Dinsdag 29 Oktober 2013 om 22:54
Hoewel het op dinsdag nog hard waaide was het toch een stuk rustiger dan de storm op maandag.
Vandaag was ik te gast bij mijn fotomaatje in Fryslân. Terwijl we nog aan het overleggen waren waar we onze fotokuier zouden houden houden, hoorden we op het nieuws dat de bossen in Frysan tot verboden gebied werden verklaard. Op die manier werd onze keuze enigszins beperkt en besloten we af te reizen naar het natuurgebied De Deelen. Een gebied met veel water en weinig bomen.
Ik neem jullie in vogelvlucht mee door deze fotodag.
Lange tijd hebben we staan kijken en fotograferen bij dit schouwspel. Een spel tussen wind, voortgedreven wolken en de zon.
Toen ik bij Jan de woonwijk uitreed zag ik een dubbele regenboog. Ik volgde de regenboog en draaide de snelweg op naar het noordoosten in plaats van naar het zuidwesten. De camera lag naast me klaar en ik kon deze foto vanuit de auto maken. Voor de veiligheid keek ik uiteraard niet door de zoeker, maar knipte ik zo maar wat raak.
In de buurt van Ureterp kon ik een plaatsje vinden om de auto te parkeren om deze foto door het geopende raam te maken.
Het was weer een geslaagde en gezellige fotografiedag.
Maandag 28 Oktober 2013 om 15:04
Het is dit jaar wel een herfst met extremen, zaterdag j.l. liepen we bij zomerse temperaturen door De Groote Peel, vandaag werd ik weggeblazen aan de rand van de Belterwiede.
Aanvankelijk was het alleen een hele harde wind...
...de golven bereikten mij nog niet.
Er kwam een meneer zijn twee hondjes uitlaten, gelukkig voor de hondjes was de wind aanlandig.
Die meneer vertelde dat het hoogtepunt van de storm rond 14 uur werd verwacht.
Die meneer wist niet dat intussen de verwachte aankomsttijd van het hoogtepunt was bijgesteld.
Voordat we het doorhadden zaten we midden in de storm. De golven beukten tegen de beschoeiing.
Een gordijn van water joeg over het gras en uiteindelijk over het parkeerterrein.
Door het gebruik van mijn waterdichte jas heb ik de camera droog kunnen houden, zelf was ik aan de achterzijde volledig doorweekt.
Inmiddels koud en met gevoelloze vingers stapte ik in de auto en reed voorzichtig terug naar huis, laverend tussen de takken op het wegdek. Thuis heb ik eerst een hete douche genomen.
Tot slot nog een filmpje gemaakt met de nieuwe camera in Full HD. Het is geen topkwaliteit filmpje geworden, ik moest met mijn linkerhand de jas ophouden om de camera te beschermen en met de rechterhand de camera zo recht mogelijk houden. En daarbij werd ik regelmatig zelf weggeblazen.
Bij het bekijken van het filmpje adviseer ik wel om het geluid zachter te zetten
Woensdag 23 Oktober 2013 om 19:27
... dat de maïs eraf is?
Wij wel!
Wij hebben weer vrij uitzicht.
Dinsdag 22 Oktober 2013 om 12:27
We hebben deze dagen mooi herfstweer. Zondag maakten we een wandeling langs de Linde in Zuid-Friesland.
We parkeerden onze auto nabij de Linde ter hoogte van het dorpje Peperga. Het eerste wat opviel was de, in verval geraakte, watermolen. Met de telelens haalde ik de molen dichterbij. Het lijkt alsof de pinken vlakbij de molen lopen, maar dat is niet het geval, de pinken graasden aan de zuidkant van de Linde en de molen staat aan de noordkant van het water.
Onderweg zagen we nog een late vlinder. Volgens mij is dit een kleine vuurvlinder, uit de derde generatie, op biggenkruid.
Je kunt prachtig fietsen langs de Linde, een aanrader.
Maar als je wandelt zie je meer klein spul.
We hebben nog een paar spetters gehad.
Nadat we 3 km Linde hadden gevolgd gingen we rechtsaf het natuurgebied in. Over het algemeen zijn de vlonders in Friesland goed onderhouden. Dat weet ik door mijn fotokuiers met Jan. In dit stukje van Friesland zijn ze waarschijnlijk een vlonder vergeten te vernieuwen. Het was goed oppassen geblazen.
Mijn eega is nogal creatief omgegaan met zijn broek en wandelsokken, hij heeft vast gedacht: "Ik kom toch geen bekenden tegen..."
Hij wilde ook wel even de nieuwe camera proberen.
We waren beide nog niet eerder in dit stukje natuurgebied geweest, terwijl het zo dichtbij huis is.
Dit is een zijtak van de Linde. Wandelen door bos en over de heide vind ik mooi, maar het water in combinatie met vergezichten geniet toch wel mijn voorkeur.
In de verte zagen we een reiger neerstrijken bovenin een hoge boom. Hoewel reigers hun nesten in bomen bouwen, heb ik zelf nog nooit een reiger in een boom gezien. En nu met meer telefunctie kon ik de reiger ook nog vastleggen.
Deze boom was nog niet goed genoeg, hij vloog naar de volgende.
Nabij de parkeerplaats staat een monument ter nagedachtenis aan de kunstenaar Rinny Siemonsma
Ik had nog niet eerder van hem gehoord, hoewel hij hier "om de hoek" gewoond heeft.
Dat is het mooie aan het hebben van een weblog; door het fotograferen van onderwerpen, door het plaatsen van de foto's op het weblog, door de teksten erbij te zoeken, probeer je de kennis te vergroten. En als ik dan na het publiceren hulp krijg van of verbeterd wordt door de lezers dan heeft het meer rendement.
Zondag 20 Oktober 2013 om 17:35
Zaterdag waren we op bezoek in Heerde, we maakten daar met elkaar een wandeling door het bos en over de heide.
Ik nam mijn compactcamera mee en hoopte onderweg nog een paar paddenstoelen te fotograferen. En dat lukte ...
Als je met z'n vieren gaat wandelen en er is maar één fotograaf dan heb je geen mogelijkheid om lang stil te staan bij een paddenstoel. Ik ben echter wel tevreden met de macrofunctie van deze camera.
Voor prachtige fotoseries met paddenstoelen verwijs ik jullie naar het weblog van mijn fotomaatje Jan.
We kwamen aan bij het pluizenmeer. Dit meer dankt zijn naam aan het veenpluis. Toen wij er waren was er geen veenpluis meer, maar er vlogen nog steeds vele libellen rond.
Kunst: een boom met een wolletje.
Het was zaterdag uitzonderlijk zacht weer, na een tijdje kon zelfs de jas nog uit. Velen met ons pakten deze dag nog even mee, van jong tot oud, zonder of met stokken.
Al rustende genoten ze van dit uitzicht.
Een rups met lange zachte haren kruiste ons zandpad. Aan het determineren van rupsen heb ik me nog niet eerder gewaagd. De rups zou kunnen behoren tot de groep Arctiidae. Daar zou dus een motje uit voort komen. Onder mijn lezers is in ieder geval één lezer die het veel beter weet dan ik.
We namen een kijkje bij de schaapskooi.
De schapen waren nog niet thuis.
Er liepen wel dwerggeiten. Met dwerggeiten heb ik een klik. Als mijn zussen dit lezen, dan moeten ze vast glimlachen...
Het verhaal is als volgt. Vroeger liepen er in het weiland naast ons huis dwerggeiten. Toen ik jong was hield ik veel van allerlei soorten dieren en was vaak te vinden op de boerderij van onze buren. Speciaal voor mij en om het gras kort te houden kochten mijn ouders dwerggeiten. En zoals het gaat bij kinderen, na verloop van jaren keek ik niet meer om naar de dwerggeiten. Mijn interesse was inmiddels verschoven naar andere zaken. Op een dag was mijn moeder bezig met het klaarmaken van het eten, ze had groenteafval en vroeg of ik dat naar de geiten wilde brengen. Ik gooide het eten over het hek bij de geiten en kwam weer terug in de keuken. Mijn moeder vroeg mij wat de geiten ervan vonden, waarop ik zei dat ik de geiten niet had gezien, ze waren vast in het nachthok. Mijn moeder heeft me toen maar verteld dat de dwerggeiten twee weken eerder al waren verkocht! Het was me dus helemaal niet opgevallen. Sindsdien hebben we het verhaal in ons gezin vaak aangehaald. Mijn ouders hadden humor.
We wandelden verder over de heide...
...en door het bos.
Nog een laatste foto van een groepje paddenstoelen en de prachtige wandeling was ten einde.
Ook op zondag hadden we, met een temperatuur van 17 graden, een mooie hefstdag. We maakten een lange wandeling, langs de Linde in het zuiden van Friesland. Daarover later meer.
Donderdag 17 Oktober 2013 om 21:59
In onze voortuin staat een toverhazelaar (Hamamelis Japonica) in herfsttooi. Op zich niets bijzonder, want het is tenslotte herfst...
Wat wel bijzonder is, is dat de toverhazelaar nu in bloei staat.
De naam "toverhazelaar" is eigenlijk heel goed gekozen. Hamamelis schijnt namelijk in Japan, waar de toverhazelaar vandaan komt, gewoon in het voorjaar te bloeien; zelfs nadat het blad is verschenen. Buiten Japan en China echter bloeien Hamamelis japonica, mollis en intermedia al in de winter, zonder dat er een spoor te bekennen is van blad. En juist dat laatste aspect, bloemen die verschijnen, terwijl er op dat moment nog vrijwel niets te zien is, zorgt ervoor, dat deze heester populair is. Waarom dit zo gebeurt? Niemand weet het. En zo is Hamamelis ook een van de onopgeloste geheimen van de natuur.
Op mijn weblog liet ik al vaker de bloemen van de toverhazelaar zien, maar dan in een winters jasje. Zie
hier en
hier
Afgelopen zaterdag hadden we nog een mooie herfstdag, er vlogen zelfs nog wat insecten rond.
En zo krijg je een bijozndere combinatie. een bloeiende toverhazelaar, in herfsttooi en vergezeld van insecten.
De toverhazelaar draagt op dit moment ook vrucht.
Bovenstaande foto's maakte ik op zaterdag 12 oktober met de Sony Cybershot compactcamera. Onderstaande foto maakte ik op donderdag met de Canon spiegelreflex.
Je kunt de vergankelijkheid goed zien. De herfst schrijdt voort.
Heeft één van jullie een idee waarom onze toverhazelaar nu bloeit?
Zaterdag 12 Oktober 2013 om 16:51
Een maand geleden verbleven mijn eega en ik een lang weekend in de streek "De zeven Heuvelen" nabij Nijmegen. Tijdens dat verblijf bezochten we Museum Oriëntalis in het plaatsje Heilig Landstichting. Het Museumpark biedt een veelzijdige kijk op de drie religies: het jodendom, het christendom en de islam.
Het hoofdgebouw vormt de voorhof en het voorportaal van de - nooit afgebouwde - Heilig Hartbasiliek. Het zou een grote kruiskerk worden met vier hoektorens en een koepel. Voor de stijl van het gebouw grepen de architecten terug op de architectuur van Turkije en het Midden-Oosten. Ook de kerken uit de Romaanse periode vormden een bron van inspiratie.
Het gebouw wordt nu gebruikt als expositieruimte.
Een voorbeeld van het jodendom is deze chanoekka-kandelaar.
Toen Judas de Makkabeeër de afgodsbeelden uit de tempel verwijderde, vond men in een hoek slechts één kruikje reine olie, genoeg voor één dag. De gewijde olie was nodig voor de Menora, de eeuwig brandende lamp. God echter liept de vlam acht dagen branden, dat was de tijd die men nodig had om nieuwe olie te wijden. Ter herinnering aan dit wonder steekt men bij het chanoekka-feest bij het vallen van de avond kaarsen aan, op de eerste dag één kaars en op iedere volgende dag één kaars meer. Lees bijvoorbeeld ook hier.
Een voorbeeld van het christendom is de doornenkroon en een nagel. Voordat Christus werd gekruisigd moest hij een doornenkroon dragen. Toen hij aan het kruis werd geslagen werden Zijn handen en voeten doorboord met nagels.
Bij deze vitrine heb ik het langst gestaan...
Beth Juda werd gebouwd naar het voorbeeld van het dorp El Hasson, wat ligt in het huidige Jordanië. Dorpen zoals dit vind je in het hele Midden-Oosten. De eenvoudige huizen werden dicht tegen elkaar aangebouwd en liggen tegen de heuvels aan. De straten zijn smal en lopen mee met de vorm van de huizen. De huizen hebben relatief dikke muren en kleine vensteropeningen. Zo blijft de warmte buiten. Het leven speelde zich grotendeels buiten af, niet alleen op straat, maar ook op de platte daken van de huizen.
De architect Piet Gerrits hield zich bezig met de inrichting van het terrein en ontwierp de verschillende gebouwen, beelden en reliëfs.
Na een lange reis kwamen we aan bij de Karavanserai. Deze is gebouwd naar een voorbeeld in Jordanië. Een Karavanserai diende als slaapplaats voor reizigers. Hier waren ze beschermd tegen wilde dieren en rovers. Op de bovenverdieping en achter de deuren in de achtermuur waren de kamertjes voor de wegestelde reizigers. De meeste mensen sliepen op de banken onder de galerijen. De dieren overnachtten op de binnenplaats. In de herberg zorgde iedereen voor zijn eigen eten.
We werden daar hartelijk verwelkomd en kregen een kopje kruidenthee, gemaakt van verse kruiden.
Nadat ook onze kamelen waren verzorgd trokken we verder. We kwamen aan bij een Arabisch dorp.
Dit dorp kenmerkte zich door de invloeden van de islam. Toen de vrouw zag dat ik een foto maakte bedekte ze haar gezicht met haar hoofddoek.
Na weken reizen kwamen we aan in een Romeinse stad. Op het plein was het heel rustig.
We zagen daar prachtige muurschilderingen.
We werden gadeslagen door drie mannen met fijnbesneden gezichten.
Vanaf de Romeinse stad reisden we via de woestijn terug. Onze laatste pleisterplaats was bij de bedoeïenen aan de rand van de woestijn.
Het Joodse volk vindt zijn basis in de nomandencultuur van de Aartsvaders. Hun bestaan eiste gemakkelijk te verplaatsen onderkomens, de tenten. Het tentdoek bestond uit banen stof van geitenhaar van 70 cm breed en zeven meter lang. Bij regen zwol dit op en werd de tent waterdicht. Warmte deed het doek krimpen, het tentdoek spande zich dan en zo kon er koele wind doorheen blazen. Aan de voorkant was de tent open. Aan de linkerkant was het vertrek van de mannen en rechts dat van de vrouwen. Het middendeel diende voor de ontvangst van gasten. De nomanden kwamen regelmatig op hun oude pleisterplaatsen terug. Daar lagen de waterputten die zij als hun eigendom beschouwden. Ook lagen daar de graven van hun voorvaderen, aangeduid door een rechtopstaande steen. De bedoeïenen van Syrië, Israël en Jordanië zijn meestal halfnomaden. In de zomer werken zij als boeren op het veld en in de winter trekken ze rond emt hun tent langs de randen van de woestijn.
Na een warm afscheid trokken we met onze kamelen verder voor het laatste deel van de reis. Toch typisch dat onze kamelen bandensporen achterlaten in het zand.
Het bezoek aan het museum was echt de moeite waard. Het weer van toen is te vergelijken met het weer van vandaag. Wellicht met een zonnetje erbij was het nog mooier geweest, we waren echter allang blij dat we niet de voorspelde regen hebben gehad.
Allemaal een fijn weekend gewenst.
Woensdag 09 Oktober 2013 om 20:49
Ik schrijf in de titiel bewust "én". Mensen vragen mij weleens om advies, of ze een spiegelreflex- of compactcamera moeten kopen. Ik kan ze geen pasklaar antwoord geven. Er zijn wel sites die het proberen uit te leggen. De beide soorten camera's vergelijken is appels met peren vergelijken.
Fotograferen met een spiegelreflex geniet mijn voorkeur, maar je hebt wel verschillende lenzen nodig voor diverse doeleinden. Zoals ik in mijn vorig log al schreef wilde ik graag meer telefunctie hebben. Als je een goede telelens koopt, dus van goede kwaliteit passend bij mijn 40D dan ben je heel veel geld kwijt en dat geld heb ik er nu niet voor over. Ik hoef me niet te verantwoorden, maar ik heb wel mijn verantwoordelijkheid. Ik koos deze compactcamera en heb deze zelf bij elkaar gespaard. Dat geeft een voldaan gevoel.
Toen ik eergisteren het resultaat van de maximale zoom bij de reeën zag werd ik niet blij. Gisteren heb ik bij grijs weer nog een poging gedaan om een foto te maken met maximale zoom. Deze kap staat op een schoorsteen, twee vrijstaande huizen van ons vandaan, het aantal meters vind ik moeilijk te schatten. De foto is vanuit de hand genomen, zonder ondersteuning bij de armen. Het resultaat vind ik prima.
In de voortuin hebben we springbalsemien staan. Eén van de planten was bedekt met luizen en mieren. Ook de macrofunctie van deze camera biedt perspectief.
Zoals ik al schreef, ik ben en blijf een spiegelreflexfotograaf. Voor de meeste klussen zal ik dan ook deze camera gebruiken. De afgelopen week mocht ik weer onderdelen fotograferen van
de telescoop in aanbouw.
Onlangs kreeg ik een opfriscursus van mijn fotomaatje wat betreft het transformeren van onderwerpen en dat kon ik prima toepassen bij deze klus.
Naast het gebruik van de beide soorten camera's is het gebruik van Lightroom en Photoshop vaak onontbeerlijk. Ik ben Jan dan ook tot op de dag van vandaag dankbaar dat hij mij wegwijs wilde maken in de wereld van Photoshop.
Dinsdag 08 Oktober 2013 om 10:29
Na een lange tijd wikken en wegen besloot ik een Canon Powershot SX 50 HS te gaan kopen. Met een dergelijke camera zou mijn wens, meer telelens, in vervulling gaan. Het is een compact camera die ik naast mijn spiegelreflexcamera ga gebruiken.
Samen met mijn fotovriendin reisde ik gisteren naar Urk. Het voordeel van winkelen op maandagochtend bij Cameranu is dat je dan bijna alleen in de winkel bent. We vertelden ons verhaal en onze wensen. We werden uitgebreid voorgelicht en we konden verschillende camera's proberen. Aan het eind van het liedje verlieten we allebei de winkel met een Sony Cyber-shot HX300.
Deze camera komt beter uit de test dan de Canon. De sensor is beter en de Autofocus sneller. Verder heeft de camera vele mogelijkheden. Eén van de mogelijkheden is dat de camera automatisch overschakelt op de verschillende funties van landschapsfotografie tot macrofunctie.
Nadat de accu eindelijk was opgeladen kon ik aan de gang met de camera. Met het boekje erbij op het terras in het zonnetje was het goed toeven.
Vanaf mijn luie stoel experimenteerde ik met de panoramafunctie. De functietoets naar "Panorama" draaien, aan de linkerkant beginnen, de ontspanknop ingedruk blijven houden, de camera langzaam naaar rechts bewegen en dan bij een piepje de knop loslaten. De camera maakt er direct een panoramafoto van.
Het is wel handiger om volgende keer een andere omgeving te kiezen, want het metselwerk staat er wel vreemd op.
En wat doe je als je na 9 lesuren, 8 kilometer fietsen, met een lage suikerspiegel het huis binnenstapt en je moeder staat daar klaar met een camera?
De economieleraar had bedacht om tijdens lesuur 9 een video op te zetten. "De ene na de andere leerling viel in slaap", zo vertelde onze zoon.
Mijn eega kwam na zijn werkdag thuis en tipte mij dat een kilometer buiten ons dorp reeën in het weiland stonden. Ik had niet de illusie dat ze er nog zouden staan als ik zou arriveren, maar ik ging toch een kijkje nemen.
De reeën stonden er nog. De dag vorderde al dus de lichtomstandigheden niet meer optimaal. Ik zoomde maximaal in en dit is het Rien Poortvliet resultaat geworden. Deze foto met 50x zoom valt dus tegen. Blijven oefenen.
Mijn eega kookte zoals altijd en ook dit keer was het een heerlijke maaltijd. Op de camera zit een functie speciaal om voedsel te fotograferen, ook maar meteen geprobeerd.
De camera kan bij weinig licht binnenshuis, zonder gebruik van een flitser, nog prima scherpstellen. Deze foto maakte ik gisteravond bij sfeerverlichting. De camera stond in de automatische stand.
De camera heeft ook een extra automatische stand. Dat wil zeggen dat hij het HDR principe automatisch toepast. De camera maakt 3 foto's snel achter elkaar, de eerste 1 stop onderbelicht, de tweede op 0 en de derde foto 1 stop overbelicht. De camera plakt de foto's op elkaar en dan krijg je bijvoorbeeld onderstaand resultaat.
Zondag 06 Oktober 2013 om 19:52
Tijdens onze vakantie op Texel gingen we iedere avond naar het strand om te genieten van de zonsondergang. In ons land zakt de zon meestal in een wolkenband alvorens achter de horizon te verdwijnen. Op een avond hadden we geluk en was er boven de horizon geen wolkenband.
We zagen de zon de vorm aannemen als het Omega teken. Deze vorm van de zon is een waarneming ontstaan door atmosferische refractie.
In oktober 2011 heb ik dit verschijnsel ook vast kunnen leggen. Het fenomeen heb ik in dit log laten zien en beschreven.
Deze keer had ik helaas geen telelens mee.
Lichtstralen die via de atmosfeer tot het aardoppervlak doordringen, veranderen van richting en worden gedeeltelijk ontbonden, verstrooid en geabsorbeerd in de atmosfeer. Het gevolg is dat de positie van een hemellichaam hoger boven de horizon waargenomen wordt dan het in werkelijkheid is.
Bijzonder dat je naar de zon staat te kijken terwijl deze al achter de horizon is verdwenen.
Tot slot nog een tekening waarbij het fenomeen wordt verduidelijkt.
Ook nu met dank aan onze vriend, tevens (amateur) astronoom.
Dinsdag 01 Oktober 2013 om 22:47
Onze vakantie op Texel brachten we door op een camping nabij Den Hoorn
Texel is bekend om de bollenteelt. De bloembollen werden hier geoogst.
Den Hoorn is bekend om zijn kerk met de witte toren. Deze wat hoger gelegen kerk met toren is een blikvanger op Texel.
Gewapend met camera maakte ik enkele fiets - en wandeltochten in de omgeving van Den Hoorn. Ik besloot een logje te maken waarbij de witte toren op iedere foto terugkomt.
Texel is bekend om de schapen en de houtwallen. Texel is een eiland om per fiets te verkennen.
De balen stro liggen klaar om straks de bloembollen te beschermen tegen de winterkou.
De mariniers hadden op Texel een meerdaagse oefening.
Tijdens mijn klim door de duinen keek ik regelmatig achterom naar de toren.
Onderstaande foto maakte ik tijdens mijn "jacht" op de duinparelmoervlinder. Het rode licht op de toren wat je kunt zien vanuit een bepaalde positie is een baken voor de scheepvaart. Ik kon de toren niet dichterbij halen, want ik had niet meer tele bij me dan de 100 mm macrolens.
En tot slot de volle maan bovenop de spits, vastgelegd tijdens het blauwe uur.