Elmar: Mooi koninklijk nummer, k… Wieneke: Ik heb totaal geen versta… lenie: ik heb alleen het filmpje… aargh: Wat leuk Jetske, begint h… Anneke: Owww, je zoende hier liev… Ank: Was dat de Zwolse kalkoen… boomkruiper: Nou nou wat een knap stuk… Tiny : Geweldig leuk en na zovee… ada: Dat gaat helemaal lukken … Annemarie: Ik lig helemaal in een de…
Vorige week werd er aangebeld, er stond een man met een koffer op de stoep. De koffer was voor mij bestemd. De man vertrok na een kopje koffie en de koffer bleef bij mij achter...
"Triomphe du timbre", dat klonk goed. Vol verwachting maakte ik de koffer open.
Wat onwenning haalde ik de Bugel uit de koffer, het was immers 28 jaar geleden dat ik voor het laatst een instrument in handen had gehad.
Op achtjarige leeftijd begon ik met musiceren. Mijn grote zus op een Piston en ik op een Alt. Zij speelde de eerste partij en ik een tweede. Er werd heel wat geoefend op het bankje.
Na heel wat jaren musiceren stapte ik over op een Bugel, dat was net een stukje moeilijker en gaf mij daardoor meer uitdaging.
Deze foto's van het korps, zijn foto's van een foto. Ik heb even wat verder ingezoomd, misschien dat jullie mij herkennen.
Een lidmaatschap bij een muziekvereniging kost heel veel vrije tijd. Behalve de wekelijkse repetitie-avonden moest er veelvuldig optredens worden gedaan. Ook moesten er vele serenades worden gebracht, bijvoorbeeld als een echtpaar zoveel jaar was getrouwd of een inwoner van het dorp negentig jaar was geworden. En als je dan als kind voor het zoveelste jaar een serenade bracht bij dezelfde persoon vanwege de 91e, 92e, 93e, 94e verjaardag, dan dacht je wel eens oneerbiedig: "Wat is diegene al stokoud, wanneer gaat die nou eens een keer dood....
Op 18 jarige leeftijd ging ik de verpleging in. Ik volgde de inservice-opleiding in Zwolle en ging in de "zusterflat" wonen. Vanaf dat moment heb ik mijn lidmaatschap bij de muziekvereniging opgezegd. De afstand en de onregelmatige dienst was niet meer te combineren met het lidmaatschap. Jarenlang bezocht ik echter nog wel de jaarlijkse muziekuitvoering. Steevast kreeg ik dan de vraag: "Wanneer kunnen we je weer een instrument brengen?"
In september 1982 startte ik met de vooropleiding. Ik leerde er "mensen" wassen...
...en monden verzorgen. En dat alles deed ik met heel veel plezier.
...en nu was het dan zover, ik liet me een muziekinstrument brengen. Niet om weer lid te gaan worden van de muziekvereniging, maar vanwege een andere gelegenheid. De muziekvereniging bestaat namelijk 90 jaar. En vanwege dat heugelijk feit hebben ze een reünie-orkest opgericht. Ieder voor zich gaat eerst thuis oefenen en binnenkort hebben we op vier vrijdagavonden een gezamenlijke repetitie-avond. Tijdens de jubilieumavond op 5 november treden wij als reünie-orkest ook op.
Toen ik het instrument in de handen had en de drie ventielen zag, had ik echter wel spijt dat ik me had opgegeven. Toen ik zo naar de ventielen keek wist ik niet zo 1,2,3, hoe ik de verschillende noten zou moeten maken. Laat staan dat ik nog wist hoe de noten gespeeld moesten worden met drie mollen en drie kruisen voor in de notenbalk...
Het spuugventielknopje bedienen leek me op dat moment nog het makkelijkste aan het instrument.
Ik begon eerst maar eens met de toonladder, c d e f g a b c, dat ging goed. Als ik er niet bij nadacht riedelde ik dat zo uit mijn Bugel. Bij de bezorging van de Bugel kreeg ik er bladmuziek bij van de muziekstukken die we tijdens het jubileum moeten spelen. Links bovenaan zag ik dat ik de tweede partij zou moeten spelen. Ik zocht in huis naar bladmuziek van een eerste partij en kwam daarbij uit bij de Evangelische liedbundel. Ik begon met het spelen van eenvoudige liederen zonder mollen en kruisen. Verbazingwekkend vond ik dat ik de liederen zo weer speelde en dat na 28 jaar.
Na een tijdje oefenen pakte ik de liederen met de mollen en de kruisen erbij en ook dat lukte. Ik moet nog wel werken aan mijn amazuur.
En na een paar dagen trok ik de stoute schoenen aan en besloot ik een stukje op video op te nemen. Omdat de video gericht op een blazende Jetske me niets leek, richtte ik mijn camera op de vijver.
Ik had jullie graag de eerste partij van The Young Verdi laten horen, maar ik heb alleen maar de tweede partij in huis. Daarom koos ik een ander nummer.
En let vooral op het enthousiasme van het publiek. De kalkoen kan er geen genoeg van krijgen...
Behalve het optreden met het reünieorkest ben ik gevraagd om de gebeurtenissen op 5 november op de gevoelige plaat vast te leggen.
Wat was het vandaag genieten met dit weer. Ik kon zelfs nog een tijdje op het terras zitten. Niet lang natuurlijk, want op deze vrije dag moest er van alles gebeuren.
Toch gunde ik mij wat tijd om met de camera een klein rondje door de tuin maken.
Onze druiven zijn toch niet echt een succes. Ik kan tenminste de verleiding prima weerstaan om er van te snoepen.
Dit druivenblad mocht niet ter aarde vallen.
De bladeren van de waterlelie nemen hun herfstkleuren aan.
Onze kruidentuin wordt getooid door vele lampionnetjes. Deze boog zich wat al te ver over naar het water.
Op de Sedum was het vandaag erg gezellig. Behalve verschillende soorten vliegen zat er ook een tijdlang deze kleine vuuvlinder te genieten van het lekkers.
Het zal wel één van de laatsten zijn. De vleugels zijn al niet meer ongeschonden.
Vandaag vierde Joris zijn 3e verjaardag. Eind van de middag gingen we bij hem op visite.
Hij glunderde helemaal toen hij het cadeautje uitpakte. Tsja wat geeft je aan een zoon van een akkerbouwer, inderdaad geen speelgoed vliegtuig.
Alle lof aan tante Anna en neef Bert die namens ons het cadeautje voor Joris kochten.
Toch heeft hij ook wel wat anders dan een tractor met iets erachter gekregen, bijvoorbeeld een koffer met doktersspulletjes. Dus wie weet, kiest hij een zorgend beroep net als zijn tante...
En als je het merk Fendt noemt, gaat zijn duim omhoog. Hoezo geïndoctrineerd.
Joris heeft de hele dag doorlopend visite gehad en ook aan het eind van de dag was hij nog steeds prima te spreken en genoot hij volop van de visite die er kwam.
Na een tijdje ging hij met onze kinderen op de trampoline spelen.
De vriendin van onze dochter demonstreerde voor de camera een salto achterover.
Joris bekeek dat aandachtig en voordat ik het doorhad deed ook hij een poging tot...
Het griezelde mij toe.
Het is alweer een heel mannetje en een heel lief kereltje. De jongste en tevens de oogappel van onze familie.
Eind vorige week was het dan zover, ik kon naar de winkel om een externe flitser te gaan kopen. Helemaal zelf bij elkaar gespaard (gesprokkeld) met allerlei kleine fotografieklussen binnen familie - en kennissenkring.
Ik heb gekozen voor de 580 EX 2, met een richtgetal van 58. Zo heb ik ook voldoende bereik om ook in grotere ruimtes te fotograferen. De interne flitser van de EOS 40D heeft dan niet voldoende capaciteit.
Canons krachtigste flitser is ideaal voor lange afstand belichting en voor uitgebreid indirect flitsen. Om de flitser in alle omstandigheden te kunnen gebruiken is de Speedlite 580EX II water- en stofbestendig. Deze zeer krachtige flitser heeft een richtgetal van 58 (meter op ISO 100). Met volledig handmatige controle over alle instellingen is de Speedlite perfect voor de veeleisende amateur- en professionele fotografen. Een ingebouwde groothoek geeft de flitser een instelbare hoek voor groothoekobjectieven tot 14mm.
Informatie over de kleurtemperatuur wordt van de flitser doorgegeven aan de digitale SLR camera om de witbalanscompensatie te optimaliseren, terwijl de zoomflitspositie automatisch wordt aangepast aan de afmetingen van de sensor in de camera.
Zondag j.l. kon ik de nieuwe flitser gelijk uitproberen. We hadden namelijk een gezellig samenzijn in verband met de start van het seizoen in onze kerk.
Ik heb er vrijdag meteen een flashbounce bij gekocht. Op de foto hierboven zie je die geplaatst op de kap van de lens. Een flashbounce wordt gebruikt om het directe flitslicht te verzachten en reflecteert het flitslicht van alle kanten om het onderwerp heen waardoor slagschaduwen worden voorkomen. De serie van afgelopen zondag maakte ik allemaal met de externe flitser in combinatie met de flashbounce.
Terwijl de groteren zich bogen over de leuke quizvragen....
....speelden de kleintjes op de drafbaan....
Zoals ik hier al schreef, zou maandag de timmerman een aantal planken uit de vloer zagen om te kijken hoe de schade was tussen de beide verdiepingsvloeren ten gevolge van de lekkage. Gelukkig viel dat erg mee. Er was wel wat vocht, maar verder geen schimmelvorming.
Nu staat er een aantal uren per dag een ventilatorkachel te blazen om het geheel te laten drogen. Als het voldoende droog is komt de timmerman terug om de planken er weer in te timmeren. En dan moet er t.z.t nog een nieuwe toiletpot komen. De kinderen "mopperen" al wel dat ze helemaal naar beneden moeten lopen voor hun toiletgang. Zo zie je maar weer dat je pas iets waardeert als het er niet meer is.
Klussen in plaats van fotograferen...Tijdens een periode met vrije dagen, gaat er eigenlijk geen dag voorbij of ik maak wel foto's en plaats ik daarnaast meestal wel een logje.
Vorige week en deze week gingen de vrije dagen op aan het klussen. We hebben namelijk een nieuwe afzuigkap moeten kopen, de vorige kreeg kuren. De nieuwe afzuigkap heeft me heel wat vrije uurtjes gekost...
We hebben de nieuwe afzuigkap eerst maar eens opgehangen om een beeld te krijgen van het verloop van het afvoerkanaal en de aanstaande ombouw.
De oude ombouw paste uiteraard niet meer en moest met "harde" hand worden verwijderd. De oude afzuigkap had een rechthoekige zuil boven de afzuigkap en dat was in het verleden vrij gemakkelijk af te timmeren. De nieuwe afzuigkap heeft een rondlopende zuil. Ik verzuchtte tegen mijn eega, dat het wel heel ingewikkeld overkwam en dat we de ombouw maar moesten laten maken door een timmerman....
Echter iedere keer als ik weer thuis kwam van het werk keek ik naar de afzuigkap en naar het afvoerkanaal. Op de ochtend van mijn eerste vrije dag trok ik de stoute schoenen aan en besloot toch zelf de klus te klaren.
Onder de veranda installeerde ik mijn werkplaats.
Ik maakte het mezelf niet gemakkelijk, in plaats van alles weer muurvast te spijkeren, te kitten en te plamuren, koos ik deze keer voor een demontabele ombouw. Een ombouw die weer gemakkelijk is los te halen om b.v. de afvoerbuis te vervangen bij overmatige vetaanslag. Achter een aantal luikjes gebruikte ik daarvoor magneten.
Aan het gipsplatenplafond hebben we sierbalken hangen. De bouwer van ons huis, tevens de vorige eigenaar heeft dat zo bedacht. Van één balk moest ik een stukje afzagen om daarachter een plank te plaatsen voor de ombouw. Er ontstond een gaatje in de gipsplaat, maar dat was geen probleem, dat zat toch achter de ombouw.
's Avonds begon het op die plaats plotseling te lekken. Eén keer in de paar minuten viel er een druppel naar beneden. Wel gek, want ik had nergens geboord of iets dergelijks. Omdat het al laat was, plaatste ik een pannetje onder de vallende druppels en besloot eerst maar naar bed te gaan.
De volgende ochtend ging ik op onderzoek uit. Vanaf beneden berekende ik waar ik boven moest zijn voor de lekkage. Ik kwam uit bij het toilet op de bovenverdieping en tilde daar het zeil op.
Dat ik met open mond van verbazing stond te kijken wat ik daar aantrof dat kunnen jullie je vast wel voorstellen.
Wat bleek, het waterreservoir op de toiletpot lekte steeds een paar druppels water en dat sijpelde direct via een kier in het zeil naar de platen eronder, naar de houten vloer daaronder en naar de ruimte tussen de verdiepingsvloeren. De beschimmelde delen heb ik na het maken van de foto's direct verwijderd. Inmiddels is er een deskundige bij geweest. A.s. maandag worden er een aantal planken uit de verdiepingsvloer gezaagd en wordt de schade tussen de beide verdiepingen bekeken en er wordt zonodig een droogapparaat geplaatst.
Achter het toilet zit de waterleiding boven de grond met een kraantje. Het was een kwestie van het kraantje dichtdraaien en de lekkage was voorbij. En zo kon ik verder met mijn klus, het maken van de ombouw.
In het verstek zagen van 90 graden.
In het verstek zagen van 45 graden. Lang leve de geodriehoek van de kids.
De decoupeerzaag was deze dagen mijn grootste vriend. Links de hoeklat met de ronding om de zuil van de afzuigkap. Eerst had ik een mal van papier gemaakt en dat weer overgetrokken op het hout.
"Meten is weten, gissen is missen".
Hoeveel uur er precies inzitten weet ik niet, maar ik weet dat qua uren de ombouw duurder is dan de afzuigkap. Als ik op het werk was geweest, had ik heel wat verdiend. Maar ja thuis ben ik gratis.
Hoewel...als ik kijk wat ik allemaal uitgespaard heb, als we anders een timmerman hadden moeten inhuren. En zo kun je jezelf rijk rekenen.
De tijd die de display aangeeft klopt niet, hij was niet op tijd gezet. Onderstaande foto maakte ik zaterdagavond bij lamplicht. Zo ziet het er nu uit. In de vooravond kwam de grondverf erop en maandag kan ik het aflakken.
Ongetwijfeld had een vakman het anders en beter gedaan. Tenslotte ben ik verpleegkundige en geen timmerman....
En tussen al de klussen door zijn we ook nog driftig op zoek geweest naar een andere auto voor mij. We hebben samen met een deskundige een aantal auto's bekeken. De deskundige wist de verborgen gebreken op te sporen die wij niet zagen. Totdat deze auto op ons pad kwam. In vaktaal heet het: "In councoursstaat". Ik ben in ieder geval heel blij met deze nieuwe Oldtimer.
De auto staat goed in de was.
Toch zie ik hem liever in het zonnetje.
Allemaal een hele fijne zondag én nieuwe (werk)week gewenst.
Mijn laatste foto in het logje met het onweer in Kroatië maakte ik om 17.45 uur. Vanaf dat tijdstip was het niet langer verantwoord om aan de kust te blijven. De bui kwam snel dichterbij.
Toen de onweersbui echter was overgetrokken verschenen er aan het luchtruim een prachtige rode lucht. Met mijn camera werd ik weer naar de kust getrokken. En om 20.53 uur maakte ik de eerste foto van onderstaande serie.
Verdere woorden lijken me overbodig...
Tijdens het herfstachtig beeld in ons land op dit moment, denk ik met heimwee terug aan het aangename weer tijdens de vakantie.
Dit was de laatste uit de vakantieseries in Kroatië.
De kleding die de ridders aanhebben is echt loodzwaar. Er hing daar een vest waarbij je kon voelen hoe zwaar deze was. Je kon deze zelfs kopen voor 125 euro. We hebben nog even getwijfeld, maar toch maar niet....
Altijd een feest voor de jeugd, broodjes bakken.
Deze man vertelde vol vuur over zijn handgemaakte en bewerkte paal. Bij een monument wordt nu eenmaal gekozen voor dit handwerk. Eén zo'n paal kost ongeveer 1000 euro.
Zaterdag waren we op bezoek bij vrienden in Hattem. Ze vroegen of we wat vroeg in de middag wilden komen, want er was in Hattem op die bewuste zaterdag van alles te doen...
We gingen te voet naar het centrum. Al van verre was de molen in vol ornaat, al draaiend te zien. De molen was opengesteld voor het publiek vanwege de Open Monumentendag
In het centrum bezochten we eerst het museum. Er was o.a. een fototentoonstelling van de in Hattem woonachtige Willem Kolvoort. Hij is onderwaterfotograaf. Met name de foto's waarbij hij een stukje boven en onder de waterspiegel laat zien, vind ik prachtig. Mochten jullie in de buurt zijn van Hattem, het is een echte aanrader. Hattem is op zich ook een hele mooie stad, echt wel een bezoek waard.
Op de foto's van Kolvoort zie je wel de vertekening door zijn supergroothoeklens. Ik kon daarbij niet achterblijven, ook op onderstaande foto is een vertekening te zien door de groothoeklens.
Uiteraard mocht ik in het museum niet fotograferen. Een indrukwekkende verzameling kunstwerken hangen daar van deze bijzondere kunstenaar.
Op de foto is een replica van het kasteel de Dikke Tinne te zien.
De geschiedenis van dit kasteel is als volgt:
De Hertogen Willem I en Reinaud IV van Gelre verbouwden tussen 1401 en 1404 hun 'huis te Hattem' tot een goed verdedigbare burcht. Het kasteel was een strategisch gelegen voorpost in de machtsstrijd tussen de Hertogen van Gelre ( Gelderland) en de Bisschop van Utrecht, de bestuurder van het Oversticht ( Overijssel).
De burcht werd het kleinste kasteel van Nederland met de dikste muren. De twee grote torens hadden een doorsnede van 21 meter en hun muren waren 7 meter dik. Vandaar de naam De Dikke Tinne. De torens hadden spitse daken bedekt met leien. Het kasteel werd omgeven door een slotgracht. Aan de overkant van de gracht stonden de voorburcht en de slotpoort. De burcht had duidelijk een militaire functie; de korte dikke muren, verhoudingsgewijs omvangrijke torens, kanonnen, en in de slotgracht gevonden haakbussen wijzen daarop.
Het kasteel speelde in de 15de en de 16de eeuw een belangrijke rol in de geschiedenis van Hattem. Vooral tijdens de oorlogen met het Oversticht en later tijdens de Tachtigjarige Oorlog tegen de Spanjaarden.
In 1580 is het kasteel korte tijd in handen geweest van de Spanjaarden door verraad van de naar de Spanjaarden overgelopen drost Van Montfoort. De burgerij van Hattem herveroverde het kasteel. Na die tijd raakte het kasteel in verval en in 1626 werd het gedeeltelijk afgebroken en opgenomen in de nieuwe stadsmuur.
In 1778 werd de overgebleven ruïne met de grond gelijk gemaakt en de bijna twee miljoen bakstenen verkocht.
In de 19de eeuw verrichtte F.A. Hoefer onderzoek naar het kasteel en zette het daarmee weer op de kaart van Hattem.
Onder toezicht van de Rijksdienst Oudheidkundig Bodemonderzoek, ROB, vonden in 1981 en 1989 opgravingen plaats door de vrijwilligers van Heemkunde Hattem. De plattegrond van het kasteel kon gereconstrueerd worden. De noordelijke grote toren, de zuidelijke kleine toren en de slotpoort werden gelokaliseerd. In het plaveisel van het Tinneplein en de Koestraat zijn de contouren van het kasteel zichtbaar gemaakt met behulp van contrasterende kleuren.
Jaarlijks is er in Hattem het Dikke Tinne festival. Hattem gaat dan een dag terug in de tijd.
Hattem bezit een heuse Bonbon Atelier. Op de foto staat de chocolatier.
Zijn domein, waar hij de lekkerste dingen creëert.
De ruimte mocht ik vanwege de hygiëne niet betreden, maar vanuit de winkel kon ik deze foto maken.
Buiten voor het publiek werd een demonstratie gegeven hoe je egels maakt van chocolade. Loopt het water jullie al in de mond?
Dit atelier heeft een prachtige etalage. Daar staan de mooiste kunstwerken gemaakt van chocolade en marsepein.
Qua weer was het een uitgelezen dag. Het was heel erg leuk en ook nog eens reuze gezellig. Met name dat laatste hebben onze gastvrije, lieve vrienden bewerkstelligd.
Morgen neem ik jullie nog één keertje mee naar Hattem.
Het aanvankelijk beloofde zonnetje was er vrijdag dus niet. Maar dat heeft ons er niet van weerhouden om toch een fotokuier te gaan maken.
We gingen eerst naar het rietland van mijn zwager.
Jan filmt het rietteeltproces gedurende alle seizoenen en dus maakten we ook nu van de gelegenheid gebruik. De lucht was saai grijs en de lichtomstandigheden slecht. Op de computer wordt door hem dan beoordeeld of het filmmateriaal goed genoeg is voor gebruik.
Terwijl Jan aan het filmen was op verschillende plaatsen en vanuit verschillende standpunten, vermaakte ik mij met de macrolens.
Op onderstaande foto is goed te zien hoe het riet te lijden heeft van de hagewinde. Het riet wordt helemaal omwikkelt door de plant en volledig horizontaal getrokken.
Van tijd tot tijd sprongen er voor mijn voeten hele kleine kikkertjes weg. Eentje wilde wel even blijven zitten voor een foto. Het beestje was hoogstens 3 centimeter groot.
Er vlogen ook nog enkele libellen rond. Vaak streken ze neer op de grond, nu niet bepaald een fotogenieke achtergrond...
Ik denk dat het hier gaat om een mannetje van de steenrode heidelibel, maar zoals jullie weten laat ik me graag corrigeren.
Aan de conditie van de vleugels te zien, zijn het afgevlogen exemplaren. Hun vliegseizoen loopt ten einde.
De lucht begon hoe langer hoe meer te betrekken. Ons volgende reisdoel was Blokzijl en we besloten daar toch maar heen te rijden. Onderweg daar naar toe kregen we al een fikse bui op ons autodak. We zagen "de grijze golf" fietsen in regenkleding of een schuilplaats zoeken. Ik zei nog tegen Jan: "Ben je ook zo blij dat onze auto overdekt is...?"
Toen we uit de auto stapten in Blokzijl was het net even droog. Aan de Havenkolk staan huizen met mooie gevels.
Het vaarseizoen is bijna voorbij.
Er liepen weinig mensen op straat, maar Kaatje blijft er maar dapper staan.
Kaatje is een legende. Ooit, heel lang geleden, was Kaatje de babe van Blokzijl. Ze kon heerlijk koken en was een perfecte gastvrouw. Helaas, de jonge schone deerne werd bruut overvallen en bezweek daarbij aan haar verwondingen. De gemene rovers namen niet alleen haar geld, maar ook haar recepten mee. De daders zijn nooit gepakt maar later werd wel beweerd dat haar recepten her en der rondom de Zuiderzee opdoken. Ter herinnering is er destijds op het pleintje bij de sluis een standbeeld voor haar opgericht.
De sluis wordt geschut.
Nu het hoogseizoen ten einde is, wordt er onderhoud gepleegd aan de brug.
Ook zij hebben liever het zonnetje erbij in plaats van de regenjas.
Toen de regendruppels veelvuldiger in het water vielen, besloten we maar richting auto te gaan.
En vandaag schijnt er weer een vriendelijk zonnetje bij ons.
Allemaal een fijn weekend gewenst en voor de mensen die moeten werken...werk ze!
In dit log schreef ik dat ik nog terug zou komen op het rietbinden.
Ter gelegenheid van de open dag gaf Jan een demonstratie in het "ouderwets" rietbinden met twijg (in het dialect, twieg genoemd).
Hij haalt een dikke bos uitgekamd riet op. Dit uitkammen (ontdoen van onkruid) van het riet gebeurt normaal gesproken in het rietland, vlak na het maaien. De dikke bossen worden in het voorjaar naar de schuur gebracht, alwaar het riet onder dak wordt opgebonden tot kleine bosjes.
Het hoeft vast geen betoog dat een dik bos riet erg zwaar is. Ondanks de mechanisatie blijft het arbeidsintensief en zwaar werk. Het riet gaat vele malen door de handen van de rietteler voordat het wordt verkocht aan de riethandelaar.
Het riet ligt nu op een (zelfgelaste) verhoging. Vroeger werd het riet van de grond geraapt.
Jan pakt hier de juiste hoeveelheid riet voor een kleine bos met een omtrek van 46 centimeter.
Zo lijkt het net een wedstrijd.
Twijg is een natuurprodukt en tevens een lastig produkt. Een bos twijg wordt in afwachting tot gebruik in het water gelegd, anders wordt het te droog en dan knapt het sneller.
Het twijg wordt strak om de bos getrokken.
Het uiteinde wordt ertussen gestoken.
Door met de bos tegen de stootplank te stoten wordt het riet op gelijke hoogte gebracht.
Tevens wordt het twijg nog een stukje naar beneden geduwd.
Met de snelbinder gaat het wat eenvoudiger. Er hoeft niet meer handmatig worden strak getrokken dat regelt de machine allemaal. Het pakken van de juiste hoeveelheid riet blijft echter handwerk.
Als de bos klaar is wordt deze in de bak op de achtergrond gelegd. Als er 100 bossen in liggen worden er banden omheen getrokken en is de rol gereed voor transport door de riethandelaar.
En zo ziet het eruit als de kleine bosjes op het dak worden gelegd. Deze gepensioneerde rietdekker (vader van deze rietdekker) vertelt gepassioneerd over het vak. Hij vertelde dat iedereen kan rietdekken, echter het is de kunst om het juiste riet met de juiste kromming op de juiste plaats te leggen. En dat vereist dus vakmanschap.
Het valt ons op dat men, ondanks de moderne technieken, toch moeilijk het weer kan voorspellen op lange termijn.
Per dag wordt de weersverwachting weer bijgesteld. Het schijnt dat Meteo IJsselmuiden het qua voorspellingen in onze regio het wel aardig doet.
Ik hoop dat hun voorspellingen juist zijn want onze afspraak in de buitenlucht van vandaag hebben we veiligheidshalve maar verplaatst naar de dag met het zonnetje.
Ach bij ons is het allemaal "voor de fun", zouden onze kinderen zeggen. Maar als je afhankelijk bent van het weer en de voorspellingen dan is dat erg vervelend. Hendrika schreef op haar weblog: "Het waren drukke dagen voor meneer de boer - en voor de medewerkers van loonwerkbedrijven. Vorige week woensdag was een hectare of 8 grasland gemaaid en het was de bedoeling dat het vrijdag werd ingekuild, maar er viel meer regen dan werd voorspeld."
Gisteravond maakte ik bovenstaande printscreen van de weersverwachting. Vanochtend keek ik nog een keer op Meteo IJsselmuiden en maakte ik onderstaande printscreen. Het beloofde zonnetje van vrijdag is alweer drie dagen opgeschoven...
In Drenthe houden ze er een duidelijk weerbericht op na. En daarbij doen ze niet aan lange termijn voorspellingen...
Deze foto kreeg ik opgestuurd via een vriendin in Drenthe.
Voor diegene die geen Drents kunnen, volgt hier de vertaling:
touw droog, zon
touw nat, regen
touw slingert, het waait
touw wit, het sneeuwt
touw stijf, het vriest
touw weg, gestolen
De vlinderstruik is bijna uitgebloeid. Op een zonnige dag moeten de gasten echt zoeken om nog wat lekkers te vinden.
De afgelopen dagen was het prachtig weer en de vlinders kwamen dan ook gretig bij onze vlinderstruik. Heerlijk koffie drinken naast de vijver en dan genieten van de vlinders die zo dichtbij ronddartelen. Wat wil een mens nog meer.
Dit jaar was de kleine vos in onze tuin het best vertegenwoordigd.
Zondag kwam er nog een gehakkelde aurelia langs. Nog wel een gaaf exemplaar.
Er was nog ruimte voor twee.
Maar onze mooiste "vlinder" in onze tuin, dit weekend, was toch wel Joris.
Er ontgaat hem niet veel...
Als ik nu zo naar buiten kijk dan denk ik dat er vandaag geen vlinders op bezoek komen....
Op zaterdag was er voor het vliegerfeest te weinig wind. Op zondag was het een stuk beter.
Voor sommige vliegers waaide het nog niet hard genoeg. Ze moesten werkeloos "toekijken", hoe de rest het luchtruim koos.
Deze joekel had ook veel wind nodig. Soms lag deze vlieger al krullend op de grond...
...het volgende moment mocht deze vlieger ook even zweven in het luchtruim.
Het weer was prachtig. Het lukte zelfs nog een vlieger te fotograferen tegen een strakblauwe lucht zonder een wolkje erbij. Ik heb in korte tijd heel wat sprintjes door het weiland getrokken om zo een goede positie te krijgen.
Er was ook een stand voor de verkoop van vliegers.
Links is aan de horizon nog net de Steenwieker toorn te zien.
We hebben in het weekend echt genoten van het prachtige nazomerse weer. Hopen dat het vandaag ook weer zo'n mooie dag wordt. Allemaal een fijne en goede (werk) dag gewenst.
"Klim over het hek en proef, kijk, ruik en voel het platteland van Steenwijkerland".
Mijn zwager deed vandaag ook mee met dit project. Velen konden zo kennis maken met de rietteelt.
Qua weer was het een uitgelezen dag.
De rietdekker met zijn toehoorders.
In oktober 2008 schreef ik al in een logje over deze "Prins", een oude liefde dus van 40 jaar geleden.
Een unieke kans om het rietdekken eens van dichtbij te bekijken, want een rietdekker werkt nu eenmaal zonder toeschouwers op grote hoogtes.
Knieperties bakken.
Uitkammen van het riet oftewel het machinaal verwijderen van de ruigte (het onkruid) tussen het riet.
Deze vrouw werkt de hele winter hard mee in het rietland. Ze is dus dit werk gewend. Dan loopt ze er echt niet zo bij hoor.
Op twee verschillende manieren binden van het riet. In een volgend logje kom ik daar op terug.
Joris en Hein zijn vandaag en vannacht onze gasten. Zij waren ook mee de open dag. Joris geniet van een snoepje.
Er werd een fotoserie getoond met een muziekje erbij. De fotoserie geeft een indruk van de rietcultuur in alle seizoenen.
Jullie kunnen vast wel raden wie deze fotoserie heeft gemaakt...
En Shuka vond het allemaal prima. Op een afstand hield hij alles goed in de gaten. En vandaag had hij ook niet zoveel te koop, hij heeft namelijk door een ongevalletje een aantal gekneusde ribben.
Er zat voor hem ook niet anders op dan rustig in het gras te revalideren.
Het geheel was tot in de puntjes verzorgd, er zijn veel mensen geweest en het was erg gezellig.
Dat het in Kroatië ook wel kan spoken dat bewijzen onderstaande filmpje en foto's.
Eerst stak er een harde wind op. De campinggasten gingen massaal extra haringen in de grond slaan en dat is op het filmpje ook te horen. Onze buren van de kleine tentjes waren een dagje uit. Wij hebben de honneurs daar waargenomen en de boel extra vastgezet.
Aan het eind van het filmpje schijnt de zon en het regent, een bijzonder gezicht. Onze palm mocht ook even in de verfrissende regen staan. Dat de gezinsleden niet altijd doorhebben dat ik aan het filmen ben is te horen in het filmpje. Vader vertelt aan zoonlief waar hij de palm heeft gekocht, bij de Lidl in Kroatië dus. We hebben deze helemaal meegesleept naar Nederland als souvenir uit Kroatië.
Op een dag was er een onweersbui in aantocht. Ik besloot met de fiets naar de kust te gaan met het doel een keer een bliksemschicht te vangen. De mammatuswolken waren indrukwekkend. Er waren niet heel veel ontladingen.
Aan de overkant is een steengroeve te zien. De lucht werd steeds donkerder.
Het valt nog niet mee om een bliksemschicht te vangen. Op het moment dat je er één ziet ben je te laat met afdrukken, zelfs bij een spiegelreflexcamera. Toen heb ik maar een tijd op goed gelukt naar een bepaalde richting vele foto's achter elkaar gemaakt in de hoop dat er per ongeluk een ontlading op de foto zou komen. En dat is een paar keer gelukt. Op onderstaande foto aan de linkerkant.
En nog een grotere bliksemschicht met vele zijtakjes.
Na een tijdje kwam de bui zo dichtbij dat het mij verstandiger leek om weer richting caravan te fietsen. Ik wilde de gezinsleden ook niet onnodig ongerust maken. In de caravan heb ik eerst de beide foto's waarop een bliksemschicht was te zien voor de zekerheid op het kaartje vergrendeld. Ik had tenslotte nog niet eerder een dergelijke foto gemaakt en wilde de foto's niet per ongeluk wissen. De andere 100 foto's zonder heb ik meteen verwijderd.