, want anders kon je de torenvalk bijna niet terugvinden.


De torenvalk koos gelukkig ook nog andere plekjes uit om het jachtgebied in de gaten te houden, maar daarover een volgende keer.

Het sneeuwt!

Donderdag 14 Januari 2016 om 23:19

Het sneeuwt bij ons! De eerste sneeuw van deze winter. Ik ontstak de sterke buitenlampen. Met een hoge ISO, zonder gebruik van flitser en met lange sluitertijd maakte ik onderstaande foto's.






De sneeuwmeter is al vol ...

Fotokuier nabij Earnewâld

Donderdag 14 Januari 2016 om 19:43

Tijdens de kerstvakantie van Aafje en Jan bracht ik hen een bezoek. Nadat we onder het genot van koffie/thee én soesjes hadden bijgepraat stapten Jan en ik in de auto voor een fotokuier. Zoals gebruikelijk mocht ik kiezen waar onze reis naartoe zou gaan. Ik koos voor het natuurgebied ten noorden van Earnewâld. Zie google maps.


Dit natuurgebied, wat onderdeel is van De Alde Feanen is één van mijn lievelingsgebieden in Fryslân. Toch was het alweer een tijd geleden - en wel in maart 2014 - dat we daar samen een fotokuier hebben gemaakt, zie hier.


De combinatie van het water met het goudgele riet spreekt mij aan. Op de voorgrond staat de lisdodde, een nuttige plant. In de Kop van Overijssel noemen we de lisdodde, toessebolt'n. Dat er vele benamingen zijn voor deze waterplant is te lezen op deze website. Onze rietsnieders zijn niet blij met deze waterplant. Zij moeten deze "dule" met de hand tussen het gemaaide riet vandaan halen.


Bij een dergelijke oversteek houd ik, als toeschouwer mijn adem in. Door de MS zijn de benen van Jan regelmatig uit balans en een wankeling is maar zo gemaakt. Een oversteek zonder leuning is niet echt handig.


Terwijl ik een omweg maakte over een klein paadje door het riet stapte Jan rustig door op weg naar zijn eerste doel, het bankje halverwege dit pad. Ik heb het op deze plaats al veel vaker gezegd, maar ik ben altijd verrukt over de grote hoeveelheid bankjes in Fryslân, dit in tegenstelling tot het geringe aantal in de Kop van Overijssel.


Lisdodde tussen het zilveren riet.


Na de pauze op het bankje gaf Jan aan dat hij nog wel een stukje verder kon. De natte ondergrond maakte het lopen niet gemakkelijk. Nadat het op deze plaats bijna mis ging en Jan nog net op de been kon blijven door zich vast te grijpen aan een klein boompje, besloten we rechtsomkeer te maken.


Op de drassige paden moesten we voortdurend slalommen van het ene naar het andere droge stuk. Op deze manier maakten we vele extra meters.


Het was een mooie winterse dag en deze zonnestralen en frisse neus hadden we maar mooi weer te pakken.


Na deze fotokuier leidde Jan mij door een prachtig stukje Fryslân en over weggetjes waar ik nog nooit eerder was geweest.

Magnolia bloeit in de winter

Maandag 11 Januari 2016 om 12:54

"Nog nooit was december zo zacht als in 2015. Met in De Bilt een gemiddelde temperatuur van 9,5 °C (tegen normaal ca. 4,0 °C over de periode 1971-2000) is december met afstand de zachtste decembermaand sinds tenminste het begin van de regelmatige waarnemingen in 1706 …", schreef Jan op zijn weblog. Deze uitzonderlijke hoge temperaturen heeft gevolgen voor de natuur. Vlinders vliegen nog rond terwijl ze allang in winterslaap moeten zijn. Bloemen bloeien en vogels fluiten alsof ze zo hun eitjes willen gaan leggen. Onze magnolia zette in die zachte decembermaand honderden dikke knoppen...


Gisteren hadden we een aantal uren een prachtige blauwe lucht en maakte ik foto's van de bloemen van de magnolia.


Ik koos daarbij verschillende bloemen die het proces van bloeien van de magnolia weergeven.






Door de titel, de fotoserie en het verhaal zet ik jullie wellicht op het verkeerde been en breng ik jullie op de gedachte dat onze magnolia buiten staat te bloeien, maar dat is niet het geval. Ik heb ook niet geschreven dat de magnoliaboom buiten bloeit...

"Niet is wat het lijkt te zijn!" Een bekende uitspraak. Met de betekenis van deze woorden hebben we dagelijks te maken. Je ziet het terug in de communicatie tussen mensen en je hoeft de kranten maar open te slaan en de televisie maar aan te zetten en de voorbeelden rollen zo onze huiskamer binnen. Bij programma's als MINDF*CK is het duidelijk dat het niet is wat het lijkt te zijn, maar als je kijkt naar het Nieuws, actualiteiten, politiek en andere programma's dan is dat vaak angstig onduidelijk.


Ik zal het verhaal van onze bloeiende magnolia nuanceren. Onze magnolia hangt helemaal vol met dikke knoppen. Na een gouden tip van mijn eega, knipte ik een aantal takken van de magnolia af en zette die op een vaas voor het raam. Omdat wij dit jaar geen kerstboom hadden, versierde ik de magnoliatakken met lichtjes. Dit jaar was dit onze "kerstboom". Na een week in de warme huiskamer liep de ene na de andere knop uit.


Voor een overzichtsfoto van de gehele bos zette ik de vaas op de grond. Voor mijn fotosessie buiten zette ik de vaas bovenop een huishoudtrap met vrij zicht op de blauwe lucht. En zo maakte ik bovenstaande foto's.


Laat je niet zomaar wat wijsmaken en vul het verhaal niet zelf in, maar blijf kritisch en waakzaam.

Afscheid van "gewoon" Hanny

Donderdag 07 Januari 2016 om 19:06

Op 2 januari bereikte ons het verdrietige bericht dat Hanny is overleden. Ze is heel rustig en vredig ingeslapen. Hanny was voor mij één van de pijlers in de weblogwereld. De weblogwereld zal voor mij nooit meer hetzelfde zijn. Dit log draag ik op aan Hanny en haar geliefden.

In 2007 leerde ik via Jan en zijn weblog, Annemarie en haar moeder Hanny kennen. Aanvankelijk was het contact alleen via hun weblog; later leerde ik Hanny en Annemarie persoonlijk kennen. In november 2007 gingen Hanny, Annemarie, Jan en ik op stap om te fotogaferen in de orchideeënhoeve in Luttelgeest.


Terwijl Annemarie en ik met onze camera's bovenop de bloemen moesten duiken, bleek het kantelbare scherm voor Hanny en Jan een uitkomst.


Hanny maakte van dit geslaagde uitstapje dit log. Op de kennismakingspagina op haar weblog schreef Hanny: "Verwacht geen hoogdravende log. Ik ben namelijk "gewoon" Hanny". Hanny was echter allesbehalve gewoon. Hanny genoot van alles om haar heen en dat ze van alles genoot kon ze goed vastleggen op haar foto's gecombineerd met treffende verhalen. Ook haar reacties op andere weblogs stelde ze met de grootste zorgvuldigheid samen, ze liet daarbij iedereen in zijn of haar waarde. Wat Hanny ook kenmerkte was haar "gewone" positieve houding. Zij was een voorbeeld voor velen.


In september 2008 maakten Hanny, Annemarie en ik een fotokuier in Bakkeveen. In dezelfde maand bouwde Annemarie mijn weblog, Schrijven met Licht. Het weblog van Hanny en mij draaien op dezelfde webhosting. Wat betreft mijn weblog kon ik altijd terugvallen op de hulpvaardigheid van Annemarie. Na de verhuizing van Annemarie naar Oostenrijk was ook Hanny altijd bereid om mijn vragen over mijn weblog te beantwoorden. "Zo dochter, zo moeder". Hanny deed haar lijfspreuk eer aan ...
"Geluk is een ander blij maken"


Als ik aan Hanny denk, denk ik aan "Kind van de koude winters, kind van de sneeuw, kind van de bergen, kind van de stadswandelingen, kind van de rijtjes, kind van de wolken, kind van het blauw, kind van de bloemen....


...en bovenal kind van het water".


Door de ziekte pakten donkere wolken zich samen in het leven van Hanny en haar geliefden. Bewonderenswaardig zoals Hanny deze ziekte en alle tegenslagen heeft gedragen. Hanny heeft de strijd met kanker niet gewonnen. Een bijzondere vrouw is ons ontvallen.


Op haar weblog schreven haar geliefden Niks is meer "gewoon". Mijn gedachten gaan uit naar hen die haar zo intens zullen missen.
Jan, Annemarie, Roely, Jan, Marco, Karin, Frank en kleinkinderen heel veel sterkte gewenst voor nu en in de toekomst.

In de ban van de ijzel

Woensdag 06 Januari 2016 om 14:57

Ik had jullie beloofd dat ik hier de hele week niet meer zou komen, maar de ijzel gooide roet in het eten. Op dinsdag ging mijn schooldag niet door, omdat de docent niet kon komen en zo had ik onverwachts een thuiswerkdag. Maandag reden we na ons werk naar huis en werden we geconfronteerd met de eerste enge neerslag. Terwijl de personenauto's niet harder dan 80 km per uur reden, denderden ons vrachtauto's en busjes voorbij. Levensgevaarlijk. Sinds maandagavond raakten we iedere dag meer in de ban van de ijzel.

De druppels bevriezen op het raam.


Met sokken over mijn schoenen waagde ik mij toch op glad ijs. Ik wilde wel wat van de ijzelpret vastleggen.


Overijssel wordt niet tot de noordelijke provincies gerekend. Qua breedtegraad hoort de Kop van Overijssel echter wel bij de noordelijke provincies. Op de weerkaart wordt de Kop van Overijssel code oranje gekleurd terwijl we worden ingesloten door code rood. Bijzonder, alsof ijzel zich wat aantrekt van provinciegrenzen.


De kinderen hadden vandaag ijzelvrij en genoten daar volop van.




Ook onze zoon bond de schaatsen onder en schaatste de straat op en neer.


Behalve dat het veel overlast geeft, heeft het ook wel weer wat.


Even uitrusten na het harde werken op de schaats.


Volgens de verwachtingen blijft het hier tot middernacht 2 graden vriezen, na middernacht wordt het een graad warmer, dus de ijslaag blijft er voorlopig nog wel.


Onze dochter kan niet door ons van het werk gehaald worden. Ze wil nog proberen om met het openbaar vervoer thuis te komen. Wij raden haar aan om op het werk te blijven, maar of ze onze raad opvolgt dat is een tweede. Ze kan namelijk blijven slapen op het werk. Dat is weer een voordeel van een ziekenhuis, ze hebben daar in ieder geval bedden....

Kalenberg

Zondag 03 Januari 2016 om 14:54

Op 21 december was ik in Kalenberg om een fotoserie van de rietsnijders te maken, deze serie zijn hier en hier te zien. Na die fotoserie maakte ik nog een wandeling langs de Kalenbergergracht. Voor de ligging van Kalenberg verwijs ik naar google maps. Toen ik de fotoserie klaarmaakte voor mijn weblog leek het mij leuk om te laten zien waarom ik een band heb met Kalenberg. Daarvoor scande ik een aantal foto's uit de oude doos in en schreef het verhaal ....

Ik ben geboren en getogen op de Wetering. In die jaren was er geen school meer op de Wetering en waren we aangewezen op de naburige dorpen Kalenberg en Scheerwolde. Ik ging - evenals mijn broer en zus in de jaren daarvoor - naar de kleuterschool in Kalenberg. Mijn kleuterjuf kwam op weg naar haar werk langs ons huis en nam me achterop haar fiets mee naar Kalenberg. Een jaar later fietste ik de afstand van 4,3 kilometer op mijn eigen fietsje onder begeleiding van de juffrouw. Halen en brengen met auto's kende men in die tijd nog niet. Mijn ouders hadden toen nog geen rijbewijs en waren aangewezen op vervoer per fiets en brommer.


Op de foto had ik bloemen in de hand, wellicht dat juffrouw Das jarig was. De juf noemde men toen nog juffrouw en men noemde de juffrouw bij de achternaam.


Vanaf de Wetering fietsten we over de Heuvengracht naar Kalenberg. Vlak voor Kalenberg was een loswal dat volstond met bossen riet van diverse riettelers. Op die plek werd het riet opgebonden in kleinere bosjes met een omtrek van 46 cm. Zoals op de foto is te zien was het handwerk en laag bij de grond. Onze vader heeft zich letterlijk krom gewerkt voor zijn gezin. Terwijl mijn vader daar aan het rietbinden was fietste juffrouw Das met mij achterop langs mijn vader. Mijn vader, een liefdevolle en humoristische man begroette ons uitbundig. Ik was toen nog verlegen en vond het kennelijk een onnatuurlijk combinatie dat mijn vader daar aan het werk was en ik daarlangs kwam met míjn juffrouw. Want wat deed ik, ik keek de andere kant op en ik durfde mijn vader niet te groeten.


Omdat de moeder van mijn vader overleed toen hij nog maar twee jaar oud was, is hij opgegroeid bij zijn opa en oma in Kalenberg. Zijn vader en drie grote broers woonden en boerden op de Wetering. Mijn vader voelde zich dus een echte Kalenberger.
Bovenstaande foto van mijn vader prijkt op een oude ansichtkaart.


Kalenberg was vanouds een vaardorp en was tot eind jaren 50 alleen per boot bereikbaar. Nog steeds is de ontsluiting per auto beperkt tot het deel aan de oostzijde (doodlopende weg) van de Kalenbergergracht. Aan de westkant worden de woningen enkel verbonden door het water en door een fietspad met veel bruggetjes. Halverwege het dorp wordt de oostkant met de westkant verbonden door een voetbrug.


Ondanks dat mijn vader werd omringd door water kon hij niet zwemmen! Toen hij de leeftijd bereikte dat hij en zijn vrienden zichzelf leerden zwemmen mocht hij niet zwemmen vanwege een ontsteking in zijn voet. De ontsteking was ontstaan, doordat hij in een roestige spijker was gestapt. Als kind verbaasde ik mij over het het feit dat mijn vader niet heeft leren zwemmen op een later moment in zijn leven. Jaren later heb ik geconcludeerd dat hij gewoon een hekel had aan zwemmen. Onze zoon is wat dat betreft een echte kleinzoon van hem, met buikpijn volgde hij de zwemlessen en heeft hij alleen zijn zwemdiploma A gehaald...
Op onderstaande foto staat het gebouw wat vroeger de lagere school was en nu is verbouwd tot woningen.


Vanaf mijn zestiende werkte ik meerdere jaren, met heel veel plezier, op de rondvaartboot bij de familie Jongschaap.


Deze bijbaan heeft er mede voor gezorgd dat ik werd aangenomen voor de inservice opleiding tot verpleegkundige A in Zwolle.


Het merendeel van de woningen in dit dorp wordt bewoond door 'mensen van buiten'. In Kalenberg woonden en wonen bekende persoonlijkheden...
J.C. Bloem (1887 – 1966)
Clara Eggink (1906 – 1991)
Ferdinand van Altena (1936 – 2006)
Marjan Berk (1932) woont er nu nog.


Het dorpje werd gesticht in 1313 als Calumburg. Er wordt gezegd dat de naam van het dorp is bedacht door vluchtelingen en horigen uit een gelijknamige buurtschap bij Hoogeveen die in dit ontoegankelijke gebied hun vrijheid zochten. Later veranderde de naam in Kaleberghe (1323), Callenburgh (1702), Calenburg (1717) en Calemberg (1815) waaruit de naam Kalenberg is ontstaan.


Na de turfgraverij gingen de Kalenbergers zich richten op de visserij, veehouderij en de rietteelt. Riet tot zover het oog reikt.
Door hier te klikken zie je een filmpje van het polygoon-journaal uit 1976.


Kalenberger riet is nog steeds een gewild bouwmateriaal voor het dekken van daken en windmolens. Het is dun riet met een spitse top en daardoor zeer geschikt voor steile vlakken.


Aan de wegkant in Kalenberg wordt het beeld bepaalt door enorme rietschuren.


Kalenberg ligt in het hart van Nationaal Park De Weerribben, dat bestaat uit een afwisseling van open water, rietlanden en moerasbossen. Geweldig dat een dergelijk landschap grenst aan je achtertuin. Het heeft echter één groot nadeel en dat is de aanwezigheid van muggen in de zomer.


Vanwege het zachte decemberweer bloeide er nog een roos in een Kalenberger tuin.


De 'mensen van buiten' drukken een kleurrijke stempel op het dorp.


Kalenberg, een dorp waar je nog kunt slapen in vertrouwen...


Kalenberg, een dorp waar men nog omziet naar elkaar.


Dit is het laatste bruggetje in Kalenberg. Als je dit wandel- en fietspad volgt kom je uit in Ossenzijl. Het werd voor mij tijd om terug te wandelen...


...met nog een laatste blik over de rietvelden.


Dit was een lang log met veel foto's en tekst. De komende week zal ik hier niet zijn. Na een paar weken van relatief weinig buitenshuis werken en een pauze in de studie ga ik morgen op alle fronten weer volop los.