corda: Je bent een bofkont ,groo… corda: Prachtige foto"s , Monique: Je bent er maar druk mee!… boomkruiper: Nooit zul jij meer zomaar… Sandra: en ondertussen ook nog ee… Henk Jonkvorst: Met man en macht wordt er… aargh: Een echte vakman heeft al… Fenny: Jetske, wat een werk word… Tiny: Wat een werk zeg...word w… marjolein vh pl: Wat een werk, maar wat ee…
Zo mooi als het televisieprogramma: het programma: "Nederland van boven" is mijn serie bij lange na niet geworden, maar ik heb wel genoten van het vliegen boven Nederland.
We waren nog maar goed en wel uit Rome vertrokken, toen er door passagiers aan de raampjes werd geroepen dat we over de gekantelde Costa Concordia vlogen. Aangezien ik een plaatsje naast het gangpad had, heb ik er dus niets van gezien.
Enige tijd later zag ik in de verte door een raampje dat we over de Alpen vlogen, een majestueus gezicht. Met mijn kleine camera zocht ik een plaatsje om door het raam te kunnen fotograferen, maar die kon ik niet vinden, totdat het cabinepersoneel mij aanbood dat ik op hun stoelen mocht gaan zitten. Zij waren immers toch bezig met hun werk in de gangpaden. En zo kon ik nog net een laatste glimp van de Alpen zien en vastleggen.
We vlogen dus met de KLM, wat ons heel goed is bevallen. Het personeel was heel vriendelijk en we kregen ruimschoots voldoende eten en drinken. De hele reis mocht ik op hun stoelen blijven zitten. En zo had ik 6 stoelen tot mijn beschikking, waarvan ik er 2 gebruikte, dan weer aan de linkerkant voor het raam en dan weer aan de rechterkant voor het raam.
Je zou toch altijd boven de wolken willen wonen. Overdag altijd blauw en zon.
Boven Nederland kwamen de eerste schapenwolkjes voorbij drijven.
Weer iets later schoof er een dik wolkendek als een reusachtig monster over de lieflijke schapenwolkjes.
(Ik heb geen lenscorrectie toegepast op de foto's, daarom loopt soms de horizon bij een groothoekopname rond).
We daalden steeds verder en verder, de dikke wolkenband kwam steeds dichterbij en even later doken we erin.
Onder de dikke wolkenband kwamen we de schapenwolken weer tegen, nu werden ze niet beschenen door de zon, het wolkendek boven ons liet dat niet toe.
Langs de Noordzeekust. Boven de Noordzee was er nauwelijks bewolking. Omdat ik steeds kon wisselen tussen beide raampjes kon ik het verschil goed zien.
Met de riemen vast en zonder verder commentaar neem ik jullie mee in de landing op eigen bodem.
Met de verkeerstoren in zicht, zijn we veilig geland.
Gisteren was ik getuige van wederom een mooi stuk vakmanschap. Over de vloerverwarmingsbuizen werd een cementdekvloer aangebracht. Ook hiervoor werd een gespecialiseerd bedrijf ingehuurd.
Op het buitenterrein was een mannetje continu bezig met een cementmolen. In de rode silo zat zand.
Via een dikke slang werd het cement naar binnen gepompt.
Broer 1 verdeelde het cement over de oppervlakte.
Met behulp van een laserwaterpas bepaalde hij de hoogte. Dat deed hij op vier hoeken van een rechthoek van ongeveer 6 m²
De randen van die rechthoek maakte hij vlak en waterpas met behulp van een lange lat.
Vervolgens kwam broer 2, deze maakte de rechthoek geheel vlak. Indrukwekkend zoals de mannen op elkaar ingespeeld waren en hoe hard ze werkten. Ze waren 's ochtends met deze vloer begonnen en voor in de middag lag de hele vloer er al in.
Tenslotte werd de vloer gevlinderd.
Zo glad als een biljartlaken. De witte plukjes die erop liggen zijn stukjes kunstvezels. Deze zijn verwerkt in het cement in verband met vloerverwarming.
Tot slot een filmpje. Vergeet niet het geluid aan te zetten, want vandaag heb ik speciaal voor jullie een muziekje eronder geplakt.
Donderdag en vrijdag j.l. werd in onze kerk de vloerverwarming geïnstalleerd. Deze klus werd niet door eigen mensen gedaan maar volledig uitbesteed. Ook voor de installateur was dit een bijzonder project.
Gaan jullie mee naar "de onderwereld" van de vloerverwarming?
Het speet de mannen dat ze geen camera bij zich hadden, ze hadden wel graag een foto van die rondkruipende fotograaf willen maken, zo hoorde ik na mijn fotosessie.
Aan de noordkant van ons huis staat een Japanse sierkers, die ieder voorjaar bescheiden bloeit. Gisteravond ging de zon opvallend rood gekleurd onder. Ik kon de zon nog net samen met de sierkers pakken.
Vanochtend was het toch wel een teleurstelling, de regen vulde de vijver. Ik legde de sierkers nogmaals vast, maar nu met druppels.
Op moment van schrijven is het hier wel droog, maar de weersverwachtingen zijn nog niet geweldig. Oké het wordt warmer maar de neerslagkans blijft groot. Dat wordt van tijd tot tijd schuilen voor de regen.
Vorig jaar mei was ik met een fotovriendin aan het fotograferen in de fantasietuin De Kronkel. Op mijn weblog liet ik hier en hier er wat van zien. Die fotoseries werden vervolgens weer gespot door de nieuwe tuinpartner van de huidige eigenaar. Via de mail werd ik gevraagd of hij mijn foto's mocht gebruiken voor een nieuwe website. Ze wilden de tuin meer onder de aandacht brengen bij het grote publiek. Tevens vroeg hij wat de onkosten waren voor het gebruik van de foto's. Ik heb "bedongen" dat ik vrij toegang heb tot de tuin inclusief mijn eventuele gasten. En zo gebeurde het dat ik vorige week een mailtje kreeg van Peter met een linkje naar de nieuwe website.
Vijftien jaar geleden verkocht Henk zijn bloemenzaak en kocht een huis met een weiland van 10.000 m². In die 15 jaar heeft hij keihard gewerkt om deze tuin te realiseren. Omdat Henk zelf vindt dat hij een dagje ouder wordt en hij zijn tuin veilig wil stellen voor de toekomst heeft hij een opvolger c.q. partner gevonden in Peter, een jonge sterke vent die hem nu helpt bij het tuinieren en het exploiteren.
De Agapanthussen zitten hier, vanwege de koude nachten, nog verstopt onder de speciekuipen.
Peter mailde mij of ik een keer kwam koffie drinken, ik had namelijk nog niet persoonlijk met de eigenaren gesproken. De tuin is pas vanaf 1 mei voor het publiek geopend, zo stond er geschreven op een bordje. Ik schaar mezelf als "huisfotograaf" niet meer onder het grote publiek en daarom besloot ik vanochtend daar al een kijkje te nemen.
Aan de her en der verspreidde materialen kon je zien dat er nog wel wat moet gebeuren voor 1 mei. Toen Henk later op het toneel verscheen verontschuldigde hij zich dan ook voor de rommel.
Momenteel werken ze hard aan een huisje op palen. Ik vroeg me af of het misschien een toilet zou zijn, die ontbrak namelijk nog in de tuin en ik was er inmiddels wel aan toe...
Via de kronkelige paadjes viel ik van de ene verrassing in de ander. Ondanks het zonnetje vlogen er nog niet veel insecten. Eén enkele hommel op de schoenlappersplant heb ik kunnen spotten. Daarentegen floten de vogels hun hoogste lied.
Inmiddels was ik het huisje op palen aan de voorkant genaderd. Ik was zelfs bereid de ladder te beklimmen als zou blijken dat het een toilet zou zijn. Ik heb het bouwwerk vanaf de grond geïnspecteerd en kwam tot de conclusie dat er geen afvoer zat en dat het vast geen toilet zou zijn.
Tegen elf uur maakte Henk, nieuwsgierig geworden van wie die auto toch was, zijn eerste rondje door de tuin. Toen hij mij zag met camera riep hij al van verre: "Jij bent vast Jetske".
Henk heeft een aantal tamme "wilde" eenden in de tuin, het vrouwtje zit te broeden en de beide mannen kunnen het nu prima samen vinden. Als ze zijn stem horen komen ze naar hem toe, ze weten dat ze dan gevoerd worden.
Zoekplaatje. Waar zit de eend te broeden?
Ook toen ik inzoomde was het beestje nauwelijks te zien.
Vol vuur vertelt Henk over zijn passie: zijn tuin en de dieren die erin wonen. Toen het vrouwtje de stem van Henk hoorde kwam ze van het nest af om bij hem te eten.
Afgelopen winter heeft Henk de paden verbreed, zo is een groot gedeelte van de tuin toegankelijk geworden voor rolstoelgebruikers. Een (rolstoel)toilet wordt binnenkort gerealiseerd. Aangezien ik daar niet op kon wachten, was ik blij dat Henk mij koffie én het toilet in hun huis aanbood.
Het is een bijzondere en prachtige tuin, van een dergelijke tuin vind je geen tweede. Mijn eega kwam vanavond op het lumineuze idee om de luxe midzomerbarbecue voor onze gasten (dienstenveiling) te combineren met een bezoek aan deze tuin.
Je kunt niet zeggen dat je in Rome bent geweest en dat je geen bezoek hebt gebracht aan Het Vaticaan...
Op het Sint Pietersplein waren op die bewuste zaterdag de voorbereidingen voor Palmpasen in volle gang.
Een enorme rij stond te wachten voor de ingang van het museum. De wachttijd bedroeg 2 uur.
Alle personen en bagage gingen door een detectiepoort om te controleren op scherpe voorwerpen.
Wij hoefden niet in de rij te staan. Wij waren namelijk even daarvoor aangesproken door een gids, voor twintig euro extra kon je via de zijingang naar binnen en kreeg je een rondleiding door een Engelssprekende gids. Als je via internet had geboekt ging je ook via dezelfde ingang naar binnen, zonder wachtrij dus.
De mensen van onze groep kregen allemaal een soort walkie-talkie met groene band om de nek. De gids (op de foto met flesje water in de hand) praatte in zijn microfoontje en via een oortje konden wij zijn verhaal horen.
En toen begon het massale geschuifel door de gangen. We voelden ons regelmatig een kudde (makke) schapen. Per jaar telt het Vaticaanmuseum ruim 4 miljoen bezoekers, dat zijn er dus 13.000 per dag (van maandag tot en met zaterdag)! Nou zoveel heb ik er die dag niet helemaal geteld.
Je kon in ieder geval foto's maken van de plafonds, dan kreeg je er geen andere toeristen bij op.
Na een twee uur durende rondleiding zit zelfs een zuil lekker.
En je kunt er ook heel leuk op spelen.
Het was een indrukwekkende rondleiding en we hebben nog niet eens alles gezien. Ik heb er heel veel foto's gemaakt, maar die laat ik hier verder niet zien. In het echt is het veel indrukwekkender.
Om tegemoet te komen in de kosten van de verbouw van onze kerkzaal hebben we in onze kerk een dienstenveiling gehouden. Iemand biedt een dienst aan en een ander kan die dienst kopen en de opbrengst gaat naar de verbouw. Van tevoren kun je aangeven welke dienst je wilt aanbieden. Vervolgens wordt er tijdens een gezellig avond de kavels geveild. Een dergelijke dienstenveiling brengt altijd veel geld op. Het leuke bij het uitvoeren van deze diensten is dat je de mensen ook in een andere setting leert kennen en dat is dan weer zinvol en gezellig. Ik had o.a. een dienst gekocht, een verwenmiddag. En zo lieten we ons met z'n twaalven op zaterdagmiddag verwennen door een groepje enthousiaste jeugdige gemeenteleden.
De handen werden gemasseerd.
De nagels van de dames werden gevijld en gelakt.
Het gezicht werd gereinigd.
Er werd wat afgelachen, die middag. Hier werd gewacht op een gezichtsmasker naar keuze.
Heerlijk ontspannen.
Het was voor vrouwen én voor mannen.
Hier werd een opgedroogd masker verwijderd. "Zitten mijn wenkbrauwen er nog?", vroeg hij aan ons.
Een massagevoetenbad.
Een hoofdhuidmassage.
En dit alles werd afgewisseld met lekker eten en drinken. Tegen zessen gingen we allen met een ontspannen gevoel en babyzachte huidjes weer naar huis.
En wat voor dienst hebben wij aangeboden en verkocht? Het kan ook haast niet anders... Mijn man, het culinair hoogstandje in huis, organiseert een luxe midzomerbarbecue en ondergetekende mag van twee gezinnen een fotoreportage maken.
Het is alweer even geleden dat ik hier iets liet zien over de verbouw van onze kerkzaal, daarom vandaag een update.
Eind maart werd de fundering gerealiseeerd. Aansluitend werden de broodjes tussen de betonpalen gelegd.
Op bovenstaande foto is te zien waarom er zoveel zand werd weggegraven er is zo een fatsoenlijke kruipruimte ontstaan. Voor de verbouwing kon je er alleen maar in tijgersluipgang onderdoor, nu kan dat op handen en knieën. Dat laatste is heel handig voor onze "eigen" gepensioneerde installateur, want zoals ik al eerder vermeldde in onze kerk (en ik denk in iedere kerkgemeente) is er veel zelfwerkzaamheid.
Op de broodjes werd betonijzer bevestigd.
Vrijdag j.l kwam er een betonauto en een auto met een betonpomp, slangen werden uitgerold en met man en macht werden de slangen bediend.
Als een grote regenworm kroop het beton uit de slang.
Als fotograaf zat ik natuurlijk te wachten totdat per ongeluk een laars volgespoten zou worden. Het gebeurde niet, behalve dat er met man en macht gewerkt werd, was er ook eigen deskundigheid aanwezig.
Met lange sluitertijd zie je het beton lopen.
Aan de rechterkant op de foto lijkt het even zo ... maar we hoefden Apeldoorn gelukkig niet te bellen.
Aan het eind van de dag was er een werkmansborrel.
Allemaal een goed en hoop ik een zonnig weekend gewenst.
Op deze zonnige lentedag neem ik jullie weer mee naar ons uitstapje naar Rome.
Na de prachtige bustour en terugkomst bij het Colosseum besloten we een terrasje te pakken. Onze flesjes water waren leeg, we hadden dorst en waren toe aan iets groters...
Naast ons op het terras streken twee knappe Italianen neer, het viel ons op dat ze als VIP's werden behandeld. Ook gingen er van tijd tot tijd meisjes met die ene Italiaan op de foto, terwijl de ander de foto mocht maken. Ik kreeg een helder moment en suggereerde dat het vast een beroemdheid was. We checkten dit zachtjes sprekend bij onze ober en inderdaad...het was dé Riccardo.
Nu zei ons de naam Riccardo Scarmacio natuurlijk niets, maar we lieten zijn naam door de ober wel op het doosje met Wilhelminapepermuntjes schrijven, tenslotte wilden we thuis wel even googelen en onze huisgenoten inlichten.
Na een tijdje kwam er een groepje van vijf Italiaanse meiden langs, ze herkende de bekende acteur op het terras, maar durfden hem niet aan te spreken. Ze bleven dralen voor zijn tafeltje.
Ze voerden een "toneelstukje" op,
ze giechelden heel wat af...
...en tenslotte trok één meisje de schoute schoenen aan en vroeg...
...of ze samen met hem op de foto mochten.
De vriend van Riccardo is zo langzamerhand een volleerde fotograaf. Voor wie iets meer wil weten over deze bekende Italiaanse acteur kun je hier en hier wat lezen.
Voor deze meiden kon de dag niet meer stuk en voor ons ook niet meer, wat hebben we genoten van hetgeen zich voor ons ogen afspeelde. Daarbij hadden we ook wel medelijden met deze beroemdheid die niet eens in alle rust op een terrasje zijn pizza kon eten.
Nog dezelfde avond reisden we met de metro weer naar hetzelfde restaurant, alwaar we genoten van een heerlijke maaltijd, afgesloten met geflambeerde aardbeien bovenop een klein Colosseum...
Op deze bewolkte tweede paasdag waarbij de temperatuur niet boven de 10 graden wil komen en zo nu en dan kleine regendruppels vallen op de hyacinten, pakte ik mijn camera met macrolens.
Door het bewolkte weer moest de ISO op 800 en het diafragma moest flink naar beneden om een acceptabele sluitertijd te krijgen. Op zo'n moment ontkom je niet aan ruis en een kleine scherpte/diepte.
Met dit weer zou ik er normaal gesproken niet aan denken om met een macrolens de tuin in te gaan, ware het niet dat ik door mijn eega werd getipt over een vlindertje op de hyacint. Er zat namelijk een oranjetipje te kleumen. Vorige week had hij er eentje zien vliegen door onze tuin, maar toen was ik aan het werk.
Vandaag kon ik in de herkansing. Het beestje vloog echter niet maar bleef al die tijd rustig zitten. Dat was voor een macro-opname, met bewolkt weer, een prettige bijkomstigheid.
Ik heb nog even ingezoomd op de vleugels daarbij kun je vaag de oranje kleur er doorheen zien schijnen. Het knielen in de tuin met als gevolg een vieze knie was niet tevergeefs.
Ik hoop voor de vlinder en voor ons dat de zon weer snel gaat schijnen en de temperatuur weer naar boven gaat.
Na de rondgang om het Colosseum besloten we een rondrit te maken met een bus. Vanaf de bovenverdieping van de bus heb je een prachtig uitzicht.
De rondrit duurde bijna 2 uur, we keken onze ogen uit. Bij het fotograferen stuitte ik soms op wat beperkingen, want ik kon uiteraard niet zelf het perspectief bepalen, vandaar dat er soms een vlaggenmast of halve auto's in beeld staan.
Rij maar met ons mee
Zo, we zijn weer terug bij ons startpunt, nu eerst een terrasje opzoeken...
De eerste dag van ons verblijf koersten we naar het Colosseum, het meest indrukwekkende gebouw uit het Romeinse Rijk. Het is gebouwd in de eerste eeuw na Christus. De details kun je hier lezen.
Dat de praktijken van de heersers van het Romeinse Rijk vaak onmenselijk waren is bekend, daarvan worden er vele voorbeelden genoemd in de Bijbel.
Bij normale spelen in het Colosseum werden ’s morgens wilde-dierengevechten gehouden waarbij bestiarii (wilde-dierenvechters) vochten met allerlei wilde dieren in venationes (jachtpartijen). De arena werd op passende wijze ingericht met rotspartijen, struiken, e.d. Tussen de middag was er voor geïnteresseerden een pauzeprogramma waarin veroordeelde gevangenen voor de wilde dieren werden gegooid. In de latere Oudheid werden vooral veel Christenen tot de wilde dieren veroordeeld (damnatio ad bestias).
Met de opkomst van het Christendom ontstond er steeds meer verzet tegen de spelen. De gladiatorengevechten werden afgeschaft nadat het Christendom tot staatsgodsdienst werd verheven.
Historici schatten dat in de loop der eeuwen tussen de 300.000 en 500.000 mensen in het Colosseum zijn gestorven.
Er liepen nu vele, als Gladiotoren verkleedde, mannen rond.
Je kon met hen op de foto. Er werd niet veel gebruik gemaakt van die mogelijkheid.
De groep Taiwanezen, Japanners of Chinezen gebruiken liever zichzelf als figuranten, bij alle gebouwen laten ze zichzelf op de voorgrond vastleggen.
Opvallend zijn de grote hoeveelheid prachtige bomen in Rome. Rome is één groot museum, waar je ook kijkt zie je wel iets uit de oudheid.
Al jong zelfredzaam.
Na de wandeling rond het Colosseum was het goed toeven op een terras met naast ons leuk gezelschap van een hagedisje.
We zijn niet binnenin het Colosseum geweest, de wachttijd was 1 tot 2 uur. Achteraf hadden we online tickets moeten kopen, dat scheelt lang wachten. Een tip voor andere mensen en voor onszelf voor een eventuele volgende keer.
Jetske | ¶11 reacties
Na een goed verlopen reis van Nederland naar Rome arriveerden we donderdagavond om 10 uur in ons hotel. In een stalletje tegenover ons hotel kochten we een miniflesje rode wijn, we visten een zakje met oude kaas uit de koffer en vleiden ons genoeglijk neer op het bed.
Vroeger luste ik alleen maar jonge kaas, nu ik ouder wordt waardeer ik meer oude kaas, zal wel door de leeftijd komen.
Bij gebrek aan een koelkast plaatsten we de kaas buiten op de vensterbank. Niet dat het veel hielp want ook 's avonds was het in Rome nog heerlijk weer.
De volgende ochtend zagen we pas goed wat ons uitzicht was vanuit onze kamer.
Het was een gezellige bedrijvigheid, we hingen dan ook regelmatig uit het raam om te genieten van het straatleven.
Vuilniszakken worden de hele dag door aan de straat geplaatst. En deze worden ook meerder keren per dag opgehaald. 's Nachts rond 1 uur reed er door onze straat een straatveger en liepen daar twee straatvegers bij. Een kort filmpje voor een impressie.
Vanuit ons hotel was het maar 100 meter lopen naar het metrostation en zo reisden we met de metro door Rome alsof we het dagelijks deden.
Fietsers hebben we in Rome nauwelijks gezien, de handigste manier om je te verplaatsen in Rome is op een scooter.
De verkeersdeelnemers krioelen door elkaar heen, waar geen verkeerslichten zijn neemt men zelf voorrang.
Italië, het land van de pizza's...
...en van het Italiaanse ijs. Overigens is het Italiaanse ijs in ons land aardig goedkoper dan in Rome.
Vanuit alle windstreken der aarde komen de toeristen naar Rome en waar toeristen zijn, zijn ook bedelaars...
...en verkopers van waar.
Rome de stad van de paus.
Het Vaticaan, waar nonnen niet alleen in een klooster zitten maar ook in souvenirwinkels.
Het was in alle opzichten een prachtig weekend met dank aan mijn lieve schoonzus die dit voor ons realiseerde.
De komende tijd zal ik nog een aantal series laten zien. Maar zoals vaak ga ik er ook nu met zevenmijlslaarzen doorheen.