Home

Laatste logjes

Een nieuw weblog
Pantserjuffer met dauwdru…
Wespspin met prooi
Pareltjes ophangen
D-Day, Pointe du Hoc
Calvados in Normandië
De hommel, een kanjer in …

Laatste reacties

Henk Jonkvorst: Er staan sowieso geen tul…
willy: schitterende foto's en bo…
klaproos: wat een enorme wijsheid…
Jetske: @Henk, ik heb precies het…
Henk Jonkvorst: Indrukwekkend verhaal, en…
Gerjanne: Heel indrukwekkend zeg. T…
m vd fotokraam: Grr...wat een verhaal en …
Hendrika: Mooi in beeld gebracht. W…
Jan K. alias Afan…: Indrukwekkend logje over …
willy: heel indrukwekkend is dit…

Categorieën

Bloemen, planten en bomen
Dieren
Diversen
Druppels
Gezin en familie
Het weer
Insecten
Koken en eten
Landschap en natuur
Macro-opnames
Onze tuin
Portret
Steden en dorpen
Vakantie
Vogels
Vroeger

Archieven

Mei 2015
Apr 2015
Mrt 2015
Feb 2015
Jan 2015
Dec 2014
Nov 2014
Okt 2014
Sep 2014
Aug 2014
Jul 2014
Jun 2014
Mei 2014
Apr 2014
Mrt 2014
Feb 2014
Jan 2014
Dec 2013
Nov 2013
Okt 2013
Sep 2013
Aug 2013
Jul 2013
Jun 2013
Mei 2013
Apr 2013
Mrt 2013
Feb 2013
Jan 2013
Dec 2012
Nov 2012
Okt 2012
Sep 2012
Aug 2012
Jul 2012
Jun 2012
Mei 2012
Apr 2012
Mrt 2012
Feb 2012
Jan 2012
Dec 2011
Nov 2011
Okt 2011
Sep 2011
Aug 2011
Jul 2011
Jun 2011
Mei 2011
Apr 2011
Mrt 2011
Feb 2011
Jan 2011
Dec 2010
Nov 2010
Okt 2010
Sep 2010
Aug 2010
Jul 2010
Jun 2010
Mei 2010
Apr 2010
Mrt 2010
Feb 2010
Jan 2010
Dec 2009
Nov 2009
Okt 2009
Sep 2009
Aug 2009
Jul 2009
Jun 2009
Mei 2009
Apr 2009
Mrt 2009
Feb 2009
Jan 2009
Dec 2008
Nov 2008
Okt 2008
Sep 2008
Aug 2008

Jetske Fotografie


Klik op de foto voor meer informatie.

Mailen?

Klik hier om een mail te versturen.

Rss etc.

Powered by Pivot - 1.40.6: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 
XML: Atom Feed 

Gele kwikstaart in een geel bollenveld

Woensdag 29 April 2015 om 16:07

Vanochtend werd ik, op mijn vrije dag, om zes uur wakker. Ik draaide me nog een keer om en nog een keer om, maar de slaap kon ik niet meer vatten. Buiten kwam de zon net boven de horizon en ik besloot om op stap te gaan met de camera's. De weersverwachtingen waren dat er later op de dag kans was op regen, daarom leek het me niet langer te wachten. Ik koerste naar de Noordoostpolder om daar een gedeelte van de tulpenroute te gaan volgen, met het doel om de bollenvelden vast te leggen op de gevoelige plaat

En zo stond ik om zeven uur midden tussen de tulpen. Op de achtergrond rijdt het verkeer op de A6, het traject tussen Emmeloord en Lemmer.


Terwijl ik daar zo liep zag en hoorde ik in de verte kleine vogeltjes van de ene tulp naar de andere tulp hippen. Ik had mijn verrekijker in de auto laten liggen, want die dacht ik in de tulpen niet nodig te hebben.


Ik fotografeerde er lustig op los. Deze "Vreemde eend in de bijt" moest wel even op de foto. Terwijl ik daar zo gebukt op het pad tussen de rijen tulpen lag, bemerkte ik dat de vogeltjes steeds wat dichterbij kwamen.


Met de compactcamera begon ik met het vastleggen van het vogeltje. Een beweging en een compactcamera gaan moeilijk samen en dat is op deze foto ook wel te zien.


Aan de bewegingen van de staart te zien had ik het vermoeden dat het om een kwikstaart ging, maar het vogeltje had nog steeds geen kleur bekend.


Hoewel hij met de rug naar mij toegekeerd was begon ik te vermoeden dat het vogeltje niet voor niets het gele veld had uitgekozen.


Het ging inderdaad om de gele kwikstaart, in dit geval een mannetje.


Dit is het vrouwtje van de gele kwikstaart. Minder uitgesproken van kleur, haar buik is heel lichtgeel. Ze heeft wel net als het mannetje een lichte wenkbrauwstreep.


Op deze foto is aan het mannetje duidelijk te zien dat het vrouwtje in de buurt zit, met de borst vooruit zit hij daar te pronken.


Tenslotte nog een foto met hét lichtpuntje in het oog, het summum bij vogelfotografie.


Ik heb een kort filmpje gemaakt van de gele kwikstaart man. Daarbij moest ik wel flink inzoomen en dat is aan het eind te zien, de camera had toen een aantal seconden moeite om scherp te stellen. Het waaide stevig op de vlakte, dus ook aan windruis valt niet te ontkomen. Voel je je niet verplicht hoor om het filmpje te bekijken. De laatste logjes zijn steeds voorzien van een kort filmpje, dat kan voor een ander best gaan vervelen. Ik vind het zelf prettig omdat voor mij een filmpje het beeld compleet maakt.

Zelf nestkastjes maken

Dinsdag 28 April 2015 om 22:09

Jaren geleden kwamen twee kinderen aan de deur om eigengemaakte nestkastjes te verkopen. We kochten er twee, eentje met een plat dak en eentje met een puntdak. Eén van de kastjes hangt op het terras en daar beleven we veel plezier van. Vanuit onze slaapkamer kunnen we de activiteiten van de vogels prachtig volgen.
Foto uit het archief.


Een paar weken geleden stond ik het nestkastje te bestuderen en toen zag ik eigenlijk hoe simpel deze was gemaakt. Het kastje is gemaakt van een schuttingplank. De breedte is dus overal gelijk, je hebt alleen verschillende lengtes nodig.


Achter het tuinhuis stond nog een ongebruikte schuttingplank. Ik zette de workmate onder het nestkastje en gewapend met duimstok, winkelhaak en potlood ging ik aan de slag.


Omdat ik niet in het bezit ben van een zaagmachine, gebruikte ik de decoupeerzaag. Ik heb een vaste hand en kan prima binnen de lijntjes blijven (..wat ook handig is bij infusen inbrengen..). Het lukte om een redelijk rechte zaagsnede te krijgen.


Met een schuurmachine haalde ik de scherpe kantjes eraf.


Niks voorboren en gebruik maken van roestvrijstalen schroeven, nee, gewoon spijkertjes erin slaan die op den duur gaan roesten. Lekker makkelijk. Daarbij krijgt het kastje, na verloop van tijd, een natuurlijke uitstraling.


Tenslotte bepaalde ik de grootte van de vliegopening...


...door het gat te meten bij het voorbeeldkastje.


Het oude nestkastje met het puntdak, daar was het dak van kapot. Dat kastje heb ik voorzien van een nieuw dak.


Ook die hangt weer aan de boom.


Nadat ik bovenstaande nestkastjes klaar had, heb ik nog een nestkastje gemaakt voor een winterkoninkje. Ondanks dat het winterkoninkje maar een klein vogeltje is, heeft het beestje een grote vliegopening nodig. Het idee heb ik van internet afgehaald. Omdat er bij dit kastje geen dakje verwijderd kan worden, heb ik gekozen voor een wegklapbaar deurtje aan de voorkant. Het kastje moet immers na het broedseizoen gereinigd kunnen worden. En zo heb ik voor nog geen tien euro, drie nieuwe nestkastjes gemaakt.


Het nestkastje in de voortuin hing nog maar een kwartier toen het al werd bezocht door een pimpelmeesje. Ik realiseer me wel dat ik dit project beter in de winter had kunnen uitvoeren, de vogels zijn nu al volop aan het nestelen en deze kastjes ruiken nog te nieuw.


Ik heb een kort filmpje gemaakt van de pimpelmees die het nieuwe nestkastje aan het verkennen is.


Het was duidelijk een pimpelmeesje met drempelvrees.

Steltkluut op Koningsdag

Maandag 27 April 2015 om 12:41

Terwijl de meeste mensen op deze Koningsdag nog op één oor lagen, koerste ik in de vroegte naar de Duinweg tussen Blokzijl en Sint Jansklooster. Vorig jaar had ik in die omgeving een blauwborst, een gele kwikstaart, een kievit en een grutto vastgelegd. Vandaag wilde ik op herhaling. In het genoemde gebied wordt door Natuurmonumenten weidevogelbeheer toegepast. Ik heb door mijn verrekijker wulpen, tureluurs, grutto's en kievitten gezien, ze zaten meestal te ver weg voor mijn camera... Ik sprak een tijdje met een rietbinder en die vertelde mij waar vorig jaar het blauwborstje heeft genesteld en dat de blauwborstjes regelmatig vlak bij hem gingen zitten. Hij adviseerde mij om over een paar weken nog eens te komen kijken en dat ga ik zeker doen.


Via de dijk reed ik terug naar Blokzijl. Ik genoot van het heerlijke weer en de mooie luchten. Het weer was toch een stuk beter dan dat ze voorspeld hadden.


Terwijl mensen zich van en naar steden en braderieën spoedden, al dan niet uitgedost, koos ik ook bij mijn volgende doel voor de natuur.


Van Blokzijl reed ik naar De Weerribben. Al wandelend en speurend liep ik daar met camera's en statief rond. Een vriendelijke meneer stapte van de fiets af om een praatje te maken. Het was een vogelaar die in het westen woonde en nu in De Weerribben op vakantie was. Hij was vol lof over dit gebied. Ik tipte hem over de ijsvogel en de oeverzwaluw, hij was dolblij met deze tip. Op Koningsdag "moest" hij fietsen met zijn vrouw, maar op een ander tijdstip zou hij zeker met zijn 500 mm objectief gaan spotten. Al pratend wees hij mij op een bijzondere vogel die in het ondiepe water naast ons was neergestreken...


Het bleek om een steltkluut te gaan. Het is vrij bijzonder dat deze vogel zich ophoudt in De Weerribben.


Met de Canon 200 mm objectief kon ik de vogel wat dichterbij trekken, zoals op de foto hierboven is te zien. De foto hieronder heb ik gecropped.


Gelukkig was ik ook gewapend met de Sony op statief. Op deze manier kon ik flink inzoomen.


Toch kun je het verschil wel zien in de foto's van de beide camera's. Wat vinden jullie?


Grote stappen, snel thuis. Inmiddels liep het al tegen twaalven, tijd om naar huis te gaan. Ik had zin in koffie.


Ook maakte ik met de Sony nog een filmpje van de foeragerende steltkluut. Zo krijg je nog beter beeld van de vogel die zijn naam eer aandoet met zijn lange stelten.


Terwijl onze dochter, als opgeleide vrijwilligster voor Het Rode Kruis, zich op Koningsdag heeft ingezet op een braderie, heb ik me voornamelijk beziggehouden met mijzelf en met mijn hobby... Ik vind het maar knap dat ze dat allemaal nog doet naast haar opleiding tot verpleegkundige en bijbaan in het verzorgingstehuis. Ze begint haar activiteiten voor Het Rode Kruis eerst in het "klein" in Nederland. Later wil ze zich gaan inzetten bij internationale hulp. Jullie kunnen je vast wel voorstellen dat we heel trots op haar zijn.

Opa en kleinzoon verbonden

Zondag 26 April 2015 om 16:08







Portretten, de bloopers

Zaterdag 25 April 2015 om 17:20

Als hoffotograaf ben ik medeverantwoordelijk voor het actualiseren van het gezichtenboek van onze kerk. Onze gemeente breidt zich uit, enerzijds doordat er nieuwe gezinnen bijkomen en anderzijds door geboortes. De ene keer vraag ik de ouders om een geschikte foto van hun prinsje of prinsesje aan te leveren voor het gezichtenboek en een andere keer maak ik zelf de foto. Het valt niet altijd mee om een geschikte foto te maken van een kind, toch vind ik het leuk om te doen en vormt het ook een uitdaging.


Bij peuters is het handig om de foto te maken tijdens het spelen bij de oppasdienst, althans dat zou handig kunnen zijn...


Meestal moet ik flink mijn best doen om de aandacht te trekken en dat levert vaak een verbaasde blik op.


Zoooo vermoeiend die fotograaf.


Even gek doen voordat het serieuze werk begint, die ruimte geef ik ze ook.


Nu had haar moeder zulke leuke knipjes ingedaan voor de foto en wat denk je ...


Nee, deze foto komt ook niet in het gezichtenboek.


Maar de aanhouder wint en uiteindelijk lukt het om alle kinderen als prinsjes en prinsesjes in het gezichtenboek te krijgen.

Vogelgeluiden in de mist

Vrijdag 24 April 2015 om 18:48

Tijdens de vrije week zijn we ook een aantal dagen weggeweest, maar voor dat ik daar wat van laat zien, ga ik eerst terug naar de ochtend van ons vertrek. Op dinsdagochtend om half zeven ging ik naar natuurreservaat De Weerribben. Het was die ochtend verschrikkelijk mistig, zo mistig dat er zelfs een verkeersalarm werd afgegeven. Ik verklaarde mijzelf even voor gek dat ik op een vrije dag, vrijwillig zo vroeg was opgestaan, er viel door die dichte mist ook nog eens "niets" te zien.


De zon klom echter al snel boven de horizon en gaf de natuur een zachte glans.


Ik had voor deze gelegenheid alleen mijn handzame Sony compactcamera en een lichtgewicht statief meegenomen.


De Weerribben en riet zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.


Op het eilandje zat een klein vogeltje zich langdurig te warmen in de ochtendzon. Ik zoomde flink in.


Het bleek een witte kwikstaart te zijn.


Een voordeel van dit jaargetijde is dat door de warmte van de lentezon, de mistdampen in rap tempo verdwijnen.


Het fietspad langs het kanaal leek in het niets te verdwijnen.


Een grutto scharrelde zijn kostje bij elkaar.


Omdat ik tegen mijn zus had gezegd dat ik misschien wel heel vroeg zou opstaan om daar te gaan fotograferen, kwam zij ook even een kijkje nemen met camera en ze legde mij vast. Ik had me warm aangekleed door de zwarte fleecejas van mijn eega over mijn winterjas aan te trekken en zo zag ik wel bepakt en bezakt uit zag ik achteraf op de foto.


Om de sfeer echt goed weer te geven heb ik een filmpje gemaakt van de vogelgeluiden in de mist. Ik zou wel les willen krijgen van iemand die alle vogelgeluiden kent. Op het filmpje is ook goed te zien hoe de mistdampen optrekken.

Ooievaars en liefdesspel

Maandag 20 April 2015 om 22:48

Op het erf van een aannemersbedrijf in mijn geboorteplaats hebben ooievaars een nest gebouwd bovenop een geknotte boom. Dergelijke natuurlijke nesten vind ik mooier dan nesten bovenop een geprepareerde paal.


Meteen toen ik aan kwam lopen begonnen de ooievaars met hun liefdesspel. Ik viel dus met de neus in de boter.




Behalve dat ik er snel een paar foto's van kon maken, maakte ik er ook een filmpje van. Het geheel duurde zo kort dat ik besloot om bij het monteren het liefdesspel te herhalen...



Direct na het liefdesspel ging de man er vandoor en het vrouwtje had het nakijken.




Ze nestelde zich diep in het nest en er zat niets anders op dan geduldig te wachten op zijn terugkomst.


Ook ik bleef geduldig wachten op zijn terugkeer. Het is altijd weer een indrukwekkend gezicht zoals de ooievaar zich tot grote hoogte laat meevoeren op de thermiek. Na een kwartier kwam de ooievaar terug. Waarschijnlijk was de landingsplaats niet gunstig ten opzichte van de wind, want de ooievaar maakte een doorstart.


Intussen ging het werk op de grond gewoon door. De eigenaar ken ik nog van vroeger en mijn activiteiten met de camera kent hij inmiddels ook. Net toen ik besloot om mijn reis te vervolgen kwam de ooievaar terug op het nest. Omdat zijn vrouw wat had liggen luieren begon hij meteen aan het huishouden.


Reken maar dat de ooievaars op die grote hoogte windvangers zijn.

Woldbergtrail

Maandag 20 April 2015 om 11:13

Op vrijdag 30 januari liep ik op een prachtige winterdag door de sneeuw nabij de Grafheuvels op de Eese. Ik had toen een ontmoeting van een paar seconden met deze joggers. Al rennend vroegen ze waar ze de foto terug konden vinden en ze hebben mij gevonden, want een paar dagen later reageerden Stella en Anne op mijn weblog. Begin maart kreeg ik een mailtje van Anne met o.a. de woorden: "....Maar ik mail je eigenlijk voor het volgende: we waren op 30 januari niet zomaar daar aan het joggen. Het was ook een verkenning voor de woldbergtrail run die op 18 april gehouden wordt, zie ook deze site. In dit evenement gaan sport en natuur prachtig samen. Anne nodigde mij in die mail uit voor dat evenement.


En zo gebeurde het dat ik op zaterdagmorgen richting de Woldberg reed. Ik kwam echter niet ver, de kruising in ons dorp was afgesloten vanwege een ongeval. Het resultaat van een botsing op een kruising waar de maximun snelheid 30 km per uur is verbaasde mij. Omdat ik de camera binnen handbereik had maakte ik er een foto van. Gelukkig waren er geen persoonlijke ongelukken. De één had de ander geen voorrang verleend op deze gelijkwaardige kruising. Uit "onbetrouwbare" bron hoorde ik dat de jongeman in het witte busje van de pakketdienst veel te hard had gereden. Door de botsing was het busje gekanteld en tientallen meters doorgeschoven. Ik vind dat jonge jongens vaak veel te hard rijden, dat chauffeurs van de pakketdiensten vaak veel te hard rijden en dat chauffeurs vaak tijdens het rijden al aan het lezen zijn wat hun volgende doel is. Ik kan me boos maken over roekeloos rijgedrag. Jouw kind zal daar maar net fietsen.


Ik keerde mijn auto en reed via een omweg naar de Woldberg. Ik was net op tijd om de start van de 35 kilometer mee te maken.


En dan gaan de dames en heren op weg om het 35 kilometer lange parcours te volgen wat hen leidt over onverharde wegen over de Woldberg en de Eese.


Nadat de lopers waren vertrokken reed ik met de auto richting de Grafheuvels. Nadat ik mijn auto had geparkeerd liep ik met "volle bepakking" op een drafje naar de Grafheuvels. Bij de start had was mij namelijk verteld dat ik mij moest haasten om daar op tijd te zijn. Toen ik het brede pad volgde naar de Grafheuvels zag ik de eerste renners al aankomen. Ze sloegen bij het blauwe paaltje af naar rechts.


Ze hadden er prachtig weer bij ...


...en de stemming was goed.


Er moet toch één de laatste zijn.


Nadat de renners waren gepasseerd maakte ik nog een wandeling rond en over de Grafheuvels, onderwijl speurend naar adders.


Adders heb ik niet gespot, maar wel dit gezellig tafereeltje.


Ook vandaag is het prachtig weer en ook de voorspellingen voor de komende week zijn goed. Ik tref het wel, want ik ben deze week vrij en kan er dus volop van genieten.

Tjiftjaf in de Deelen

Zaterdag 18 April 2015 om 09:13

Vrijdag ben ik met mijn fotomaatje, Jan op stap geweest naar de Deelen. In de wind was het fris, maar verder was het een prachige dag met mooie wolkenpartijen.


We volgden het pad langs het petgat en genoten van de wandeling in de natuur.


De lieflijke vogelgeluiden werden regelmatig overstemd door het luide gegak van de talrijke ganzen.


Ik koos voor deze gelegenheid mijn macro voorzetlens in plaats van mijn Canon macro-objectief. Deze voorzetlens klik ik op mijn Sony compactcamera. Het vergt best wat oefening om goede macro-opnames te maken met deze combinatie. Het is vooral zaak om voldoende in te zoomen, zodat de ronding van de voorzetlens niet te zien is.
Zoals op deze foto moet het dus niet.


Ik had wel geluk met deze geduldige pad, ik mocht nog even doorgaan met het oefenen van macro-opnames. Op de foto lijkt het een grote pad, maar het was nog maar een jong padje van pakweg 4 cm groot.


Ik heb tijdens de fotokuier les gehad van Jan in het fotograferen met de macro voorzetlens. We hebben ons uitgeleefd op de katjes.


We zagen een vogeltje hoog in de boom. Het voordeel van dit jaargetijde is dat er nog geen blad aan de bomen zit, de vogeltjes zijn beter te zien.


Toch hebben vogeltjes wel de neiging om net achter een tak te gaan zitten en dan is het nog lastig vastleggen. Het bleek om een tjiftjaf te gaan. Mijn kennis is nog niet zo groot dat ik alle vogeltjes in de natuur kan herkennen, maar thuis op de computer kom ik al een eind verder.


Een tjiftjaf en een fitis lijken sterk op elkaar. Voor het determineren is het handig als je hun gezang hoort. Op het filmpje hoor je dus dat het een tjiftjaf is. De vogel roept zijn eigen naam.

Birdy, de koningsparkiet

Vrijdag 17 April 2015 om 20:57

Op 3 februari schreef ik op mijn weblog over een papegaai die we hebben gevangen in de voortuin. We hebben allerlei stappen ondernomen om te acherhalen of iemand een papegaai miste, zonder resultaat. Een kenner kwam bij ons op bezoek en vertelde ons dat het geen papegaai is maar een koningsparkiet. We hebben via Marktplaats een grote kooi gekocht en hebben de parkiet een tijdje in de woonkamer gehad. Het prachtige beestje piepte echter bij zonsopkomst en zonsondergang zo hard dat horen en zien je verging. De parkiet is om die reden verplaatst naar de garage. Op die plaats krijgt hij toch voldoende aandacht en mag hij naar hartelust piepen.


We hebbben meerdere malen overwogen om de parkiet te verkopen, maar tot dusver hebben we dat niet gedaan. Met name onze kinderen zijn gehecht aan onze koningsparkiet en hebben het beestje de naam: "Birdy" gegeven. Ze verwennen Birdy regelmatig met wat lekkers.


Bij mooi weer staat Birdy buiten in het zonnetje naast de vijver. Onze dochter vindt het gezellig dat ze niet alleen buiten zit als ze buiten zit te studeren.


Op zulke momenten waait er wel eens een veertje in de vijver.


Het is wel een aandoenlijk gezicht als Birdy iets te eten krijgt en het voedsel netjes in zijn pootje neemt om het op te eten.


Mijn eega gebruikt in de keuken regelmatig verse basilicum, o.a. om zelf pesto te maken. Ook Birdy is gek op basilicum, kijk maar even naar dit filmpje. Bij dit filmpje staat hij op de oprit, omdat hij vanwege de straffe westenwind niet naast de vijver, in de achtertuin kon staan.

Kikkers en kikkerdril

Woensdag 15 April 2015 om 22:08

Dit jaar hebben we weer een kikkerpaartje in onze vijver. Een paar dagen geleden maakte ik daarvan een geluidsopname. Op het filmpje is het mannetje te horen en even later roept het vrouwtje terug. Omdat het vrouwtje aan de andere kant van de vijver zat is dat op het filmpje minder goed te horen. Aan het begin van het filmpje komt eerst een vlucht scholeksters overvliegen. Als die zijn verstomd begint een winterkoninkje aan een prachtig lied en tussendoor klinkt de bas van de kikker.



In de regel laten de kikkers zich niet eenvoudig vastleggen. Als ik dichterbij kwam met mijn camera doken ze onder water. Eén keer had ik geluk.




Een dag later hadden we kikkerdril in onze vijver.


Ingezoomd met de macrolens lijken het net oogbollen.


Nu hebben we in onze vijver echter rovers rondzwemmen, namelijk koikarpers. De koikarpers kennen geen verschil tussen visvoer en kikkerdril.


Deze koikarper bijvoorbeeld, is voornemens om de luchtbel mét fotograaf op te eten.


Om die redenen hebben we de kikkerdril veiliggesteld.


Voorjaar, nieuw leven. Heerlijk.

Een gebroken wereld

Maandag 13 April 2015 om 12:59

Toen ik dit logje had gepubliceerd, schreef Hendrika in haar reactie: " Helaas wordt niet iedereen in een warm nest geboren, en wat te denken van de vele gebroken gezinnen: de kinderen zijn hun basis kwijt en zijn vaak de dupe van conflicten tussen de ouders..." Dat logje was een positieve benadering door een nieuw en gezond leven in een warm nest. Maar het kan ook zo anders lopen in het leven. Het lijkt me goed om ook de keerzijde te belichten. Voor dit onderwerp ben ik op een regenachtige middag naar de begraafplaats gereden.


Ik neem jullie in onderstaande serie mee naar een speciaal stukje op de begraafplaats, namelijk naar de kinderhoek...


We leven in een gebroken wereld, een wereld waar onvoorwaardelijke liefde en naastenliefde vaak ver is te zoeken. Wij mensen maken er vaak een zootje van, in het klein door onze naasten te kwetsen of in het groot door massavernietiging.


Er is zoveel ellende in de wereld, oorlog, honger, pijn, ziekte en een bijna niet te dragen leed.


Een rivier vol met tranen.


En als het in deze ellende de dood van kinderen betreft dan raakt dat ons tot in het diepst van ons hart. Kinderen zijn kwetsbaar, die een lang leven voor zich horen te hebben. Kinderen horen niet dood te gaan.


Een groot verdriet is er bij een man en vrouw die zo graag een kindje willen krijgen. De moederschoot blijft leeg. Terwijl zij moeten toekijken hoe andere ouders hun kindje koesteren ziten zij met lege handen. Er zal nooit een kind pappa en mamma tegen ze zeggen. Er zal nooit een kind opa en oma tegen ze zeggen.


Het kindje dat niet gewenst is en dat al voelt in de baarmoeder.


Het kindje dat wordt geboren bij ouders die de verantwoordelijkheid niet kunnen dragen.


Niet volgroeid
nog in de knop, gebroken
het kindje kwam koud ter wereld
het huilde niet.


Het gezonde voldragen kindje dat het niet redde door een complicatie bij de bevalling.


Het kindje dat ziek werd, ernstig ziek.


Het kindje dat plotseling werd weggerukt, door een ongeval... tijdens het spelen.


Voordat je tegen rouwende ouders zegt dat zij dankbaar moeten zijn voor de kinderen die ze nog "over" hebben, moet je eerst maar eens bedenken wie van jouw kinderen jij zou kunnen missen.
Auteur, onbekend. Bron, Pinterest.


Ouders wandelen altijd met het kindje dat er niet meer is.


Onze lieve ouders hebben twee kinderen verloren. Mijn moeder zei altijd: "Het is net alsof er een stuk van mij is geamputeerd".


De tijd verstrijkt, de tijd wordt dan een vriend. "De tijd heelt alle wonden", zegt men.


Ja, de wonden zijn geheeld, maar de littekens blijven. Levenslang.


Familie en vrienden praten nog maar zelden over het overleden kindje.


Je wordt als ouders bang, bang dat anderen jouw kind helemaal gaan vergeten. Juist voor jou blijft het kindje zo'n belangrijke plaats innemen. Die speciale plaats in het hart.


De wekelijkse gang naar het grafje vervaagt.


Op de verjaardag werd er een roos neergelegd. Bij welk graf? De wind bracht de roos naar het volgende graf.


Het kerststukje wat er met Pasen nog stond, blijft misschien staan tot aan de volgende kerst.


We weten het in theorie, we krijgen het kind van onze Vader in bruikleen. Woorden liggen echter mijlenver van het gevoel. Wat we eenmaal hebben willen we houden en niet vroegtijdig verliezen.


De woorden: "De Heere nam tot zich" zijn prima woorden voor op een grafsteen van een tachtigjarige. Het is niet zo dat de Heere er genoegen in schept om kinderen tot zich te nemen. De dood is menselijk en is door onze Vader niet bedoeld. We weten ons wel getroost dat de kinderen bij Hem zijn.


De mens schreit en onze Vader schreit met ons mee.


Het overlijden van mijn broer en zusje liep als een rode draad door mijn leven. "Waarom zijn Jan en Gera overleden", vroeg ik dan aan mijn moeder. Mijn moeder antwoordde dan: "Het waarom zullen we nooit weten. Wat we wel weten dat Jan en Gera nu bij Jezus zijn en daar hebben ze het goed". Het was een troost voor mij en voor haarzelf. Een troost die ons bracht over bergen en door dalen.


Het geloof geeft geen antwoorden, het geeft wel hoop!


Ik heb getracht een passende foto bij mijn tekst te zoeken. Ik ken echter niet het verhaal achter de woorden op de stenen en de ornamenten, dat kan betekenen dat mijn tekst niet past bij de foto...

Avondzon

Donderdag 09 April 2015 om 21:18

We hebben het geluk dat we vanuit onze achtertuin, in deze tijd van het jaar, vrij zicht hebben op de ondergaande zon. Op eerste paasdag genoten we samen met onze lieve vrienden van een mooie zonsondergang in onze tuin.


Vandaag was het heerlijk weer, zo hoorde ik van onze dochter, die vandaag in onze tuin aan de studie was voor haar toets geneeskunde. Na haar studie bereidde ze voor het hele gezin een heerlijke maaltijd, zodat wij als ouders na een lange dag werkdag zo konden aanschuiven aan de dis onder de veranda. Wat is het heerlijk dat de dagen weer lengen en de temperatuur weer hoger is, zodat we ook na een werkdag nog kunnen genieten van het buiten zijn.


Als toetje genoot ik vanavond van een mooie avondzon. Bovenstaande foto's maakte ik met de spiegelreflex met objectief met beperkte zoom. Onderstaande foto maakte ik met de Sony waarbij ik flink kon inzoomen.


Morgen lijkt het heel mooi weer te worden en daarbij zijn we allebei vrij. We hebben ons voorgenomen om de hele dag buiten te zijn. Eindelijk weer een flinke portie vitamine D opdoen.

Onvoorwaardelijke liefde, voor altijd verbonden...

Maandag 06 April 2015 om 22:12

Onlangs las ik het boek, "Op de schouders van ouders", geschreven door Hans Groeneboer. Je bent voor altijd verbonden met je ouders, maar de auteur stelt dat dit wel in vrijheid verbonden en niet gebonden moet zijn. Ik heb een aantal passages eruit gepikt en hieronder geplaatst. De foto's zijn van Klaas en zijn liefdevolle moeder. Onvoorwaardelijke liefde!


We worden geboren in verbondenheid en volledige afhankelijkheid. De baby is afhankelijk van de zorg en aandacht van zijn ouders. Als de ouders niet voor hun baby zorgen, gaat het kind dood. De gevende zorg van de ouders is bepalend voor de groei van de baby. Iedere dag is een dag van groei en onwikkeling. In dit proces is het vanaf de eerste dag een spel van afbakenen en verbinden.


De baby protesteert al bij de geboorte als hij of zij niet meer 24 uur per dag, zeven dagen per week in de buik van de moeder kan verblijven. Het kind moet leren, dat de moeder niet meer continu beschikbaar is. Dat is geen gemakkelijk proces. De verbondenheid met de moeder is groot en ook het gevoel van veiligheid van het kind naar de moeder en vader toe. Dit is een heel bijzondere band, die niemand in zijn of haar leven mag ontkennen. Kinderen zijn van jongs af aan trouw aan hun ouders. Deze trouw en loyaliteit zijn van groot belang om op te kunnen groeien en te onwikkelen.


Ieder mens wordt geboren in een familieverband en behoort daar intimiteit en veiligheid te vinden. Vader, moeder, oma's en opa's, tantes, ooms, neven en nichten, allemaal zijn ze betrokken bij de geboorte van een nieuw familielid. Gewenst of ongewenst, familie heb je! Deze familierelaties worden voor een belangrijk deel van het basisfundament in het leven van de nieuwe telg. Je zou zelfs kunnen stellen, dat hier de matrix gelegd wordt voor een groot deel van het gedrag en de gevoelens. Later in het leven zal op dit fundament verder gebouwd kunnen worden aan relaties ver buiten de familie.


Op de weg naar volwassenheid groeit het kind van volledige afhankelijkheid naar onafhankekelijkheid. Gelukkig gaat dit niet in één dag, maar doet de natuur hier gemiddeld twaalf tot vijftien jaar over. De eerste tien tot twaalf jaar zijn jaren waarin het kind zich identificeert met de ouders en het gezin.


Nadien komt er een nieuwe belangrijke fase. Het kind gaat zichzelf afbakenen en wil onafhankelijk worden van het ouderteam. Het wil als het ware namens zichzelf gaan leven. De behoefte aan autonomie neemt toe en ook de kracht om zichzelf af te kunnen bakenen. Het kind, verbonden met de ouders vanaf het eerste begin, heeft opnieuw de ouders nodig. Nu echter om hem te helpen om zichzelf af te mogen bakenen. Het kind heeft recht om zich af te bakenen en een eigen leven te gaan leven. De aanmoedigende ouder zal het kind helpen in dit proces. Het kind komt in de fase van het namens zichzelf leven, ook wel de fase van onafhankelijkheid genoemd.


Jongeren hebben in het proces naar autonomie hun ouderteam nodig. Ze hebben ouders nodig die hen aanmoedigen om zichzelf te zijn en een eigen mening te ontwikkelen. Een heel moeilijk proces voor ouders! Je hebt toch allemaal wel het idee dat je kind het gelukkigst wordt als hij of zij jouw pad maar volgt. Toch is het tegenovergestelde waar. Kinderen kunnen zeer ongelukkig worden door de weg van hun ouders te gaan, als die weg in strijd is met hun eigen eigenheid.


Natuurlijk zullen kinderen in veel zaken de weg van hun ouders volgen, maar wat heel belangrijk is, is dat ze deze weg in vrijheid mogen kiezen. Pas dan zal het een weg zijn die zij zich eigen kunnen maken. Niet omdat ze hierin gemanipuleerd, geïntimideerd of gedomineerd zijn door vaders en/of moeders die het niet aankonden om hun kinderen volwassen te zien worden. Volwassenheid is de vrucht van een autonoom geworden mens, die zich in vrijheid kan verbinden met anderen en zijn grenzen kan afbakenen.


We kunnen de verbondenheid zien in de verticatle loyaliteiten tussen ouderteams en hun kinderen en de kinderen die weer ouderteams worden. Dit is een prachtig werkend principe waarin we generaties lang het rechtvaardige erfgoed van onze families door kunnen geven. Loyaliteit is een wetmatigheid in relaties. het is de zuurstof in het leven en de kracht van de verbondenheid, die onverbrekelijk is in de verticale banden. De verticale loyaliteit is dus de verbondenheid, zorg en trouw tussen ouders en hun kinderen en de kinderen die ouderteams worden. Ouders, grootouders, overgrootouders, kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen zijn met elkaar verbonden. Het zijn de relaties die we niet zelf gekozen hebben, maar waar we uit voortkomen!


Ouderteams geven transgenerationeel aan de toekomst, dat wil zeggen dat ieder ouderteam investeert in de toekomst. Wat je je kinderen leert, kunnen zij weer doorgeven in de toekomst. Als een kind in het gezin waarin het opgroeit, leert om goed voor zichzelf te zorgen, zijn eigen mening te ontwikkelen en ook leert om zijn grenzen aan te geven, dan zal dat kind later in zijn leven dat ook goed kunnen in zijn werk, zijn huwelijk en in zijn eigen gezin. Het gezin van herkomst is de matrix van het leven. Daar leer het de basisivaardigheden die het nodig heeft voor de toekomst. Daar ligt het oefenterrein. Ouders leven het leven voor en zijn de basis van het vertrouwen. Ouders zijn betrouwbaar, als ze het belang van het kind onder ogen kunnen zien en kunnen investeren in het leven van hun kinderen.


We mogen er als gezinnen best voor uitkomen, dat het gezond is om ruzie te maken in gezinnen. Kinderen hebben recht op strijd. Ze hebben recht op conflicten. Door deze conflicten leren ze juist, dat hun ouderes hen onvoorwaardelijk liefhebben. Ook als ze dingen doen die de ouders zelf niet zouden doen of als ze door een crisis in hun leven gaan, de ouder-kindrelatie komt niet op het spel te staan! Dat is een zekerheid, die er altijd zal blijven, ook al doe je niet wat je ouders graag zouden willen. En ouders? Dat zijn gewone mensen, die onvolmaakt zijn, die ook wel eens ruziemaken, die het niet altijd met elkaar eens zijn en soms ook hun onvermogen laten zien. Dat is pas veilig, als je kunt zien dat je ouders ook niet perfect zijn en toch in het leven kunnen staan. Als je ouders hebt, die na het ruziemaken gewoon weer "Sorry" tegen elkaar en tegen de kinderen kunnen zeggen.


Het is nog maar kortgeleden dat de navelstreng tussen Klaas en zijn moeder is doorgeknipt. De verbondenheid van deze navelstreng zal echter altijd blijven bestaan.

De Heer is waarlijk opgestaan...

Zondag 05 April 2015 om 12:13

...voor een ieder, die op Hem vertrouwt.

Hij heeft ons geen rustige vaart beloofd, maar wel een behouden thuiskomst.



Allen fijne paasdagen gewenst en een ieder die het moeilijk heeft wens ik veel sterkte.