Woensdag 28 Augustus 2013 om 20:51
We houden van water en ook van de zee. Dagenlang op strand liggen doen we niet meer sinds de kinderen groot zijn.
Nu maken we liever wandelingen langs de zee.
Texel vinden we een mooi eiland, er zijn meer mensen die daar ook zo over denken.
Ik vind het ook altijd mooi om anderen mensen op het strand te bekijken. Dit vond ik wel een wondere combinatie.
"Wie laat wie nu uit".
Zondag 25 Augustus 2013 om 17:40
We zijn weer thuis na een heerlijke vakantie op Texel. We hebben mooi weer gehad en we hadden een rustig plekje in de duinen met mooi zicht op de vaak prachtige luchten.
We hebben naast het lezen en uitrusten ook gefietst en gewandeld. Bijna iedere avond fietsten we tegen zonsondergang naar het strand. Nadat we een tijdje hadden doorgebracht aan de vloedlijn streken we neer op het terras van "onze" strandtent.
Omdat de reparatiekosten van de auto enorm meevielen trakteerden we ons zelf dan op een Irish coffee.
Je moet toch regelmatig iets vieren in het leven.
En op de dag dat we thuiskwamen slaagde onze dochter voor de eerste keer voor haar rijexamen. De lessen in de simulator hebben wel effect gehad. Nu moet ze tot haar achttiende rijden met een coach naast haar in de auto. Zij koos als coaches haar vader en haar moeder. Wij hebben dus de vlaggetjes buiten hangen.
Deze keer heb ik jullie geen foto's laten zien van de berg wasgoed. Deze berg is inmiddels weggewerkt. De caravan is weer schoon, maar de tuin moet nog. Maar om het vakantiegevoel nog een beetje vast te houden hebben we vrijdag gevaren en ook morgen hoop ik met vrienden te gaan varen. De komende dagen hoop ik weer bij jullie langs te komen.
Zaterdag 10 Augustus 2013 om 18:10
Na een weekje heerlijk vakantie vieren samen met onze zoon brachten we hem vandaag weer terug naar huis. We zouden hem even thuis "afleveren", een wasje draaien, een nachtje blijven slapen en dan met z'n tweeën verder gaan.
Het liep wat anders dan gepland. We reden op de A7 tussen Winschoten en Groningen toen we plotseling een harde knal hoorden, een zwarte rookpluim achter onze auto zagen en de trekkracht uit onze auto bleek te zijn verdwenen. We belden de Wegenwacht, die arriveerde na ruim een half uur.
Hij vroeg de auto te starten, gas te geven en terwijl het hij het omhoog lopende oliepeil observeerde was zijn diagnose: "Vermoedelijk een opgeblazen turbo". De motor moest onmiddelijk uit.
De autoambulance werd gebeld en wij werden geadviseerd om absoluut niet in de auto of caravan te gaan zitten en zo ver mogelijk van de auto verwijderd plaats te gaan nemen. Dit advies hadden ze overigens al keurig gegeven tijdens het eerste (telefonisch) contact. We spreidden een plaid aan de rand van de sloot.
Na een uur was de autoambulance nog niet gearriveerd, maar inmiddels wel een tweede auto van de Wegenwacht en de politie. Voor onze veiligheid bleef de politie bij ons aanwezig. Er werd een blauw zwaailicht geplaatst op de burgerauto om zo het overige verkeer te waarschuwen.
De ambulanceauto arriveerde dan eindelijk nadat we enkele spelletjes "Ik zie, ik zie wat jij niet ziet en de kleur is.." en we hebben alvast, kijkend naar de auto's op snelweg, een andere auto uitgezocht. Je moet toch wat om de tijd te doden.
Deze man moest nog al wat capriolen uithalen om onze verlaagde auto aangekoppeld te krijgen.
Zo dichtbij werkend bij het langsrazend verkeer vind ik het sowieso een gevaarlijk beroep.
Ook de Hermandad hielp een handje mee. Luxe.
En toen was het geheel klaar voor transport naar onze thuishaven, in dit geval de ruimte rond het huis van mijn oudste zus.
Onze zoon had die week daarvoor nog gefilosofeerd of hij rechten gaat studeren, piloot wil worden of toch vrachtwagenchauffeur. Ik had even daarvoor nog geroepen dat mij een auto met een hoge instap ook wel handig lijkt. En wat denk je, we werden op onze wenken bediend. 
Hoe het nu verder gaat weten we nog niet precies. We hebben nog vakantie. We kunnen een auto met trekhaak gebruiken van mijn oudste zus. Ons huis wordt bewoond en alles wordt verzorgd. Wat let ons dan om gewoon verder te reizen. Na de vakantie kom ik weer bij jullie langs.
Maandag 05 Augustus 2013 om 10:31
We hebben tijdens deze prachtige zomerweken veel vliegen in en rond het huis. Als ik 's avonds nog achter de computer zit ben ik nooit alleen, er scharrelen dan meerdere vliegen rond op het beeldscherm. Het is me al meerdere keren overkomen dat ik een stofje van de foto wilde wilde wegklonen, bleek het een vliegenpoepje te zijn.
Gisteravond streek er ook nog een nachtvlinder neer op het scherm, we hebben even samengewerkt, maar na een tijdje vond ik het welletjes en heb de vlinder gesommeerd even op te schuiven naar de muur.
Zaterdag vloog er de hele dag een groot koolwitje door de tuin, de vlinder bezocht regelmatig de vlinderstruik. Het is wel een verlegen vlinder, zodra ik met mijn macrolens te dichtbij kwam vloog de vlinder weg. Het heeft dan ook uren geduurd voordat ik een aantal acceptabele foto's had. Tijdens die uren doe ik uiteraard ook nuttige (red. huishoudelijke) dingen.
De vlinder liet van tijd tot tijd even de bovenkant van de vleugels zien maar dat was gedurende 1 seconde. De bovenkant van de vleugels heb ik ondanks vele vruchteloze pogingen niet op de foto kunnen vastleggen.
Er kwam ook nog een citroenvlinder langs. Deze vlinder bleef tijdenlang hangen, een gemakkelijke vlinder.
Tot dusver hadden we nog maar weinig libellen in onze tuin. Deze libel streek neer op een roestig object in onze "roestelemententuin". Het waaide stevig en dan is een stevige ondergrond voor de macrofotografie natuurlijk wel prettig.
Het beestje moest echter wel zijn best doen om er niet af te waaien. De zon speelde even mooi door de spartelende vleugels.
Zondag 04 Augustus 2013 om 10:23
Op zaterdagavond bezocht ik de gondelvaart in Dwarsgracht. Enkele familieleden fungeerden als figuranten op een gondel, dus werd ik wel geacht te komen en het liefst met camera. 
Dwarsgracht is een sfeervol dorp voor een gondelvaart. Deze gondel heette de "Zuiderzeeballade". Het lied werd ter gehore gebracht en het publiek zong het overbekende lied dan ook uit volle borst mee.
De gondel was tot in de kleinste details met zorg uitgevoerd.
Muzikale omlijsting.
De brandweerboot met familie.
En ze hadden er zin in.
De kinderen tussen het publiek werden verleid met een appel.
Volop creativiteit en technische hoogstandjes. De mensen in het bootje rechts waren heerlijk aan het barbecuen.
Dit waterspektakel...
...vonden de kinderen prachtig.
De gondels mogen niet gemotoriseerd door de Dwarsgracht varen, er moet worden gepunterd. Deze punteraar zie ik bijna wekelijks maar was dusdanig geschminkt dat ik hem niet had herkend.
Opperste concentratie.
Zij wonnen de figuratieprijs.
De gondels voeren om half acht van zuid naar noord. In het noorden van Dwarsgracht wachtten ze vervolgens tot het bijna donker was en kwamen verlicht weer terugvaren.
Inmiddels had ik de camera op statief en met een sluitertijd van 1/8 seconde lukte het net.
Volgens mij vinden deze brandweerlieden elkaar wel leuk. 
Het is haar werk om kinderen te vermaken, maar als je dat de hele avond voor publiek moet doen is dat best vermoeiend.
Het enthousiasme spat er wel vanaf.
Zaterdag 03 Augustus 2013 om 14:05
Ons doel van de fotokuier in Fryslân was Diakonievene. Jan schreef op zijn weblog mooi hoe dit gebied is ontstaan.
De weerspiegeling werd omlijst door alg.
Terwijl Jan rustte op een boomstronk, probeerde ik macro's te maken van libellen en ander vliegend spul. Dat viel nog niet mee, want het vliegend spul was ongedurig en er stond een stevige wind. En als dan een libel een keer neerstreek dan was dat ook nog eens tussen de begroeiing.
Een bruin zandoogje had ik tot dusver dit jaar nog niet vastgelegd. Een vlindersoort die zich graag ophoudt in het struweel en dus lastig is te fotograferen.
Na een tijdje vervolgden we onze weg over glooiend landschap en over bospaadjes
...met van tijd tot tijd een prachtig uitzicht over vennetjes, waarbij de wind speelde met de waterspiegel.
Tot onze verrassing stuitten we op dit bord en aangezien we geen rijverkeer waren, liepen we rustig door.
Midden in het natuurgebied werd er hard gewerkt. De mannen zeiden nog tegen ons: "Zet deze rommel maar niet op de foto". Dergelijke uitspraken is echter bij een fotograaf tegen dovemansoren gezegd.
Toen bereikte we ons volgend rustpunt. Jan was blij dat hij kon neerstrijken op het bankje. We nuttigden daar onze broodjes en ondertussen genoten we van het prachtige uitzicht.
Er streek een libel neer op mijn bovenbeen. Jan kon de libel vanaf alle kanten vastleggen, ik echter maar vanaf één kant. De libel zat met zijn kopje naar de zon toegedraaid en dus met de achterkant naar mijn camera. Als Jan te dichtbij kwam met de camera vloog de libel even weg om dan vervolgens weer snel terug te keren. Het was schijnbaar een goed plekje.
Op mijn korte spijkerbroek landde een daas en die kon ik ook nog snel even meepakken met mijn macrolens. Een daas heeft het gemakkelijk bij blote benen, maar bijt ook rustig dwars door een spijkerbroek heen, zie dit logje
Nu vragen jullie je waarschijnlijk af waarom ik ondanks alle waarschuwingen voor teken met blote armen en benen de natuur inga.
De teken die ik een aantal jaren geleden geregeld heb gehad heb ik allemaal opgelopen in onze eigen tuin. In die jaren was ik nog niet genoeg bedacht op teken en controleerde mijzelf niet vaak genoeg.
Teken kunnen op je kleding vallen, ze kunnen zelfs dwars door je spijkerbroek heen gaan. Daarom draagt Philip een speciale anti-tekenbroek zoals te zien is in deze serie. Teken kunnen in je haar vallen en dan later een fijn plekje gaan zoeken op je lichaam. In de tuin ga ik echt niet met een anti-tekenbroek, met lange mouwen en met mijn broek in de sokken lopen. Als het mooi weer is loop ik dus zowel in de tuin alsmede in de natuur in zomerkledij. Daarbij voer ik, indien nodig, ieder kwartier een snelle controleronde uit. En na het werken in de tuin stap ik direcht onder de douche en voer een uitgebreidere controleronde uit voor de manshoge spiegel. Deze manier is effectief gebleken, want ik heb al lange tijd geen teken meer gehad.
Ik geef natuurlijk wel toe dat lopen in het struweel met blote armen en benen niet handig is wat betreft ander steek- en bijtgespuis. Daar heeft Jan mij op die dag al om uitgelachen terwijl hij mij gadesloeg hoe ik om mij heen sloeg.
Het was in ieder geval weer een prachtige fotokuier. We hebben het altijd gezellig en we beleven altijd wel iets bijzonders.
Donderdag 01 Augustus 2013 om 11:37
Woensdag was het prima weer om een fotokuier te maken. Mijn fotomaatje Jan was deze dag mijn gastheer en nam me mee naar een gebied in Friesland waar ik nog niet eerder was geweest.
Op weg daar naartoe kwamen we langs een sluis in de buurt van Jubbega, één van de vele sluizen gelegen in de Turfroute. We hadden geluk dat er net geschut werd.
De klep in de sluisdeur wordt met de hand opgendraaid.
Het water kolkt erdoor.
Het waterpeil is 1,80 meter gedaald,
de sluisdeuren kunnen open.
Voor de sluiswachter is dit het zwaarste onderdeel. Tevens moet hij ervoor zorgen dat hij zijn linkervoet op tijd op de rechter sluisdeur zet, anders komt hij in een spagaat. 
Het wegvaren van de boot heb ik niet kunnen vastleggen, want ik moest eerst een volle accu uit de auto halen.
Inmiddels was er vanaf dezelfde richting nog een boot gearriveerd. De sluis moest dus eerst weer met water gevuld worden. Het draaien aan deze lier is volgens de sluiswachter geen zwaar werk.
Na een laatste blik op de sluiswachterwoning stapten we in de auto om onze weg te vervolgen naar ons doel op die dag.