Dinsdag 28 Oktober 2014 om 15:24
Door de herfstvakantie en de rugklachten ben ik uit de flow van bloggen geraakt. Door de rugklachten heb ik op veschillende terreinen een achterstand opgelopen en die ben ik tijdens deze dagen aan het wegwerken. Vandaag is er dan toch eindelijk weer een logje.
Een "Jongensdroom" van mij was om een keer te werken op een kraan. Met bewondering sla ik de verrichtingen van de kraanmachinisten altijd gade en het leek me leuk om het ook eens zelf te proberen. Een paar weken geleden deed die gelegenheid zich voor.
Er volgde eerst een uitleg waar de verschillende hendels voor dienden.
Met een geconcentreerde blik probeerde ik bedreven te raken in het grondverzet.
Eigenlijk heb ik een voorsprong op de gemiddelde kraanmachinist, ik ben namelijk rechts- en linkshandig én ik ben een vrouw...
...en vrouwen kunnen beter multitasken.
Waarom zjin er dan niet meer vrouwelijke kraanmachinisten? Omdat het niet stoer staat? Onzin, ik vind het heel stoer staan.
Echter, tijdens dit korte avontuur besloot ik toch maar bij mijn leest te blijven. Het kraanwerk laat ik over aan de expert.
Vrijdag 24 Oktober 2014 om 18:41
Vorige week verbleven mijn eega en ik een midweek op landgoed Ehzerwold
In dit gebouw was vroeger een ziekenhuis gevestigd en later een sanatorium. Nu doet het dienst als hotel en is het een aantrekkelijke locatie voor zakelijke bijeenkomsten, bedrijfs- en huwelijksfeesten.
De comfortabele kamers van het hotel bevinden zich in twee moderne hotelvleugels die in de parktuin zijn bijgebouwd.
Ik zag mijzelf daar al lopen als zuster op de trap in het ziekenhuis met een gesteven jurk en stevige panty's aan, met op mijn hoofd een verpleegsterskapje...
Vlak voordat we vertrokken naar het landgoed vertilde ik mij aan de koffer en ging ik door mijn rug. We hebben ons vertrek uitgesteld totdat de pijnstillers hun werk deden. We hadden daar een goed matras en ik heb platte bedrust afgewisseld met korte wandelingen. Door de pijn werd ik vermoeid en heb ik heel veel geslapen. We hebben daar een mooie tijd gehad, maar we doen het nog wel even dunnetjes over als we in goede gezondheid verkeren. We gaan dan de omgeving verkennen door middel van lange wandelingen en fietstochten.
Na de vakantie heb ik nog een week gerust en mijn activiteiten weer langzaam opgebouwd. In die periode heb ik nauwelijks achter de computer gezeten en ben ik dus ook niet bij jullie langs geweest. Ik kan nu wel zeggen dat ik er weer helemaal ben.
Maandag 13 Oktober 2014 om 10:38
Vrijdag, in de namiddag, was er plotseling een enorme klap tegen het voorraam in de woonkamer. Het was geen klap van een "gewone" vogel zoals bijvoorbeeld van een merel. Omdat ik een dergelijke enorme klap één keer eerder had meegemaakt nam ik mijn camera mee naar de voortuin.
En ja hoor, een roofvogel was tijdens de achtervolging tegen ons raam gevlogen. De roofvogel, een vrouwtje sperwer, lag op de grond met naast haar een dode merel.
Heel voorzichtig benaderde ik, al fotograferend, de sperwer. Door in te zoomen kon ik wel op een veilige afstand blijven. Dat laatste leek me wel verstandig want de sperwer zat min of meer ingesloten tussen de muur, de grote hulst, een lage struik en de fotograaf.
Na een paar minuten was de sperwer zover bijgekomen dat ze weer op de poten kon staan.
Een sperwer in de tuin is geen zeldzaamheid meer. Vanuit de dekking jaagt de sperwer op zangvogels. Op natuurbericht kun je er meer over lezen. De naam sperwer is een verkorting van spreeuwenarend, waarmee tevens wordt aangegeven welke vogel op het menu van de sperwer staat! Onze tuin is dus door het vele fruit en daardoor de aanwezigheid van een groot aantal spreeuwen een eldorado voor de sperwer.
Zij knipperde nog een keer met de ogen...
...ze bepaalde haar koers en vloog toen in één streep door onze voortuin naar Friesland.
Ze moest op jacht naar een nieuwe prooi, want deze was niet meer voor haar weggelegd.
Zaterdag 11 Oktober 2014 om 16:07
Vanochtend maakte mijn eega mij wakker met de woorden: "Volgens mij zijn ze achter ons huis aan het hakselen". Vanuit onze slaapkamer was het gebrom van de hakselaar te horen. Binnen vijf minuten lag ik op de knieën in het maïsland.
Ik word ieder jaar weer blij als ik de hakselaar, in het land grenzend aan onze achtertuin, zie verschijnen. Een foto vanuit kikkerperspectief hoort ieder jaar weer in de serie thuis.
De verrichtingen van de hakselaar in ons dorp trekt altijd publiek.
Terwijl de chauffeur van de hakselaar moest wachten op de volgende keeper kwam hij van de hakselaar af om een praatje te maken. Hij verontschuldigde zich dat hij zich voor de fotoserie niet had geschoren...
We waren het er over eens dat de mannen in de maïs dit jaar prachtig weer hebben. Hij moest nog drie dagen hakselen en dan had hij alles eraf. "Ook al slaat het weer om, ons kan niets meer gebeuren", zo waren zijn optimistische woorden.
Terwijl we daar stonden te praten attendeerde hij mij op een pad die achter mij langs wipte. Als de pad stil zat kon je hem nauwelijk onderscheiden van de zwarte grond. Terwijl de chauffeur verder ging met het hakselen, hield ik de pad nauwlettend in de gaten. Toen de pad al verder wippend was aangekomen bij een maïskolf ging ik op de knieën voor hem liggen en legde ik de pad vast.
En de pad bleef zitten waar hij zat. Dat gaf mij de gelegenheid om het beestje vast te leggen met de grote machines op de achtergrond.
Tijdens het keren op de hoeken was het wel eens lastig mikken in de keeper.
Zo'n hoopje maïs komt ons wel weer van pas als voer voor de kippen.
Als ik het goed heb gezien kun je met de hakselaar ook een klein stukje maaien zonder dat de gehakselde maïs wordt weggespoten. Dat is handig als er nog een paar stengels staan en de keeper niet in de buurt is. Als de keeper te lang wegblijft dan moet de maïs noodgedwongen op de grond worden gespoten.
Deze regen van maïs was voor de fotograaf wel een mooi gezicht.
Toen de hakselaar het land had verlaten, bleef er nog een restje van de oogst over voor onze kippen.
Wij zijn blij met het vrije uitzicht en de kippen zijn blij met de maïs.
Donderdag 09 Oktober 2014 om 21:31
Behalve een goede walnotenoogst hebben we dit jaar ook een prima fruitoogst.
We geven zakken vol met appels weg aan liefhebbers en/of minder bedeelden.
En er blijft nog genoeg over voor de snoepers in onze tuin. De spreeuwen zitten meestal hoog in de boom. Vanaf ons balkon kon ik deze foto's maken.
Het is op dit ogenblik een vrolijk gekwetter in onze tuin.
Vele peren en appels vallen zo uit de boom. Deze appel lag in de avondzon.
Maandag 06 Oktober 2014 om 16:57
Vandaag neem ik jullie verder mee in de mist.
Vanaf de Hogeweg reed ik verder naar Wetering Oost
Ik stopte ook even bij de de muur voor de oeverzwaluw. Alle foto's in deze serie zijn overwegend grijs, onderstaande foto lijkt een foto genomen tijdens het blauwe uur. Het blauwe uurtje (Blue hour) is een deel van de "schemering " (Twilight) die ontstaat in het uur voor zonsopgang en het uur na zonsondergang. In deze periode kleurt de lucht gedurende een korte tijd, helder blauw. De zon was echter al een tijdje boven de horizon.
Fietsvakantie.
Jagen in de mist heet: "Jagen met een handicap"...
Inmiddels was ik aangekomen bij het Steenwijker Diep.
Vanaf het Steenwijker Diep reed ik naar het Kanaal tussen Steenwijk en Ossenzijl. Op dat water is de roeivereniging 't Diep actief.
Deze week hebben we een bijzondere logee, een jongedame uit Italië is bij ons te gast. Ze is hier met haar klasgenoten vanwege een uitwisselingsweek met de school van onze zoon. In april gaat onze zoon met zijn klas, VWO5 naar Italië. Deze week gaan ze met elkaar leuke dingen bezichtigen. Ons Italiaans is niet zo goed, gelukkig kan ze ook Engels.
Vrijdag 03 Oktober 2014 om 22:24
Zoals ik hier al schreef was ik vorige week zaterdag op tijd op stap om foto's te maken in de mist. Onderstaande foto's zijn gemaakt in natuurreservaat De Weerribben en voornamelijk aan de Hogeweg. Zonder verder commentaar neem ik jullie mee...
Woensdag 01 Oktober 2014 om 14:04
Vandaag neem ik jullie mee naar de aardappeloogst op het bedrijf van mijn zwager en zijn compagnon.
Bij een aardappeloogst is het altijd stof happen, gelukkig stond ik met mijn camera bovenwinds. De aardappelrooier kan een bulk aardappels zelf opslaan. Aan het eind van de ronde worden de aardappels overgeladen vanuit de rooier in de keeper.
Bij het bedrijf wordt de lege oplegger klaargezet. De truck vertrekt i.p. meteen met een volle oplegger naar de fabriek.
Het aardappelland ligt niet altijd dichtbij huis. Het gebeurt regelmatig dat ze tientallen kilometers moeten rijden van het land naar het bedrijf. In die gevallen rijden er dan ook vele tractors met keepers af en aan.
De keeper wordt geleegd in een bak.
Het proces is een aaneenschakeling van lopende banden en sorteermomenten.
De aardappels gaan naar een enorme wasmachine.
In een grote ronddraaiende trommel worden de aardappels ontdaan van de zwarte grond.
Vanuit de wasmachine gaan de aardappels naar de nok van de schuur, naar de sorteercabine. Deze sorteercabine is op hoogte gebouwd om zo ruimte te besparen op de grond.
Sinds dit jaar hebben ze een sorteerrobot in gebruik. Deze robot scant de aardappels stuk voor stuk. Dit scannen gebeurt door de bak linksboven en rechtsonder.
Vervolgens schieten de witte "vingers" de slechte aardappels weg. Deze robot haalt ongeveer 80 procent van de slechte aardappels eruit.
Dit wegschieten gebeurt ontzettend snel. Ik heb wel honderd foto's gemaakt. Het is een kwestie van klikken en hopen dat je op goed gelukt wat vangt. Ik heb er zegge en schrijve één goede foto aan overgehouden. Op het filmpje, aan het eind van deze serie, krijg je een indruk hoe snel dat wegschieten gaat.
Met de komst van de sorteerrobot wordt er bespaard op het aantal sorteerders. Toch blijven er voor de overige 20 procent een paar mannetjes nodig.
Na het sorteren gaan de aardappels richting oplegger.
De transportband leest de hoogte van de stapel en schuift automatisch naar achteren.
Als de oplegger vol is wordt het transport verplaatst van de oplegger naar de blauwe bunker. Het sorteerproces kan dan gewoon doorgang. Als er weer een nieuwe oplegger klaarstaat worden de aardappels vanuit de bunker getransporteerd naar de oplegger.
De aardappels gaan naar de Laysfabriek in Broek op Langedijk.
Het spoelwater wordt opgevangen in een enorm bassin achter de schuur. De zwarte grond zakt naar beneden en het water wat overblijft wordt opnieuw gebruikt voor de volgende wasbeurten. De slechte aardappels gaan als "voer" in de biovergister van hun eigen bedrijf. De energie voor het aardappel was- en sorteerproces wordt geleverd door de biovergister. En zo is de cirkel rond.
Tot slot een kort filmpje om het verhaal te verduidelijken. Bij de sorteerrobot had ik de camera op statief gezet en scheen ik bij met een looplamp.