willy: prachtige foto's van deze… Anna: Ik zit hier een parij te … Henk Jonkvorst: Hoe mooi. Op foto zit ie … willy: opmerkelijk met die spieg… Leo: Heel mooi deze geelgors..… Leo: Prachtig toch....zwaluwen… m vd fotokraam: Zo, weer helemaal bijgele… m vd fotokraam: Inderdaad je ziet de 5-6 … Joke: Prachtige mogelijkheden h… Joke: Toch een festijn om dit t…
Gisteren was ik op stap met mijn fotomaatje, Jan in Friesland. Jammer genoeg was het net een mindere dag in deze prachtige nazomerse week. We kozen voor landgoed Olterterp nabij Beetsterzwaag. Het is herfst dus tijd om een paar paddenstoelen te scoren. We wandelden, al fotograferend naar de ijsbaan van Beetsterzwaag. Jan deed een poging om een juffer vast te leggen.
Na deze korte sessie rustte hij uit op het bankje terwijl ik een tijdje rondstruinde op de drassige oever. Ik legde een juffer vast, hangend aan een rietstengel in herfsttooi.
Herfst is ook de tijd van de spinnen, waarbij de kruisspin toch wel de meest opvallende is.
Toen ik de spin van de andere kant benaderde om het kruis vast te leggen, vluchtte de spin uit het web naar de dichtsbijzijnde rietstengel. Ook prima, dan maar op dat plekje op de foto.
Tijdens de wandeling terug naar de auto stuitte ik op een opvallende paddenstoel. Ik riep naar Jan dat ik een opvallende paddenstoel had gespot, maar Jan zijn benen wilden niet meer en moest hij noodgedwongen gaan zitten terwijl ik om de paddenstoel kroop.
Volgens mij gaat het om de paarse schijnridderzwam.
Een eindje verder legde ik nog een klein zwammetje samen met twee denneappels vast. Ik ben geen kenner dus de naam weet ik even niet. Zwavelkopje?
Vlak bij de auto troffen we gelukkig nog de rode hoed met witte stippen. Ook daarvoor ging ik nog graag op de knieën.
We beseffen dat Jan zijn kuiertjes steeds korter worden en dat ook zijn macrofotografie steeds moeizamer wordt. Zijn lijf wordt onwillig door de MS die steeds meer gedeeltes uit zijn zenuwstelsel "vreet". De defecten die daardoor ontstaan zijn onomkeerbaar.
Tegen vier uur vannacht werd ik spontaan wakker vanwege mijn "ingebouwde plaswekker". Ik keek naar buiten en zag dat het kraakhelder was. De maansverduistering was bijna compleet. Ik snelde naar buiten met de camera op statief
Voor deze foto's gebruikte ik de Sony compact met flinke zoom. De camera stond op manual. Nadat ik enkele foto's had gemaakt ging ik eerst naar de slaapkamer van onze zoon. Hij had mij gevraagd of ik hem wakker wilde maken als de bloedmaan goed was te zien. En zo stonden we enige tijd samen naar de maan te kijken.
Ondanks dat ik de camera op een stevig statief had staan. Gleed de maan steeds uit het beeld en moest ik deze handmatig weer opzoeken. Toen de maan volledig verduisterd was lukte dat met geen mogelijkheid meer. Mijn zoeker kon de donkere maan niet meer vinden. Op de foto's lijkt de maan wel aardig verlicht en rood, maar in werkelijkheid is het een stuk minder sprekend. Toen ik de maan met de Sony niet meer kon vinden heb ik mijn Canon 40D gepakt met de 200 mm Canon objectief. Ik koos voor de 40D vanwege de cropfactor.
De 40D heeft een maximale ISO waarde van 1600 en dat had als gevolg dat ik een lange sluitertijd kreeg. De lange sluitertijd maakt dat de maan aan de linkerkant teveel belicht werd. Het is wel gelukt om een omlijsting van boomtoppen op de foto te krijgen.
Al met al viel het mij nog niet mee om goede foto's te krijgen. Maar ik ben in ieder geval weer een ervaring rijker. Rond kwart over vijf kwam er sluierbewolking opzetten, zoals te zien is op onderstaande foto. Tot nu toe had ik dus heel veel geluk gehad. De bewolking werd steeds dikker en jammer genoeg kon ik de laatste fase van de maansverduistering niet vastleggen.
En nu snel mijn bed weer in, gelukkig ben ik vandaag vrij en kan ik uitslapen.
Omdat ik gisteren het grootste gedeelte van de dag achter de computer had gezeten in verband met mijn studie, leek het mij wijs om vandaag een flinke portie frisse lucht te snuiven. Ik ging naar het Woldlakebos in de hoop een aantal glazenmakers vast te leggen.
Ik zag ze wel vliegen maar ze wilden niet voor mij poseren. Wel kreeg ik een paringswiel van een heidelibel voor de macrolens.
Het vliegseizoen loopt ten einde, de vleugels zijn bijna versleten.
Vandaag bereidde ik mij ook voor op de bloedmaan die de komende nacht hopelijk is te zien. Het statief staat klaar, de filters zijn van de objectieven gehaald en via deze site en
deze site heb ik mij laten informeren over de camerainstellingen.
Wanneer de aarde tussen de zon en de maan door beweegt, ontstaat er een maansverduistering. Als de maan daarbij volledig in de kernschaduw van de aarde komt, dan is er sprake van een totale maansverduistering, ook wel bloedmaan genoemd. Tijdens een totale maansverduistering houdt de aarde het licht dat van de zon op de maan valt voor het grootste deel tegen. Maar via de dampkring van de aarde valt een klein gedeelte van het zonlicht toch nog op de maan. Hierdoor krijgt de maan een oranje-rode kleur, te vergelijken met een zonsondergang. Deze rode kleur geeft dit fenomeen zijn naam: bloedmaan.
Daarnaast hebben we het geluk dat we nu te maken hebben met een supermaan. Omdat de baan tot de aarde niet rond is, is de afstand tussen de maan en de aarde telkens anders. Tijdens een supermaan is deze afstand het kortst.
Tijdens mijn fotokuier betrok de lucht. Gisteravond was de supermaan prachtig te zien. Ik hoop toch niet dat de bewolking juist vanavond roet in het eten gooit.
Terwijl ik met dit logje bezig was, brak de lucht weer helemaal open. Dat wordt dus vannacht de wekker zetten.
Eén van onze borders staat vol met springbalsemien. Deze bloemenweelde wordt druk bezocht door insecten. Vandaag in de namiddag scheen nog net het zonnetje op de border.
Een veel geziene gast bij de springbalsemien is de akkerhommel.
Meestal komen ze achterwaarts uit de kelk van de springbalsemien. Deze akkerhommel vloog niet direct naar de volgende bloem, maar bleef op dezelfde plaats zitten en begon driftig te poetsen.
Achteraf zag ik op de computer het rondvliegende stuifmeel.
Behalve het bontje werd ook de kop nog schoon gepoetst.
Nou ja, schoon? Er bleef zo te zien nog genoeg achter.
Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier foto's van Klaas, mijn achterneefje liet zien. Vandaag mocht ik een paar uur oppassen op Klaas. Naast het geven van een fles, met hem knuffelen, zijn poepluier verschonen, hem in bed stoppen en een slaapliedje voor hem zingen, heb ik ook een aantal foto's van hem gemaakt. Het is een heerlijk en vriendelijk kereltje.
Eén van Klaas zijn suikeroompjes kwam ook even gezellig langs.
Vandaag had ik ook de gelegenheid om kennis te maken met de nieuwe aanwinst van de familie, met Truus de geit. Truus kon niet langer verzorgd worden door haar vorige baasje vanwege zijn hoge leeftijd. Nu heeft ze een mooi plekje gekregen op het gras van Klaas Jan en Gerjanne.
Als kind had ik al een klik met geiten.
Als ik het gemekker van de geit nadeed begon Klaas breed te lachen.
Oma (mijn zus) had vandaag een primeurtje, bij haar draaide Klaas zich vandaag voor het eerst van de rug op de buik.
Ik had vroeger de "rare" gewoonte om eerst mijn slaapkamer op te ruimen voordat ik huiswerk ging maken. Mijn geest moest eerst opgeruimd zijn voordat er nieuwe informatie in kon. Helaas hebben onze kinderen deze gewoonte niet geërfd. Voor vrijdag en zaterdag had ik gepland om met mijn studie aan de gang te gaan. Ik legde mijn studieboeken op tafel klaar en het concept Worddocument zette ik klaar op mijn computer. Ik keek om mij heen of de kamer netjes was en inderdaad alles was opgeruimd. Er waren geen belemmeringen om te starten met de studie. Toen klikte ik "per ongeluk" op het icoontje van mijn fotoarchief. En ja hoor, jullie raden het vast al, mijn fotoarchief was niet opgeruimd en mijn geest dus ook niet. Omtrekkende bewegingen noemen ze dat ook wel. Ik ben meteen begonnen met het opruimen en tijdens dat opruimen kwam ik een paar series tegen die ik hier nog had laten zien. Nadat mijn fotoarchief was opgeruimd heb ik vervolgens een aantal dagen flink gestudeerd.
Vandaag laat ik een serie uit het archief zien en neem ik jullie mee naar Luxemburg stad. Vanaf onze camping was er een prima bus- en treinverbinding naar Luxemburg stad.
We vonden het een hele mooie stad.
We brachten een bezoek aan de ondergrondse gangen, kazematten van Luxemburg. De Kazematten is een van de meest bezochte en indrukwekkendste bezienswaardigheid van Luxemburg Stad. Het is een ondergrondse vestinggordel welke dateert uit 1644 toen de Spanjaarden de scepter zwaaiden. Ze deden dienst als schuilplaats en boden onderdak aan onder andere soldaten, paarden, keuken, wapenwerkplaatsen, slagerijen en bakkerijen.
Kazemat komt van het Griekse ‘chasma(ta)’ dat kloof betekent. Wie door de kazematten loopt, zal ervaren dat hij door een kloof loopt middenin de bergen. Hier en daar zitten gaten in de rotswand waarvandaan vroeger kon worden gevuurd op de vijand.
Vandaag de dag heb je vanaf deze plekken een prachtig uitzicht over de stad.
De Kazematten staan sinds 1944 op de Werelderfgoedlijst van UNESCO.
Ik heb zelf enorm last van hoogtevrees. Als ik een dergelijk tafereel zie dan begint het in mijn buik te draaien van angst.
Zo zag het eruit achter het muurtje.
We hebben in één dag niet alles bezichtigd, dus we gaan zeker nog een keer terug naar Luxemburg.
Het witte bruggetje nodigde uit om het van dichtbij te bekijken.
Naast deze brug ligt stuw Velhorst.
Terwijl ik daar op de oevers het bruggetje en de stuw vastlegde zag ik een donkere juffer rond de waterplanten vliegen. Ik liet mij zakken op de oever van de Berkel en probeerde de juffer vast te leggen.
Ik kende deze juffer alleen van het determineren, ik had deze nog nooit in het echt gezien. De juffer komt bij ons, in de Kop van Overijssel weinig voor. Zie het kaartje
Op zich zijn de mannetjes goed vast te leggen omdat ze langere tijd blijven zitten op hun uitkijkplaats op oever- en waterplanten.
Het is jammer dat deze oever- en waterplanten buiten het bereik lagen voor macro-opnames. Met behulp van mijn Sony met flinke zoomfunctie lukt het om de juffer wat dichterbij te halen.
Nadat ik de weidebeekjuffer had vastgelegd, vervolgden we onze weg met nog een laatste blik op het bruggetje.
De afgelopen dagen verbleven mijn eega en ik een paar dagen op landgoed Ehzerwold. Vorig jaar, in oktober waren we daar ook, maar toen hebben we er niet veel aan gehad vanwege mijn onverwachte rugklachten. De eerste dag maakten we een wandeling vanaf ons hotel naar het riviertje de Berkel. We liepen langs een zijarm van deze rivier toen mijn eega een ijsvogel zag vliegen. Omdat ik geen zoomlens bij me had kon ik geen poging ondernemen om het vogeltje vast te leggen.
De volgende dag nestelde ik mij met de camera op de oever...
...en richtte mijn Sony compactcamera op het botenhuis. Dat was namelijk de plek waar de ijsvogel rondvloog.
Een ijsvogel gaat op een tak boven het water zitten en duikt dan in één keer naar beneden om zijn prooi uit het water te vissen. Door de zachte winter van de laatste jaren gaat het steeds beter met de ijsvogelstand in ons land.
Het viel niet mee om de ijsvogel te vinden tussen de wilgentakken.
Hier had ik al meer geluk, de vogel zat op een tak nabij het botenhuis. Ik moest wel flink inzoomen om het vogeltje wat dichterbij te halen. Ik zat op de oever met opgetrokken benen, daarbij kon ik mijn knieën gebruiken als "statief".
Even later koos het vogeltje een nog beter plekje uit. Het leek zich niets meer aan te trekken van de stille figuur op de andere oever.
Wat had ik een geluk, twee ijsvogeltjes streken neer op een tak mooi in het zicht van mijn camera.
"Vroege Vogels" heeft een verkiezing georganiseerd in samenwerking met Vogelbescherming Nederland. Daarbij kan en Nationale Vogel van ons land gekozen worden. Zie hier. Ik heb net mijn stem uitgebracht. Jullie weten nu vast wel voor welke vogel ik heb gekozen.
De wens om een ijsvogel vast te leggen was in vervulling gegaan. Ik was al een kind zo blij! Het werkte overigens wel verslavend, want ik bleef maar kijken, fotograferen en filmen.
Ik wilde graag het visgedrag van de ijsvogel vastleggen, de snelle beweging kon ik echter met mijn Sony, foto- en filmcamera niet volgen. Ik had ontdekt dat de ijsvogel met name viste onder het botenhuis en dat de vogel ongeveer iedere drie minuten in het water dook. Ik richtte mijn filmcamera op het wateroppervlakte en hoopte dan de vissende ijsvogel vast te leggen. Na iedere duik stopte ik even met opnemen, wachtte een minuut en drukte dan weer op de opnameknop. Op deze manier verzamelde ik een aantal korte filmpjes. Deze filmpjes heb ik geknipt en achter elkaar geplakt. De eerste duik die ik laat zien is in een normaal tempo. Vervolgens laat ik de duiken zien in een vertraagd tempo. Omdat ik flink moest inzoomen tijdens het vastleggen van de ijsvogel, zittend op een tak had de autofocus soms moeite met het scherpstellen. Dat zie je terug in enkele vibraties in het filmpje.
Onlangs waren we aan het varen met vrienden. Ik had voor de zekerheid de handzame Sony meegenomen. Ik maakte tijdens het varen een aantal foto's van onze vrienden en mijn eega die voorin de sloep zaten, leuke foto's voor in het archief.
Dat het handig is om een camera mee te nemen bewijst het volgende verhaal. We voeren langs een vakantiepark. Plotseling zag ik een "ongebruikelijk" vogeltje op een paal zitten. Snel legde ik de sloep stil, greep mijn camera en voer achteruit. Terwijl ik achteruit voer maakte ik foto's van dit vogeltje. Mijn gasten keken mij vragend aan. Het woord: "Multitasken" werd genoemd.
Binnen een paar minuten maakte ik enkele foto's. Nadien zette ik de sloep in de vooruit en vervolgden we onze weg.
