Donderdag 31 Juli 2014 om 21:45
Behalve de lantaarntjes fotografeerde ik ook nog een aantal andere zaken op het pad langs het water.
Met behulp van een deskundige weet ik nu de naam, het is een moerasadoorn
In de oksel van een rietstengel zat een lieveheersbeestje met wel heel veel stippen. Volgens mij is het een veelkleurig aziatisch lieveheersbeestje. De naam zegt het al: "veelkleurig", er zijn vele variaties mogelijk.
Een paar dagen geleden keek onze zoon even mee over mijn schouders naar de foto's en telde de stippen. Ik gaf hem de tip om één kant te tellen en dat te vermenigvuldigen met twee, waarop hij zei: "Toen we klein waren telden we de stippen en dachten dat het lieveheersbeestje zo oud was als het aantal stippen. Dan is het lieveheersbeestje dus maar eens per twee jaar jarig."
Aan het eind van het pad voegde ik mij weer bij Jan die al langere tijd zat te rusten op het bankje.
Die rust werd hem echter niet gegund, hij werd namelijk belaagd door dazen. Het waren de vrouwtjes van de gewone goudoogdaas.
Een daas ging op het ene objectief zitten en met de ander, het macro-objectief, kon ik de daas vastleggen. Beide camera's met twee verschillende objectieven bungelden om mijn nek. We lieten de vervelende dazen achter ons en namen het pad terug naar de parkeerplaats.
Bij de parkeerplaats zaten we nog een tijdje bij de picknicktafel. We zaten daar in de wind met een prachtig uitzicht over een petgat. Vlak naast de picknicktafel ontwaardde ik een kleine vuurvlinder op leverkruid.
Ik hoop wederom nog een keer een grote vuurvlinder te ontmoeten en vast te leggen in De Weerribben.
Denkend aan het gezegde: "Wie het kleine niet eert is het grote niet weerd", legde ik deze kleine vuurvlinder vast.
Woensdag 30 Juli 2014 om 16:41
Afgelopen week was ik dus met Jan in De Deelen. Vanaf de parkeerplaats volgden we het smalle pad langs het water. Er vlogen tientallen juffers rond en dat vroeg om nader onderzoek met de macrolens.
Eigenlijk stond er teveel wind voor macro-opnames, als je echter in de beschutting van het riet bleef dan lukte het om de juffers vast te leggen. Op een gegeven moment kroop ik op de knieën, steeds weer op zoek naar een volgende juffer die wilde poseren.
Deze keer kon ik meerdere keren een paringswiel vastleggen.
Volgens mij waren al deze juffers, lantaarntjes en dan allemaal lantaarntjes met verschillende kleuren. Dit lijkt me een vrouwtje vorm rufescens.
Er lijkt qua paringen een willekeur te zijn in de kleuren. Een smeltkroes.
Deze lichtere zalmkleur is ook een lantaarntje, een vrouwtje vorm rufescens.
Bij macrofotografie heb je een kleine scherpte/diepte. Op die manier maak je het onderwerp los van de achtergrond en creëer je een rustige achtergrond . Die rustige achtergrond lukt niet altijd. Henk Jonkvorst stelde in zijn reactie: "Maar één klein geel stengeltje kan kan de rust in de foto flink doorbreken". Een voorbeeld daarvan is foto 2, een bloem verstoort de rust op de foto. In een fotostudio kun je dergelijke zaken arrangeren, in de natuur moet je ermee dealen. Bij een macrofoto van een bloemetje kun je het sprietje weghalen, dat hoef je bij een juffer niet te doen, die is dan allang gevlogen.
Op onderstaande foto bevinden zich de beide juffers niet op gelijke afstand van het brandpunt en bij een kleine scherpte/diepte is het gevolg dat het ene snuitje scherp is en de ander niet.
Een lantaarntje, vrouwtje vorm violacea.
Ieder keer verwonder ik mij weer over de prachtige natuur.
Maandag 28 Juli 2014 om 21:48
Vorige week ging ik op een avond naar De Weerribben. Het leek me heerlijk om na een dag binnen werken een tijdje rond te struinen in de natuur. Mijn eerste stop was bij een sloot waar in het midden een zwanenbloem stond. Deze bloem staat op de rode lijst.
Een eindje verderop parkeerde ik mijn auto en struinde langs het struweel op zoek naar geschikte elementen voor mijn macrofoto's. De spoeling was dun. Ik legde een waterjuffer was, wat volgens mij een vrouwtje blauwe breedscheenjuffer is. Ik heb daarvoor deze libellengids gebruikt, waarbij foto 7 mijn richtlijn is geweest. Als ik het mis heb dan hoor ik het graag.
Een andere waterjuffer leek zo uit een snoeppot te komen. De juffer was behangen met pluisjes. Volgens mij is het een vrouwtje variabele waterjuffer.
Er vlogen niet veel libellen, toch lukte het om eentje vast te leggen.
In de libellengids ben ik alle libellen bij langs geweest, maar ik kan de naam van deze niet vinden.
Naschrift. Mijn hulplijn heeft me geholpen het is een vrouwtje van de zwarte heidelibel
Soldaatjes waren er genoeg te vinden. Op sommige bloemen was het een ware orgie. De zon zakte verder en wierp een laatste strijklicht over de bloemen, het werd voor mij tijd om huiswaarts te gaan. De fotokuier in de vooravond was een goed idee en voor herhaling vatbaar.
Vandaag was ik te gast bij Jan en Aafje. Het was goed en gezellig om met hen bij te praten. Jan heeft het tijdens het warme weer heel zwaar wat betreft zijn ziekte, MS. Ook al is het een dag wat koeler dan zit de warmte en de extreme vermoeidheid nog steeds in zijn lijf. Toch had Jan moed om samen met mij een rondje te maken over het Friese platteland.
Terwijl sommige delen van ons land geteisterd werden door hevige regenval zaten wij te genieten in het zonnetje aan het water. Het was een mooi plekje aan een druk bevaren route (Zijlroede) tussen Akkrum en Grou.
Vanaf het plekje aan het water zijn we doorgereden naar het natuurgebied De Deelen. Een tijdje hebben we ons daar samen uitgeleefd met de macrofotografie, waarbij we elkaar niet in het vaarwater zitten. Na een korte tijd gaf Jan het op en zocht het bankje op, terwijl ik nog een tijd doorging met het vastleggen van de kleine dingen in de natuur. In een volgend logje zal ik er wat van laten zien.
Zondag 27 Juli 2014 om 14:35
In december 2012 ontmoette ik per toeval de natuurfotograaf Philip Friskorn. Over die ontmoeting kun je hier lezen. We kwamen aan de praat, ik maakte foto's van hem, plaatste een logje en in de periode erna onderhielden we contact. Philip vroeg mij of ik hem wilde vastleggen in de zomer terwijl hij bezig was met de vogelfotografie. Dat vond plaats in juli 2013. De foto's zou hij gaan gebruiken in zijn nieuwe boek. Tevens gebruikt hij de foto's als toelichting op zijn cursussen en lezingen. Tijdens de cursus vertelde hij zijn leerlingen wat belangrijk is bij de vogelfotografie en één van de punten was dat een vogelfotograaf geen horloge mag dragen. Laat Philip nu net vergeten te zijn om tijdens die fotosessie zijn horloge af te doen. Dus moesten we op herhaling.
En zo stonden we afgelopen week samen opnieuw in De Weerribben in het rietland van mijn zwager. Philip bereidde alles voor en ik maakte de foto's.
We waren die dag redelijk vroeg op pad, we wilden zo hard licht door de hoogstaande zon voorkomen. Ook zou het op een vroeg tijdstip nog niet zo warm zijn.
Philip werkte hard en had het warm en ik niet.
En nu zonder horloge.
Vanaf het rietland reden we naar Ossenzijl. Onderweg wees Philip op allerlei vogels en bloemen. Hij kent alle vogels en bloemen in dat gebied bij naam.
Toen de fotosessie klaar was zijn we naar café Geertien in Muggenbeet gereden. Café Geertien is al 130 jaar wijd en zijd bekend. Op deze website kun je over de geschiedenis lezen.
Op het terras aan het water was het prima toeven en genoeg te zien.
De professionele, maar vooral de amateurfotograaf kon zich daar prima uitleven.
Een huismus die op een terras een graantje meepikt dat is niet ongebruikelijk maar een vinkje die dat doet, dat zie je niet vaak.
Donderdag 24 Juli 2014 om 08:36
Aan de achterkant van de boerderij van natuurmonumenten in Fochteloërveen hebben huiszwaluwen hun nesten gebouwd.
Ze kregen van natuurmonumenten bouwmaterialen en daar was dankbaar gebruik van gemaakt.
Er waren ook zwaluwen die zich helemaal op eigen kracht hebben gered met de bouw van hun nest. Knap zoals ze hun nesten van klei en zand tegen de balk en de muur hebben geplakt.
Gelukkig dat ik op het laatste moment mijn 70 - 200 mm Canon objectief in mijn rugzak heb gestopt, deze kwam nu goed van pas.
Ik werd nieuwsgierig gadeslagen.
Ze hebben maar één doel en dat is eten, eten en nog eens eten.
De ouders hadden het razenddruk. Links op de foto zie je nog net een opengesperd geel bekkie.
Eén van de jongen wurmde zich zover uit het nest, het leek alsof hij de sprong ging wagen.
Maar toen keek hij naar beneden en besloot nog even te wachten, want het was wel erg hoog.
Hier kreeg een jong een waterjuffer als lekkernij. Doordat de ouder net wegvloog had mijn Autofocus en Imagestabilizer het moeilijk met deze onverwachte beweging en zijn de foto's niet scherp geworden. Ik vond het wel zo'n bijzonder gezicht dat ik de foto's toch heb geplaatst.
Het liep al tegen de middag en de temperatuur was al flink opgelopen. Ik stond daar echter heerlijk in de schaduw te fotograferen.
Van tijd tot tijd kroop een ouder in het nest, er moest immers binnenshuis ook nog worden schoongemaakt. Men moet tenslotte niet het eigen nest bevuilen.
Net toen ik bedacht dat ik voldoende materiaal had verzameld belde een "Jong" van huis en vroeg: "Mamma waar blijf je toch, je bent al zo vroeg vertrokken en nog niet thuis, gaat alles goed daar?
Een boodschap naast de bezorgde vraag was: "Kom je zo naar huis, want we hebben het plan opgevat om met elkaar te gaan varen en we hebben een kapitein nodig". En zo voeren we 's middags over de Gieterse wateren en zwommen we in de Beulakerwiede om af te koelen.
Het was weer een dag met een gouden randje.
Dinsdag 22 Juli 2014 om 22:06
Op de bewuste tropische zaterdag draaide ik mijn wasjes. Het wasgoed was bij deze warmte en tropische wind met een half uur droog. Het beddengoed buiten drogen en dan weer dezelfde dag op bed doen, dat is het lekkerste wat er is. Een, aan de waslijn drogende hoeslaken werd bezocht door een roodpootschildwants.
Het was een dag waarbij ik jaloers was op onze schildpad, lekker dobberen in de vijver. Zo nu en dan vroeg hij om aandacht en kreeg wat voer toegeworpen. 's Avonds was het in ons huis, op de benedenverdieping, nog steeds 28 graden. De kinderen konden zich boven redden met de mobiele airco en wij sliepen op de benedenverdieping met de tuindeuren wijd open. Met open tuindeuren slapen is een uitzondering. Theoretisch kan geen mens onze achtertuin betreden, maar je weet het maar nooit met ongewenste gasten. Toch is er op die nacht een ongewenste gast naar binnengeslopen...
Toen ik gisteravond onze badkamer binnenliep om te gaan douchen voor het slapen, werd ik verrast door een pad.
Een pad is een nachtdier en moet haast wel op die bewuste nacht zijn binnengeslopen en zich hebben verstopt in onze slaapkamer.
Eén of twee nachten later heeft hij waarschijnlijk de oversteek gemaakt van de slaapkamer naar de aangrenzende badkamer.
Tijdens de nacht met de open tuindeuren hoopte ik al dat er geen vreemde kat op ons bed zou springen of een inbreker naast ons bed zou staan (zoals men laat zien tijdens een reconstructie in "Opsporing verzocht"). Ik had echter geen rekening gehouden met een pad, die ongemerkt over de drempel zou wippen.
De pad bleef zitten waar hij zat. Ik pakte mijn camera met de 100 mm macrolens en legde de pad vast. Ik kwam steeds een stapje dichterbij. Na de fotosessie maakte ik voorzichtig mijn eega wakker en vertelde over de gast in de badkamer. Ik ben niet bang aangelegd en wilde ook zelf de pad naar buiten brengen, echter mijn eega gedroeg zich als een echte beschermheer, hij "rekende af" met de ongewenste gast. Hij maakte netjes zijn handen nat, zoals je dat ook doet tijdens het vissen, pakte de pad op en zette deze resoluut weer buiten de deur.
Ik kon in alle rust onder de douche zonder de glurende ogen van de pad op mij gericht. En de pad heeft wel begrepen dat het een badkamer is en geen padkamer...
Maandag 21 Juli 2014 om 22:33
Mijn zus heeft een tijdje geleden de fotografie herontdekt. Dertig jaar geleden fotografeerde ze met een analoge spiegelreflexcamera. Een camera waarbij je handmatig zaken moest instellen om een juiste belichting te krijgen. Ze heeft recent een digitale spiegelreflexcamera aangeschaft. Tijdens de vele wandelingen heeft ze nu in plaats van Kelev een Canon aan de riem.
Vorige week maakte ze een uitstapje naar Urk. Vandaag kreeg ik de serie opgestuurd. Ik zocht er een aantal foto's uit voor mijn weblog.
Ze is nu druk aan de studie en aan het experimenteren met ISO, sluitertijd en diafragma. "Gulden snede" en "Regel van derden" zijn voor haar bekende begrippen geworden.
Fotobladen worden door haar verslonden en ook via internet probeert ze zoveel mogelijk informatie te verzamelen dat bruikbaar is voor deze hobby.
Haar Facebook wordt gebruikt voor het plaatsen van de foto's en op die manier kan ze voorzichtig aftasten wat anderen van haar foto's vinden.
Ze vraagt haar zus regelmatig om advies wat betreft de technische kant van het fotograferen.
Het fotograferen kun je echter niet leren uit een fotoblad of via internet of via je zus ... fotograferen moet in je zitten. Fotograferen is "Schrijven met licht" maar ook "Schrijven met je ziel". Fotograferen moet je een plezierig gevoel geven. Al deze zaken zie ik terug bij mijn zus.
En Kelev? Hij blijft nog altijd op de eerste plaats hoor. Hij gaat graag mee, als het vrouwtje weer zonodig op stap moet om te fotograferen...
Zaterdag 19 Juli 2014 om 21:35
Vorig weekend had ik een fotosessie bij bewolkt weer, het was zelfs nog maar de vraag of we het droog zouden houden. Voor een fotosessie was het overigens perfect weer, geen knijpende ogen en geen slagschaduw door de zon. Naast de statieportretten waren er ook vele spontane acties en juist die vind ik het leukst om vast te leggen.
Vandaag vond ik dat ik toch wel even een logje moest plaatsen, deze tropische zaterdag moest ook bij mij "de boeken in".
Vandaag had ik dus wederom een fotosessie. Eén van de modellen kocht vanochtend nog een nieuwe jumpsuit, een zwarte passend bij deze tropische dag... "Je denkt toch niet dat ik in een korte broek op de foto ga", zie ze vanochtend....tsja.
Op de locatie van de fotosessie was het, naar omstandigheden, goed toeven. De locatie lag aan een groot meer en een grote boom gaf voldoende schaduw. De meeste foto's zijn gemaakt in de schaduw van de grote boom.
Ondanks de warmte hebben alle modellen zich kranig geweerd.
Maandag 14 Juli 2014 om 20:50
In Fochteloërveen fietste ik de heide op. Aan weerszijden van het schelpenpad bloeide het jacobskruiskruid.
Op de plant zat een zebrarups. Het is de rups van de Sint-Jacobsvlinder. Deze rupsen slaan de gifstoffen uit jacobskruiskruid op, waardoor ze later als vlinder oneetbaar zijn.
Ik parkeerde mijn fiets en verliet het schelpenpaadje voor een wandeling over de heide. Het gebied wordt daar steeds natter en dat is gunstig voor een aantal dieren in dat gebied. Een zeldzame vlinder, het veenhooibeestje gedijt daar steeds beter, zie dit linkje.
Op 1 juli liepen we over hetzelfde pad en troffen daar Judith Bouma. Ze was daar samen met een medewerker van Natuurmonumenten de veenhooibeestjes aan het tellen.
Ze had een kleine verrekijker en een camera met macro-objectief bij zich. Judith heeft een eigen website
Ook het eenarig wollegras en de zonnedauw doen het goed in het natte gebied.
Tijdens de wandeling lukte het me om een mannetje koraaljuffer vast te leggen.
Ik heb lange tijd gespeurd naar veenhooibeestjes, maar niet gezien. Wel fladderden er heel veel oranje zandoogjes rond.
Maar rondfladderen en vastleggen op de gevoeligde plaat dat zijn twee verschillende dingen.
De vorige keer vertelde de medewerkster van Natuurmonumenten iets over dit gebied. Dit stuk van het Fochteloërveen vergt veel onderhoud, anders staat in een mum van tijd het gebied vol met bomen. Gelukkig kunnen ze hierbij terugvallen op een grote groep vrijwilligers. Ze vertelde dat het lastig is om het alle spotters naar de zin te maken. Je hebt vogelspotters, vlinderspotters, slangenspotters etc en iedere groep heeft weer andere wensen. "Wij zijn groen, maar dergelijke mensen zijn donkergroen" zo vertelde ze ons. "De één wil het wat natter, de ander wat droger. De volgende wil wat meer bomen en de ander minder bomen".
En onder welke categorie val ik? Ik ben een allesspotter en vooral een allesgenieter.
Doordat ik ongemerkt al langere tijd daar had rondgestruin en de zon steeds hoger klom, werd het toch wel heel warm op de open vlakte. Het werd tijd om langzaam richting fiets en auto te gaan.
Een vogel zat te zingen in een boompje. Met mijn Sony kon ik de vogel dichtbij halen. Voor het determineren had ik wel een hulplijn ingeroepen en wel van een natuurfotograaf. Het is een graspieper. "Voor de Graspieper zijn er een aantal bijzondere kenmerken, te weten de oogstreep en de baard, maar vooral het patroon op de borst en de geelachtige snavelbasis met donker boven en onder en de punt. Ook de kleur van de poten is kenmerkend. Heb je toevallig meer gemaakt, mogelijk zie de daar de zeer lange achternagel", schreef Philip.
Een eindje verder trof ik het weer dat een vogeltje voor mij wilde poseren. Het is een jong mannetje Paap (voorheen Paapje). Het Paapje is overduidelijk een juveniel mannetje. Dit vogeltje staat op de rode lijst.
Al met al was het een prachtige ochtend met een mooie vangst. Ik neem jullie nog een keer mee naar het Fochteloërveen. Aan het eind van de ochtend stond ik nog een tijdje te fotograferen bij het informatiecentrum van Natuurmonumenten.
Zaterdag 12 Juli 2014 om 17:06
Op vrijdag liep mijn wekker af om kwart voor zes in de morgen en dat op een vrije dag. De fiets ging op de fietsendrager van de auto en zo toog ik opnieuw naar Drenthe. Tussen Vledder en Doldersum zag ik dit plaatje.
"Ochtendstond heeft goud in de mond".
Mijn doel van die ochtend was het Fochteloërveen. Ik parkeerde mijn auto bij de vogelkijkhut aan de Bruustingerplas. Vanaf dat punt fietste ik om zeven uur het veen op. Mijn eerste ontmoeting daar was met oude bekenden.
Deze keer waren het behalve "Landgeiten" ook nog eens "Kunstwerkgeiten".
Iets verder passeerde ik viervoeters die bezig waren met hun ochtenbad.
Ik fietste, volop genietend, naar de uitkijktoren "De Zeven". Behalve een vroege jogger met hond was er verder geen menselijk wezen te bekennen.
Een tweede beklimming van de toren ging al wat ontspannender dan de eerste. Ook boven was er niemand te bekennen, de "grijze golf" was nog niet gearriveerd.
Bepakt en bezakt met fotoapparatuur, brood en water stond ik daar voor het venster. Met mijn roofvogelblik tuurde ik de vlakte af op zoek naar kraanvogels. Het belangrijkste attribuut was ik vergeten, namelijk een verrekijker.
Er was geen kraanvogel te zien. Maar ook zonder kraanvogels heb ik daar een tijdlang heerlijk alleen genoten.
Er was een kakofonie van vogelgeluiden. In de buurt van de vogelkijkhut legde ik een kleine gast vast. Helaas kan ik nog niet alle vogels in de natuur herkennen. Op de computer kon ik de vogel determineren en het lijkt me een tjiftjaf.
Toen ik op het punt stond om de afdaling naar beneden te maken kwam er een meneer met apparatuur naar boven. Ik vond het niet fatsoenlijk om direct weg te gaan en bleef dus om een praatje te maken met deze vriendeljke meneer. Weer een tijdje later kwam het echtpaar (de vaste gasten) naar boven.
Deze mensen weten precies waar de kraanvogels kunnen zitten. Ik mocht door hun verrekijker kijken en door de telescoop. Totaal hebben ze vier kraanvogels kunnen ontdekken.
Dit echtpaar komt hier bijna iedere dag, daarvoor moeten ze 25 kilometer fietsen. Ze tellen alle dieren die op hun pad komen. Ze vertelden dat er nu nog maar twee van de acht jongen van de kraanvogels over zijn. De jongen van de kraanvogels zijn kwetsbaar, ze kunnen namelijk nog niet vliegen. De vos is hun grootste vijand.
Bij het pijltje zaten de kraanvogels, dat was ongeveer 1,2 kilometer van ons vandaan. Ik heb ze dus door de kijkers wel gezien maar ze zaten buiten het bereik van mijn fotocamera.
Nu mag ik nog niet klagen, want in augustus 2011 kon ik kraanvogels vastleggen in De Weerribben. In april 2011 verwoestte een grote brand vijftig tot honderd hectare natuurgebied in Fochteloërveen. Door die brand werden de kraanvogels verdreven naar andere natuurgebieden.
Vanaf de uitkijktoren fietste ik terug richting de auto. Vandaar ging ik naar mijn volgend doel, maar daarover later meer.
Donderdag 10 Juli 2014 om 19:55
Na het bezoek aan de uitkijktoren met de boerenzwaluwen aan de Bruustingerplas sloegen we op de Fochteloërveen(weg) rechtsaf het fietspad op. Na ongeveer 1 kilometer "stalden" we onze fietsen en sloegen we rechtsaf en volgden het voetpad.
In het bos op de achtergrond is de uitkijktoren "De Zeven" verstopt (links op de foto). In de toekomst wordt een groot gedeelte van het bos gekapt om zo een meer open structuur te krijgen.
Al wandelend, pratend en speurend zagen we in de verte wandelaars aankomen. Zo met het blote oog zagen we dat ze niet gekleed waren in hedendaagse wandelkleding. Ik richtte mijn 85 mm objectief op de wandelaars en zo ontwaarde ik al meer details. Ze wandelden onze richting uit ...
...en het volgende moment draaiden ze zich als een commandotroep om en wandelden weer terug. Onze belangstelling was gewekt.
We kwamen terecht in een heuse filmset. We wandelden door, stilletje hopend dat ze ons konden gebruiken als figuranten. Maar helaas onze kleding voldeed niet aan de eisen van die tijd.
De mevrouw van Natuurmonumenten (in de groene jas) vertelde ons dat het ging om een fimopname voor Vesting Bourtange. Zij hield toezicht dat tijdens de filmopname geen beschadiging aan de natuur zou plaatsvinden.
Ze speelden na dat ze
een veenlijk gingen opgraven. De cameraman gaf aanwijzingen waar het veenlijk lag ...
Tijdens het graven moesten ze uiteraard de zonnedauw en het veenpluis onberoerd laten, zo vertelde ons de medewerkster van Natuurmonumenten. We hadden een interssant gesprek met deze mevrouw, daarover vertel ik meer in een volgend logje.
De kleding van de spelers en de attributen, alles was tot in de puntjes verzorgd.
De dames op de achtergrond gingen naar de markt...
...en kwamen na een paar minuten weer terug van de markt. Ze spraken de hardwerkende mannen aan.
De cameraman, door zijn laarzen goed beschermd tegen adders, draaide volop. Aan de rechterkant stond de regisseur en bekeek het geheel op zijn eigen beeldscherm.
Even later ontdekten we dat er op de filmset iets werd gevierd.
We waren even terug in het jaar 1742. Het was een bijzondere ontmoeting. We moeten t.z.t. toch maar een keer een bezoekje brengen aan Bourtange, dan kunnen we de film met eigen ogen zien.
Wordt vervolgd.
Maandag 07 Juli 2014 om 22:05
Na de ontmoeting met de geiten fietsten we verder en kwamen aan bij een vogelkijkhut.
Een vogelkijkkhut is een hut waar je van binnenuit naar buiten kijkt naar de vogels...
Door de open vensters hadden we een prachtig uitzicht maar er was geen vogel te zien
Daarentegen was het binnenin de hut een gezellige boel. De boerenzwaluwen vlogen ons om de oren. Ze streken neer op de balk tegen het plafond.
En zo ziet een fotograaf eruit op boerenzwaluwjacht. Met dank aan de gastheer die onderstaande foto heeft genomen.
De boerenzwaluwen streken ook neer op het hek net buiten de vogelkijkhut.
Deze boerenzwaluwen zijn schijnbaar gewend aan bezoekers, want ze bleven vrij lang zitten.
Ik had nog niet eerder een boerenzwaluw vastgelegd en was dus wel verguld met dit buitenkansje.
De voorgaande vier foto's maakte ik met mijn Sony compactcamera.
Omdat ik de zwaluwen wel dicht kon benaderen nam ik ook nog een foto met mijn Canon met een 17 - 85 mm objectief.
Het was een komen en gaan van bezoekers aan de vogelkijkhut. Het was namelijk een prachtige fietsdag voor de "grijze golf".
Het uitstapje in Fochteloërveen is nog niet ten einde...
Zondag 06 Juli 2014 om 18:14
Vanaf de uitkijktoren fietsten we verder door het prachtige Fochteloërveen. Zo nu en dan hadden we een spatje regen, we konden bijna tussen de druppels door fietsen. De dreigende bewolking gaf een extra dimensie aan dit landschap.
We stapten af bij een kunstwerk, dit kunstwerk moest wel even nader onderzocht worden.
De Drentse tekst betekent in het Nederlands:
De Fochtel
waar
bomen en struiken
veengras dat opkomt.
onderdompelen
kan ik groeien
Terwijl we daar stonden kwam er een kudde geiten aangerend.
Ze liepen me bijna met camera en al omver.
Als een groep vandalen belaagden ze onze fietsen. Het voelde voor ons toch wat ongemakkelijk.
Dit leek me de aanvoerder van het stel.
En zoals altijd heb je een paar raddraaiers en een aantal toeschouwers.
Het leek ons verstandiger om de fietsen maar te pakken en onze weg te vervolgen, voordat ze de kabels hadden doorgeknabbeld.
Er was nog zoveel moois te zien.
Wordt vervolgd.
Vrijdag 04 Juli 2014 om 21:32
Een paar dagen geleden schreef ik hier over mijn macrofotografie. De afgelopen twee avonden heb ik wederom een tijdje geoefend. Vanavond heb ik mijn macro-objectief op mijn Canon 40D geschroefd en heb ik ook vele macrofoto's gemaakt met mijn spiegelreflex. Nu kan ik een lang verhaal schrijven over de verschillende camera's, maar dat laat ik achterwege. Ook kun je geen appels met peren vergelijken. Wel is het zo dat de fotograaf en niet het materiaal de foto maakt.
Maar ik wil wel schrijven dat ik een echte spiegelreflexfotograaf ben. Bij de spiegelreflexcamera weet ik alle knoppen feilloos te vinden en snel te bedienen. Met een spiegelreflex voel ik me vertrouwd, haast getrouwd.
Ik heb net samen met mijn man alles op een rijtje gezet, gewikt en gewogen en ik kwam tot de conclusie dat ik ga voor een tweede body erbij. Op een extra body kan ik dan mijn macro-objectief schroeven, zoals ik dat ook voorheen gewend was.
Op de eerste foto staat een mannetje schorpioenvlieg op een witte roos. De foto is gemaakt met de Sony compactcamera met macrovoorzetlens. De atalanta fotografeerde ik vanavond bij bewolkt weer met de Canon 40D met een 100 mm Canon macro-objectief.
Donderdag 03 Juli 2014 om 21:27
Vandaag ga ik verder met de serie over Fochteloërveen.
We parkeerden onze auto op de parkeerplaats dichtbij Ravenswoud. Naast het parkeerterrein ligt een grote vijver.
Toen we bezig waren met de fietsen en onze bagage zagen we allerlei vlinders en libellen vliegen. Toen ik echter toe was aan het vastleggen daarvan verdween de zon achter de wolken en viel er maar weinig meer te fotograferen. Allen een libel die boven het water hing kon ik, fink inzoomend, vastleggen.
Nadat we tevreden waren over de verdeling van onze bagage, wel of geen rugtas, wel of geen fietstas, wel of geen jas aan, stapten we dan eindelijk op onze fietsen.
Ons eerst doel was het bezoek aan de uitkijktoren, "De Zeven"
Het is een bijzonder bouwwerk, het gebouw heeft de vorm van een gedraaide zeven. Het onderste deel van het gebouw staat scheef, de lijn van het gebouw loopt mee met de lijn van de trappen. Het gebouw voldoet echter niet meer aan de eisen van deze tijd, zo werden ons boven verteld. De trappen zijn te steil. Met mijn hoogtevrees moest ik even slikken, maar ik ben toch begonnen aan de klim naar boven.
Eenmaal boven was het even wennen, er zat namelijk veel beweging in de vogelkijkhut en die beweging kwam mijn hoogtevrees niet ten goede. Nadat de aanwezigen mij hadden gerustgesteld door te vertellen dat een uitkijktoren hoort te bewegen en ik in mijn hoofd de knop had omgezet kon ik pas genieten van het prachtige uitzicht.
Het uitzicht naar het noordoosten.
En het uitzicht naar het zuidoosten.
We hoopten kraanvogels te zien, maar dat feest ging niet door. Daarvoor moeten we vroeger opstaan, aldus "Vroege vogels".
In de vogelkijkhut was een echtpaar die er een dagtaak van hebben gemaakt om vogels te spotten in het Fochteloërveen. Iedere dag zijn ze hier te vinden. De vogels die geteld zijn worden opgeschreven in het boekje wat naast de man ligt. Ze wisselen de gegevens uit met andere spotters. Deze man vertelde ons ook dat een dag eerder een kraanvogeljong is gedood door een vos. Een triest bericht.
Ik ga nog een keer naar het Fochteloërveen om de kraanvogels te zien en dan ga ik 's ochtends héél vroeg...
Mijn moeder zei dan vroeger: "Laat het bed het maar niet horen". Daarmee bedoelde ze dan te zeggen dat van dergelijk plannen vaak niet veel terecht komt.
Woensdag 02 Juli 2014 om 18:24
Voordat ik verder ga met de series gemaakt in Fochteloërveen ga ik eerst naar een zeer actueel onderwerp. Vandaag ben ik namelijk op stap geweest met mijn fotomaatje en was ik de gastvrouw in de Kop van Overijssel.
Een tijdje geleden is mijn tweede body, de spiegelreflexcamera 20D kapot gegaan. Op die body had ik mijn macro-objectief "geschroefd". Omdat ik aan het sparen ben voor een andere tweede body heb ik voor de macrofotografie gekozen voor een (tijdelijk) alternatief, ik heb namelijk voor mijn Sony compactcamera een Raynox macrovoorzetlens gekocht. Het goede voorbeeld van mijn fotomaatje doet goed volgen, want Jan maakt met zijn voorzetlens de mooiste macrofoto's.
(In de praktijk blijkt dat het voortdurend wisselen van lenzen in het veld niet handig is, vandaar dat ik altijd op stap ging met twee body's en twee objectieven.)
Maar dat het helemaal nog niet zo eenvoudig is met de combinatie compactcamera met voorzetlens daar kwam ik al snel na de aankoop achter. Ik was dan ook maar matig tevreden over het resultaat.
Vandaag heeft Jan mij geleerd hoe hij te werk gaat. We hebben daarbij geoefend op zijn autosleutels.
Ik ben al wel tot de conclusie gekomen dat Jan een macrospecialist is en een kanjer. Door zijn ziekte, MS moet Jan eerst goed zijn balans zoeken op zijn vaak onwillige benen, vervolgens zie je hem jongleren met de knoppen van zijn camera. Jan heeft een vaste hand en prima ogen en dat geheel resulteert in prima macrofoto's. En naast de macrofotografie is Jan in het algemeen een hele goede fotograaf. Ik ben dan ook trots dat ik hem al jaren mijn leermeester mag noemen.
Dit begint erop te lijken. Op de foto staat het groot koolwitje, een vlinder die minder frequent voorkomt dan het klein koolwitje.
Gewoon blijven oefenen en .... blijven sparen.
Dinsdag 01 Juli 2014 om 22:55
Vandaag nam een gastheer mij mee naar het Fochteloërveen. Ik was daar vandaag voor het eerst van mijn leven. Mijn gastheer nam twee fietsen mee op de fietsendrager en zo doorkruisten we vandaag het natuurgebied.
We hadden vandaag meerdere bijzondere ontmoetingen.
De eerste bijzondere ontmoeting was met nieuwsgierige geiten. Toen we een stop maakten, kwamen ze op een drafje aanrennen, gingen om ons heen staan en begonnen aan onze fietsen te knabbelen. Ik sta op de foto wel lachend te kijken, maar inwendig vond ik het toch wel wat eng met die grote horens zo dichtbij.
Aan het eind van deze prachtige middag hadden we wel de meest bijzondere ontmoeting. Tijdens het fietsen zagen we in een flits een slang op de weg liggen. We stapten af en ik maakte enkele foto's.
De slang bleef roerloos liggen en we waren in de veronderstelling dat de slang was aangereden en daar dood lag.
Omdat we daar stonden te fotograferen, kwamen er meer mensen omheen staan. Eén mevrouw kwam wel heel dichtbij en de slang kwam plotseling tot leven.
Toen er nog meer fotograferend publiek bij kwam hield de ringslang het voor gezien en verdween in de berm.