Home

Laatste logjes

Een nieuw weblog
Pantserjuffer met dauwdru…
Wespspin met prooi
Pareltjes ophangen
D-Day, Pointe du Hoc
Calvados in Normandië
De hommel, een kanjer in …

Laatste reacties

Harry: Hier zul je geen spijt va…
Jan K. alias Afan…: Prachtige serie van dat g…
Anneke: Woww daar duik ik ook eve…
klaproos: whahahahaha wat een gra…
Hanny: Ach, van je (stief)famili…
Sandra: @ Antsje; dat kan wel hoo…
Sandra: ik vind het er vooral lek…
antsje: Ik ben ook opgegroeid met…
Fenny: Hoe is het toch mogelijk,…
Sandra: Misschien is het zeil wel…

Categorieën

Bloemen, planten en bomen
Dieren
Diversen
Druppels
Gezin en familie
Het weer
Insecten
Koken en eten
Landschap en natuur
Macro-opnames
Onze tuin
Portret
Steden en dorpen
Vakantie
Vroeger

Archieven

Aug 2011
Jul 2011
Jun 2011
Mei 2011
Apr 2011
Mrt 2011
Feb 2011
Jan 2011
Dec 2010
Nov 2010
Okt 2010
Sep 2010
Aug 2010
Jul 2010
Jun 2010
Mei 2010
Apr 2010
Mrt 2010
Feb 2010
Jan 2010
Dec 2009
Nov 2009
Okt 2009
Sep 2009
Aug 2009
Jul 2009
Jun 2009
Mei 2009
Apr 2009
Mrt 2009
Feb 2009
Jan 2009
Dec 2008
Nov 2008
Okt 2008
Sep 2008
Aug 2008

Jetske Fotografie


Klik op de foto voor meer informatie.

Mailen?

Klik hier om een mail te versturen.

Rss etc.

Powered by Pivot - 1.40.6: 'Dreadwind' 
XML: RSS Feed 
XML: Atom Feed 

De wereld komt wat dichterbij

Zaterdag 30 Juli 2011 om 22:10

Gisteren reden we naar een grote en in het noorden een bekende fotozaak. Er waren zelfs klanten uit noordoost Friesland.
Het was voor ons de eerste keer dat we daar waren. We waren daar niet de enigen. Ze hebben een mooi systeem van nummertjes trekken, op die manier kunnen ze de grote drukte op zaterdag in goede banen leiden.



Ik heb er best een tijd voor gespaard, zelf verdiend met o.a. fotografieklussen. Dus ben ik best trots op deze aankoop.


Bedrukt met gouden letters. ;-)


De wereld komt wat dichterbij...


Even ingezoomd op een bloemrijk plekje in onze tuin.


Laat nu het mooie weer maar komen.

Atalanta

Zaterdag 30 Juli 2011 om 16:47

De atalanta vlinder is in onze tuin wat minder frequent aanwezig en verlegener dan de dagpauwoog. Als ik de atalanta dicht wil benaderen gaat deze er over het algemeen weer snel vandoor. Ik heb meerdere fotosessies gebruikt om onderstaande serie als eindresultaat te krijgen.


De exemplaren zijn over het algemeen al aardig versleten en verschoten. De franje is er wat af.


De rupsen van de atalanta leven vooral op de grote brandnetel. Op bepaalde plekken aan de rand van onze tuin laten we bewust brandnetels staan.
Onze tuin ligt bezaaid met appels en peren. Die appels en peren zijn klein en hard, de zogenaamde nazomerrui. Zodra we straks wat verder in de tijd zijn en het fruit ligt te rotten is dat een eldorado voor de atalanta.


Ook al is er enige slijtage, het patroon aan de onderkant van de vleugels is nog steeds mooi om te zien.


De zon moet dan wel schijnen, op een dag zoals vandaag zijn ze helemaal niet te vinden.

Ze maken het goed

Woensdag 27 Juli 2011 om 20:22

De kuikens maken het goed. Ze worden prima verzorgd door de beide pleegmoeders.

Op deze foto zitten ze alle vijf verstopt onder de kip.


Het zwarte kipje is de echte pleegmoeder en de kalkoen ontfermt zich weer over het geheel.


Het kleine spul stapt gemakkelijk door de mazen van het hek. Moeder kip vindt dat maar niets.


Ze is dan ook weer blij als ze alle vijf weer dichtbij haar zijn.


En wat is dat een veilig gevoel, lekker bij mams onder de vleugels en even tussen de veren doorkijken wat er in de wijde wereld gebeurt.

Het verschil

Dinsdag 26 Juli 2011 om 22:46

"Ziet er goed uit, al ben ik wel meteen heel nieuwsgierig naar wàt je dan hebt bewerkt... Zou wellicht ook wel wat voor mij zijn, maar ik denk dat er veel tijd in gaat zitten en dat heb ik momenteel niet. Ik houd het dus voorlopig nog bij geen, of heel simpel bewerking :-) ", schreef Sandra in haar reactie.

De camera wil bij een foto in JPEG de kleuren nog wel eens anders maken dan ze in werkelijkheid zijn. Het voordeel van het in RAW fotograferen is dat je achteraf zaken als witbalans, belichting, contrast, verzadiging, ruisonderdrukking, scherpte en kleurtoon op de computer kunt aanpassen. Deze aanpassingen liggen wel binnen bepaalde marges, een slecht genomen foto kan met behulp van fotobewerkingsprogramma's echt niet een perfecte foto worden.
Bij onderstaande foto's heb ik behalve Lightroom voor de nabewerking ook Adobe Photoshop CS4 gebruikt.


Foto onbewerkt.


Foto bewerkt.


Foto onbewerkt.


Foto bewerkt.


Over smaak valt niet te twisten, een ieder heeft zijn of haar persoonlijke voorkeur. Sandra heeft gelijk dat er meer tijd in gaat zitten, maar dat geldt niet voor alle foto's. Vele foto's kunnen nagenoeg onbewerkt zo vanuit RAW geëxporteerd worden naar een JPEG of TIFF bestand.

Stokrozen in Lightroom

Maandag 25 Juli 2011 om 17:19

Vanochtend was ik al vroeg uit de veren. Bij het open doen van de gordijnen zag ik dat de lucht prachtig blauw was en het ochtendzonnetje scheen op de bloemen.
Ik pakte snel mijn camera en fotografeerde de stokrozen met de laatste druppels voordat deze verdampt zouden worden door de warme zonnestralen.


Even later zat ik met de koffie en thee klaar, te wachten op mijn leermeester. Dat een doorn in de hand ook positieve gevolgen kan hebben blijkt wel uit het volgende. De bruidreportage kon ik niet zelf maken en vroeg daarvoor mijn achternichtje Franka.


Voorheen kende ik Franka niet maar tijdens onze (telefoon) gesprekken bleek dat we de passie voor de fotografie deelden. Ik realiseerde me dat Franka mij nog heel veel kon leren. Zij fotografeert altijd in RAW en gebruikt het fotobewerkingsprogramma: Lightroom. Dit programma heb ik nu ook geïnstalleerd op onze computer en vanochtend maakte Franka mij wegwijs in dit programma.


En hier zijn dan de eerste resultaten van de foto's die ik vanmiddag zonder hulp van Franka heb bewerkt met Lightroom. Het is vooral een kwestie van doen en oefenen.


Ik voel me nu bij het gebruik van Lightroom weer even terug in de tijd, in de jaren dat ik les kreeg van mijn fotomaatje Jan (toen mijn leermeester) in het bewerken van foto's met Adobe Photoshop.

Wielrennen en nagedachtenis

Zaterdag 23 Juli 2011 om 14:38

Ook hier stond overdag de televisie aan om De Tour te kunnen volgen. Onze zoon is een grote fan en als ik vrij was dan wierp ik regelmatig een blik op het wielrennen.
De Tour stimuleerde onze zoon om ook zelf op de wielrennersfiets te stappen.


De fiets heb ik ongeveer 20 jaar geleden tweedehands gekocht. In die jaren fietste ik meerdere keren per week heel fanatiek. Met de komst van de kinderen gunde ik mij daar de tijd niet meer voor en de fietst kwam "aan de wilgen te hangen" in de eigen garage. Nu was onze zoon zo ver dat hij op de fiets paste.


De fiets heeft geen frame van carbon en heeft "maar" 12 versnellingen die nog aan het frame bedient moeten worden, maar voor een beginner is dit een prima alternatief.


Vroeger reed ik altijd zonder fietshelm. Achteraf gezien natuurlijk heel onverstandig. Ik wilde dat zoonlief wel een fietshelm op zou zetten en daarom kochten we vandaag een helm.


Op deze "zomerdag" is het bij ons op het moment van schrijven, regenachtig en 14 graden. Tussen de buien door moest onze zoon even voor mij poseren. En als je geen spek op de botten hebt, dan zien je armen er na een paar minuten zo uit. ;-)


En als je dan zo samen in de auto op stap bent komen er bijzondere gesprekken tot stand. Na een omweg in onze filosofische gesprekken kwam zoonlief met het volgende. Hij vroeg zich af welke mensen hem wel of niet zouden missen als hij zou komen te overlijden. Waarop ik zei dat veel mensen eerst geschokt zouden zijn maar dan al snel weer de draad van het leven zouden oppakken. "Je vader en moeder die zullen in ieder geval enorm verdrietig zijn en zullen levenslang om je rouwen", vertelde ik tegen hem.
En zo kwamen we bij het drama in Noorwegen. De dood van zoveel tieners, wat een zee vol verdriet. Dan is er voor de nabestaanden alleen nog maar een inktzwarte nacht.

Kleine roodoogjuffer

Woensdag 20 Juli 2011 om 17:44

Schoolvakantie mét mooi weer is gezellig samen met de kinderen koffie drinken aan de rand van de vijver, de kinderen aan de thee of de fris en ik aan de koffie wel te verstaan.
Tijdens dat genoeglijk moment ontdekte ik een roodoog op een lelieblad. De eerste foto was snel genomen.


De juffer zat voor mijn macrolens te ver van de kant verwijderd. De kids keken wat meewarig toe hoe ik mijzelf in een mum van tijd ontdeed van de spijkerbroek. Met de voeten op de bodem van de vijver kon ik mij veel verder naar de juffer toebuigen.


Hij had de snor wel even kunnen poetsen voor de fotosessie.


Het onderwerp leek de fotograaf indringend aan te kijken.


Met het huidige zomerweer moet je, als het kan, ieder zonnestraaltje meepikken.

Pleegmoeder

Dinsdag 19 Juli 2011 om 14:10

Ruim een jaar geleden haalden we voor ons mannetjes kalkoen een vrouwtje van een kinderboerderij in Zwolle. Haar man was daar doodgegaan en ons vrouwtje was hier thuis doodgegaan. De beide overgeblevenen hebben nu samen een goede relatie.


Het vrouwtje is op leeftijd en legt geen eieren meer, maar haar moederlijke gevoelens zijn niet verdwenen. Ze is nu al weken lang broeds en ze zit op eieren van andere kippen te broeden. Dat broeden doet ze niet alleen, samen met een kippetje doet ze goed haar best.


Ondanks dat de eieren wel bevrucht leken, duurde het te lang voordat er kuikens uitkwamen. Daarom hebben we gisteren hier in de buurt een vijftal kuikens gekocht.


De kuikens komen uit een broedmachine en moeten nog een tijdje warm gehouden worden. Het zijn kuikens van de Cochin kip


De kuikentjes plaatsten we in het kippenhok, de kalkoen vluchtte daarbij naar buiten. Spannend of ze weer zou terugkomen en voor de kuikentjes zou gaan zorgen.


Na een kwartier ging mijn eega weer kijken en heeft met zachte hand de kuikens onder de kalkoen geduwd.
Vanochtend hoorde ik ze piepen en zaten ze nog steeds goed weggedoken bij hun pleegmoeder.


P.s. vanavond zijn we erachter gekomen dat de 5 kuikens onder de zwarte kip zitten en dat daar weer overheen de kalkoen ligt. Nou, als dat geen warm samenzijn is.

Een nieuwe gast in onze tuin, de kolibrievlinder

Maandag 18 Juli 2011 om 14:58

Er landde op de vlinderstruik een bijzondere gast, een "Gehakkelde klein geaderd witje". Deze zal vast niet lang meer vliegen...


We hebben al meerdere jaren een roze waterlelie in de vijver, hier te zien op de tweede foto. Sinds een paar dagen boeit er in onze vijver een andere variant, met een oud-roze kleur. Ik vind deze wel heel mooi. Een nieuwe gast dus in onze vijver.


Met de titel bedoel ik eigenlijk een andere gast, namelijk...
Toen ik daar zo bij de vlinderstruik stond om de vlinders vast te leggen kwam er een grote insect aangevlogen, ik schat 2 cm groot. Hij stak al vliegend zijn spriet diep in de bloemetjes.


Het was voor mij een nieuwe gast, deze had ik nog nooit eerder gezien. Het was heel moeilijk om dit drukvliegend exemplaar vast te leggen.


Ook al zijn de foto's niet goed gelukt, ik vond het beest toch bijzonder genoeg om hier te tonen. De insect ging dus niet zitten, maar bleef vliegen. Het lijf leek bedekt met een wit poeder. Ik ben al een tijdje aan het zoeken geweest maar kom er niet uit. Misschien dat jullie mij kunnen helpen aan een naam.


P.s. Sandra kwam met de juiste naam. Op dit filmpje is te zien hoe snel dit beestje van de ene naar de andere bloem vliegt. Ik zou het beestje nog wel eens scherper willen vastleggen.

Dagpauwoog op vlinderstruik

Vrijdag 15 Juli 2011 om 17:15

Ik wilde jullie toch niet met "Afscheid en heel veel regen: het weekend insturen. De zon brak vanmiddag hier door. Samen met de kinderen heb ik op het terras een gebakje gegeten om zo de zomervakantie in te luiden.

Zodra het zonnetje tevoorschijn komt zijn er op onze vlinderstruik ook meteen vlinders te vinden. De dagpauwoog vind ik één van de mooiere vlinders. Als ze de vleugels gesloten hebben ziet het er echter wat saai uit.


Met de vleugels halfopen en met tegenlicht begint het al wat meer te kleuren.


Deze vlinder is "gevangen" in de schaduw met alleen strijklicht over het lijfje.


Onze vlinderstruik is hoog. Onderaan zijn de meeste bloemen alweer uitgebloeid. Ik gebruikte dan ook een huishoudtrap om de vlinders vast te leggen. Dan moeten ze natuurlijk niet ook nog verstoppertje gaan spelen.


En dan de vleugels spreidend...


...in volle glorie.


Allemaal een heel fijn weekend gewenst.

Afscheid en heel veel regen

Donderdag 14 Juli 2011 om 18:07

De laatste uurtjes op Terschelling waren aangebroken. Nog even een ijsje eten aan de voet van de Brandaris.


En toen werd het tijd om richting boot te gaan en de fietsen in te leveren. De service van de firma Haantjes was ook deze keer weer prima.


Met weemoed namen we afscheid van Terschelling.


Aangekomen op het vaste land werden we geconfronteerd met een steeds donker wordende lucht.


Mijn zus reed en dat gaf mij gelegenheid om foto's te maken.
Net buiten Harlingen tekenden de windmolens zich contrastrijk af tegen de zwarte lucht


Een paar minuten later doken we in een dikke bui.


Ondanks de aangepast rijsnelheid konden de ruitenwissers het amper bijbenen.


Gelukkig was het hevig maar kort.
Met enige vertraging, was dit dan toch de laatste serie over Terschelling.


Mijn hand geneest prima en ik heb de afgelopen week gelukkig weer kunnen werken. Dank voor jullie belangstelling en beterschapswensen. :-)

Zonsondergang op Terschelling

Dinsdag 12 Juli 2011 om 20:30

En daar stond ik dan te genieten van de zonsondergang aan de Noordzee.


Wat lijkt het alweer lang geleden dat we op Terschelling waren en wat hebben we genoten.


In werkelijkheid is de zonsondergang natuurlijk veel mooier dan op deze foto's.


Ik vond zelf dat de serie veel ruis laat zien.


En nu houd ik mijn mond. Kijk maar stilzwijgend met mij mee.





Wachten op de zonsondergang

Maandag 11 Juli 2011 om 12:05

Omdat we toch op het strand waren en we ons een tijdje vermaakt hadden met de oefening van de KNMR leek het me een goed plan om te wachten op de zonsondergang.

Gerjanne had het koud gekregen en was alvast terug gewandeld naar de strandtent. Al wachtende op de rest van het gezelschap had ze een romantisch plekje gevonden om te SMS-en met haar lover thuis.


In afwachting van de zonsondergang zochten we een plekje op het terras. En er was ook weer iemand die op ons wachtte, misschien viel er nog wat te halen...


Lang bleef ik niet op het terras. Als de zon eenmaal begint te zakken dan gaat het ook snel. En het was nog een heel eind wandelen naar de vloedlijn.
Onderweg naar de zee maakte ik nog enkele foto's van structuren in het zand.





's Avonds

Zaterdag 09 Juli 2011 om 22:04

Met mijn hand ging het de goede kant op, nu staat het genezingsproces echter weer een paar dagen stil. Of het is niet zichtbaar en ben ik te ongeduldig. Rond de wond is het nog verdik en rood en de wond zelf is nog niet dicht. De tip van mijn (foto)vriendin Karin heb ik ter harte genomen en badder ik sinds vandaag met mijn hand in een Biotexbadje.


Verder ben ik weer langzamerhand begonnen met bloggen en fotograferen.
Bij ons werd het in de namiddag nog prachtig weer. De lucht brak helemaal open, de wind ging liggen en het was buiten heerlijk toeven.


Gisteravond hadden we ook zo'n heerlijke avond. Met de terrasverwarmer net buiten de veranda was het voor ons onder de veranda prima uit te houden.


En om de zomeravondsfeer nog wat te verhogen hadden we een aantal fakkels opgesteld in de tuin vlakbij de veranda.

Heeft een kersenboom dan doorns...?

Woensdag 06 Juli 2011 om 18:02

...werd me vanochtend gevraagd door respectievelijk de radioloog, de verpleegkundige, de co-assistent en de arts van de Spoed Eisende Hulp. Ja dus en nog wel hele lange.


Mijn hand knapte niets op, daarom werd er vanmorgen een echografie van mijn hand gemaakt. Er bleek nog een stuk van de doorn diep in mijn hand te zitten. Nogal logisch dat de hand niet wilde genezen. Op de afdeling Spoed Eisende Hulp werd onder plaatselijke verdoving met veel moeite de doorn verwijderd.


Met mijn hand in drukverband en de arm in een mitella kwam ik opgelucht thuis. Nu kan eindelijk het genezingsproces beginnen.
De doorn had ik als relikwie meegekregen, want na anderhalve week samen hadden we toch een band opgebouwd, aldus de arts van de Eerste Hulp. ;-)


Ik hoop me zeer binnenkort weer als een vis in het water te voelen.


En weer als een vlinder (wel een beetje verschoten ;-)) rond te dartelen.


Zoonlief heeft me geholpen met de foto's en hij heeft deze tekst getypt.
Ondanks dat ik linkshandig ben, valt het niet mee om de muis met de linkerhand te bedienen. Ook al duurt het muisklikken wat langer, desondanks kom ik wel dagelijks bij jullie langs. Reageren doe ik nog niet, dan doe ik wel weer als mijn hand genezen is.

Update hand en Honden en paarden op het strand

Vrijdag 01 Juli 2011 om 10:25

Update hand: de ergste zwelling is afgenomen, maar de handrug is nog steeds dik en ontstoken. Ik ben nu twee keer bij de huisarts geweest. Hij denkt dat er nog een stuk van de doorn in de hand zit en deze moet er vanzelf uitzweren (lekker verhaal). Ik zit nu drie keer per dag in een sodabad en verder moet ik de hand zoveel mogelijk laten rusten. De ontsteking zit bij de knokkels van de middelvinger en ringvinger en kan de hand daardoor ook niet gebruiken.

Ik baal enorm omdat ik mij door zo'n stom ongeluk ziek moest melden. Het rusten verveelde me al na een paar uur. Vandaag had ik anders een bruidsreportage moeten maken bij kennissen. Omdat ik afgelopen dinsdag de bui al zag hangen heb ik toen al voor vervanging gezorgd. Een achternichtje maakt nu deze bruidsreportage waar ik haar heel dankbaar voor ben. Mijn zus stuurde mij namelijk een paar maanden geleden een link naar de website van Franka, mijn zus schreef daarbij: "De liefde voor de fotografie zit in de familie". De foto's die Franka maakt vind ik erg mooi en daarom dacht ik afgelopen dinsdag ook gelijk aan haar.

Omdat de dames op het strand nu wel heel lang moeten wachten op onderstaande serie plaats ik deze serie nu toch wel. Ook deze serie had ik al klaar staan, gemaakt tijdens de regenachtige zaterdag vorig weekend. Zolang ik moet rusten met de hand reageer ik voorlopig nog niet op jullie logs.

Vandaag ga ik verder met de serie over Terschelling. Het schiet op hoor, ik ben er bijna door. We waren op op het strand gebleven, bij de oefening van de KNMR.

Terwijl de roeiers en het publiek zich opstelden bij de waterlijn, moest dit kleine ding in de auto blijven....


... om de spullen van zijn baas te bewaken.


Deze kleintjes zagen door "De benen de zee niet meer".


Deze twee hebben zich samen heerlijk uitgeleefd. Ik moest er bij het fotograferen om denken dat ik niet door deze wildebrassen omver werd gelopen.






Deze hond had het nakijken toen de bazen c.q. de roeiers met de vrachtauto naar de reddingsroeiboot werden gebracht. De donkere hond bedacht zich geen moment en zwom zelf door de geul naar zijn baas toe. Deze hond durfde dat echter niet.


Na de oefening was de hond blij dat de baas er weer aankwam...


...en ook nog met hem ging spelen.


Er kwamen nog meer belangstellenden aangereden. Bekenden van de roeiers.


Ze vroegen of ik de foto's ergens zou plaatsen. Ik gaf ze het adres van mijn fotoweblog. Daarbij zei ik er wel bij dat het wel een paar weken zou duren voordat ze "aan de beurt" waren op mijn log.


Vlak nadat ik het eerste logje over Terschelling had geplaatst kwam er een mailtje van de beide dames.
Hay Hay..Waren de foto’s niet leuk geworden? Met de paardjes op het strand!? ( terschelling ).
Ik heb ze o.a. teruggeschreven dat ik alle foto's in een Picasa-album heb gezet en dat ze na de plaatsing van dit logje de foto's zouden kunnen bekijken.




Tsja, dat hoort er ook bij. Ach je vindt dat in die grote Noordzee toch niet terug.


"Dames, bedankt voor het poseren!"


En ik ruik nu heel erg lekker...en wel naar knoflook. Mijn eega tipte mij gisteren, ik moest er knoflook op gaan smeren. Ik heb net een teentje knoflook in de knoflookpers gedaan, de sap en de restjes op mijn wond gelegd, een stukje aluminiumfolie erop en daaromheen een zwachtel om het geheel op de plaats te houden. Het schrijnt, misschien doet het dan wel zijn werk.
Kortom houd je van de geur van verse knoflook, kom dan gerust op bezoek. ;-)