Daisy: Mooie detailfoto's uit de… marjolein vh pl.: En hoeveel glazen zijn he… Fenny: Wat een leuke foto's van … Jan K. alias Afan…: Hoeveel glazen melk geeft… Annemarie: Leuke avond deze avond!
… Ada: Nooit geweten dat piepsch… boomkruiper: Wat een lekker woest gekr… Hendrika: Hoeveel glazen melk een k… Sandra: eh, een biologische of ga… klaproos: www.youtube.com/wa…
Het is echt de moeite waard om daar een kijkje te gaan nemen. Je kunt de tuin hier vinden.
Cor bedankt voor de tip en Riek en Kees (de oppassers) bedankt voor de gastvrijheid.
Vorige week zondag werd ik getipt over een prachtige tuin. Die prachtige tuin lag in onze regio en ik was er nog nooit geweest. Nog diezelfde avond reden we er samen heen en maakte kennis met het echtpaar wat daar een week moest oppassen. Na de koffie maakten we een korte rondgang door de tuin. Ik was heel blij met de tip en bedacht dat ik deze tuin prima als fotolocatie kon gebruiken voor een gezamenlijke fotokuier, die al gepland stond.
Bij de ingang van Fantasietuin "de Kronkel" staat een bakfiets. In de bak is allerlei informatie te vinden en er staat een potje voor het entreegeld.
De fotokuier was ook deze keer deze keer niet met mijn fotomaatje maar met Jannie. Sinds enige tijd help ik Jannie met de fotografie. Fotograferen vind ze erg leuk om te doen en sinds kort heeft ze een spiegelreflex camera. Ik probeer haar wegwijs te maken in de wereld van ISO, sluitertijd, diafragma, scherpte/diepte, perspectief, onder - en overbelichten etc. Tijdens de theorielessen we aan de keukentafel hebben we al heel veel doorgenomen, maar het beste werkt het om op locatie te kijken welke instellingen je met de camera kunt doen en hoe de getallen in de zoeker veranderen als je bijvoorbeeld 180 graden draait.
In de tuin was er ook een kunstproject. De dames die zichzelf wij4en noemen, tonen op dit moment in de Fantasietuin hun kunst.
Jannie en ik waren rond elf uur in de tuin en hebben daar uren rondgesjouwd. Het was prachtig weer en we waren verrukt over alles wat we zagen. Onze camera's klikten maar door. Door het prachtige weer was het echter, qua belichting, moeilijk fotograferen. Omdat je bij de meeste overzichtsfoto's een combinatie had van fel zonlicht en schaduw had de camera het moeilijk met het berekenen van de juiste belichting. De foto's werden dan ook snel "hard" op plaatsen waar de zon scheen.
Maar niet zeuren over de belichting, de zon kan mij niet genoeg schijnen. Voor macro's was het in ieder geval prachtig weer.
Kon ik jullie hier maar de geur van de klimhortensia laten ruiken.
De eigenaars hebben heel veel materiaal gebruikt voor de tuin, oud materiaal wat een ander zou weggooien, maar ook prachtige collecties zoals op deze totempaal.
Jannie in actie. Jannie heeft tijdens deze fotokuier met name geleerd om bij het maken van iedere foto van een nieuw onderwerp steeds weer te kijken naar de cijfertjes in de zoeker. En zo te kijken of ze de sluitertijd en diafragma moest bijstellen. Ze moest dan met haar rechter wijsvinger het bewuste wieltje vinden zonder dat ze de zoeker met haar oog verliet.
Er waren meerdere mooie waterpartijen.
Raderen van een oude hooimachine gebruikt als "parasol". Wij noemden het vroeger een swiller, maar dit woord kan ik via internet niet terug vinden.
P.s. Het Nederlandse woord voor "swiller" is dus acrobaat met dank aan Hendrika. Ik had nog nooit gehoord van deze benaming.
Een kunstwerk van de vier dames.
Nadat we al een lange tijd rondstruinden kwam Kees, de oppasser, ons vragen of we misschien zin hadden in koud water. Dat was een geweldig aanbod, want we waren erg dorstig geworden. Ik liep met Kees mee naar het woonhuis van de eigenaars om daar een thermoskan met koud water en glazen in ontvangst te nemen. Toen ik daar in hun privétuin stond te wachten zag ik deze pad naast hun vijver zitten. Doodstil met alleen zo nu en dan een knipoog.
In het prieeltje op de achtergrond dronken we het heerlijke koude water.
Pauze. Morgen het laatste deel van deze fotoserie.
Vorige week werd Jan gevraagd om een stukje te filmen in het rietteeltproces. Ik ging met hem mee als gids en uiteraard maakte ik zelf een fotoserie. Bij een veeboer, annex rietboer, annex natuurbeheerboer stond een grote wagen op het erf. Deze wagen was inclusief de eigenaar en maker ingehuurd door de rietteler.
Aan de voorkant werden de dikke bossen riet op een stellage gelegd. Via een gleuf gleed het riet de wagen in.
Vanaf de andere kant zag het er zo uit.
Voor in de wagen pakt een robotarm de juiste hoeveelheid riet. Hij zet deze bos rechtop, automatisch wordt er een band omgeknoopt. De omtrek van een bos riet in De Wieden is 55 centimer.
De bos wordt naar boven getransporteerd en opgevangen door een mannetje.
Hij klopt de bos een paar keer tegen de zijwand...
...en legt de bos op de juiste plaats.
De robotarm legt zelf de ene keer de bos naar links en de volgende keer naar rechts.
Er wordt automatisch geteld.
Als er 100 bossen in een rol zitten worden er op 3 plaatsen banden omheen gespannen.
Een transportband schuift de rol naar buiten.
Op de foto is te zien, hoeveel pluisjes er vrij komen bij dit werk. Ook in de wagen was het erg stoffig en pluizig. Het systeem werkte fantastisch mooi en snel, maar dat binnen werken heeft toch ook wel nadelen.
Ik zei nog tegen die man: "Dit had mijn vader nog eens moeten zien". Mijn vader deed het op de manier zoals Jan laat zien in deze mooie serie
Met een bosmaaier wordt de rol gefatsoeneerd.
Na al dat pluishappen leek het ons goed om de rust in de natuur nog even op te zoeken. Recent zijn er aan de Woldlakeweg nabij Scheerwolde een aantal weilanden veranderd in een natuurgebied.
Tientallen libellen vlogen ons daar om de oren, stil zitten was er nagenoeg niet bij.
Terwijl ik daar een tijd rondstruinde zat Jan een tijd op zijn stoel aan de waterkant.
Het weer was prachtig en de zon schitterde in de vleugels van de libel.
Vorige week maakten we met drie generaties een uitstapje naar Urk, mijn moeder, mijn zus, hun zoon en ik. Het was prachtig weer en heel gezellig.
We parkeerden de auto bij de haven.
De dekpoes hield trouw de wacht.
Een "knoopliende". Deze gebruikte mijn moeder ook altijd. De was wordt er tussen geknoopt in plaats van dat er met knijpers werd gewerkt. Een handigheid die je echt moet leren en die zij ook aan haar dochters heeft geleerd.
De oude vloot. Terwijl wij hier liepen zagen we aan de overkant een fotograaf met een bruidspaar bezig. We wilden dat wel eens van dichtbij bekijken.
Toen deze moeder doorhad dat ik het kleine bruidsmeisje op haar arm wilde vastleggen, zette ze het kleine ding zonder pardon op het muurtje en ging er zelf een meter vanaf staan. Op Urk hebben ze over het algemeen grote gezinnen en volgens mij een no-nonsens opvoeding.
Het griezelde mij toe, als dat kleine ding maar niet achterover valt, dacht ik nog. Ik wist niet hoe snel ik de foto's moest maken.
Het was mooi om te zien hoe de fotografe bezig was met het bruidspaar, de bruidsmeisjes en bruidsjonkers. Ze zei nog gekscherend dat ze zelf niet op de foto hoefde, dat ze niet voor niets fotografe was geworden, zodat ze zelf niet op de foto kwam. Waarbij ik instemmend knikte. Dat kwam me namelijk bekend voor.
Eén bruidsjonker zag het fotograferen niet zitten en distantieerde zich van de groep. Hij liep op zijn korte beentje snel door.
Totdat hij in de gaten kreeg dat er warempel nog zo'n mens met een fotocamera liep te knippen. Ik kon het niet laten. En hij zei maar steeds: "'Nie foto, nie foto, nie foto".
De hele stoet liep richting de vuurtoren. Het talud opklimmen leek hem veel leuker dan al dat stilstaan voor de foto.
Hij had zoveel plezier dat hij even vergat dat hij niet op de foto wilde en hij vergat te zeggen: "Nie foto".
De 21 jarige kleinzoon...
...en de 78 jarige oma. Ze kunnen prima samen opschieten. Het is vertederend te zien hoe zorgzaam hij is voor zijn oma.
Eén van de vele kerken op Urk. Thuis heb ik wel even nagezocht wat er wordt bedoelt met "De Heere is onze banier".
Een banier is een soort vlag, die legers omhoog houden in de strijd.Toen de Israëlieten de strijd wonnen van hun aanvallers, het volk de Amalekieten, bouwde Mozes een altaar en noemde het Jehova Nissi: de Heer is mijn banier. Wat Mozes daarmee bedoelde is: De hand van de Heer beschermt ons vanuit de hemel. De Heer is ook onze banier: als we God in het oog houden, als we Jezus volgen, mogen we weten dat God ons, midden in moeilijke dingen, overeind houdt.
We lunchten op een terras aan het water aan de voet van de vuurtoren. Plotseling hoorden we een enorme knal. We zaten allemaal verstijfd op de stoel. Ook de ober wist niet wat dat was. Hij noemde nog wel dat de week daarvoor een F16 door de geluidsbarrière was gegaan, maar dat was niet zo'n harde knal dan deze. Hij was nog niet uitgesproken of daar was een tweede harde knal. Later thuis belde mijn neef mij op en verwees me naar teletekst. Dus toch een F16 die door de geluidsbarrière was gegaan en dat ook nog helemaal boven Soesterberg. We dachten minstens dat er op Urk een oorlog was begonnen...
Het was een prachtig en gezellig uitstapje. Zeker voor herhaling vatbaar. Mijn moeder zegt dan na zo'n dag waarop ze genoten heeft: "Een dag met een gouden randje".
Na de koffie hingen we onze fotocamera's om de nek en begonnen we aan onze wandeling.
Deze brugwachter bedient in het laagseizoen meerdere bruggen. Op zijn fiets pendelt hij op en neer. De brug op onderstaande foto is half automatisch, de afsluithekken voor het verkeer moeten met de hand worden bediend.
Ik had mijn macrolens wel bij me, maar eigenlijk waaide het te hard voor macro's.
Dit bloemetje, wat groeide langs de vaart, vonden we prachtig. Wie kent de naam van deze bloem? Het is Phacelia tanacetifolia met dank aan Aargh.
Honing te koop.
Hier woont een vriendin van Karin met haar gezin. Een Idyllisch plekje.
Zo te zien is het voetballen daar wat lastig.
Achterop het erf stond een gemaal in ruste.
De deur stond open en we namen binnen een kijkje.
Samen fotografeerden we er lustig op los. Tussendoor vroeg Karin over de instellingen op onze camera's.
Achterom kijkend zagen we dat we al een flinke tippel hadden gemaakt.
We klommen over het hek.
Ik was blij dat ik dit laarzenpad niet met laarzen betrad. Ik had oude schoenen aan met redelijk gladde zolen, zo kon ik nadien makkelijk de schapenpoep van de zolen vegen.
Karin als schaapherder.
Aan de overkant van de vaart liep een viertal in "ganzenpas" in tegengestelde richting.
Het was een prachtige en gezellige wandeling. Erg leuk om op deze manier weer een nieuwe omgeving te ontdekken.
Vorige week ging ik op bezoek bij een vriendin, om aldaar samen te gaan wandelen, bij te kletsen én te fotograferen. We dronken eerst een kopje koffie en ondertussen liet Karin mij foto's zien van het surfen bij Workum. Die fotoserie had zij gemaakt op zondag 15 mei. Ik vond de serie zo mooi en vroeg Karin of ik foto's uit die serie mocht plaatsen op mijn weblog. Ook haar dochter, als hoofdrolspeelster gaf mij toestemming om op het wereldwijde web te verschijnen.
Karin vindt het fotograferen heel leuk, ze heeft het in de genen zitten en ik vind dat ze mooie foto's maakt. O.a. gestimuleerd door complimenten uit haar omgeving besloot ze een volgende stap te nemen en te kiezen voor een spiegelreflexcamera. Sindsdien maak ik haar wegwijs in de wereld van de spiegelreflex, sluitertijd, ISO, diafragma en in het archiveren en bewerken van foto's.
Bijna vijf jaar geleden ging ik voor het eerst op stap met Jan K, hij maakte mij toen wegwijs in de fotografie en alles wat daarbij kwam kijken. Ik stuurde regelmatig fotoseries naar hem op en Jan voorzag de foto's dan van commentaar. Ook leerde hij mij omgaan met het archiveren en bewerken met Photoshop. Ik leerde enorm veel van hem. Zo nu en dan plaatste hij enkele foto's van mij op zijn weblog en dat stimuleerde mij dan weer. Het duurde echter nog wel een paar jaar, voordat ik zelf die stap durfde te zetten, dat Annemarie een weblog voor mij bouwde en ik mijn eerste logje plaatste.
Karin denkt er ook wel over om zelf een fotoweblog te beginnen, maar de stap heeft ze nog niet durven zetten. Misschien dat het plaatsen van haar foto's op het wereldwijde web haar stimuleert.
Haar dochter en nichtje kregen nabij Workum voor de eerste keer surfles. Het was prachtig surfweer en zo dachten er meer mensen over. Het was een drukte van belang met kitesurfers en "gewone" planksurfers.
Het optrekken van het zeil is al een hele kunst.
Heb je het zeil net omhoog, wil je wegsurfen en dan...
...plons, lig je er alweer in.
De boeggolven van de kitesurfers vlogen hun letterlijk om de oren.
En maar weer proberen.
En doorzetten.
Aanwijzingen en bemoedigende woorden van de surfleraar. ..
Moe maar voldaan keerden ze huiswaarts. En surfles is zeker voor herhaling vatbaar.
Vorig jaar is het nestkastje op ons terras gebruikt door een paartje pimpelmezen. Dit jaar hadden de koolmeesjes er hun plekje gevonden.
De ouders hadden het razend druk, ze vlogen af en aan. En daarbij moesten ze zich noodgedwongen weinig aantrekken van het publiek wat ook gebruik maakte van het terras.
De roep van de jongen was sterker dan de angst voor het publiek.
Tijdens de broedperiode kan één paartje ruim negenduizend rupsen aan de jongen voeren. Daarnaast eten de ouders zelf ook nog eens zo'n hoeveelheid. Behalve rupsen kwamen er ook vaak langpootmuggen langs en één keer zag ik zelfs een citroenvlinder in de snavel.
En waar gegeten wordt, wordt er ook gepoept.
Om ervoor te zorgen dat roofdieren niet door hebben waar zich een nest bevindt, zullen de ouders zowel de ontlasting van de jongen, die in een speciaal zakje zit, als de eierschalen ver van het nest brengen.
Ik had meerdere fotosessies nodig om er een aantal acceptabele foto's uit te slepen.
Er was een hele korte sluitertijd nodig (1/1600 of korter) om de beweging te "bevriezen".
Tijdens de fotosessies zat ik heerlijk in het zonnetje, camera op statief en knippen maar. Toen ik achterom keek zag ik de opstelling in de spiegel van de badkamer...
Ik heb een klein stukje video opgenomen om een indruk te geven van het snelle aan - en afvliegen. Ook het geluid van de roepende jongen wilde ik graag vastleggen.
Aan het begin van het filmpje was er nóg een vogel die een geluidje liet horen: "Tweet, tweet"...onze lollige zoon dus.
Gisteren zijn de jongen uitgevlogen. Het nestkastje is nu stil, ik mis ze nu al. Vanaf ons bed vond ik het leuk om naar die hardwerkende ouders te kijken. Tijdens het tandenpoetsen ging ik altijd voor het raam staan om naar ze te kijken en ook op het terras was het gezellig toeven.
Eén kleintje heeft het niet overleeft, hij dreef in de naastgelegen vijver.
Bij nadere beschouwing bleek het kleine beestje een handicap te hebben, één pootje was niet normaal gegroeid. De natuur ging al snel zijn gang...
Na deze trieste aanblik heb ik nog een trieste mededeling, de jonge tortels hebben het slechts één dag overleeft. Ze zijn waarschijnlijk ten prooi gevallen aan de eksters. Een paar dagen voordat de eieren uitkwamen waren de eksters de tortels al aan het terroriseren. Ondanks het gevecht van de ouders hebben de eksters het toch gewonnen. En zo gaat het ook in de natuur.
P.s. deze toiletborstel is speciaal voor de vijver gekocht. Met deze aan een stok verwijderen we de eventuele draadalg uit de vijver. Dat jullie niet denken wat is dat nu voor een raar huishouden, halen ze dode vogeltjes uit de vijver met een toiletborstel en nadien maken ze er het toilet weer mee schoon.
Een bezoek aan de vlindertuin hoort er natuurlijk bij.
Handtam. De vlinders raken er soms wel door beschadigd, maar dat ze bij de kinderen op de hand gaan zitten, keer je toch niet.
Er liggen tafeltjes met fruit. Het is niet de bedoeling dat het fruit door de kinderen wordt opgepakt, maar als er geen toezicht is door een verzorger of door leerkrachten, worden de leerlingen niet gecorrigeerd.
Er lopen enkele pauwen los door de dierentuin.
De pauw is van voren mooi...
...maar de achterkant heeft ook wel wat.
De stagaire had een verrassing voor ons, we mochten de aapjes voeren.
Om drie uur werden we bij de roofdieren verwacht. Vladimir stond al op de uitkijk.
De Koning van de Dieren.
We mochten achter de schermen kijken hoe de roofdieren werden gevoerd.
Ook hier was een stagaire aan het werk. Ze trok met een stok met een oog...
...aan een haak en zo ging het luik tussen het buiten- en binnenverblijf naar boven.
Door het knarsende geluid van het bewegende luik weet het dier dat het voedertijd is en komt naar binnen om het eten te halen.
De vrouwtjes lynx werd door al die aandacht verlegen en bleef bij het luik staan.
De verzorgster legde het eten wat verder naar voren met succes.
Terwijl ik fotografeerde maakte mijn zus een filmpje van het voeren.
Met dank aan de stagaire en mijn zus die deze prachtige dag mogelijk maakten!
Dinsdag j.l. ging ik samen met mijn zus naar Artis. Dit was niet zomaar een bezoek aan de dierentuin, wij waren daar namelijk met een speciaal doel. Mijn zus moest namelijk vanwege haar werk een stagaire in Artis bezoeken. De stagaire had geregeld dat we ook een kijkje achter de schermen mochten nemen. Mijn zus nodigde mij uit om mee te gaan omdat dat vast wel leuk was voor een fotograaf. En dat had ze heel goed ingeschat.
Terwijl de stagaire en haar begeleidster druk aan het bijpraten waren bleef ik op enige afstand fotograferen.
Het stokstaartje leek aandachtig naar hun gesprek te luisteren.
Nu had ik ervoor kunnen kiezen om de kleurloze aapjes te fotograferen, ik vond het echter veel leuker om de kleurrijke kleine toeschouwers vast te leggen.
Artis is oud. Dat is ook te zien aan de monumentale gebouwen. Deze gebouwen mogen, ondanks dat ze niet voldoen aan de eisen, niet worden afgebroken. In de loop van de jaren zijn er steeds nieuwe onderkomens bijgebouwd. Artis heeft echter de grens bijna bereikt. Op dit moment wordt er druk gewerkt aan het laatste grote project, de parkeerplaats wordt ondergronds gemaakt zodat bovengronds nieuwe onderkomens gebouwd kunnen worden voor de roofdieren en de olifanten.
We mochten ook een kijkje nemen in het hoofdgebouw, alwaar het personeelsrestaurant, de kantoren en de directiekamer zijn gevestigd.
Vroeger kon je nog voor 52 cent naar Artis, zo vertelt onderstaande poster. In het hoofdgebouw hangen allemaal van deze prachtige oude posters. ...
Artis is ook goed toegankelijk voor mensen op wielen, voor oud en...
...jong.
Gebiologeerd.
Planten en dieren.
Een nieuw stukje Artis.
Op de achtergrond, grachtenpanden van Amsterdam. Artis is werkelijk een oase van rust midden in de grote stad.
Klein meisje met een grote appel. Grote pappa met een klein tasje.
En ze praten maar door over de vorderingen en de planning. Onderwijl wees de stagaire ons op allerlei leuke details. Zij is bij wijze van spreken om de hoek geboren en was als kind heel vaak in Artis te vinden. Zij weet echt alles van alle dieren.
Zij verzorgt de educatie in Artis. Ze geeft les aan scholieren van verschillende niveaus.
Er werd hard gewerkt. Het werk in Artis wordt gedaan door ongeveer 180 betaalde krachten én 100 vrijwilligers.
Tijdens de fotosessie in Weinterper Skar maakte ik een fotoserie van een wevende spin. Gebiologeerd heb ik een tijdlang, door de lens, zitten kijken naar deze kunstige verrichtingen...
Nadat ik tijdens de eerste vakantiedagen in Turkije alleen maar had gelegen, geslapen, gelezen, gegeten en gedronken, leek het me goed eens weer in de benen te komen. Je zou er een trombosebeen van krijgen van al dat stilliggen.
Samen met onze zoon maakte ik een wandeling in ons dorp. De camera ging mee.
Een creatief gebruik van het balkon.
Nog even de bus poetsen.
Een "geparkeerd" staand oud barrel...
...met daarin o.a. grasmaaiers.
Troep.
Gebouwen die slecht zijn onderhouden.
In tegenstelling tot de naastgelegen mooie tuin.
Voor 5 euro kon je je laten fotograferen op een kameel. We waren helemaal vergeten geld mee te nemen. Ach, ook al hadden we geld bij ons, dan hadden we ons nog niet laten fotograferen op een kameel. Een kameel leek mij veel te hoog, de hoogte van de ezel sprak me meer aan.
Een moskee en een markt.
Waterpijpen te koop.
Armoede.
Op de dag van vertrek werden we om 12 uur met een bus opgehaald. In verband met reisziekte van de kinderen hadden we een plaatsje voorin de bus. Zo kon ik door de grote voorraam van de bus, nog enkele plaatjes schieten.
Naast de weg lagen kilometerslange halfopen betonnen buizen. Dat was voor wateropvang en irrigatie van de landbouwgewassen.
Speciaal voor mijn agrarische medebloggers...
Naast de snelweg stonden vele stalletjes.
Ze verkochten aardbeien. Misschien wel onbespoten, maar wel "geconserveerd" door de uitlaatgassen.
En met deze laatste foto's uit Turkije sluit ik de vakantieseries af.
Werken in de branding. Best vermoeiend zo'n vakantie.
Vraag: "Is dat normaal de onderbroek onder de zwembroek?" Antwoord: "Ja, dat is normaal".
Vraag:"Is dat normaal die afgezakte zwembroek?" Antwoord: "Ja, dat is normaal"
Ik maakte een wandeling met de camera over het strand van de Turkse Rivièra. Ik heb verder geen commentaar bij de foto's gezet. Als je zin hebt wandel maar met mij mee...
De onderstaande foto suggereert dat je hier "Op eieren loopt".
De zeeschildpad Caretta Caretta legt zijn eieren op het Turkse strand. Ze doen dit 's nachts en graven eerst een diep gat waarin ze hun eieren leggen. Persoonlijk denk ik dat de schildpad zijn eieren legt in het nabijgelegen beschermd en bewaakt natuurgebied en niet op ons stukje strand.
Door de laatste foto ging ik even een flink stuk terug in de tijd. In 1992 maakten we met z'n vieren een rondreis door Indonesië. Een particuliere chauffeur reed ons 6000 km lang over Sumatra, Java en Bali. We kwamen op plaatsen waar de grote reisgezelschappen niet kwamen. Zo ook waren we op Oost Java in een natuurreservaat, midden in de nacht, getuige van het eieren leggen van een zeeschilpad. Eén zeeschildpad legt 100 eieren.
Ik dook in mijn archief en vond een foto, die ik scande. Het was een geweldige belevenis.
Vandaag was ik samen met mijn fotomaatje in het Weinterper Skar. Eén foto maakte ik met een gewone lens, voor de rest fotografeerde ik alleen maar in macro. Een bord waarschuwde ons dat roken en open vuur verboden was, nou we hadden ook geen plannen in die richting.
De grond was overigens na de recente buitjes lekker vochtig geworden. De eerste tijd zat ik nog met de knieën op een plastic zakje, geleend van Jan. Later was me dat te omslachtig en had ik na afloop gewoon twee natte knieën en een vieze broek.
We begonnen onze tocht terwijl het nog bewolkt was en dat betekent bij macro's nog een kleinere scherpte/diepte dan bij zonlicht.
De brede orchis (Dactylorhiza majalis) en een grasspriet met druppels.
Een kikkertje sprong voor mijn voeten weg, slecht 2 centimeter klein.
En plotseling was daar toch een bescheiden zonnetje. Meteen kwamen er enkele waterjuffers tevoorschijn. Voor mij waren het de eerste exemplaren op de gevoelige plaat.
Een oudroze waterjuffer, waarvan ik de naam niet van kende. Het is een vrouwtjes watersnuffel, met dank aan Geert.
Nu komen er enkele exemplaren waar ik de naam niet van ken.
Jan wees me op het piepkleine bijzondere plantje, het heidekartelblad. Op dat moment was het bewolkt en lukte het me niet om er mooie macro's van te maken. Die prachtige foto's zijn wel te zien op Afanja. Ik legde nog wel een piepklein beestje op het heidekartelblad vast.
Daar heb ik nu ook altijd moeite mee, je krijgt het nooit zo mooi opgevouwen weer in de verpakking dan dat je het eruit haalt.
Parende insecten vielen mij voor de camera.
Terwijl ik maar door ging met fotograferen, pakte Jan één van zijn rustmoment.
Onderstaande spin was bezig met zijn siësta, de prooi leek me opgepeuzeld. Even daarvoor had ik een serie gemaakt van een wevende spin, wat een kunststuk. Deze serie laat ik later zien.
Het was genieten op een "paar" vierkante meter in het Friese. Het was ook gezellig om samen te fotograferen. Ieder van ons vond weer andere onderwerpen dan de ander en we wezen elkaar daarop.
De vliegreis voerde ons naar Turkije. Vliegen is een ideale manier om van A naar B te komen en toch ben je op zo'n reisdag al met al 8 uur onderweg van huis tot in het hotel. Al ontelbare keren heb ik gevlogen maar ik voel me niet echt prettig in een vliegtuig. Tijdens de start en landing zit ik met zweet in de handen en tussendoor vind ik de vlucht over het algemeen saai. Gelukkig kan ik nogal goed dommelen en lezen in een vliegtuig, dat breekt de tijd weer wat.
Zoals ik het vorige logje al schreef vertrokken we vanaf Schiphol bij zonsondergang. Aangekomen op het vliegveld iin Turkije stonden we vrij lang in de rij om een visum te kopen en nadien bij de paspoortcontrole. Al met al kwamen we rond half vier 's nacht in het hotel aan. Het hotel was prachtig!
Vanuit het hotel liep je langs de zwembaden de prachtige tuin in.
Het was maar een klein stukje tot aan de zee. Links het terras waar je heerlijk kon lunchen.
Wat is dat toch heerlijk van zo'n land waar zoveel bloemen weelderig bloeien. Dan is het in ons kikkerlandje wat dat betreft toch maar behelpen.
Grote ijsbloemen.
Bijvoorbeeld zo'n sagopalm mochten ze ons zo wel brengen....hoewel het is wel wat ver met de kruiwagen naar de Kop van Overijssel.
De tuinmannen werkten hard om het geheel netjes te houden en nog mooier te maken.
Er heerste in het hotel (en sowieso in Turkije, denken we) een grote hiërarchie. Iedereen was heel taakgericht bezig en reken maar niet dat de één een taak van een ander uit de rangorde overnam. Een dergelijk hotel biedt wel heel veel werkgelegenheid. De salarissen zijn overigens heel karig. Onze dochter had een ober gesproken en die werkte van half elf 's ochtends tot half drie 's nachts voor 800 euro per maand. Ze waren 1 dag per week vrij.
Het was heerlijk toeven aan het strand. Voor sommigen van jullie zal het wellicht niets zijn om de tijd zo in ledigheid door te brengen. Ook ik ben opgegroeid met het spreekwoord: "Ledigheid is des duivels oorkussen". Toch werkte het voor mij heel goed. De eerste dagen heb ik alleen maar geslapen en gelezen en verder NIETS gedaan.
Pas na drie dagen nam ik de camera ter hand en ging op onderzoek uit. De tijdsvolgorde van de foto's is dus niet chronologisch maar aangepast aan het verhaal.
Een kijkje op het hotel en de prachtige tuin. Het hotel was wel groot en er waren vele gasten aanwezig, maar door de ruime opzet had je nauwelijks last van elkaar. Er was voldoende ruimte en strandbedden met kussens waren er genoeg. Je kon kiezen om in de schaduw te liggen of in de zon. En voor de afkoeling waren er zwembaden en de zee.
We hebben alle dagen prachtig weer gehad. Als er bewolking was, zat deze boven het binnenland. Boven ons hoofd hadden we een strakblauwe lucht. Eigenlijk hetzelfde idee zoals het bij de Waddeneilanden kan zijn. Aan het einde van de middag trok de bewolking dan over het strand, de temperatuur ging naar beneden, er stak een wind op en vaak regende het. Maar dat alles rond het tijdstip waarop wij onder een warme douche stonden en ons gereed maakten voor het diner. En na een koele nacht was het de volgende ochtend opnieuw stralend weer.
Het personeel was vriendelijk.
We hadden deze vakantie gekozen voor een vliegvakantie naar een warm land met de formule ultra all inclusive, dat betekent dat (bijna) alles erbij inbegrepen zat. Voor gezinnen met kinderen een gouden formule. Nu zouden jullie kunnen gaan denken dat bij een dergelijke formule het een zuipfestijn of schransfestijn wordt, maar dat is nauwelijks het geval. Voor ons en voor vele anderen gold in ieder geval: je kunt niet meer op dan dat je op kunt en daarom schep je ook je bord niet vol, maar loop je een keer extra.
Als er een keer iemand dronken was dan werd daar door de security korte metten meegemaakt. Tijdens deze vakantie hebben we kennis gemaakt met een voor ons nieuwe bevolkingsgroep en die gedroegen zich op vele fronten onbeschoft, o.a. het voordringen bij de bar vonden ze heel normaal. Jammer. Het zijn inwoners uit een heel groot communistisch land die waarschijnlijk hun hele leven hebben moeten knokken voor hun eigen bestaan, zo verklaarden wij maar hun gedrag.
Het bereiden van een Turkse pizza.
Er was één Nederlands / Belgische zender. In de namiddag konden we zo het NOS journaal zien. Ook de Dodenherdenking konden we live volgen. Acht uur Nederlandse tijd is in Turkije negen uur. Dat tijdsverschil kwam in dit geval dus prima uit.
De kwaliteit van de televisiezender was prima hoor, mijn camera heeft van het beeld wat raars gemaakt.
In bovenstaand log staat naast de vele foto's ook veel tekst. Dat heb ik bewust zo gedaan. Eigenlijk heb ik nu het hele verhaal wel verteld. De komende dagen zullen er nog een paar impressies volgen, met name beeldmateriaal wat voor zich spreekt en dan hoef ik daar weinig meer bij te schrijven.
Het was vandaag een bijzondere dag, moeder werd vandaag extra in het zonnetje gezet. Ook al heb ik de andere 364 dagen van het jaar ook niet te klagen hoor.
Ontbijt op bed heb ik niet gehad dat is voor ons op zondagochtend wat lastig. De wekker loopt dan om acht uur af en dan begint "de dans der gezinsleden" om de broodmand en de wastafel om te zorgen dat we op tijd in de kerk zijn. Toen ze klein waren, waren ze dan wel voor de wekker wakker, maar nu ze groter zijn...
Wel kreeg ik vanmiddag een heerlijke lunch, klaargemaakt door onze zoon. En wat het diner betreft is het iedere dag Moederdag, mijn eega had zoals altijd heerlijk gekookt.
De tijd van, de op school gemaakte, moederdagcadeautjes ligt nu achter ons. Met enige weemoed denk ik daaraan terug. Ik hoop dat deze pennenbakjes nog lang dienst doen.
De commerciële uitvoering van Moederdag kennen we niet, geef mij maar de dagelijkse knuffel van onze kinderen.
Ook bezochten we vandaag onze beide moeders. Het is een voorrecht dat we ze beiden nog hebben.
Mijn gedachten gaan op zo'n dag ook uit naar de vrouwen die geen moeder konden worden, hoe graag ze het ook hadden gewild.
En deze fijne zonnige dag eindigde met het gezamenlijk kijken naar de Bekerfinale van Twente tegen Ajax. We zijn geen voetbalfanaten maar speciale wedstrijden proberen we wel te zien.
Wij hadden ook enkele bankzitters...
Onze zoon en "schoonzoon" zaten naast elkaar op de bank te kijken, de één was voor Twente en de ander voor Ajax.
Zij kwamen zelf met het idee...speciaal voor de foto wilden ze hun tenen wel even krommen.
Hoewel onze dochter zelf voetbalt, heeft ze niets met voetbal kijken op t.v. Zij speelde haar eigen wedstrijd op de laptop en onderwijl luisterde ze naar muziek via de oordopjes. Dat ze daarbij van tijd tot tijd mee neuriede dat namen we voor lief, we zetten gewoon de t.v. wat harder.
Van de actualiteit maak ik een sprongetje terug in de tijd. Ruim een week geleden liepen we namelijk rond op Schiphol, vanwege onze vliegvakantie.
"Onze" Koninklijke Luchtvaart Maatschappij netjes in het gelid.
De voorkant van het vliegtuig lijkt net een dolfijn.
Op de heenreis had ik een plaatsje bij het raam. Ik hoopte de zonsondergang te kunnen fotograferen tijdens het stijgen. Ik zag de zon zakken en het vliegtuig moest nog naar de startbaan taxiën. Als we een kwartier eerder waren vertrokken dan was mijn missie geslaagd, maar helaas de verkeerstoren trok zich niets aan van mijn missie.
Nog een laatste blik op Amsterdam met nog een klein beetje rood aan de lucht. Zien jullie wel aan de horizon dat de aarde rond is?
Volledigheidshalve vermeldt ik nog dat de foto's door het raam zijn gemaakt.
De komende tijd zal ik enkele vakantieseries laten zien. En ook zal ik dan in gedeeltes bij lezen op jullie logs.